Fálkinn - 07.05.1954, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
flýtti sér út. Þegar hún fór fannst henni hún
vera að fara í sendiferð. En hún vissi líka,
að krypplingurinn var góður og göfugur mað-
ur, og hafði gefið besta ráðið sem hann vissi,
í erfiðu máli. Hvernig vissi hann — en John
hafði auðvitað sagt honum sannleikann!
Sinclair var trúnaðarvinur Johns. John leyndi
hann ekki neinu, líklega ekki einu sinni hjú-
skaparmálum.
Hann hafði brosað til hennar og lyfti hend-
inni eins og hann væri að blessa yfir hana,
þegar hún fór. Anna hljóp við fót eftir öllum
göngunum í stórhýsinu, svo mikið flýtti hún
sér að komast burt sem fyrst. En samt fannst
henni eins og stórviðri í sál hennar væri að
slota. Henni hafði létt við að sjá Sinclair og
tala við hann ....
Hún hitti Barker niðri í forsalnum. Bryt-
inn starði á hana eins og hann ætlaði ekki
að trúa sínum eigin augum. Það skeði ekki
á hverjum degi að húsfrúin sæist svona
snemma á ferli og væri að fara út. Anna
kinkaði kolli til hans og sagði: „góðan dag-
inn,“ eins og hún var vön. Og svo fór hún
inn í hallargarðinn og inn í þá álmuna, sem
bifreiðarnar voru geymdar í.
Bílstjórinn góndi á hana eins og naut á ný-
virki, þegar hún hafði barið svo lengi á dyrnar
að hann vaknaði. Anna bað hann um lykilinn
að bílageymslunni og ók bílnum út aftur á bak,
sneri honum svo og fannst sér létta þegar
hún kom yfir brúna og út á þjóðveginn.
Hún vissi ekkert hve lengi hún hafði ekið,
eða hvaða leið. Hún hafði enga áætlun, vissi
ekkert hvert hún var að fara, heldur aðeins
að hún vildi komast eins margar mílur frá
John og unt væri. Undir eins og hún kom á
breiðan veg reyndi hún að komast sem fljót-
ast á mjóa hliðargötu. Hún leit ekki á veg-
vísana, vissi ekkert hvar hún fór. Hún lét
eðlishvötina ráða og ók vegina, sem henni
leist best á.
Um klukkan ellefu nam hún staðar til að
fá bensín. Meðan hún beið rak hún augun í
spjaldið á húsinu fyrir handan veginn, þar
sem auglýst var að þar fengist kaffi og te
og litlir matarréttir. Og nú fyrst mundi hún
eftir að hún hafði hvorki bragðað vott eða
þurrt síðan daginn áður. Hún var banhungruð.
„Þér getið fengið ágæta eggjahræru,“ sagði
unga stúlkan sem afgreiddi. „Við höfum glæ-
ný egg.“ Anna tók boðinu. Þegar eggja-
hræran kom inn, glóbrún á litinn, ásamt sméri
og brauði og stóru mjólkurglasi, tók Anna
hraustlega til matar síns og með bestu lyst.
Eins og í draumi borgaði hún, brosti til ungu
stúlkunnar og fór inn í bílinn og tók á stýrinu.
Hvert átti hún að fara? Hvað átti hún að
taka fyrir næst?
Hún vissi það ekki en hélt áfram ferðinni,
áætlunarlaust eins og áður. Hún hafði enga
Hvar er málarinn?
hugmynd um hvar hún var stödd, en henni
datt ekki í hug að stansa og spyrjast fyrir um
það. En hún leitaði uppi þær leiðir, sem um-
ferðin var minnst á, varaðist þéttbýlið, því að
það var einveran, sem hún var að sækjast
eftir.
Klukkan mun hafa verið um tvö þegar hún
varð að nema staðar til að hleypa heyvagni
með hálffæinum hesti fyrir framhjá sér. Og
þá vildi svo til að vegvisari var þarna rétt
hjá og hún gat lesið nafnið á næsta bæ:
Melchester .... Og þá vissi hún að ekki var
nema hálftíma leið til Little Cople.
Og þá skildi hún, að hún hafði verið á leið-
inni þangað síðan hún hélt af stað, þó að hún
gerði sér það ekki ljóst fyrr en núna. Hún
var á leiðinni til bernskustöðvanna.
Anna ók hálftíma ennþá, um vegi sem hún
fór að kannast við, og svo kom hún til Little
Cople. Heima! Það var eins og orðið væri hróp-
að inni í sál hennar .... Hún hafði flúið til að
leita huggunar á kyrrlátum stað, og svo lenti
hún þar, sem hún aldrei hafði fundið annað
en ástúð og öryggi.
Að vísu var það svo, að æskuheimili hennar
hafði verið selt. Joohn hafði sagt henni það.
Þau höfðu fengið tvö þúsund pund fyrir húsið,
og það var ágætt verð. Meira hafði hann
ekki sagt og Anna hafði ekki spurt hann frek-
ar. En henni hafði þótt gott að vita, að nú
átti hvert þeirra systkinanna fimm hundruð
sterlingspund í sparisjóðnum. Það þýddi að
ef í nauðirnar ræki þyrftu þau ekki að þiggja
ölmusu af John — þannig hafði hún hugsað
þá.
Hún ók langt upp í Stórgötu. Þarna var
slátrarabúðin og þarna var mjólkurbúðin.
Þarna átti frú Briggs heima í hrörlega gren-
inu bak við pósthúsið, og í næsta húsinu
gamla konan yndislega, sem aldrei hafði orðið
misdægurt á ævi sinni. Og samt hafði hún
verið meðal bestu vina læknisfjölskyldunnar.
Þarna var tóbaksverslunin og þar fékkst lika
súkkulaði og brjóstsykur. Anna mundi vel, að
þangað hafði hún farið með tvíburana til að
láta sýna þeim varninginn, þá sjaldan efnin
leyfðu að gera sér dagamun .... Að hugsa
sér að hún hafði verið svo fátæk að súkkulaði
fyrir tvo shillinga var hámark eyðsluseminn-
ar! Hún sveigði fyrir hornið og inn á mjóa
veginn með kastaníutrjágöngunum. Þarna var
varla nokkra manneskju að sjá, enda var mat-
málstíminn tæplega afstaðinn og auk þess
steikjandi hiti. Þeir sem ekki urðu að vinna
sátu vitanlega í garðinum sínum að húsabaki
og nutu forsælunnar.
Hliðið stóð opið. Hún hafði stöðvað bílinn
og eins og í draumi gekk hún inn stiginn, sem
hún þekkti svo vel, og upp að svölunum. Hver
svo sem ætti húsið þá mundi hann ekki neita
henni um að koma inn i garðinn og fá að
sitja um stund í forsælunni undir stóra epla-
trénu.
Enginn svaraði þegar hún hringdi. Hring-
ingin bergmálaði í húsinu, en ekkert benti til
að aðrir heyrðu hana en hún sjálf. Nú fann
Anna að hún var orðin ákaflega þreytt. Henni
fanst hún vera að kikna í hnjánum og hún
var alltaf að reka tærnar í er hún beygði
fyrir húshornið og að eldhúsdyrunum. Og
nú tók hún eftir að gluggatjöldin voru dregin
niður bæði í dagstofunni og borðstofunni —
já, meira að segja i eldhúsinu. Það varð ekki
skilið nema á einn veg — að nýi eigandinn
væri ekki fluttur í húsið ennþá. Húsið var
tómt.
Það var enginn vafi á því. Eldhúsdyrnar
voru læstar og eins dyrnar við svalirnar. En
enginn vissi betur en Anna hvernig hægt var
að komast inn í læknishúsið ef maður var
lokaður úti. Hespan á glugganum í eldhús-
skúrnum var brotin, svo að hægt var að opna
gluggann utan frá ekki siður en innan frá. Og
gluggakistan var ekki nema einn metra yfir
jörð.
Augnabliki síðar trítlaði hún léttfætt gegn-
um eldhúsið og inn í borðstofuna, þaðan inn
i dagstofuna og hneig þar niður í sófann, beint
á móti arninum. Þar höfðu þau setið á kvöldin,
öll fjögur, þó að tvíburarnir yrðu að fara
snemma að hátta .... og í gamla, snjáða
hægindastólnum sat pabbi og horfði glaðlega
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavik. Opin ki. 10-12
og 1-6. Blaðið kemur út á föstudögum. Áskriftir
greiðist fyrirfram. - Ritstjóri: Skúli Skúlason. Fram-
kv.stjóri: Svavar Hjaltested. - HERBERTSprent.
ADAMSON
Adamson nær í gott
sæti.