Fálkinn - 03.09.1954, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
FEAMHALDSGREIN.
KVENHETJAN
FRÁ ALASKA
GLETTUR GAMANTEIKNARA.
Gamanteiknara hafa opnað 46. sýningu
sína í París og meðal |)ess sem þar
gefur að líta er þessi frumlega mynd,
sem sýnir Franz I. Frakkakonung
(hann barðist við Pavía 1525! Snúi
maður myndinni við sést andlitið á
kvikmyndastjörnunni Marie Morgan.
MEÐ KAKADÚFU í FARANGRINUM.
Þessi enski sjóliði er að koma úr
tveggja ára leiðangri til Austurlanda.
Auk prýðilegs skeggs hefir hann eign-
ast kakadúfuna, sem situr á öxlinni
á honum. En hún er í tjóðri, því að
hann missti hana i Hongkong og var
tvær vikur að finna hana aftur.
ENSKUR JÚNÍ. — Hvenær kemur
sumarið? Við þurftum ekki að spyrja
um það, cn Englendingar gcrðu það,
því að þar var kuldi allan júnímánuð
og sífclld rok. Þessi mynd frá Eng-
landsströnd ber það með sér.
V O N I It
ÞAÐ virðist vcra að birta til, cn ]>að
kólnar jafnframt — þó ckki niður fyr-
ir frostmark. Að líkindum fæ ég gott
veður. Ef allt fer að óskum, verð ég
komin af stað í dögun í fyrramálið.
Eins og stendur ætla ég að reyna
að sofa eins og ég get. Nú er morgun-
dagurinn runninn upp. Veðrið licfir
haldist óbreytt að mestu. Loftvogin
stígur þó jafnt og þétt og himinninn
verður hreinni og hreinni. Það er of-
urlítil aflandsgola — ákjósanlegt veður
fyrir sjóferðina. Það er útfall núna —
sennilega um það bil hálffallið út. Ég
vona og bið þess, að mér takist að
komast nokkuð frá ströndinni, áður
en aðfallið byrjar.
Ég hefi sjókortin við hendina og
einnig skipsdagbók Dons, þar scm
skráðar eru ýtarlegar leiðarlýsingar
fyrir hverja einstaka ferð, sem farin
hefir verið í bátnum á þessum slóðum.
Kompásstaðan hefir líka verið færð
þar inn. Ég þykist næstum því örugg
að hafa þetta hjá mér til þess að leið-
beina mér. Nú vantar ekkert nema
það, að vélin fari i gang, til þess að
áhyggjum mínum létti.
NÚ ER orðið sæmilega bjart. Ég ætla
að fara að setja vélina í gang og láta
hana hitna svolitið, áður en ég legg
af stað.
Mér gengur ekkert við vélina. Hún
vill ekki fara i gang. Ég er orðin þreytt
á að snúa sveifinni árangurslaust. Ég
verð að hvíla mig.
Loksins tók vélin við sér. Ég held,
að bún fari örugglega í gang í næsta
skipti.
Hún er komin í gang! Ka-púf, ka-
púf, segir hún.
Það hafði tekið klukkutima að koma
vélinni í gang, en mér fannst það
hafa verið heil eilífð. Akkerið er
baldið við mig. Ég vildi óska, að ég
þyrði að skilja það cftir, en ég þori
það samt ekki. Eg gæti þurft nauð-
synlega á því að halda. Hver hefir
líka heyrt talað um bát án akkeris?
Ég veit, að ég verð að liafa það með
mér. Eg held, að ég muni líka geta
dregið það upp í bátinn fyrr eða siðar.
Ég reyndi við það í gær og gat lyft
því frá bothi með annarri hendi. Ef
ég hefði ætlað mér að liífa það alveg
upp, taldi ég mig vera örugga um að
geta það.
'Bráðum verð ég komin á lieimleið.
AFTUR hafa vonir mínar brostið. Hér
verð ég að dúsa. Ég kemst ekki heim.
Eg get lieldur ekki komið þeirri beiðni
á framfæri við ncinn, að Dons verði
leitað. Barnið mitt mun fæðast liérna
og ég verð alein og hjálparlaus. Það
eru meinleg örlög.
Akkerið reyndist mér ofviða. Ég
hafði komið því upp undir borðstokk-
inn og náð í annað hakið með hend-
inni, en þá varð mér fótaskortur og ég
B R E S T A .
missti akkerið. Og ekki nóg með það.
Ég fór sjálf á eftir og lenti undir
bátnum. Þegar mér skaut upp hinu
megin, sá ég land og synti þangað eins
og eftir einhverri eðlisávísun.
Ég er allvel synd, en ég hefi aldrei
reyní að synda í sjónum við Alaska
fyrr. Enginn þolir lengi við í þeirn
kulda. Mér var svo kalt þarna sem
ég stóð á ströndinni og horfði á bát-
inn í um það bil 100 feta fjarlægð.
Ég gat lirósað happi yfir því, að
það var lágsjávað. Ef flóð hefði verið,
hefði ég .þurft að synda helmingi
lengra. Ég hefði liklega aldrei lraft
það. Eg var þó ekkert hrædd, meðan
ég var í sjónum, en þegar ég var kom-
in upp í fjöruna, varð ég skelfd.
Það er engan veginn iiægt að kom-
ast um borð í bátinn aftur ncnra með
þvi að synda, en af því hefi ég fengið
nóg í bili.
Ég hefi ekki einu sinni litlii kæn-
una mína. Eg er dænrd til að vera
hér alein, þangað til barnið er fætí.
Nú er ég komin aftur inn i skálanri
á ströndinni. Mér er heitt og fötin eru
orðin þurr á ný.
Það er venja hér um slóðir að skilja
eftir ofurlítinn eldivið, eldspýtur og
einhvern matarbita í skálunum, og það
kom sér vel fyrir mig núna. Ég hafði
rétt nægja orku til þess að kveikja eld
í skálanum, af því að allt var við
hendina. Ég er þakklát fyrir það skjól,
sem skálinn hefir veitt mér og þykist
fullviss um, að liann hafi bjargað lífi
mínu.
ÞAÐ var kalt í gærkvöldi og það frysti.
Ég liefði ekki Jifað af nótljna án skýlis
og elds. Iig hefði dáið úr vosbúð og
barnið mitt hefði fylgt mér.
Ég er í öngum mínum út af barn-
inu. Eg fann, að það hreyfði sig milc-
ið, meðan ég var að busla í sjónum.
Það hreyfði sig einnig, er ég stóð niðri
á ströndinni, en siðan hefi ég ekki
orðið þess vör.
Rúmið hérna er ekki gott. Enginn
rúmfatnaður, heldur aðeins liarðar
fjalirnar. En hér er nóg til af segldúk.
Við höfðum tvö tjöld hérna, áður en
skálinn var byggður. Þegar þau voru
orðin óþörf rifum við þau niður í á-
breiður yfir varning. En segldúkur í
sængurstað eða fyrir ullarábreiðu er
varla til að gorta af. Hann er eins
kaldur og járnplötur. Pokar eru miklu
betri. Ég hefi þrjá strigapoka.
Sár mín hafa ekki versnað við volk-
ið. Handleggurinn er góður og styrkt-
arpipan er á sínum stað.
En mér mundi líða langtum hetur
í efri kofanum. Ég verð að fara þang-
að. Eg kviði fyrir brattanum þangað
upp. Góði guð, gefðu mér styrk til
þess að komast þangað.
Ég er farin að undirbúa ferðina upp
og hefi ákveðið að leggja af stað á
morgun.
Ég bjó mér til hækju úr kústi. Eg
varð að brenna af endanum á skaftinu
til þess að gera það nógu stutt. Þetta
er afbragðs hækja. Ég undrast satt að
segja, hve miklu auðveldara er að
komast áfram með þvi að nota hana.
í MORGUN fór ég út í garð og tók upp
það siðasta, sem þar var. Það var tals-
vert magn af litlum gulrótum, en cinn-
ig kálhöfuð og dálitið af kartöflum.
Jarðargróðurinn fyllti næstum þvi
poka og ég hafði ætlað að taka eitt-
hvað af lionum með mér upp i efri
skálann, en nú er ég sannfærð um,
að ég mun eiga nóg með sjálfa mig.
Þess vegna borða ég eins mikið af
kartöflum, káli og gulrótum og ég get,
áður en ég legg af stað. Það er góð
tilbreyting frá kornmatnum, sveskjun-
um og teinu.
Ellefu gæsir korrm inn á víkina. Þær
eru nú uppi í fjöru — nálægt flóð-
farinii — og bíta grasrætur. Einn fugl-
inn úr hóþnum stendur vörð og teygir
úr hálsinum. Hann ætlar augsýnilega
ekki að láta koma sér að óvöruin.
Nú hefir barnið látið bæra á sér
aftur og ég þykist þess fullviss, að
allt sé i lagi með það. Hún (það á að
verða telpa, eins og ])ið munið) hefir
orðið að þola sitt af hverju og ég hefi
oft verið kvíðin þess vegna. Börn eru
áreiðanlega ekki eins viðkvæm i móð-
urkviði og flestir halda.
Ég hefi enga skó. Það er höfuð-
vandamál mitt í dag. Stígvélin mín
eru ónýt. Það er ekki aðeins að þau
leki, heldur tolla þau ckki á mér.
ÉG FANN fimnt flöskur og sendi neyð-
arskeyti út í þeint á flóðinu. Eg fór
yst út á nesið og fleygði þeim i sjóinn,
þegar byrjað var að falla út. Ég kast-
aði þeim með nokkru millibili, svo að
þær yrðu ekki samflota. Eg vildi óska,
að ég hefði fundið flöslcurnar fyrr.
Þær gáfu mér hugmyndina. Korktappa
hafði ég enga, en i þeirra stað telgdi
ég spýtur og vafði segldúk utan um
þær.
Áður en ég lokaði flöskunum, setti
ég nokkra smásteina í þær auk bréf-
anna, til þess að þær héldust nokk-
urn veginn uppréttar og sykkju síður.
Ein flaskan fór á hvolf, þannig að
stúturinn vissi niður, en hinar sigldu
frá landi „á réttum kili“, og hvítu
flöggin, sem ég hafði komið fyrir upp
úr töppunum, sáust vel alllangt frá
landi. Þau hlytu að vekja eftirtekt, ef
flöskurnar kæmust á alfaraleið eða
þær ræki að landi, þar sem byggð
væri og fólk gengi á fjörur.
Hver veit nema ein flaskan berist
til Dons! Þess óska ég heitt og inni-