Fálkinn - 12.11.1954, Síða 6

6
FÁLKINN
CAREY SMITH: ( 2 }
TRINIDAD
FRAMHALDSSAGA.
Gestgjafinn baðaði liöndunum: —
Ég ætlaði bara að hjáipa.......
Honum virtist vaxa ásmegin við að
segja þessi orð. Hann brýndi röddina
og baðaði út öllum öngum. — Chris
er komin í bobba, hugsaði ég með mér.
Og það er skylda mín að lijálpa lienni
Ég........
— Já, einmitt, sagði Smythe ertandi,
— við vitum að þér eruð einstaklega
lijartagóður maður.
Wittol varð allur eitt bros. Hann
ætlaði meira að segja að koma inn
i herbergið, en Smythe dró forhengið
fyrir, rétt við nefið á honum.
— Frú Emery, — liann sneri sér að
Chris, — ég verð að biðja yður að
koma með okkur á stöðina. Það er
nauðsynlegt að þér kannist við að þetta
sé lík mannsins yðar. Gerið svo vel
að flýta yður að klæða yður. Við And-
ersen konsúll bíðum fyrir utan.
Chris kinkaði kolli þegjandi. Hún
hafði ekki einu sinni litið á Wittol.
Hún virtist annars hugar, eins og liún
vissi ekki hvað var að gerast.
ENGINN sagði orð á leiðinni á lög-
reglustöðina. En þegar Chris kom út
úr klefanum sem Neal lá í, var eins
og hún vaknaði af draumi. Kinnarnar
voru rjóðar eins og á sjúklingi með
sótthita og augun gljáandi. Andersen
kenndi í brjósti um hana og jafnvel
Smythe virtist hafa mildast. Hann ýtti
fram stól handa henni og sagði með
dálítið vingjarnlegri rödd: — Já,
þetta er ekki létt......
Chris svaraði ekki. Hún fléttaði
mjóum fingrunum með rauðum nögl-
um um annað hnéð á sér og beygði
FRUMSÝNING. — „Romeo og JÚIÍa“
er mjög umtöluð kvikmynd, sem
Renato Castellani hefir gert eftir
leikriti Shakespeares, og fékk mynd-
in I. verðlaun á kvikmyndasamkeppn-
inni í Venezia í vor sem leið. Þessi
mynd var sýnd almenningi í fyrsta
sinn í London nýlega. Meðal gesta á
sýningunni var Peggy Cummings.
höfuðið fram, þannig að hárið féll
yfir andlitið. Smythe beygði sig niður
að henni.
— Vitið þér livort hann liafði
nokkra ástæðu til að fyrirfara sér?
Nú varð stutt þögn, svo svaraði hún
hikandi: — Hann var ekki hamingju-
samur........
— Einmitt það? spurði Smytlie um
hæl, — var ósamkomulag á milli
ykkar?
Hann virtist styttri í spuna en áður.
— Það var ekkert á milli olckar,
svaraði Chris. Hún leit á Smythe full-
trúa, en hann sagði ekkert og þá hélt
hún áfram hikandi: — Við bjuggum
i sama húsi. Annað var það ekki. Ekki
i meira en heilt ár .....
— Frú Emery, sagði Smythe. —
Maðurinn yðar gaf yður mjög dýra
gjöf nýlega. Hvaðan fékk hann pen-
ingana fyrir hana?
Chris dró við sig svarið. Hún varð
að vera vör um sig.
— Hann hafði ekki efni á því, sagði
hún loks. — Ég fékk hann til að skila
gjöfinni aftur.
— En hann hafði peninga, sagði
Smyíhe. — Hann hefir verið borgun-
armaður fyrir þessu. En hvaðan fékk
hann peningana?
Hún engdist í stólnum og Andersen
fannst orka streyma frá henni. En svo
svaraði liún kæruleysislega: — Hann
seldi málverk.
— Honum Max Fabian?
iSpurning Smythes var eins og svipu-
liögg. Chris lyfti ósjálfrátt hendinni
eins og hún vildi bera af sér högg.
En svo varð þráinn yfirsterkari í
henni og hún rétti úr sér.
NÓG AF PERLUM. — í Atami í Japan
var nýlega haldinn markaður fyrir
perlur, sem framleiddar eru í ostru-
búum þar. Voru seldar perlur fyrir
nær fimm milljón krónur, og kaup-
endur voru nær allir erlendis. — Hér
sést japönsk stúlka vera að sýna fal-
legar perlur.
— Hefði nokkuð verið við það að
athuga? Var það í bága við lög?
Smythe fulltrúi sat við sinn keip.
— Ka'nnske ekki í bága við lög, sagði
hann rólega. — En undarlegt. Hvers
vegna átti Fabian að borga mannin-
um yðar svo mikið fyrir eina mynd,
frú Emery?
— Max Fabian var hrifinn af mynd-
um Neals, svaraði Chris og röddin
varð hvatskeytleg. — Hann keypti
oft myndir af Neal.
— Fyrir þúsund dollara hverja?
sagði Smythe. — Er það ekki nokkuð
mikið, fyrir myndir eftir óþekktan
listamann?
Chris starði á hann, svo sagði hún:
— Ætlið þér að halda því fram að
Neal hafi fengið peningana úr öðrum
stað? Viljið þér þá segja mér hvaðan
þeir komu?
— Ég hafði vonað að þér segðuð það
sjálf, sagði Smythe: — Hvað se.m öðru
líður er herra Fabian góðúr vinur
•yðar, er það ekki?
Hreimurinn sagði meira en orðin
og Andersen konsúll hóstaði vand-
ræðalegur. En Chris deplaði ekki einu
sinni augunum. Hún horfði fast á
Smythe og svipur liennar bar það með
sér að hún þóttist eiga kröfu á skýr-
ingu. En Smythe kippti sér ekki upp
við það.
— Þér þekkið lierra Fabian mjög
vel, er ekki svo, frú Emery? endurtók
Smythe.
— Herra Fabian er vinur minn,
sagði hún æst.
Smythe horfði á hana þegjandi
þangað til hún stóð upp og tók tösk-
una, sem lá á borðinu. — Get ég nú
farið? spurði hún kuldalega, — eða
þurfið þér að spyrja að fleiru?
— Smythe fulltrúi, sagði Andersen,
— mér finnst undarlega......
Smythe þaggaði niður i honum með
lítilli bendingu.
— Þér megið fara, frú Emery, sagði
hann.
Hann horfði hugsandi á eftir lienni
er hún gekk út að dyrunum. Þegar hún
hafði tekið í liurðarhúninn sagði
hann: — En þér skuluð ekki reyna
að komast burt frá Trinidad, það er
vörður bæði á flugvellinum og við
höfnina.
Hún leit snöggt við og hatrið brann
úr augunum: — Gleymið ekki að setja
hákarlana á vörð líka. Hver veit nema
ég reyndi að komast héðan á sundi!
HÚN skellti hurðinni eftir sér og
gekk þungstíg fram forsalinn og út á
götuna. Það var ekki svo að skilja að
liún gerði sér háar hugmyndir um
hvað fólk segði um liana. En það var
dálítið annað þegar lögreglustjórinn
í Trinidad sletti dylgjum framan í
hana og það meira að segja í áheyrn
fulltrúa hennar eigin þjóðar. Ilann
svipti af henni síðustu leifunum af
heiðarleikahjúpnum og eyðilagð1 nð
fullu tilraunir hennar til að sýnast
grandvör manneskja.
Hana hitaði i kinnarnar af æsingu,
en blygðunartilfinningin var undir
niðri og æsingin varð að víkja fyrir
lienni. Hún herti á sér svo að hún
hljóp við fót fram dimma götuna, álút
og með hökuna við ltápukragann. En
það er auðvitað hægt að bjóða dans-
meyju á náttklúbb allt, hugsaði lnin
með beiskju. Allir vita að þær selja
sig. Vinátta milli riks manns eins og
Fabians og stúlku á borð við Cliris
Emery — það var hlægilegt!
Úr einu portinu heyrðist bældur
hlátur. Chris vafði kápuna fastar að
BARBARA PAYTON. — Fyrir all-
löngu birtist grein um hneykslismál
það, sem Barbara Payton olli í Holly-
wood, í Fálkanum. Verður sú saga
ekki rakin hér, en við það voru riðnir
þeir Franchot Tone, kvikmyndaleik-
arinn frægi, sem Barbara hafði lengi
átt vingott við og Tom Neat hnefa-
leikari. Þeir börðust út af henni og
hnefaleikarinn nefbraut Franchot
Tone með meiru. Urðu út af þessu
mikil málaferli og læti, en þau Barb-
ara og Tom Neal græddu þannig á
því, að þau urðu umtalaðar manneskj-
ur, sem þau höfðu ekki verið áður.
Barbara er sögð hafa „lausblaðabók
fyrir hjarta“, og skiptir víst óspart
um blöð.
sér. Hún gat engan séð, enda liafði
ský dregið fyrir tunglið og húsin
voru í skugga, en henni fannst sem
þúsund augu góndu á hana. Og hún
gat ekki varið sig fyrir þeim.
En þetta var óréttlátt. Hvað vissu
þau um samlíf hennar og Neals?
Bjarta hamingjudaga fyrst í stað ....
Þau höfðu verið barnaleg ........
bjánalega hamingjusöm. En svo kom
breytingin. Hún laumaðist að þeim
hægt og hægt. Chris tók ekki eftir
neinu fyrr en hún var farin að sökkva.
Neal dreymdi svo glæsta drauma, liann
var sannfærður um að hann væri i
hópi liinna útvöldu og frægðin væri
sér vís. En hæfileikar hans leyfðu það
ckki. Og þegar liann neyddist til að
skilja þetta var hann eyðilagður mað-
ur. Chris sá glöggt hvert stefndi. En
liún vildi ekki láta sökkva. Hún liélt
sig sterkari en hún var, hélt að hún
géeti haldið þeim báðum á floti. En nú
var Neal dáinn. Örvænting lians hafði
knúið hann í dauðann.
Heit tár komu fram í augun er hún
var að reyna að opna dyrnar. En ein-
hver opnaði að innanverðu og