Fálkinn - 12.11.1954, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
„Afsakaðu, já, ég kom snemma
heim. Það var ekkert gaman þarna
niðurfrá."
„Hvað er þetta, góða min. Eins
og heilbrigðu ungu fólki þyki ekki
gaman að dansa?“
Bara að hún hefði ekki lagt
þessa áherslu á „heilbrigðu"! Því
að hún var vafalaust ekki heil-
brigð. Það var þess vegna sem for-
eldrar hennar voru svona angur-
vær þegar þau litu á hana. Þau
vissu að hún var ekki heilbrigð,
og það kvaldi þau og þau reyndu
að leyna þvi fyrir henni. En hún
hafði heyrt þau tala um það, er
þau héldu að hún heyrði ekki til
þeirra.
„Ég — ég var líka með höfuð-
verk,“ stamaði hún.
„Þú þarft ekki að vera að segja
okkur ósatt,“ sagði faðir hennar
og rödd hans var sjúkrahúsrödd,
eins og hann talaði fyrir innan
niðurdregin gluggatjöld. „Það er
óþarfi að vera að segja pabba sín-
um og mömmu ósatt.“
Þetta kom yfir hana eins og svo
oft áður. Hún mundi það, sá það
greinilega. Hún vissi að það hafði
gerst, og samt sögðu allir aðrir
að það hefði ekki gerst. Hún sá
opna gröfina og blómin, og hún
hafði verið svo lítil, svo ógn lítil,
því að hún mundi að augun í henni
voru jafnhátt höndinni á honum,
þegar hún hafði slitið sig af hon-
um og hlaupið að gröfinni og hróp-
að: „Mamma mín, góða fallega
mamma min, — Þið megið ekki
grafa hana góðu mömmu mína
niðri í moldinni."
Fyrsta skipti sem þau höfðu
sagt, að það væri ekki satt — það
var í skólanum. Kannske hafði
hún verið sjö ára. Eða sex. Vin-
gjarnlega skólastýran hafði sagt:
„Það er komið bréf til þín frá
henni mömmu þinni — heldurðu
að þú getir lesið það?“ Hún hafði
horft á skólastýruna og sagt: „Ég
get ekki fengið bréf frá henni
mömmu minni. Hún mamma mín
var dáin. Ég var viðstödd jarðar-
förina."
Skólastýran hafði orðið svo
raunaleg á svipinn, að Sylvia hafði
aldrei viljað mótmæla því oftar að
hún ætti móður. Og svo lá við að
hún gleymdi þessu alveg þegar
árin liðu fram. Hún hitti aldrei
foreldra sina. Þau skrifuðu henni
að staðaldri og hún skrifaði aftur.
Hún var orðin átján ára þegar þau
komu og sóttu hana. Ári síðar fóru
þau í ferðalag um Evrópu. Og svo
heim til Joya Hermosa.
En þetta hafði byrjað aftur þeg-
ar hún sá móður sína í raun og
veru. Þessar óljósu bernskuminn-
ingar um opnu gröfina með blóm-
unum. Hún reyndi að muna eitt-
hvað um föður sinn líka, en það
var ekki það sama. Hún viður-
ur gegnum samvisku Sylviu.
kenndi föður sinn. Hann hafði
verið svo veikur. Hann hafði leg-
ið í rúmi og hóstað. Rúmið henn-
ar stóð upp við þilið á herberginu
til hliðar og hún heyrði oft á nótt-
inni hvernig hann hóstaði. Hann
lá í rúminu sínu og brosti til henn-
ar, daginn sem hún fór inn og
kvaddi hann áður en hún var send
í skólann. En hann dó ekki, það
var bara móðir hennar sem dó.
Hvernig gat hún haldið að móð-
ir hennar væri dáin, þegar hún
sat beint á móti henni og brosti
raunalega til hennar? Hvers vegna
varð hún að kvelja bæði sjálfa
sig og foreldra sína með þeim?
Og hún vildi heldur ekki segja
þetta, vildi ekki, vildi ekki....
Hún fann hvernig tognaði á
andlitsvöðvunum þegar blóðið
vék burt og hún varð hvít. Henni
varð óglatt og hendurnar á henni
fóru að titra. En hún varð að segja
það.
„Móðir mín er dáin,“ hvíslaði
hún svo lágt að varla heyrðist.
„Ætlarðu ekki á hestbak í dag,
væna mín,“ sagði frú Riveroll og
angistin skein úr augunum. Þau
voru svo góð — reyndu alltaf að
láta sem þau heyrðu ekki voðann,
þegar hann sauð upp úr henni.
Það vár aðeins í fyrstu sem þau
reyndu að andæfa henni og sýna
henni fram á að henni skjátlaðist.
En síðar höfðu þau farið að láta
eins og þau heyrðu það ekki.
„Jú, ég ætla að koma á hest-
bak. Á ég að sækja póstinn?“
„Nei, þakka þér fyrir, ég sæki
hann sjálfur eins og ég er vanur,“
svaraði faðir hennar.
„Hvers vegna er pósturinn ekki
borinn til okkar eins og annarra,
hvers vegna fáum við ekki póst-
bera?“ spurði hún. „Og hvers
vegna sækir þú alltaf póstinn
sjálfur — ég gæti tekið af þér
ómakið, pabbi.“
„Það er bara sérviska úr mér,“
sagði hann og brosti hlýlega.
Kaffibollinn var tómur, aðeins
ofurlítill korgur á botninum. En
í honum sá hún enn dökka and-
litið með hrokkna hárið. I gær
hafði hún verið alveg brjáluð, enn
vitlausari en þegar hún fékk þessi
köst venjulega. Hvað skyldi Clyde
Stradley hafa hugsað um hana?
Mundi hún nokkurn tíma fá að
sjá hann aftur — átti hún að þora
að síma til hans? Ef hún þyrfti
á honum að halda! Jú, hún vissi að
þegar skelfinguna setti að henni
næst, mundi hún verða að síma
til hans, því að þá stóð henni al-
veg á sama um hvað fólki fannst
um hana, þá hugsaði hún aðeins
um að fá hjálp, og hún hafði ein-
kennilega öruggt hugboð um að
Clyde Stradley gæti hjálpað henni.
En gegn hverju? Hvað var hún
hrædd við? Hún vissi það ekki.
„Ég hefi enga peninga," sagði
Sylvia og leit upp frá kaffiboll-
anum. „Get ég fengið peninga?"
„Svei mér ef ég skil hvað þú
gerir við alla peningana þína,“
sagði faðir hennar hálf óánægð-
ur. „Ég borga alla reikningana
þína, og þú fékkst fimmtíu doil-
ara á laugardaginn var.“
„Laugardaginn? Ég fékk enga
fimmtíu dollara á laugardaginn.”
„Góða min, það er í annað skipt-
ið sem þetta kemur fyrir,“ sagði
frú Riveroll og reyndi að brosa.
„Ég sá sjálf að hann faðir þinn
rétti þér tíu-dollara seðla þegar
við sátum við morgunverðinn. Það
er ómögulegt að þú hafir gleymt
því?“
Það fóru krampateygjur um
Sylviu. Henni fannst heilabúið í
höfðinu tæmast og í tóminu hring-
snerust hugsanirnar í leit að end-
ur minningu — hún reyndi að
muna að hún hefði fengið fimm-
tíu dollara. En hún gat ekki mun-
að það, meðvitund hennar var
eins og óskrifað blað. Fyrir ná-
lægt mánuði liðnum hafði líkt
viljað til — hún hafði beðið um
peninga og faðir hennar sagt að
hann hefði gefið henni peninga
daginn áður. Þá gat hún heldur
ekki munað að hún hefði fengið
nokkra peninga. Og það voru ekki
peningarnir einir. Það var fleira.
Eins og heilinn í henni væri sía,
sem atburðirnir færu gegnum án
þess að skilja nokkurt spor eftir.
I fyrri viku hafði bóksalinn i
Joya Hermose sent þeim stóra
myndabók um „Gamla meistara“.
Reikningurinn kom með bókinni
og bréf áfast við hann. „Ungfrú
Riveroll — samkvæmt beiðni í
síma 6. þ. m. sendum vér yður
bókina.......“
Hún hafði ekki simað og ekki
pantað neina bók — að minnsta
kosti mundi hún ekki til að hún
hefði gert það. Hún hafði hlegið
að misgáningi bóksalans og ætlað
að senda bókina til baka, en móð-
ir hennar hafði litið svo kynlega
á hana og sagt að það mætti hún
ekki gera — vitanlega hafði hún
hringt og pantað bókina — hún
vissi best sjálf hve gleymin hún
væri. Bóksalanum mundi koma
einkennilega fyrir sjónir ef hún
neitaði að hafa hringt.
„En ég hefi alls ekki hringt og
beðið um bókina,“ andæfði hún.
„Við eigum hana — ég vissi að
við áttum hana fyrir, ég lít oft
í hana. Hvernig ætti mér að detta
í hug að fara að kaupa bók sem
við eigum.“
„Þú hefir kannske viljað eiga
eintak út af fyrir þig — úr því
að þú lítur svo oft í bókina," hafði
móðirin sagt með sama einkenni-
lega vorkunnarsemdar-augnaráð-
inu.
„Þú ert of ung til þess að vera
farin að kalka og vita ekki hvað
þú gerir,“ hafði faðir hennar sagt
og reynt að slá öllu upp í gaman.
„En gerðu það bara ekki aftur.“
Og svo hafði hann skrifað ávis-
un handa bóksalanum, og daginn
eftir hafði komið handsmíðaður
mexíkanskur hnakkur með rósa-
leðri, frá söðlasmiðnum. Hún
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYND-
UM - Afgreiðsla: Bankastræti 3,
Keykjavik. Opin kl. 10-12 og 1-6. Blaðið
kemur út á föstudögum. Áskriftir greið-
ist fyrirfram. - Ritstjóri: Skúli Skúla-
son. Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
ADAMSON
4
Óvinur listarinnar.