Fálkinn - 26.11.1954, Qupperneq 6

6
FÁLKINN
CAREY SMITH: ( 4 }
TRINIDAD
FRAMHALDSSAGA.
—Já, það þurfum við, sagði Sieve
liöstugt.
Hún skyldi ekki sleppa. Hún starði
sljóvum augum á hann um stund, svo
reyndi hún að manna sig upp.
— Ég veit ekki hvar ég á að hyrja
— það var svo margt ...........
Hann efaðist um hvort hann hefði
listgáfuna, liann var dapur og ........
— Það er lygi, sagði Steve með
þjósti. — Ég fékk hréf frá honum ....
Hún rak upp stór augu. — Bréf?
— Já, einmitt bréf. Hvers vegna
mundi hann hafa skrifað mér og beð-
ið mig um að koma, ef hann hefði
ætlað að fyrirfará sér?
— En — ég ......... stamaði hún ó-
sjálfbjarga.
Hún virtist vera ráðþrota en reyndi
þó að skýra málið.
— Hann var svo geðríkur..........og
svo íljótur að skipta um skoðun.
— Eigið þér við að það hafi verið
ástæðan til að liann fyrirfór sér?
fnæsti Steve. — Þér þýðir ekki að
reyna að fara undan í flæmingi —
ég krefst að fá að vita sannleikann.
Chris reigði up]) iiöfuðið. Þetta var
of langt gengið. Það var rétt komið
að henni að svara Steve i sama tón,
en hún hætti við það er hún sá hve
raunalegur hann var á svipinn.
— Ég skil að þetta hefir verið áfall
fyrir þig, sagði hún lágt.
— Já, en það hefir varla tekið þig
sárt, sagði hann með ískulda. — Þú
komst úr réttarlialdinu likust því sem
þú hefðir verið á staupaþingi.
— IJIustaðu nú á! sagði Chris. Nú
ætlaði liún ekki að láta lionum líðast
þetta lengur. Það var kominn hættu-
legur glampi i grænu augun.
— ímyndar þú þér að þér leyfist
að segja hvað sem þú vilt, vegna ])ess
að þú ert hröðir Neals? Þú þekkir
mig ekkert ......
— Ég þarf ekki annað en að sjá þig
til að vita hvers konar manneskja
þú ert, sagði Steve og mældi hana frá
livirfli til ilja. Chris roðnaði er hún
sá á Iionum svipinn, og tárin komu
fram í augun.
— Hélstu kannske að ég sæi ekki
hver þú ert? hélt hann áfram jafn
óvæginn og áður. Eg skil bara ekki
að Neal skildi ekki sjá það líka. Það
var liörmung að ég skyldi koma tveim-
ur dögum of seint, annars skyldi ég
svei mér hafa bent Iionum á það ....
— Tveimur dögum, varð Chris að
orði. — Þú komst mörgum mánuðum
of seint. Hvers vegna hirtir þú ekki
um að vita hvernig honum liði, úr
því að þér þótti svona vænt um hann?
En þú máttir auðvitað ekki vera að
því. Þú skellir skuldinni á mig vegna
þess að þú ert með vonda samvisku
sjálfur. En nú skal ég láta þig vita,
að ég er þreytt á þér og bróður þín-
um— og öllu!
TLJÚN þagnaði og dró djúpt andann,
það var eins og hiksti, og allt
í einu snerist hún á hæli og hljóp út.
Steve fór í humátt eftir lienni en hún
skellti hurðinni fyrir nefinu á honum.
Hann rétti fram höndina en dró liana
liikandi að sér aftur; nú skammaðist
hann sín. Hún var að því komin að
gráta.
Hann leit um öxl og lirökk við.
Svertingjakonan stóð bak við hann,
hún hlaut að hafa læðst að honum
])ví að liann hafði ekkert heyrt.
Svörtu augun voru alvarleg og ásak-
andi.
•-<<<««■< < <<<<<<<<<<<<<<<<< <<<<<<<<<<<■<< ^^^^^^^^
TVÖFÖLD FEGURÐ. — Kvikmynda-
dísin Susan Cabot hefir verið kölluð
fegursta kona í heimi, en líklega þykir
henni það ekki nóg, því að hér hefir
hún látið ljósmynda sig með spegil-
myndina, til að verða tvöföld í roðinu
— eða fegurðinni.
HEIM ÚR SELINU. — Það er öruggt
haustmerki í Bayern er kúahóparnir
sjást koma úr seljunum niður í dal-
inn. Þá er alltaf haldin hátíð og bæði
menn og skepnur skreytt blómum.
— Yður liður varla betur eftir að
hafa sært liana, sagði hún og dinun
röddin titraði af harmi. Steve fann
að hann hafði hlaupið á sig, hann
hafði farið askvaðandi að málefni, sem
þurfti að taka á með nærgætni og
stillingu. Hann reyndi að telja sér
trú um að hann hefði verið í sínum
fulla rétti. Það var eitthvað dularfullt
við þetta allt. En Iionum varð órótt
er hann sá ásakanirnar í andliti svörtu
konunnar. Hann muldraði eitthvað og
bjóst til að fara. En hún studdi hend-
inni á handlegginn á lionum.
— Farið þér ekki, sagði hún ákveð-
in. — Þér hafið sagt svo margt ljótt
við hana. Þér iðrist bráðum eftir það,
og þá biðjið þér hana fyrirgefningar.
Biðja hana fyrirgefningar! En
dökku augun.höfðu áhrif á hann. Það
var merkilegt hvernig honum gat orð-
ið innanbrjósts við að horfa á þessa
svörtu konu. Hann reyndi að líta ekki
á hana, en gat ekki komið sér til að
fara.
— Ég veit ekki, tautaði liann til
að segja eitthvað.
— Það er margt sem þér vitið ekki,
herra Emery, sagði hún íbyggin. —
Komið þér!
Hún dró hann með sér.
Steve elti hana nauðugur út í garð-
inn. En þessi svertingjakona hafði
gert hann forvitinn. Hann skotraði
lil hennar augunum, spyrjandi og á
báðuin áttum, þegar hún nam staðar
við bambusstóla og bað hann um að
setjast.
— Það er svalara hérna, sagði hún,
— nú skal ég ná í eitthvað við þorst-
anum handa yður, hcrra Emery.
Svo hvarf hún jafn sviplega og hún
hafði komið. Hún hreyfðist ekki eins
og venjulegt fólk en varð að skugga
og hvarf. Hann yppti öxlum og hlarnrn-
aði sér i einn djúpa stólinn. Nú fyrst
fann hann live þreyttur hann var.
Það var yndislegt ])arna úti. Og ís-
kaldur drykkurinn deyfði eirðarleys-
ið og reiðina í lionum. Þetta var allt
um garð gengið hvort sem var. Neal
var dáinn, og hvað sem hann hefðist
að gat hann engu um ])að breytt.
Kannske Chris hefði rétt fyrir sér
cr hún sagði að reiði hans stafaði af
slæmri samvisku. Hann liefði átt að
hafa lnigsun á því fyrr að komast á
snoðir um hvernig ástatt væri með
Neal. Og kannske syrgði Chris hann,
þó að það yrði ekki séð á lienni. Hann
var svo lítið kunnugur leikarafólki,
en þó gérði hann sér í hugarlund að
það ætti hægara með að leyna til-
finningum sínum en annað fó]k. Og
það varð með sanni sagt, að Chris
væri eins konar leikkona ........
Hann sat þarna og hugsaði þangað
til fór að rökkva og stjörnurnar að
gægjast fram. Ysinn frá götunni fyrir
neðan hljóðnaði og nú varð liljótt eins
og myrkrið hefði lijúpað húsið i
svart flauel. Steve sat og naut kyrrð-
arinnar og lá við að sofna.
TLJANN heyrði allt i einu skella
■*■ •*■ í háum hælum á gólfinu í her-
berginu fyrir innan, svo var kveikt
á lömpunum, dyrnar opnaðar svo að
ljósið lagði út í garðinn. Og inni í
birtunni stóð Chris.
Stevc deplaði augunum til hennar,
en hann varð svo agndofa að hann
gat varla staðið upp úr stólnum. Það
var blátt áfram ótrúlegt hve fögur
hún var. Hún var í svörtum kjól, með
breiðri, livítri leggingu að neðan, svo
að kjóllinn virtist vera eins og klukka
utan um liana. Hárið var sléttgreitt
og féll niður á axlirnar, og það var
líkast og svarti kjóllinn seiddi til sín
nokkuð af eirrauða litnum á hárinu
á henni. Nú var ekkert tvirætt í fasi
hennar, hún var aðeins óumræðilega
fögur kona. Alveg eins og hann vildi
að kona Neals liti út.
Hann stóð upp og fann að svertingja-
konan hafði rétt fyrir sér. Hann æll-
aði að biðja afsökunar.
— Chris, sagði hann, — ég var ....
ég meina .... ég var svo æstur áðan.
Hún brosti hlýlega til hans, cn aug-
un voru angurblíð.
— Ég skil að þetta hefir verið erfitt
fyrir þig.
Steve reyndi að gefa skýringu sér
til afsökunar:
— Já, þú skilur, það var þetta bréf
...... Ég skil ekkert í þessu. Eg gat
alls ekki séð á bréfinu, að honum
liði illa.
Honum varð litið til hliðar og nú
sá hann dimm augu svörtu konunnar
undir hvítri hettunni. Hann hafði
heldur ekki heyrt til hennar í ]>etta
skiptið, þegar hún kom inn. Hún hik-
aði ekki við að taka fram í fyrir þeim
í samtalinu, og gerði heldur enga til-
raun til að draga úr því, sem hún
liafði sagt.
— Maturinn biður, sagði hún fast-
mælt. — Enginn lifir á sorgiuni.
Steve hnyklaði brúnirnar ósjálf-
rátt. Þessi svertingjakona var ótrú-
lega lagin á að laumast að manni. Og
nú setti einhvern ónotahroll að hon-
■um. En það virtist engin áhrif hafa
á Chris þó að svarta konan kæmi inn.
— Við komum, Dominique, sagði
hún og gekk svo inn í stofuna, þar
sem borið hafði verið á borð handa
tveimur. Borðið var smekklega
skreytt logandi kertum í háum silfur-
stjökum. Steve fór hjá sér eins og
klunni þegar hann settist á skrautleg-
an stól, sem settur hafði verið fram
handa honum. Hann sagði kindarlega:
— Ég vona að þú getir fyrirgefið
mér, Chris.
— Við gleymum því, svaraði luin
nærri glaðlega. — Hve lengi hefir þú
liugsað þér að verða hérna, Steve?
— Ég veit ekki, sagði hann hikandi.
— Neal slcrifaði mér viðvíkjandi at-
vinnu, svo að ég hafði hugsað mér
að verða hér um stund. En nú ......
— Má ég sjá bréfið? tók Chris fram
í og rétti höndina fram á borðið. —
Ef þér stendur á sama, skiljanlega?
Þegar Steve tók upp bréfið rak hún
fyrst af öllu augun í skjaldarmerkið.
Hún hrökk við og leit.ekki upp. Chris
grannskoðaði andlitið á honum sem
snöggvast. Hann var svo líkur Neal
og þó að mörgu leyti gerólikur hon-
um. Hann mundi sjálfsagt gruna að
yfiriieyrslan i tilefni af dauða Neals
mundi hafa verið samin fyrirfram.
Bara að hún gæti talað við hann um
þetta — hvílíkur léttir væri það ekki?
Andlit lians virtist vera boðið og búið
lil að skilja hreinskilni, það var eitl-
hvað öruggt við það, sem benti á að
óhætt væri að treysta manninum.
Framstæð hakan og munnurinn með
þúnnum þráðbeinum vöruni gerði
andlitið nokkuð hörkulegt, en það
voru broslirukkur kringum augun og
þau voru blá og vingjarnleg. Hann
var heillandi eins og Neal, en liafði
ekki veilui, hvarflandi drættina, sem
verið höfðu i andliti hans.
Chris sárlangaði að gera liann að
trúnaðarmanni sínum. Segja honum
allt og lyfta af sér byrðinni á sterk-
ar herðar hans. Segja honum að Neal
hefði ekki framið sjálfsmorð lieldur
hefði hann verið myrtur, og yfir-
lieyrslan hefði ekki verið nema til