Fálkinn - 04.03.1955, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
4* 4* 4* 4 4» 4* 4* 4* 4» 4 4* 414» 4 4* 4» 4» 4 4> 4* 4 4 4» 4 4 4» 4» 4
BETHEA CREESE: 4
Hverju lejjndi brniit?
Framhaldssaga.
4*4*4*4*4*4*4*4*4*4*4*4*4*44*4*4*4*4*4*4*4*4*44444
— Þér megið ekki halda neiit illt
um René, sagði hún. — En liann er
yfirborðsmaður og hugsunarlaus, kát-
ur og heillandi. Hann veit ekkert
skemmtilegra en að dufla við stúlkur
— hann getur ekki stillt sig um það.
Jafnvel núna reynir hann að dufla
við mig, upp í opið geðið á Toinette.
Ég geri það sem í mínu valdi stendur
til að venja hann af því.
Hún leit hikandi á Tancred. Hann
varð að trúa henni. Ef hann trúði
henni ekki gat liún ekki lialdið áffam
sögunni. Hún vildi ekki láta hann
halda að henni þætti vænt um René.
Það var metnaður hennar, sem var
særður, ekki hjartasorg.
— Óþægileg aðstaða, sagði Tancred.
— Yæri ekki betra að þér flyttuð burt
af heimilinu og byggjuð út af fyrir
yður?
— Það er einmitt það sem ég held
að ég verði að gera, svaraði Celine.
— Það gerðist dálítið eitt kvöldið fyr-
ir rúmri viku. Ég var að koma niður
stigann, og René var að fara upp.
Hann greip i höndina á mér og kyssti
hana — ekki á þann hátt sem Frakkar
kyssa konur á liöndina. Ég hljóp frá
honum og vonaði að enginn liefði séð
þetta.
— Ernestine systir hans var niðri
i forsalnum ásamt vinstúlku sinni,
sem er mesta sögusmetta. Þær sögðu
við mig eftir á að ég gæfi René undir
fótinn — að ég væri að draga mig
eftir honum, og að ég væri afbrýði-
söm og geðvond út af þvi, að áform
mín hefðu mistekist. Ég varð fokvond.
Eg veit ekki hvernig á þvi stóð, en
svo mikið er víst að ég sauð saman
hjánalega sögu. Ég sagði þeim að því
færi fjarri að ég væri að inigsa um
René, því að ég væri trúlofuð sjálf
og ætlaði að giftast enskum manni, en
við hefðum haldið því leyndu því að
horfur væru á að trúlofunartíminn
yrði langur.
SÖNNUNARGÖGNIN.
Celine andvarpaði. — Þessi smá-
ly'gi neyddi mig til að halda áfram
að ljúga. ,.Trúlofunin“ var rædd yfir
kvöldmatnum. Saisinfjölskyldan var
sispyrjandi. Ég sagði að unnustinn
minn væri í flughernum og fengi ekki
leyfi þaðan, og þess vegna kæmi hann
aldrei að heimsækja mig, en sendi
jafnan bréfin mín til Pegasusferða-
skrifstofunnar — þéss vegna yrðu
þau aldrei vör við að ég fengi bréf
frá honum. Þegar René heyrði þetta
spurði liann: — Hvað lieitir hann?
Það var eins og hann vildi ekki trúa
því, sem ég hafði sagt. Svo að ég sagði
fyrsta nafnið sem mér datt í hug.
Celine dró andann djúpt. — Ég sagði:
— Ilann heitir Tancred ...
Tancred reyndi að fá hana til að
horfast í augu við sig. — Það var
skrítið að þér skylduð nefna það nafn,
-sagði hann hissa. — Það er alls ekki
algengt nafn.
— Ég hafði séð mynd af húsi —
fallegu, gömlu húsi. Það var eitt af
þessum liúsum sem mann dreymir um.
en getur aldrei gert sér von um að
eiga heima í. Ég var svo hrifin af
myndinni að ég gat ekki gleymt hús-
inu. Og nafnið á því er það sama og
yðar.
Hún stakk liendinni ofan í vasann
og tók upp auglýsinguna. — Hérna
— ég geng með hana á mér. Ég þorði
ekki að láta hana liggja heima, því
að þá hefði fólkið kannske fundið
hana og uppgötvað samhengið í
þessu ...
Tancred las nákvæmlegg það sem
í auglýsingunni stóð. — Jæja, „Tan-
cred House“ er til sölu. Ég frétti að
gamla konan sem átti það væri dáin,
en ég hélt að ættingjar hennar ætluðu
að eiga húsið áfram. Þetta er Ijómandi
fallegt, gamalt hús.
— Þekkið þér það?
— Það er skammt þaðan sem ég á
heima. Allir þekkja staðinn. Hvað
skyldi húsið eiga að kosta, það er
ekki nefnt í auglýsingunni.
— Sá sem hefði efni á mundi borga
hvað sem vera skyldi fyrir svona hús,
sagði Celine.
— Kannske ein tíu þúsund pund.
Húsið er nokkuð afskekkt.
Celine varð forvitin og leit á hann.
— Eru nokkur tengsl milli yðar og
þessa húss, herra Howlat? Eða yðar
fólks?
— Nei,- engin, nema ef vera skyldi
það að ég var látinn lieita eftir hús-
inu. Móður minni þótti svo vænt um
það, og hana dreymdi um að eignast
það. Ef hún liefði fengið að lifa getur
verið að draumur hennar liefði rætst.
Gömlu konunni þótti líka mjög vænt
um lnisið, svo að þér skiljið, Celine,
að þér eruð ekki sú eina. Ég held
að þetta hús gangi sérstaklega i augun
á kvenfólkinu.
Hann rétti lienni úrklippuna til
baka. — Viljið þér geyma þetta eða
á ég að eyðileggja sönnunargagnið?
— Æ, nei. Celina strauk brotin úr
blaðinu og stakk því í vasann aftur.
— Celine, sagði Tancred allt í einu.
— Þér verðið að komast burt frá
þessum unga Frakka. Jafnvel þó að
hann væri laus og liðugur og gæti gifst
yður, þá munduð þér aldrei hafa neina
gleði af þvi. Svoleiðis maður gæti
aldrei gert yður hamingjusama. Skilj-
ið þér . ekki ...
Tancred roðnaði er hann varð þess
var, að liann fór að stama. — Skiljið
þér ekki að þér hafið komist í óheppi-
lega aðstöðu vegna skreytninnar um
Englendinginn, sem þér sögðust vera
trúlofuð? Ef René trúir því að þér
hafið verið trúlofuð þegar þér létuð
liann fara með yður um allar trissur,
telur hann vafalaust að þér séuð eitt-
hvað sviþuð honum sjálfuin. Munn-
urinn á Tancred grettist um leið og
hann sagði þetta. — Hann mun telja
yður leyfilega villibráð og halda að
þér leggið ekki dýpri merkingu í atlot
hans en hann gerir sjálfur.
Hann stóð upp og hallaði sér fram
á handriðið og horfði á Celine. Roð-
aður kvöldhiminninn var á bak við,
svo að andlit hans virtist fölt, og aug-
un voru stór og skörp.
— Þér gátuð sennilega ekki sagt
Saisinfjölskyldunni það rétta — að
þér hittuð mig í fyrsta skipti í fyrra-
kvöld, sagði liann hugsandi. — Fannst
fjöiskyldunni ekki skrítið að ég skyldi
ekki koma í býtið morguninn eftir
til að heimsækja yður?
— Ég var rög, sagði Celine aum. —
Ég var að heiman i allan gærdag og
kom ekki heim fyrr en seint i gær-
kvöldi. Ég lét fólkið haida að ég hefði
verið — verið með yður. Ég gat ekki
afráðið hvað ég ætti að gera. Hún var
skjálfrödduð. — Ég veit að ég hefði
átt að segja aRan sannleikann undir
eins og Toinette spurði hvað þér
hétuð, í fyrrakvöld. En ég hafði ekki
mannrænu i mér til þess. Þér urðuð
fyrri til.
Tancred roðnaði. — Ég bið afsök-
unar ef ég hefi farið rangt að. — Ég
vissi ekkert hvernig i þessu lá, en
mig grunaði að þér væruð í klípu, og
ég ... mig langaði til að hjálpa yður.
— Ég ætla að segja þeim það í
kvöld, sagði Celine einbeitt. •— Ég
hafði eiginlega hugsað mér að einfald-
ast væri að við hefðum orðið ósátt og
allt væri búið milli okkar. En eftir
þetta sem þér hafið sagt, um aðstöðu
Renés gagnvart mér, skil ég að ég verð
að segja sannleikann. Ég kvíði fyrir
því. En ég verð að gera þáð — og ég
verð að flytja af heimilinu, eins og
þér segið.
Hann leit undan. — Vandinn er sá
að Saisinhjónunum mun finnast ég
vanþakklát, ef ég geri það, sagði hún
hægt. — Þau liafa verið mér svo góð,
og auk þess býst ég við að frúin megi
illa án peninganna vera, sem ég borga
fyrir mig. Það er að vísu ekki mikið,
en þau eru fátæk, lijónin. En svo er
það þetta með René — mér fellur ekki
að heimska mig.
GAGNKVÆMT LOFORÐ.
Tancred horfði á hana meðan hún
var að flytja innsiglisliringinn á liina
höndina.
— Þér gátuð látið hringinn vera
þar sem hann var, sagði hann með
semingi. — Ég á við, að við gætum
látið sem við værum trúlofuð nokkr-
ar vikur ennþá, og ég gæti haldið
áfram að vera með yður, — ég gæti
heimsótt yður og þess háttar, þangað
til þér eruð fluttar af heimilinu. Og
undir eins og þér eruð komin á annan
stað, gætuð þér skrifað frú Saisin og
sagt lienni frá að við hefðum orðið
ósátt og allt væri búið milli okkar,
eins og þér töluðuð um.
Hann brosti til hennar. — Þetta er
aðeins uppástunga af minni hálfu,
Celine, en ef yður finnst þér þurfa
á mér að halda, þykir mér mikill heið-
ur af því.
Hún brosti á móti en hristi höfuðið.
— Ég gæti ekki beðið yður um að
gera það fyrir mig — það væri of
mikil greiðasemi.
En röddin var ekki sannfærandi.
Það væri mikill fengur, ef liún gæti
þegið tilboð Tancreds — og liún kæm-
ist lijá öllum játningmn heima — og
bjargað ærunni með því að kynna Tan-
cred Saisinfjölskyldunni og kunningj-
um hennar — sem unnusta sinn. Unn-
usta sinn! Það fór ylur um hana alla
og hún varð að stilta sig, til að sann-
færa bæði sjálfa sig og liann um, að
hún gæti ómögulega þegið hans góða
boð, til að bjarga sjálfri sér úr klíp-
unni.
Chiang Kai Shek heldur blaðamannafund
Leiðtogi kínverskra þjóðernissinna, Chiang Kai Shek hélt nýlega blaðamanna-
fund í Taipeh, höfuðborg Formósu. Hann lýsti yfir því, að þjóðernissinnar
mundu aldrei láta eyjarnar Quemey og Matsu af hendi. Þeir, sem viðstaddir
voru, skitdu orð hans þannig, að hann gengi út frá því, að Bandaríkjamenn
mundu taka þátt í vörnum eyjanna, ef nauðsyn krefði. — Myndin er tekin af
Chiang Kai Shek á blaðamannafundinum.