Fálkinn - 04.03.1955, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
við það, því að hvort tveggja var
að fáðir hennar mundi aldrei láta
hana fá peninga, og hún mundi
heldur ekki hafa tekið við þeim.
Hún elskaði ekki foreldra sina og
hún vildi ekki þiggja neitt af fólki,
sem hún elskaði ekki. En hvers
vegna elskaði hún þau ekki?
Nei, Clyde hafði bannað henni
að brjóta heilann um það, hún
mátti alls ekki fara að hugsa um
gömlu spurninguna: hvort hún
væri með öllum mjaila eða ekki.
Því að hún var með öllum mjalla,
hún var ekki brjáluð.
Eftir nokkur ár mundi Clyde
hafa sparað svo mikið að hann
gæti haldið náminu áfram, hann
yrði læknir og mundi græða á tá
og fingri, og þá mundu þau eiga
betri ævi en hún átti. Hún var
svo dásamlega hamingjusöm eins
og var.
Hún las Platón, hún borðaði
mðidegisverðinn, hún þvoði upp,
las meira og fór svo að hátta og
sofnaði. Tvívegis vaknaði hún um
nóttina og fór fram í eldhús,
horfði á auðan beddann, sem
Clyde svaf á. Hann var svo tóm-
legur að hana kenndi til, og hún
þráði Clyde svo heitt að hún varð
að stilla sig svo að hún færi ekki
að gráta eins og barn.
Svö birti af morgni og nú var
hún einum degi nær því að sjá
hann aftur, og enn lágu vindlinga-
stúfarnir í öskubakkanum, alveg
eins og þeir hefðu verið lagðir
þar fyrir stuttri stund.
Hún tók til i húsinu þó að engin
þörf væri á því, og svo fór hún
aftur niður að sjó. Hún lá í fjör-
unni og hlustaði á vorkliðinn og
lét hugann reika. Jafnvel líðandi
stund var svo yndisleg, að minnsta
kosti eftir laugardag eða sunnu-
dag, þegar Clyde væri kominn
aftur, að henni fannst óþarfi að
hugsa lengra. Þó að þeim liði vel
núna, af því að þau gerðu litlar
kröfur, þá mundi ævin samt verða
enn fegurri þegar Clyde hefði lok-
ið prófi og væri farinn að græða,
því að þá gætu þau eignast stórt
hús. I litla húsinu í Strandgötu
var alls ekki rúm fyrir börn, en
hún ætlaði að eignast mörg börn.
Ekki einbirni, sem gengi um og
fyndi til þess að það væri eina
barnið, heldur sæg af börnum,
kannske ein tólf. Og ekkert þeirra
tólf skyldi nokkurn tíma sent á
heimavistarskóla.
Á leiðinni heim var hún að velta
því fyrir sér hvernig hún ætti að
láta þessa eilífð líða, þangað til
Clyde kæmi. Nú hafði hún þó
lært að ýmislegt er hægt að hafa
fyrir stafni á litlu heimili og þá
líður tíminn fljótar.
Hún opnaði dyrnar og í geisla-
rákinni á gólfinu sá hún hvíta
pilsið, sem hún hafði prjónað. Það
var ekki pils lengur — heldur að-
eins upprakið band, eins og komið
hafði fyrir áður.
Nú hafði hún gert það einu
sinni enn. Óafvitandi.
„Nei, nei, það er ekki satt,“
hvíslaði hún og riðaði inn í stof-
una og fálmaði fyrir sér með
höndunum, eins og hún væri
blind. Hún hneig niður á sófann
og reri fram í gráðið í sárri ör-
væntingu. Clyde hafði að heita
mátti sannfært hana um að ein-
hver annar hefði rakið upp prjón-
ið hennar, af eintómri illmennsku.
En hérna — hérna var engin
nema hún, enginn gat hafa gert
þetta nema hún. Jafnvel Clyde
gat ekki hafa gert það, þó hon-
um hefði dottið það í hug, því
að hann var ekki heima. Hún var
ein í íbúðinni, og það var hún
sem hafði rakið upp pilsið. Alveg
tilgangslaust og án þess að vita
að hún hafði gert það, eða hve-
nær hún hafði gert það.
Þau höfðu þá rétt. fyrir sér —
hún var brjáluð. Hún var komin
í fenið aftur, i allt þetta skugga-
lega, sem teygði fram klærnar
til að ná í hana og sökkva henni
dýpra og dýpra.
Fyrst datt henni í hug að hún
skyldi fara áður en Clyde kæmi
aftur, svo að hann þyrfti ekki að
sjá hana. Þrátt fyrir allt brjál-
æðið gat hún þó elskað Clyde
svo heitt að hún vildi ekki leiða
hann í þá ógæfu að eiga að búa
með brjálaðri konu. En hún gat
ekki fengið af sér að fara, og svo
fór hún að hugsa um, að þegar
Clyde væri nærri kæmi aldrei
neitt svona fyrir hana. Þá var
hún alltaf með heilum sönsum og
gerði ekki neina vitleysu. Það
hlaut að vera einhver læknandi
kraftur, sem stafaði frá honum.
Nei, hún gat ekki farið frá Clyde,
hann var sá eini sem gat hjálpað
henni. En var það rétt gagnvart
honum?
Ég veit ekki, hugsaði hún með
sjálfri sér. Get ég orðið albata ef
ég fæ að vera hjá honum — eða
hnignar mér aftur? Ég veit ekki,
ég get ekki hugsað lengur. Hún
sat og horfði í gaupnir sér, horfði
á þessar hræðilegu hendur, sem
gerðu öll þessi hræðilegu spell án
þess að skynjun hennar fengi við
ráðið. Það eru hendurnar á mér
sem eru brjálaðar, ekki ég sjálf,
sagði hún og reyndi að hugga sig
með því.
Þú segir svo margt skrítið, Syl-
vía, hélt hún áfram eftir dálitla
stund. Ef þú heldur áfram svona,
verður þú albrjáluð — brjáluð
fyrir fullt og allt. En það stóð í
bókunum, að fólk sem verður
brjálað, viti aldrei að það er
brjálað. Ég er kannske undan-
tekning. Ég hefði átt að spyrja
Penham lækni. Hvað er ég að
hugsa um að gera núna? Rífa eitt-
hvað eða brjóta? Clyde hefði ekki
átt að fara frá mér. Clyde er far-
inn til Arizona. Ég er í Kaliforníu.
Þú! Ég! Þú og ég! Við! Aldrei
neinar lokaðar dyr framar.
Hættu, Sylvía, hættu, — heyrirðu
það!
Hugur hennar dansaði tryllta
og ijóta trölladansa. Hún sá tröll,
sem komu og fóru, flugu fram hjá
og komu aftur. Þau höfðu ekkert
markmið og ekkert samhengi var
milli þeirra. Það moraði í heil-
anum á henni eins og í maura-
þúfu.
Nú vissi hún að hún var kom-
in að þvergirðingu við enda leiðar
sem ekki lá lengra og ekki var
fær til baka. Þetta voru lokin.
Hún var brjáluð. Hafði hún ekki
lesið í bókunum hvernig hugsanir
sálklofins fólk hlaupa í gönur, al-
veg eins og hennar.
Því miður hafði hún lesið allt
of mikið af bókum um sálsýki,
en hún hafði ekki lesið neina, sem
gerði grein fyrir sálarlífi heil-
brigðs fólks, og þess vegria datt
henni aldrei í hug að jafnvel skýr-
asta heilbrigt fólk, sem verður
fyrir snöggum ótta og örvænt-
ingu, fer að hugsa brenglað og
lætur hugann geisa í von um að
dreifa honum frá því sem hrjáir
það mest.
Hún heyrði fótatak í stiganum
— hún vissi ekki hvort það var
raunverulegt eða aðeins ímynd-
un. Einhver sem ætlaði að finna
Clyde? Hann mátti ekki sjá hana
hérna, allra síst í því ástandi sem
hún var nú. Hún yrði að flýja,
fela sig í baðklefanum. En hún
gat það ekki.
Enginn drap á dyr. Hurðinni var
lokið upp og móðir hennar kom
inn.
Það leið löng stund meðan Syl-
vía var að átta sig á hvort þetta
væri i raun og veru móðir henn-
ar eða hvort það væri skynvillu-
mynd í sjúkum heila hennar.
Loks þóttist hún viss um að það
væri móðir hennar. Miðaldra,
hraustleg kona í brúnni kápu stóð
bak við hana. Ofuriítill vindblær
kom frá sjónum og bærði við laf-
inu á kápunni. Sylvía sá í hvítan
slopp. Hún vissi hver þessi mið-
aldra kona var. Það var hjúkr-
unarkona — varðkona.
„Sylvía, elsku barnið mitt, þú
gerir mig hrædda — þú ert svo
veikluleg,“ sagði frúin ofur blíð-
lega.
„Já, mamma, ég er veik,“ svar-
aði Sylvía.
„Þú verður að koma með okk-
ur heim, góða mín. Þú ert veikari
en svo að þú getur hugsað um
sjálfa þig. Líttu á, þarna hefir þú
rakið upp fallega pilsið þitt aftur.
Víst ertu veik! Komdu nú, elsku
barn, við skulum fara með þig
heim. Heyrið þér, systir, takið
þér undir hinn handlegginn á
henni og hjálpið henni til að
standa upp.“
Sylvía lét leiða sig út. Stóri,
svarti Packard-bíllinn hans föður
hennar stóð fyrir utan. En
Sammy sat ekki við stýrið. Hjúkr-
unarkonan stýrði bílnum. Þegar
þær lögðu af stað sá Sylvia að
annar bíll, sem hún kannaðist
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYND-
UM - Afgreiðsla: Bankastræti 3,
Reykjavík. Opin kl. 10-12 og l%-6. -
Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
tSSi'SSSiOfifltitSXitSSSSSSSS.SSSS,
ADAMSON
í gömlu höllinni.