Fálkinn - 04.03.1955, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Að vísu forðaðir þú honum frá óvirð-
ingu, en þú gast ekki forðað honum
undan hans eigin samvisku.“
Virginia vissi ekki hverju hún átti
að svara. Hún gat ekki skilið til fulls
hvað liann átti við með þvi að segja
að hún hefði skaðað Greg.
„Hvað á ég að gera ef hann hringir
og vill hitta mig?“ spurði liún í ráða-
leysi.
„Þvi verður þú að ráða sjálf. En ég
lield að þú ættir að reyna að komast
fyrir hvað það er, sem honuin liggur
á hjarta,“ svaraði Andrew hugsandi.
Hann brosti. „Eiginlega ætti ég að fara
með þig til næsta prests og giftast þér,
og leggja blátt bann við því að þú
hittir nokkurn annan karlmann
framar.“
„Það er óþarfi," sagði liún hlæjandi.
„Enginn getur komist upp á milli okk-
ar — það veistu.“
Hún var örugg um tilfinningar sin-
ar þá stundina, en von bráðar fann
hún, að Greg hafði enn vald yfir henni
eins og forðum. Hann símaði að
minnsta kosti einu sinni á dag, þó að
hún neitaði að tala við liann. Hann
sendi henni blóm og bréf, sem hún
reif í tætlur án þess að lesa þau, eða
svara þeim. Eiginiega hefði hún átt
að finna til metnaðar yfir þvi hve
áfjáður hann var, en hún var óróleg
og lirædd. Það var ekki líkt Greg að
vera svona áfjáður i ástamálum.
Loks kom að því að hún gat ekki
forðast hann. Eitt kvöldið kom hann
i barnagarðinn og sótti hana, og hún
hafði ekki þrek til að neita að fara
með honum.
„Er það alvara að þú sért ástfangin
af Andrew?" spurði hann hranalega.
„Ég veit að það er margt vel um hann,
en það getur varla verið rómantiskt
að vera bundin jarðgrónum pipar-
sveini, sem er svo gamall að liann
gæti verið faðir þinn ...“
Hún starði á hann. Aldrei hafði
henni dottið i hug að hann mundi
láta sér sæma að beita svo lúalegum
vopnum að tala iila um Andrew.
„Ertu ástfangin í raun og veru, eða
ertu aðéins þakklát honum — aiveg
eins og ég var þakklátur Nathalie?“
liélt Greg áfram. „Þegar ég fór héðan
hugsaði ég aðeins um það eitt að út-
vega mér ibúð og fá þig til min. En
þegar ég var kominn þangað vildi ég
helst gleyma öllu sem liðið var. Og
svo liitti ég Natlialie. Hún elskaði mig,
og ást hennar og trú á mig, gaf mér
aftur sjálfvissu mina — hélt ég. En
það tókst ekki. Ég elskaði hana ekki.
Þú varst alltaf hjá mér, frá byrjun. Og
þannig mun þér fara lika, ef þú giftist
Andrew!“ hélt hann áfram og það var
móður i honum. Við tvö erum eitt.
En ég skal ekki ónáða þig frekar ef
þú vilt liafa það svona.“
Hann liélt loforðið um sinn. Virg-
ina varð hans ekki vör lengi, en hún
lieyrði talað imi hann. Fyrst í stað
voru það aðeins gleðilegar fréttir.
Hann liafði yfrið nóg að gera og þeir
sem leituðu til lians voru hrifnir af
honum. En svo fór hún að lieyra ann-
að. Greg var farinn að drekka meira
en góðu hófi gegndi. Hann liafði lofað
að lialda fyrirlestur í læknafélaginu,
en orðið að senda afboð á síðustu
stundu. Og liann gleymdi stundum að
hann liafði lofað að taka á móti sjúkl-
ingum á tilsettum tima.
Og nú fór Virgina að fá blóm, bréf
og gjafir aftur.
Hún reyndi að telja sér trú um að
það væri ekki sér að kenna þó að
Greg færi í hundana. Fyrirlitningin
sem hún hafði haft á honum, hefði
átt að vaxa við þetta.
En hún gerði það ekki. Hún varð
þvert á móti að taka á öllu sinu vilja-
jireki til að stilla sig um að fara til
Gregs og biðja hann um að hætta að
drelcka.
Tilhugsunin um Andrew aftraði
lienni frá því að fara til Gregs. Hún
hafði nógu slæma samvisku samt, þó
hún bætti ekki gráu ofan á svart með
þvi að gera nokkuð það, sem Greg
teldi sem hún væri að gefa sér undir
fótinn. Andrew og Virgina töluðu ekki
eins mikið um framtiðina og þau
höfðu gert áður. Og þegar Andrew
faðmaði hana þóttist hún lieyra rödd
Gregs: Þú getur ekki skilið við mig.
Við tvö erum eitt ...
Þá ioksins lnin varð að heinrsækja
Greg var það af annarri ástæðu: Hún
þurfti læknishjálpar. Einn af drengj-
unum i leikskólanum liafði orðið fyrir
bifreið og þurfti læknis strax. Andrew
var úti i sveit þennan dag og stofur
iiinna læknanna voru lokaðar. Hvergi
tjós nema hjá Greg, þó að biðstofan
væri tóm og hjúkrunarkonan farin.
Þrátt fyrir geðshræringuna út af
drengnum sá hún strax að Greg hafði
drukkið. Magra, beinamikla andlitið,
sem hún hafði elskað svo heitt einu
sinni, var rautt, og augun óeðlilega
gljáandi.
„Þú þarft ekki að vera hrædd, ég
skal fara með hann á sjúkrahúsið,"
sagði hann þóttalega er hann sá
augnaráð liennar. „Biddu hérna þang-
að lil ég kem aftur.“
Hreimurinn var skipandi og biðj-
andi í senn og hún lofaði að bíða. Hún
leit kringum sig á skrifstofunni og
tók ósjálfrátt viskíflöskuna og flutti
liana úr stað. Svo settist hún við borð
hjúkrunarkonunnar í biðstofunni.
'Þarna var eiginlega rétti staðurinn
hennar. Þeim hafið komið saman um
það forðum, að hún ætti að vinna hjá
honum þangað til hún eignaðist fyrsta
barnið. Og nú sat liann og drakk
þegar ekki voru sjúklingar, en lnin
var trúlofuð manni, sem verðskuldaði
annað betra en hina óvissu ást, sem
hún gat gefið honum.
Hún var hætt að vera viss um að
hún elskaði Andrew. Tilfininngar
liennar gagnvart honum voru svo
blandaðar aðdáun og ástúð. Hefði hún
setið þarna og beðið eftir Greg ef
liún liefði elskað Andrew i fullri ein-
lægni? Ekki þurfti hún að telja sig
bundna loforði sem hún liafði gefið,
eftir öll loforðin sem liöfðu verið
svikin á henni. En hún beið og þegar
liann loksins kom í flýti og órólegur
yfir því að hún mundi vera farin, gat
luin ekki stiltl sig lengur. Hann rétti
fram hendurnar og hún kom á móti
honum ... Greg þurfti á henni að
lialda, og það fannst henni skipta
mestu máli.
Hún fór til Andrews á eftir. Hann
var nýkominn heim eftir mikinn erf-
iðisdag og var þreyttur. En aldrei
of þreyttur til að tala við hana.
„Ég held ekki að þú elskir hann,“
sagði liann þegar hún hafði sagt hon-
um alla söguna. „Og ég segi það ckki
sjálfum mér til luighreystingar. En
gamalt kinverskt orðtæki segir, að ef
maður bjargi mannslífi þá beri maður
ábyrgð á því upp frá því. Þú bjarg-
aðir læknisheiðri Gregs — og það var
honum meira virði en lífið — og
lagðir sjálfa þig i sölurnar. Og nú
ertu ekki i rónni fyrr en hann sýnir
að liann hafi gert sig þessarar fórnar
verðugan. En þú getur ekki lifað lífi
lians fyrir hann þó að þú giftist hon-
um og fórnir því sem eftir er ævi
þinnar til að reyna að breyta honum.“
Virginia horfði þakklát á hann.
Hana langaði til að trúa að hann hefði
rétt að mæla, og núna þegar liann
var hjá henni munaði minnstu að hún
gerði það. En innst inni var liún i
vafa. Hún gat ekki verið sammála
Andrew um að það væri atvikið á
sjúkrahúsinu, sem væri undirrót alls
þessa. Hún hafði aldrei legið Greg á
hálsi fyrir að liann liafði látið hana
taka á sig sökina. Það sem lnin gat
ekki fyrirgefið var að hann yfirgaf
liana á eftir. En ef þetta var ekki ást
þá var það eitthvað sterkara en ást.
Hún vissi að hún gat ekki snúið við
honum bakinu þegar hann þurfti á
henni að halda.
Þegar hún bað Andrew um að aka
með sig heim til föður síns en ekki
á leikskólann hafði hún enga með-
vitaðan ásetning um að hitta Greg
aftur. Það var ekki fyrr en hún hafði
gripið i tómt og faðir liennar var ekki
heima, að hún fór að hugsa um að
nú biði Greg kannske eftir henni. Hún
fór fyrst á lækningastofu hans, svo
heim til hans og loks á sjúkraliúsið.
Þar liitti liún hann. Hann fór með
hana inn í tómt sjúkraherbergi, sem
liún þekkti án þess að líta á númerið
yfir dyrunum. Það var lierbergið sem
Timmy Borden hafði dáið í!
„Nei, ég get það ekki,“ stundi liún
og ætlaði að flýja fram í ganginn, en
Greg liélt henni aftur.
„Enga flónsku!“ sagði hann óþolin-
móður. „Þú getur beðið hérna meðan
ég lít á drenginn. Og svo förum við.“
Þá fyrst datt henni i hug að Greg
gerði sér ekki grein fyrir hvaða her-
bergi þau voru í. Herbergi Tinnnys
var eins og önnur lierbergi á sjúkra-
húsinu.
„Hvert eigum við að fara?“ spurði
hún er þau gengu út að bílnum.
„Til prestsins,“ sagði hann ein-
beittur. „Við giftum okkur í kvöld,
Virginia."
Það leið nokkur stund þangað til
liún gerði sér ljóst hvað hann var að
segja. Giftast! Greg og hún — eins og
liana liafði dreymt um einu sinni.
Hann elskaði liana! En hvers vegna
var hún þá ekki sæl. Hvers vegna sat
luin þarna eins og líkneski hjá honum
í bílnum og kenndi ekki neinnar
gleði?
Greg þrýsti lienni að sér til að kyssa
hana áður en bíllinn færi af stað —
eins og liann hafði alltaf gert fyrrum
daga — og liún rétti fram hendurnar.
En þegar hún sá glitra í hring
Andrews á fingri sér kippti hún hönd-
unum að sér aftur.
„Greg!“ stamaði hún. „Slepptu mér
... ég get þetta ekki. Við getum ekki
gift okkur í kvöld. Ég verð að tala
við Andrew fyrst.“
„Þú ert búin að tala við liann.“ Og
án þess að gefa henni ráðrúm til að
svara hélt hann áfram: „Og hvaða
máli skiptir það hvort hann fær að
vita það núna eða ekki fyrr en á eftir?
Við giftum okkur núna ... í kvöld!“
„Nei, Greg ...“ Hún varð gagn-
tekin af liræðslu og reyndi að opna
lmrðina á bílnum, en liann hélt henni
aftur. Hann var að tryllast. Fingurnir
voru harðir og miskunnarlausir. Og
]iví meira sem hún streyttist á móti
því æstari varð liann. Loks gat hún
ekki lireyft sig lengur. Hún gat vgrla
náð andanum ...
„Ég sleppi þér aldrei aftur!“ sagði
hann hás. „Þú ert min! Mín! heyrirðu
það? Ég get ekki lifað án þin. Eg skal
bæta fyrir allt sem ég liefi gert þér
rangt til ...“
„Slepptu mér!“ sagði hún biðjandi.
„Þú mátt ekki ... Ef þú elskar
mig ...“
En þegar hún sá fölt, afmyndað
andlit hans í skimunni frá götuljósinu
skildi hún að hann elskaði liana ekki.
Þetta var ekki ást. Það var eitthvað
annað ...
Andrew hafði liaft rétt fyrir sér ,—
bæði hvað snerti liana sjálfa og Greg.
Greg hafði ekki náð sér eftir fortíðina.
Hann hafði reynt það en samviskan
kvaldi hann enn. Hafði reynt að finna
sálarfrið með því að grátbæna hana.
Það var auðveldasta úrræðið. En það
erfiðasta að viðurkenna að hann ætti
sök á dauða Tinunys.
Virginia sá allt i nýju ljósi. Hann
elskaði liana ekki. Andrew hafði haft
rétt að mæla. Hún hafði fórnað sér
fyrir liann og ekki getað leyst sig úr
læðingi á eftir.
Hún grét af þvi að hún hafði einu
sinni unnað þessum manni og af þvi
að liann var ekki eins mikill og hún
hafði ímyndað sér.
Hann losaði takið á handleggnum
á henni og hún notaði tækifærið til
að opna bílhurðina og flýja. Hún liljóp
fram götuna blinduð af tárum. Þegar
hún loksins þorði að hægja á sér fann
hún að liún var orðin frjáls mann-
eskja. Hún vissi að hún mundi aldrei
tala við Greg framar. Hún var á leið
til skuggalausrar framtíðar ... við
hlið Andrews ... *
Prestur einn í Pennsylvaníu hefir
fengið áminningu. Og fyrir hvað,
haldið þið. Hann leigði sér flugvél
með hátalara og flaug i hring yfir
sóknina meðan hann var að halda
ræðuna.
IV (V (V
Við uppgröft í Straubing í Þýska-
landi fannst nýlega rómversk hers-
höfðingjagröf frá 1. öld e. Kr. Þar var
m. a. gullroðinn lijálmur, hálskragi
og ræskni af kápu.
MISS FRANCE. •— Ungfrú Veronique
Zuber gat varla byrjað árið betur en
hún geiði. Hún var sem sé kjörin
„Miss France“, eftir harða samkeppni
við 25 undurfagrar stúlkur. Áður
hafði hún borið heitið „Mademoiselle
París“.