Fálkinn - 09.09.1955, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
U NU
lieitir forsætisráðherra Burma. Hann
var nýlega í opinberri iieimsókn hjá
Tító marskálki, en ferðast nú um
Evrópu til þess að kynnast betur
liáttum vestrænna þjóða.
LANDSTJÓRINN Á KÝPRUS.
Sir Robcrt Perceval Armitage hef-
ir ekki átt sjö dagan sæla að undan-
förnu, því að ólga mikil er meðal
eyjarskeggja, og félagar úr grisku neð-
anjarðarhreyfingunni hafa meðal
annars sýnt honum banatilræði.
GILBERT GRANDVAL,
fyrrum franskur stjórnarfulltrúi í
Saar, hefir getið sér mikinn orðstir
sem landstjóri i Marokkó. Faure for-
sætisráðherra hefir þó orðið að fórna
honurn til þess að koma á allsherjar-
samkomulagi um nýlenduna.
6 Lukkan
varpar akkerum
Framhaldssaga
eftir ALEX STUART,
.im- .ém .mm- ...m jm
meðan ég segi frúnni að við höfum
fundið hann?
Hún beið ekki eftir að Anne svar-
aði en flýtti sér inn í klefa frúar-
innar. Hún kom aftur eftir nokkrai
mínútur, rauð í framan og rauna-
mædd.
— Frúin vill tala við yður, systir.
Ég ... Hún liikaði enn og augun voni
flóttaleg. — Ég sagði að drengurinn
hefði farið að leita að yður og lent
i vandræðum, eins og alltaf þegar
enginn er til að hafa gát á honum. Ég
verð að biðja yður um að gera mér
þann greiða að segja ekki frúnni, að
þetta hafi verið mér að kenna. Ég
mundi missa stöðuna ef hún kæmisl
að þvi, að ég hefði ekki haft gát á
drengnum.
— Æ, en ... Anne átti úr vöndu
að ráða. Nicholas hafði gefið lienni
skóna af því að þetta kom fyrir, og
hún hafði ekki fengið tækifæri til að
segja frá því, h.vernig í öllu lá. Hún
ætlaði að láta Olgu skilja þetta, en
barnfóstran ríghélt í höndina á henni
og örvæntingasvipurinn skein út úr
henni. — Systir, ég grátbæni yður ...
Frúin vcrður svo reið við mig. Það
skiptir engu máli fyrir yður, en það
varðar mig stöðuna .. . það varðar
mig alla tilveruna ...
Anne andvarpaði. Vitanlega skipti
það miklu máli fyrir hana líka ....
Nicholas Frazer hafði gert sitt ýtr-
asta til þess að útvega henni þessa
stöðu um borð í „Sinbad“, og hana
langaði ti lað sýna að hún væri dug-
leg og samviskusöm, svo að hann
þyrfti ekki að iðrast eftir hjálpina.
Og það var ekki um að villast, að hún
hafði vakið vanþóknun hans í dag.
En Olga var í öngum sjnum. Anne
var ekkert sérlega hlýtt til hennai
en kenndi í brjókti um hana — ekki
gat hún að því gert þótt hún væri
svona lítið aðlaðandi, og líklega hafði
hún átt örðuga ævi, eins og flest flótta-
fólk. Það væri því of mikil eigingirni
að gera henni of erfitt fyrir, og vafa-
laust mundi einlivern tíma gefast
tækifæri til að útskýra fyrir Nicholas
samhengið í þessu og sannfæra hann
um, að hún væri dugleg hjúkrunar-
kona.
— Ég skal ckki segja meira en ég
þarf, sagði hún. — Þér þurfið ekki
að kvíða neinu, Olga.
— Hjartans þakkir! sagði Olga með
ákefð. — Ó, hjartans þakkir. Hún rétti
Dale höndina og liélt áfram með sama
hitann i röddinni: — Komdu Dale, nú
skaltu fá heitt bað. Komdu nú!
Dale virtist vera orðinn miklu ró-
iegri núna, og. tók í höndina á henni.
Anne horfði á eftir þeim. Svo sneri
lnin við og barði á dyrnar lijá frú
Lilly Sheridan.
Hún lá enn með marga kodda undii
höfði og herðum, en nú var kominn
dálitill roði í kinnarnar á henni, og
hún reis upp á olnbogann þegar Anne
fór að tala við hana.
— Þér vilduð tala við mig, frú
Sheridan?
— Já, ég vildi það, systir. Olga hefir
sagt mér slitur af því, sem sonur minn
hefir afrekað í dag, og mig langar til
að heyra skýringar yðar á þvi.
Röddin var formleg og liálf kulda-
leg, og hún var þóttaleg á svipinn er
Anne brosti framan í hana.
LILLY ER TÖFRANDI.
Lilly Sheridan hlustaði þegjandi á
frásögn Anne af þvi, sem hefði gerst
á bátaþilfarinu. Margar lirukkur komu
í slétt ennið og áhyggjur skinu úr grá-
grænum augunum. í gær hafði Anne
fundist hún óþolinmóð og alls ekki
óstrík við drenginn, en nú skipti hún
um skoðun, þvi að það leyndi sér ekki
að henni var órótt út af þvi að dreng-
urinn hafði verið í lífshættu.
En þegar Lilly fór að spyrja hann
frekar skildist Anne að það var eigin-
lega N’icholas en ekki drengurinn,
sem Lilly hafði áhyggjur af. Það var
aukaatriði að Olga hafði vanrækt
skyldu sína, og þess vegna gekk Anne
vel að efna loforð sitt við hana og
varast að nefna þátt hennar í málinu.
Það eina sem máli skipti fyrir Lilly
Slieridan eins og á stóð, var hvort
Nicliolas hefði orðið gramur út af ti!-
tæki Dales eða ekki. Þegar Anne sagði
henni að Nicholas hefði aðeins látið
gremju sína bitna á henni sjálfri, virt-
ist Lilly létta stórum. Hún var aftur
orðin 'hin ahiðlega, töfrandi koria, sem
heimurinn kannaðist við.
— Góða mín, mér þykir leitt að
strákprakkarinn minn skyldi baka
yður óþægindi. Hún rétti fram mjóa,
livíta hönd. — Ég skal útskýra fyrir
herra Frazer hvernig í öllu þessu
liggur. Þér skuluð ekki hugsa meira
um það. Og nú lield ég að ég verði
að fara að ráðum yðar og reyna að
komast út á þilfar. Hún brosti til
Anne. — Pillurnar yðar hafa komið
að gagni. Mér líður miklu betur núna,
og ég er viss um að útiloftið hressir
mig.
— Já, það er áreiðanlegt, svaraði
Anne rólega.
— Ég er yður svo þakklát, hélt
Lilly áfram. — Ég hefi lofað að
skemmta ofurlítið hérna seinna
í dag, skiljið þér — leika á liljóðfærið
fyrir fáeina kunningja mína, og mér
hefði þótt leitt að baka þeim von-
brigði með því að hætta við það ....
Hún lauk ekki setningunni og Anne
fór fram að dyrunum. — Systir Anne,
gerið þér það fyrir mig að fara ekki
frá mér. Ég hafði gert mér von um
Adcla Jcrgcns
þykir mjög fallega vaxin og því óspör
á að sitja fyrir hjá ljósmyndurum.
Hérna sést hún óvenjulega fáklædd.
að þér vilduð hjálpa mér svolítið —
ég er ekki vel hraust ennþá, og ekki
viss um að ég sé sjálfbjarga. En ef
þér eigið mjög annríkt, skal ég vitan-
lega ekki ...
Áður en Anne hafði svarað, að því
miður ætti hún mjög annrikt, var
Lilly komin fram á rúmstokkinn og
rétti fram höndina eftir morgun-
kjólnum.
— Gætuð þér . .. ó, þakka yður kær-
lega fyrir, systir. Og ef þér vilduð
gera svo vel að — ég held að hún
Olga hafi lagt fram fötin mín. Liggja
þau ekki á stólnum þarna? Og kannske
ég ætti að fá eina af undrapillunum
yðar í viðbót — þá er ég viss um
að ég hefi það af.
Anne opnaði öskjuna með pillunum.
Lilly greip eina og fór að klæða sig.
— Þér hafið sjálfsagt þekkt herra
Frazer lengi, er ekki svo? spurði hún,
cins og af tilviljun, þegar þær voru
á leiðinni út á þilfarið tíu mínútum
seinna. Hún hallaði sér upp að Anne.
sem studdi hana, og hafði auðvitað
látið hana bera allt það, sem hún
hafði með sér af teppum og klútum.
Anne roðnaði. Hún sá Ben Farrell
bregða fyrir á efra þilfarinu. Hann
var að fara af verðinum og brosti
vorkunnsamlega til hennar.
Lilly tók eftir honum og sagði glað-
lega: — Ó, systir, er hann vinur yðar?
Þessi ungi, laglegi yfirmaður þarna
uppi.
— Nei, frú Sheridan. Anne roðn-
aði enn meira, en Ben benti henni að
koma til sín undir eins og hún hefði