Fálkinn - 09.09.1955, Síða 7

FÁLKINN
7
komið sjúklingnum fyrir. — Ég
þekki liann ekki nema í sjón.
— En ég get ekki betur séð en að
hann þekki yður, sagði Lilly og hló.
— Og hvað herra Frazer snertir —
ællið þér að telja mér trú um, að þér
þekkið hann ekki heldur nema i sjón'?
— Faðir minn og herra Frazer voru
vinir í mörg ár, svaraði Anne þurr-
lega. — Ég liefi þekkt liann síðan
ég var barn.
— Já, einmitt. Lilly varð alvarlegri.
Hún benti á legustól. — Kannske ég
setjist þarna? Ef þér gætuð gert svo
vel að vefja teppinu vel utan um mig,
ég ... Hún benti á legustól. — Kannske
ég setjist þarna? Ef þér gætuð gert
svo vel að vefja teppinu vel utan um
mig, ég ... Hún þagnaði og svo kom
önnur rödd: — Þarna kemur herra
Frazer, svo að nú fæ ég sem betur
fer tækifæri til að afsaka brek drengs-
ins míns, og leggja gott orð inn fyrir
yður um leið.
Hún var allt í einu komin í besta
skap.
Nicholas kom nær og Anne forðaðist
að líta á hann og beygði sig yfir Lilly
og vafði teppinu að fótunum á henni.
— Kæra Lilly. Nicholas hafði numið
slaðar við stólinn hennar og horfði
á hana með áhyggjusvip. — Þú ert
vonandi ekki veik. Ég var farinn að
hlakka svo mikið til að heyra til þin
í dag.
Rödd hans var gerólík þvi sem áður
var, fannst Anne. Hún var hlý og við-
kvæm þegar liann talaði við Lillv
Sheridan, og það var augljóst að hann
vissi ekki af neinu nema henni.
Lilly andvarpaði. — Mér líður miklu
betur núna. Systir Aniie ráðlagði
mér að koma út og anda að mér liréinu
lofti. Það er hart, en ég held að hún
hafi rétt fyrir sér. Hún er svo hjálp-
söm og lipur ... Hún tók málhvíld og
leit til Anne með blíðu brosi. — Ég
var einmitt að frétta, að hann sonur
minn hefir bakað henni óþægindi og
að þú, Nicky, bjargaðir 'honum frá
að detta í sjóinn.
Anne ieit upp og roðnaði þegar hún
sá að Nicliolas horfði á hana með
undarlegu fjarrænu augnaráði. En
hann sagði ekkert, og Lilly liélt
áfram:
— Góði, ég verð að biðja þig afsök-
unar á þessu háttalagi stráksins. Ég
hefði ekki átt að missa sjónar af hon-
um. Það er svo erfitt vegna þess að
barnfóstran þekkir ekki uppátækin
hans ... Ilún yppti öxlunum mæðuleg.
— En þú skilur, að ég var algerlega úr
leik. Ég vona að þú hafir fyrirgefið
okkur, bæði Anne og mér.
Þetta var sagt svo létt og lipurt, að
Anne var í vafa um, hvort það væri
verið að verja sig eða ásaka sig.
Nicholas horfði á hana ennþá án
þess að brosa, og þegar liann tók til
máls aftur var röddin köld. — Þetta
hefði getað farið illa, þú sltilur jiað
sjálfsagt, eftir að systir Anne liefir
sagt þér frá því. En sem betur fór
varð þetta ekki að slysi, og mér finnst
að viS ættum ekki að tala meira um
það. Ég sting upp á að þú komir
drengnum fyrir hjá barnagæslukon-
unni hérna um borð. Hún er natin
við börn, og i leikstofunni getur Dale
gert það sem hann langar til, og þarf
ekki aö leita upp á bátaþilfarið.
— Nicky, það er fallega gert af þér
að taka þessu svona. Lilly brosti til
hans, tjómandi af fögnuði. — Og ég
get ekki þakkað þér nógsamlega, að
þú bjargaðir drengnum. Ég þori ekki
að liugsa til þess hvernig farið hefði,
ef þú hefðir ekki verið nálægur. Ég
fullvissa þig um að ég ... Hún beit
á vörina og augun urðu tárvot. — Ég
get ekki liugsað til þess.
Nicholas greip um höndina á henni.
— Gleymdu því, Liliy, sagði hann blítt.
Við skulum sjá til þess að þetta komi
ekki fyrir aftur — er það ekki, systir
Anne?
Anne kinkaði kolli en mælti ekki
orð.
MINNINGAR.
Liily hélt áfram í léttari tón: —
Hvað á ég að spila fyrir þig í dag,
Nicky? Áheyrendurnir verða ekki
nerna fáir. Carsonshjónin og vitan-
lega Charleston. Það var vel gert af
þér að búa þetta í liaginn fyrir mig.
og sjá um að ég gæti fengið hljóm-
leikasalinn ein þegar ég æfi mig. Ég
veit að það er hlægilegt, en það er nú
svona samt, að ég þoli ekki að fólk
sé að rápa út og inn þegar ég spila
Hver veit nema ég 'hafi orðið svona
dyntótt þegar ég hafði þennan yndis-
lega hljómleikasal i New York. Manstu
það?
Skuggi færðist yfir andlitið á
Nicholas. Þrettán árin, sem liðin voru
síðan hurfu á burt, og hann var kom-
inn inn i fallegu stofuna á blíðviðris-
degi i september. Húsið stóð liátt og
ágætt útsýni yfir fljótið, og í þá daga
hafði þetta verið honum friðheigur
staður — einangraður frá veröld
heimsstyrjaldarinnar.
Nicbolas mundi að liann liafði setið
í þessari stofu, þreyttur og slæptur
eftir margra sólarhringa vökur, og
Liily hafði spiiað fyrir hann og kom-
ið honum iil að gleyma ljótu endur-
minningunum, sem alltaf voru að á-
sækja hann.
Hvilíkar endurminningar. Kafbát-
arnir, sem höfðu elt skipalestina, eins
og úlfahópur i næturmyrkrinu —
dimmu skipin, sem sprengjurnar tættu
sundur — og veinin frá særðum og
deyjandi mönnum, sem ómögulegt var
að bjarga. Hans eigið skip, sem hafði
orðið fyrir skoti, en komist tii hafnar,
löngu eftir að það var taiið af ...
Hann hafði verið kornungur þá, og
þessi martröð hafði verið það fyrsta
sem gerðist í sjómannslífi hans. Hann
iiafði setið og hlustað á píanóleikinn
án þess að segja orð, og á eftir liafði
hann faðmað Lilly, og varir hennar
höfðu fengið hann til að gleyma, og
veitt honum unun, eins og lögin, sem
hún hafði leikið fyrir hann. Þreytan,
kviðinn og skelfingarnar sem hann
hafði upplifað, hvarf þegar hann liail-
aði höfðinu að brjósti liennar og
grannir fingur liennar struku hár
hans.
Hún liafði staðið upp og gengið að
slaghörpunni og leikið lag eftir
Chopin, og þá hafði brimrótið í sál
hans lægt, og hann fann á þvi augna-
biiki að hann eiskaði hana.
— Nicky ... Rödd Lilly vakti hann
af drauminum, og hann hrökk við og
leit á hana. Það var líkast og hún
hefði lesið hugsanir hans, þvi að hún
sagði hægt: — Æfing nr. 23 í a-moll,
Nicky? Hún lýsir vetrarstormunum —
manstu eftir henni?
Hann þrýsti vörunum saman. — Já,
ég man eftir henni.
Hún lagði höndina létt á höfuð hans
og hvíslaði: — Það geri ég líka! Á
ég að spila hana fyrir þig i dag?
Hann færði sig frá henni, en áður
en liann gat svarað að það væri það
lagið, sem hann síst vildi heyra, sagði
liún: — Æ, þessi salti vindur er verri
en sólskin, og ég ... Ifún lyfti tösk-
unni sinni og sneri sér að Anne. —
Systir, viijið þér gera svo vel að sækja
sólgleraugun mín — ég skildi þau e.ftir
á borðinu í klefanum mínum.
Anne hafði staðið og biðið, þvi að
liún liafði ekki getað lagt frá sér dót-
ið, sem hún bar upp handa Lilly.
Henni þótti vænt um að fá átyllu til
að sleppa burt. Þetta einkasamtai
þeirra hafði verið henni ógeðfellt. Nú
lagði hún bækurnar og skjölin á linén
á Lilly og brosti, eins og starf hennar
krafðist.
— Já, sjálfsagt, frú Sheridan. Hvar
lögðuð þér gleraugun?
— Ég skal sækja þau, tók Nichoias
fram í. — Þér þurfið ckki að biða
hérna, systir Anne. Þér hafið senni-
lega nóg annað að hugsa — ég skai
hjálpa frú Sheridan. Rödd hans vai
kaldari en hún hafði nokkurn tíma
heyrt hana áður, og hún hugsaði með
sér, að Nicholas mundi í eitt skipti
fyrir öll iiafa myndað sér skoðun á
hæfileikum hennar, sem hjúkrunar-
konu. Á leiðinni í sjúkrastofuna var
hún að hugsa um, að eiginlega væri
skritið, að hún skyldi taka sér þetta
svona nærri.
Leni leit rannsalcandi á hana er luin
kom inn í sjúkrastofuna, en hún sagði
ekki neitt, og Anne fór undir eins að
athuga listann um litlu börnin á al-
menna farrýminu.
Anne átti fri eftir hádegisverðinn.
— Eiginlega eigið þér að hafa vörð
núna, sagði Leni og strauk hendinni
um svuntuna sína. — Barnes læknir
á að semja skýrslu til heilbrigðisyfir-
valdanna um siðústu ferðina okkar.
og það er eins gott að ég hjálpi honum
til þess í dag. Þess vegna slcal ég taka
varðgæsiuna, og ég þarf ekki á yður
að halda fyrr en í kvöld. Þér hafið
sjálfsagt ekki fengið mikinn tíma hing-
að til, til að taka upp dótið yðar og
koma því fyrir i kiefanum. Nú fáið
þér nægan tíma iil þess. Og á eftir
Framhald í næsta blaði.
Öldungurinn í Aix-les-Bains
Eitt helsta umræðuefni í útvarpi og
blöðum um gjörvallan heim siðustu
vikurnar liefir verið ráðstefnan í Aix-
les-Bains i frönsku Ölpunum. Þar liefir
verið gert út um örlög Marokkó á
næstu tímum. Ráðstefnuna sóttu lielstu
ráðherrar frönsku stjórnarinnar og
ýmsir valdamiklir menn frá Norður-
Afríku.
Maðurinn i miðið, sem sagður ei
yfir 100 ára gamall, er stórvesirinn
E1 Mokri, sem í raun réttri er nokluirs
konar forsætisráðherra soldánsins i
Marokkó. Hinn Marokkóbúinn er son-
ur hans, Si Thami el Mokri, sem er
eins konar fjármálaráðherra stjórnar-
iunar. E1 Mokri eldri verður fram-
vegis valdamikill maður i Marokko.