Fálkinn - 27.09.1957, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
veiti þeim vinnu, sem hefir ágætt starf fyrir,
svaraði hún kuldalega.
Bill rétti upp höndina. — Ég hefi enga at-
vinnu. Ég er atvinnulaus frá klukkan tólf í
dag.
— Nú eruð þér að gera að gamni yðar.
— Nei, mér er bláköld alvara. Eg hefi ver-
ið rekinn. Lomax þarf ekki á mér að halda
lengur. Og svo var ég látinn vita, að ekki
væri óskað eftir að ég léti sjá mig á Potts
Point.
— Góði maður! sagði Caroline forviða, —
ég hélt að ...
Bill gretti sig. — Sannast að segja hélt ég
það líka. En enginn ræður sínum næturstað.
Ég var að minnsta kosti rekinn.
— Það er leiðinlegt að heyra. Mér bregður
við. Ég meina ...
— Það var ekki lítil ákoma fyrir mig, sagði
Bill. Hann tók upp vindlingahylki og bauð
herini. — Er leyfilegt að reykja hérna?
Caroline kinkaði kolli annars hugar. Hún
reykti sjaldan í skrifstofunni, en í dag fannst
henni fróun í því. Hún tók við vindlingi og
Bill kveikti í hjá henni. Svo sagði hann al-
varlegur: — Lomax sagðist ætla að selja
sauðabúið. Selja það — hugsið þér yður! Og
honum þykir eins vænt um staðinn og mér.
Bill roðnaði undir sólbrunanum. Ég trúði
honum vitanlega ekki. Þóttist viss um að
hann segði það til að losna við mig. Svo datt
mér í hug að freista gæfunnar hérna hjá ykk-
ur — ýmissa hluta vegna.
— Vegna þess að ungfrú Lomax vinnur
hérna? spurði Caroline mjúkt.
Hann kinkaði kolli. — Já, það var nú að-
alástæðan. En ég hefi fleiri ástæður. Þetta
er góð staða, og ég get kannske unnið mér
framtíð hérna. Haldið þér það ekki?
Caroline leit á spjaldið hans. Hún andvarp-
aði. — Yður fellur ekki þetta starf, Kane.
Þér sögðuð mér sjálfur, að þér vilduð helst
setjast að í sveit. Þér gætuð vafalaust fengið
ráðsmannsstöðu á öðru sauðabúi. — Hún
brosti. — Ef þér eruð jafn natinn við kind-
ur og þér segið.
Bill lét sem hann hefði ekki heyrt það,
sem hún var að segja. — Heyrið þér mig,
sagði hann alvarlegur. — Fellur yður skrif-
stofuvinna?
— Nei, sagði Caroline. — En ég tek starfið
mitt alvarlega, og þess vegna get ég ekki mælt
með yður í þessa stöðu.
— Ætlið þér að neita mér um að verða
mánuð til reynslu? Á þeim tíma gæti ég sýnt
yður, að mér er þetta alvörumál.
— Er þetta alvara?
Hann horfðist í augu við hana án þess að
depla. — Já, mér er full alvara.
— En svo að maður minnist á Barböru
Lomax. Hún vinnur hérna líka. Haldið þér
Hvar er nornin, sem vill ná sér niðri á óra-
belgnum, sem er alltaf að stríða henni?
að það geti ekki orðið erfitt hérna, fyrir okk-
ur öll þrjú?
— Ekki þarf það að vera. Ég skal hafa
mig hægan, ég lofa yður því.
CAROLINE horfði á andlitið á honum með-
an hún var að hugsa sig um. Henni þótti
vænt um að hún var trufluð, er Sue drap á
dyrnar. — Klukkuna vantar fimm minútur
í ellefu, ungfrú Beresford. — Á ég að hringja
inn til Carstairs núna?
Caroline hugsaði sig um. Líklega var David
á fundi ennþá, en eiginlega þurfti hún að tala
við hann um Bill Kane. Hún hristi höfuðið.
— Nei, ekki enn. Hringið til Rentons for-
stjóra og spyrjið hvort hann geti talað við
mig.
— Sjálfsagt, ungfrú Beresford. Sue fór út
og eftir tvær mínútur hringdi síminn. Caro-
line svaraði.
— Halló, sagði David. Hún skýrði honum
frá að Bill Kane hefði sótt um stöðu. Hann
sagði undrandi: Bill Kane? Áttu við unga
manninn, sem við hittum hjá Lomax?
— Já, ég var í vafa um hvað þú mundir
segja um þetta. Svo las hún upp það sem
skrifað var á spjaldið.
David spurði nokkurra stuttra spurninga
og stakk loks upp á að hún skyldi senda
manninn inn til sín. — Það er best að ég
geri út um þetta, finnst þér það ekki?
— Jú, það er kannske best, sagði hún.
— Ágætt. Ég er laus núna. Og — Caroline,
ég á að borða hádegisverð með Arthur Law-
son í dag. Ég skal hringja til þín síðar og
segja þér hvernig allt gengur.
— Það er fallega gert. Þakka þér fyrir.
Hún sleit sambandinu og sneri sér að Bill.
— Er það svo að skilja að ég eigi að fara
inn til forstjórans og standa fyrir máli mínu,
sagði hann.
— Já, þér verðið að gera það. Ég vil ekki
bera ábyrgð á því ein.
— Nei, ég bjóst heldur ekki við því, sagði
Bill. — En þér haldið líklega ekki að ég segi
satt.
— Jú, það var ekki af því.
Hann stóð upp og rétti fram höndina. —
Fæ ég að sjá yður aftur?
— Já, ef þér farið að vinna hérna sjáumst
við oft.
— Jæja, verið þér nú sælar, frú Beresford,
sagði Bill brosandi. — Getum við ekki borð-
að hádegisverð saman í matstofunni? Eða er
æðra starfsfólkið ekki vant að borða þar?
— Jú, sei-sei jú, sagði hún hlæjandi. —
Að minnsta kosti þegar mikið er að gera, og
ég hefi mikið að gera í dag. Ég skal reyna
að kaupa auga á yður þar.
— Ég skal vera stundvís. Hann ræskti sig
og roðnaði. — Þér sögðuð að Barbara væri
ekki hérna í dag?
— Nei, hún er fjarverandi, svaraði hún.
Svo fylgdi hún honum til dyra og benti hon-
um hvar skrifstofa Davids væri.
Þegar hún stóð þarna og horfði á eftir
honum óskaði hún þess að Barbara hefði
aldrei tekið upp á að biðja um atvinnu.
En hún hafði engan tíma til heilabrota.
Hún tók saman blöðin sín og gekk inn í fyrir-
lestrasalinn, en hópur af ungum stúlkum í
svörtum vinnukjólum stóð upp og heilsuðu
'kurteislega þegar hún kom inn.
Þegar hún kom inn í skrifstofuna sína
klukkutíma seinna, sat Bill þar og beið eftir
henni.
— Jæja, sagði hann. — Ég er ráðinn,
ungírú Beresford.
BARBARA LOMAX sat í hnipri á svölunum
þegar faðir hennar kom heim í hádegisverð.
Hún var með bók á hnjánum og grammó-
fónninn kliðaði ,en hún starði á seglbátana
á höfninni, og það var auðséð að hugur henn-
ar var víðs fjarri.
Hún stóð ekki upp þegar faðir hennar kom
til hennar, og virtist ekki taka eftir honum
fyrr en hann beygði sig og kyssti á hárið á
henni. Þá leit hún við. — Sæli, pabbi! Hún
horfði á hann með raunasvip. Hann var grár
í framan og líkast og varirnar væru límdar
saman. — Pabbi, hvað er að. Þú ert svo ein-
kennilegur!
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — Sími 12210.
HEBBERTSprent.
ADAMSON
Uppáhalds
fuglahræða.