Fálkinn - 15.11.1957, Page 10

10
FÁLKINN
BSNQSl KLUMPUR
Myndasaga fyrir börn
26;
— Risatréð er á brekkubrúninni, en — Áfram, kunningi, og vertu nú glaðlegur. — Þarna sá ég risann. Hann sagði: mö-ö! •— Ég trúi
sem betur fer er brekkan löng. En Þú ert bæði í skógarferð og á risaveiðum, og ekki enn á risa. Það eru aðeins litlir Kitlu-Kiddar sem
hvað er gaman að vera með mönn- slík ævintýri gerast ekki á hverjum degi. trúa á risa — i myrkri.
um, sem ekki eru hræddir við risa.
— Hérna er ekki svo mikið sem skuggi af — Nú höfum við allir kíkt inn i gatið, Klump- — Sérðu nú að ég sagði satt, Skeggur, að
risa, en mikið af laufi og sprekum. Annars er ur, Peli og ég og sjáum engan risa. Og nú á risar eru ekki til?
Þessi hola ágæt til að leika sér í. Skeggur að kíkja líka. — Já, því miður, Klumpur, þvi að mér fannst
svo spennandi að trúa á risa.
— Sjáið þið hvað hann Skeggur er orðinn —• Hjálp! Risi! Hræðilega ljótur! Komdu, — Þetta er hann Trítill bróðir minn. Að
hugrakkur? Hvað er hann að veiða? •— Það Klumpur. Við skulum hlaupa eins og fætur hverju varstu að leika þér?
er eitthvað sem skrækir hátt, heyrist mér. toga. — Að drullukökum. Ég er svo skítugur að
ég þori ekki til mömmu.
JENNY OG JOJO.
Jenny og Jojo eru 'hálfsystur — og
sjimpansar. Þær fæddust með tveggja
mánaða millibili á „mannapabúinu“
i Orange Park i Florida, og liafa
alist upp saman. Þær eru mjög ólíkar.
Ef Jenny fær spýtu nagar hún
hana i sundur. En Jojo notar spýtuna
sina betur. Hún notar hana til að
stinga gegnum virnetið á búrhurðinni
sinni og ná til rafmagnstengilsins og
slökkva eða kveikja ljósið eftir vild,
og hélt þessum lcik áfram uns hún
náði ekki til hans, en þá tók hún
upp á ])ví að skrúfa ljósperuna úr
og í með spýtunni sinni. Enginn ann-
ar api reyndi að „apa“ þetta eftir
henni.
Jenny kemur sér miklu betur við
hina apana en Jojo gerir.
Mannaparnir eru afar niismunandi
lyntir, segja dýrasálfræðingarnir. Og
fingraförin þeirra eru engin tvö eins,
alveg eins og hjá mönnunum.
Á apabúinu i Orange Park eru alls
konar tilraunir gerðar með apana til
að kynnast gáfnafari þeirra. Sumir
eru aldir upp alveg eins og börn,
liggja í vöggu og eru látnir leika sér
i grindum. Sumir sjúga þumalfingur-
inn þegar þeim leiðist, alveg eins og
börnin. En aðrir eru á einlægu iði.
Frú Bolvík hafði fengið nýja
vinnukonu og var að kenna henni
hvernig hún ætti að draga upp stofu-
klukkuna. — Sjáið þér, Marta, þessi
klukka er dregin upp fjórtánda hvern
dag. Þegar þér dragið hana upp þá
snúið þér fjórtán snúninga, einn fyr-
ir hvern dag.
Þetta skildi Marta vel og fór að
draga upp klukkuna. En svo hætti
luin þegar hún hafði snúið sjö snún-
inga.
— ITvað er nú þetta — hvers vegna
hættið þér? spurði frúin.
— Ef mér fellur ekki vistin þá
verð ég ekki nema eina viku og þá
er óþarfi að ég sé að vinna húsverk
stúlkunnar, sem kemur hingað eftir
mig, svaraði Marta.
Kennslukonan: — Vcit nokkurt
ykkar hvernig zebra iitur út?
Lítil telpa (réttir upp höndina): —
Já, það er liestur i náttfötum.
— Ég á bágt með að trúa að ég sé
sá fyrsti, sem þú kyssir.
— Þú ert sá fyrsti. En ef þér finnst
annað þá er það aðeins arfur frá
mömmu og ömmu.
„Ég vona að þú gerir þér Ijóst að
það er ekki eintóm heppni að ég hel'i
hækkað í cmbætti."
„Nei, það er allt annað en heppni.
Það er blátt áfram kraftavcrk."