Fálkinn - 02.05.1958, Qupperneq 6

6
FÁLKINN
Grace Vanderbilt -
dollaradrottningin mikla
SUMAR í NEWPORT.
Sumarið 1901 eignuðumst viS yndis-
legt sumarhús á Bellevue Avenue i
Newport, ekki langt frá „Breakers“
liinu mikla stórhýsi ömmu minnar
Alice Vanderbilt. Mamma kallaSi hús-
iS sitt „Beaulieu“ eða Fagrahvamm.
ÞaS stóð á klöpp, umkringt af blóð-
beyki og rúmlega þriggja hektara
grasflöt fylgdi, ásamt fallegum garði
og limgirðingu i kring.
í húsinu voru 16 svefnherbergi og
13 baðherbergi. Auk þess fjöldi af
herbergjum handa vinnufólkinu. Hús-
ið virtist nokkuð þunglamalegt að ut-
an en var liið vistlegasta, enda átt-
um við heima þar í 53 ár.
Mömmu tókst aS skapa þann rétta
blæ yfir heimilinu, og ég held aS þaS
hafi veriS um liana, sem Edith
Wharton .skrifaSi einhvern tíma:
„HvaS veldur þvi að sumar konur
geta skapað svo töfrandi andrúms-
loft á heimili sínu? HvaS veldur því
aS þessar konur geta vakiS þá til-
finningu lijá gestunum, aS Ihonum
finnist hapn vera heima hjá sér? í
sömu andránni og maSur stigur yfir
þröskuldinn finnur maður muninn —
blómin eru svo sérstaklega fögur,
lamparnir og hægindastólarnir standa
einmitt á réttum staS, allt er eins og
maður óskar ser.“
Þegar foreldrar mínir sátu úti á
svölunum síSdegis, var forustufólkið
í Newport kringum þau. Þarna var
krökkt af snikjudýrum, sem reyndu
að troða sér inn í úrvalið, sem móðir
mín hafði kringum sig, en hún vísaði
þeim á bug, hæversklega en meS fullri
festu. Ef brytinn kom og tilkynnti
gest, sem hún kærði sig ekki um, sagði
lnin vingjarnlega: — Viljið þér gera
svo vel að segja frú B. að hún sé ekki
á gestalista frú Vanderbilt í dagl
Venjulega hélt mamma tvo mið-
degisverði á viku, og dansleik að
minnsta kosti einu sinni í mánuði.
Þegar samkvæmi voru komu jafnan
kringum 50 nýir humrar i eldhúsið.
Þjónarnir roguðu kampavínskörfun-
um upp úr kjallaranum, og stúlkurnar
prýddu húsið lifandi rósum.
Við börnin höfðum gaman af að
slanda uppi á svölunum og gægjast
á gestina þegar þeir komu. Vatnsbun-
an stóð upp úr litla gosbrunninum
í vetrargarðinum, þar sem mikið var
af litskrúðugum hitabeltisfuglum, svo
að við lá að þeir yfirgnæfðu zigauna-
bljómsveitina í músíkstofunni.
Pabbi gekk alltaf fyrstur inn í
borðstofuna mcð dömunni, scm var
heiðursgestur i það skiptiS. Svo komu
liinir gestirnir, tveir og tveir saman
og loks móðir min, og sá karlmaður-
inn, sem heiðursgestur var. Ilún
bleikti á sér hárið með sérstakri te-
blöndu, sem Victoría Bretadrottning
hafði iíka notað, og í bjarmanum frá
öllum ljósunum var hárið á henni
jafn gullið og lamékjóllinn frá Worth.
Hún hafði gullarmband um hægri
úlnlið og fimm kapsel við, en ekki
vissu margir að í hverju kapsli voru
lykiar að skartgripaskrínunum lienn-
ar fimm.
FRÚ VANDERBILT Á FERÐALAGI.
Þegar mamma fór til Evrópu var
för hehnnar gerð eins og drottning
væri á ferð. Pabbi hafði keypt eina
fallegustu skemmtisnekkju í heimi,
„North Star“ skírði hann hana eftir
kommanderör Vanderbilt hinum
fyrsta, sem lagði grundvöllinn að
Vanderbiltauðnum.
Þegar pabbi keypti þetta skip, 1903,
komst hann í flokk með skemmti-
skipaeigendum svo sem Edward VII.
Bretakonungi, (Wilhélm Þýskalands-
keisara og auðkýfingnum Piermont
Morgan. Þessir herrar bárust svo mik-
ið á, er þeir voru á ferð á skipum
sínum, að það vakti athygli. En okk-
ur börnunum fannst allar serimoni-
III.
urnar um borð óþolandi. Allt varð aS
vera svo nákvæmt og hárrétt, að það
var raun.
— MaSur getur átt viðskipti við
hvern sem er, en aðeins siglt með
gentlemönnum, sagSi J. P. Morgan!
„North Star“ var mjallhvítt með
einum reykháf og fallegu bugspjóti,
ekki ósvipuðu og á hinum gömlu
„clippers". Skipið var 71 metra langt
og 9 metra breitt, svo að þarna var
gott rúm um borð. Setusalurinn var
8 metra langur og borðsalurinn 9
metrar. Sjö stóru svefnklefarnir voru
4Vi metrar á hvorn veg, og klefar fyr-
ir 40 manna áhöfn voru á skipinu.
Faðir rninn var sífellt að berjast
gegn þvi að mamma setti of kvenlegt
snið á skipið. Hann vildi láta allt
vera stórbrotið og karlmannlegt um
borð. Samt fór það nú svo, að þegar
Grace Yanderbilt.
skipið var fullgert var komið ljóst
silkiveggfóður á marga klcfana í skip
inu og ljósrauðar pappírskörfur og
silkigluggatjöld, sem saumuð voru í
Frakklandi. Stólarnir voru italskir á
klæðið á þeim úr þunnu frönsku silki.
Handriðin meðfram stigunum voru
fóðruð með flaueli, og á smáu, veik-
byggðu rósviðarborðunum voru kín-
verskar postulínsskálar, stór blóma-
glös úr kristalli og skjaldbðkuöskjur
meS tyrkneskum vindlingum, sem
voru auðkenndir meS mcrki skipsins,
bláu og hvítu.
Faðir minn var strangur í allri um-
gengni er hann var um borð. Þegar
við gengum niður í bátinn við bryggj-
una, fór hann alltaf fyrstur. Svo kom
móðir min og systir og loks ég. Báts-
maðurinn stóð örumegin meS liaka,
einn hásetinn sá um vélina en tvcir
stóðu og báru hönd upp að húfunni
hvenær sem pabbi sást.
Þegar við fórum um borð í „North
Star“ gekk pabbi alltaf fyrstur um
borð, og skipstjórinn og öll skips-
höfnin heilsaði.
Mamma var eiginlega lítið gefin
fyrir að sigla, og hún var oft sjó-
veik á ferSalögum okkar. En samt
gerði hún sitt besta til að örva pabba
til að iðka þessa íþrótt — konung-
legu íþróttina! ÞaS var hollt fyrir
heilsu hans, og mamma hafði fljótt
séð hve mikil áhrif skipið hafði fyrir
álit þeirra á alþjóðlegum vettvangi.
Manima trúði á, að ef pabbi gæti
vingast við þjóShöfðingja ýmissa
landa mundi það verða til þess að
hann gæti selt uppgötvanir sinar.
Þctta kann að þykja barnalegt, cn í
þá daga réðu margir þjóðhöfSingjar
öllu í landi sínu. Og fúlgur þær, sem
faðir minn fékk fyrir uppgötvanir sín-
ar í Englandi, Þýskalandi, Spáni og
fleiri löndum Evrópu, gcrSu betur en
nægja fyrir öllum kostnaSinum, sem
hann hafði af „North Star“,
Eftir tvær ferSir yfir Atlantshaf
skildi faðir minn „North Star“ eftir
i Englandi cn. við ferðuðumst fram
og aftur yfir úthafið með stóru línu-
skipunum ensku og þýsku. Það spar-
aði i rauninni peninga, þvi að ef
skemmtiskipið hefði legið meira en
fáa mánuði í bandaríkjahöfn hefði
orðið að skrásetja hana þar og það
hefði orðið mikill kostnaðarauki.
Ekki veit ég til þess að pabbi færi
nokkurntíma yfir Atlantshaf á frönsku
eða ítölsku skipi. Hann uppástóð að
ef til slysfarar kæmi væru skipshafn-
irnar á þessum skipum alltaf fyrstar
i bátana. Ilann læsti aldrei klefa sin-
um um borS í skipi eða klefa sinum
Gamla Alice Vanderbilt, sem tók tengdadótturina í sátt ellefu árum eftir
að hún giftist.