Fálkinn - 09.05.1958, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
^ y
K %
*
K
*
K
*
VL
K
ERFIÐIR KOSTIR
FRAMHALDSSAGA
*
y
%
*
y
K
y
7\

— Ó! Ungfrú Smith leit út eins og henni
fyndist hinn breiði vegur syndarinnar stráð-
ur merkilegum gjöfum, sem hægt væri að öf-
undast yfir. — Honum hefir þá fundist að
bíllinn væri ekki nægjandi. Að minnsta kosh
kom hann í skrifstofuna með þessa öskju.
Hann mun hafa keypt hana og ætlað að koma
með hana heim sjálfur.
— Og svo mundi hann eftir henni — eftir
að lögreglan var komin og allt í uppnámi.
Antoníu lá aftur við að tárast, svo hrærð
var hún.
— Það er nú varla hægt að gleyma svona
stórri öskju, sagði ungfrú Smith stutt, til að
leyna því að hún var hrærð líka.
Antonía fylgdi henni upp í herbergið. —
Þér skuluð bara hringja ef yður vanhagar
um eitthvað, sagði hún, og ungfrú Smith virt-
ist kunna vel við sig þarna og brosti ánægð.
— Já, þér skuluð vera viss um það. Ég skal
hringja ef mig vantar eitthvað. Það er gam-
an að vera við rétta endann á hringingar-
tækinu, aldrei þessu vant.
Antonía hló er hún fór út. En áður en hún
kom inn í herbergi Max var hláturinn þagn-
aður og andlit hennar var fölt og eymdar-
legt. Nú var ungfrú Smith ekki nærstödd til
að dreifa hug hennar, og nú var henni ó-
mögulegt að verjast angistinni, sem hafði
ásótt hana og reynt að yfirbuga hana síðan
hún heyrði orðin „tekinn fastur“.
Antonía fleygði dótinu sínu á rúmið og
settist á rúmstokkinn. Henni hefði ef til vill
liðið betur ef hún hefði getað grátið. Meðan
hún var að tala við ungfrú Smith hafði hún
hvað eftir annað átt bágt með að halda tár-
unum til baka. En nú var hún í einrúmi dg
þá vildu tárin ekki koma.
Reyndar var kannske betra að vera stilltur
og rólegur. Hann hafði alltaf verið það. Nógu
rólegur til að kalla á ungfrú Smith og segja
henni fyrir um að sinna Antoníu — sem auð-
vitað þurfti engan til að sinna sér, þó að
gott væri að vita að hann hefði hugsað til
hennar.
Og hann hafði verið svo rólegur að hann
hafði munað eftir gjöfinni til hennar.
Antonía stóð þreytulega upp og tók öskj-
una. Hún lagði hana varlega á rúmið og leysti
í hægðum sínum seglgarnið, sem var um
hana, tók lokið af og bretti upp silkipappírn-
um. Og hún rak upp hrifningaróp er hún lyfti
mjúkri, gljáandi skinnkápunni upp. Hún
'lagðist að henni í silkimjúkum fellingum, og
hún gróf andlitið í feldinum.
Þegar hún leit upp aftur sá hún að hvítt
bréf hafði dottið á gólfið. Hún tók það upp,
settist á rúmstokkinn og fór að lesa eina
bréfið, sem hún hafði nokkurn tíma fengið
frá honum:
Kcera Antonía: — Þessi er til þín — til
að nota í bílnum. Gráttu ekki yfir
henni — gleðstu héldur. Og mundu að
þú átt að vera í henni þegar við förum
og gerum olckur dagamun eftir að ég
er sloppinn út. Ég sendi ungfrú Smith
með hana til þin. Þú sagðir einhvern
tíma að hún hefði verið vingjarnleg við
þig, og á síðustu stundu datt mér í hug
að kannske gæti hún orðið þér að liði.
Það er svo að sjá að henni þyki vænt
um þig, og mér þykir gott að vita að
þú sért ekki ein. 1 miðskúffunni í skrif-
borðinu eru kringum JjO sterlingspund.
Þegar þú þarft meira skáltu fara til
Santocks lögmanns. Ég skal gera lion-
um aðvart um að láta þig fá það sem
þú biður um. Hafðu engar áhyggjur af
mér.
' Bestu kveðjur.
M ax.
Antonía las bréfið aftúr. Hún brosti gegn-
um tárin þegar hún kom að setningunni um
að hún mætti ekki gráta. Það var svo líkt
honum að finna á sér að hana mundi langa
að gráta, er hún sæi hve gjafmildur hann
væri. En hún ætlaði ekki að gráta. Og hún
ætlaði að ganga í loðkápunni og gleðjast yfir
henni, vegna þess að hann óskaði að hún
gerði það.
Hún heyrði ungfrú Smith ganga fram að
stiganum og kallaði á hana. — Ungfrú Smith,
komið þér hérna og lítið á loðkápuna mína!
Og þegar ungfrú Smith kom inn fór hún
í kápuna aftur og vafði hana að sér og brosti
— án þess að hún vissi af því sjálf — eins
og þetta væri í rauninni elskhugi hennar,
sem hefði gefið gjöfina.
— Hm! Ungfrú Smith kinkaði kolli. —
Minkur! Þér verði að fara gætilega með hann
svo að hann mölétist ekki.
— Er hann ekki fallegur?
— Jú. Fyrsta flokks vara. Ekki neins kon-
ar gerviskinn þetta. Hvað skyldi hann ann-
ars hafa kostað?
— Ég hefi enga hugmynd um það. Eg
hugsaði ekkert um þá hlið málsins.
— Ekki það? Það var auðheyrt að ungfrú
Smith fannst þetta nærri því of barnalegt.
— Ja, ég get nokkurn veginn giskað á það.
Og þér ættuð að fá vitneskju um það vegna
vátryggingarinnar.
Antonía hló. — Ég hafði nú ekki hugsað
út í það heldur.
— Það hefðuð þér átt að gera. Vátrygging
og mölkúlur eru óaðskiljanlegir förunautar
minkakápunnar.
Antonía svaraði grafalvarleg að ungfrú
Smith hefði vafalaust rétt fyrir sér í því, og
að hún mundi „sjá um það“. Og þegar ung-
frú Smith var orðið rórra fór Antonía úr
kápunni, hengdi hana varlega inn í skáp og
fór niður ásamt gestinum sínum.
„HANN KEMUR BRÁÐUM“.
Það var undarlegt að sjá ungfrú Smith
sitja á móti sér við borðið, sperrta og hátíð-
lega, í staðinn fyrir Max. En henni var mikil
huggun að ungfrú Smith, og það var hún
sem taldi Antoníu á að segja heimafólkinu
hvað komið hefði fyrir.
— Það er þýðingarlaust að láta eins og
allt sé í lagi, sagði hún við Antoníu. — Fólk-
ið les það í blöðunum í fyrramálið.
Og svo hringdi Antonía á Greenshjónin
og Enid, en þau höfðu fyrir löngu verið farin
að tala um, að „þau fyndu á sér að eitthvað
væri bogið við þetta“.
— Ég veit að ykkur fellur þungt að heyra
að herra Shardon kemur ekki heim í kvöld,
sagði Antonía. Röddin var lág og alveg nýr
virðuleikablær yfir henni. — Lögreglan hef-
ir talið rétt að .— að taka hann fastan. Mér
datt í hug að þið vilduð heyra það af mínum
vörum en að lesa það í blaðinu.
Nú varð augnabliks þögn, en svo sagði
Green: — Þér megið ekki taka yður þetta
nærri, frú. Hann kemur áreiðanlega heim
bráðum. Það var helst á honum að heyra
að hann væri að tala um bifreiðarslys.
Og frú Green bætti við: — Hann hefir
aldrei kunnað að hafa gát á sér — hann
var svona líka, þegar hann var krakki. En
þér skuluð ekki vera hrædd, frú, hann kem-
ur áreiðanlega bráðum.
— Ungfrú Munsill, byrjaði ungfrú Smith,
sem ekki hafði hugmynd um að Antonía hafði
breytt um nafn.
— Marlow, hvíslaði Antonía lágt.
— Marlow, leiðrétti ungfrú Smith án þess
að breyta um svip — en hrærð yfir samúð-
inni, sem þið sýnið henni. Þökk fyrir! Og svo
hneigði hún sig náðarsamlegast til þeirra, til
merkis um að þau mættu fara.
Greenshjónin fóru, en Enid, sem þótti orð-
ið innilega vænt um ungu „frúna“ sína, varð
eftir um stund. — Viljið þér að ég verði
hérna á nóttinni, frú? Ég get vel gert það.
— Ó, Enid, það þætti mér mjög vænt um!
— Jæja, þá skal ég koma því þannig fyrir,
ef ég má skreppa heim í hálftíma eftir mið-
degisverðinn, til að láta hana mömmu vita.
— Það er ekki nema sjálfsagt. Þetta er
mjög fallega hugsað af yður.
— Þau eru svo alúðleg við mig, öil sam-
an, sagði hún við ungfrú Smith er Enid var
farin út.
— Vafalaust. En þér megið ekki koma
þeim upp á of mikið, svaraði hún stutt. —
Það getur eyðilagt janvel bestu vinnukonu,
ef hún er látin halda að hún leysi verk sitt
vel af hendi. Það er alveg eins og með byrj-
endur á skrifstofu.
— Æ, en ... andmælti Antonía hlæjandi.
En ungfrú Smith tók fram í fyrir henni
og hélt langan fyrirlestur um hvernig óbæt-
anlegir þjónar eða tilvonandi iðjuhöldar hefðu
verið skemmdir í upphafi vega sinna, vegna
þess að þeim hafði skilist að þeir leystu verk
sitt sómasamlega af hendi.
Antonía hlustaði með hálfu eyra og brosti
og kinkaði kolli með ákveðnu millibili. Hún
hafði gaman af að hiusta á sögur ungfrú
Smith. Þær voru eins og einhvers konar deyfi-
lyf, sem verkaði þannig að maður gleymdi
sínum eigin áhyggjum.
En ungfrú Smith var hyggnari en svo að
hún léti sér detta í hug að Antonía veitti því
athygli, sem hún var að tala um. Hún skildi