Fálkinn - 16.05.1958, Page 8

8
FÁLKINN
Jane sneri sér frá honum. Hún gat ekki varist tárunum lengur. — Hve mikið léstu hann fá?
Peningarnir eru ekki allt
Hríðirnar byrjuðu rétt eftir lág-
nœttið. Jane vaknaði af óværum
blundi og lá hreyfingarlaus, en kvala-
köstin komu i hviðum.
Ég má ekki vera lirædd, lnigsaði
hún með sér, ég verð að vera róleg
— bæði vegna barnsins og vegna
sjálfrar mín.
Hún sneri sér og leit á klukkuna
til að reikna út hve langt yrði jiangað
til næsta hríðahviðan kæmi. Hún
kvaldist ekki þessa stundina og henni
var léttara um andardráttinn. En hún
vildi ekki vekja Peter strax.
Hann lá sofandi við hliðina á henni.
Andlitið var eins og á unglingi og
svartur lokkur lá ofan á ennið. Hann
Ijrosti í svefni. Hún starði á hann
cg fann til kiprings i lijartanu, af
kvíða og ást.
Þessum manni er ég bundin, hugs-
aði hún með sér. Þetta er maðurinn
scm ég elska og get ekki hætt að
elska. Ef mér liefði verið það mögu-
legt hefði ég liætt að elska hann fyr-
ir löngu.
Nú komu næstu hríðirnar og hún
leit á klukkuna, eins og henni hafði
verið sagt að gera á Ráðlegginga-
stöðinni. Hún þurfti ekki að æðrasl
fyrst um sinn.
Eitt augnablik hugsaði hún um það
sem í vændum var, sjálfa fæðinguna,
það ótrúlega, sem átti að gerast hráð-
um. Tilhugsunin um barnið sem átti
að fæðast fyllti liana mikilli eftir-
væntingu. Hún var ekkert hrædd við
sjálfa fæðinguna. Ef ekki hefði verið
vegna Peters, hefði hún verið algerlega
sæl núna. Hún liefði verið örugg og
vongóð eins og allar aðrar mæður.
En lnin var ekki örugg og vongóð.
Hún hafði ekki sama traust á mann-
inum sínum sem aðrar konur höfðu.
Hún elskaði hann en treysti honum
ekki.
Þetta barn mundi verða honum ný
byrði, hugsaði hún með sér. Það bind-
ur mig enn fastar honum, eftir að ég
er hætt að elska hann. Ást okkar lifir
ekki af fleiri vonbrigði og þrætur.
En barnið verður til ]>ess að við get-
um ekki farið hvort frá öðru.
En hver veit nema barnið mundi
breyta honum. Kannske mundi hann
kyrrast við að eignast afkvæmi og
verða dálitið einbeittari og hugsa
meira um eigin hag og berjast gegn
þeirri veröld, sem nú naut gjafmildi
hans og óráðdeildar. Hún lá kyrr og
starði á liann, og óskaði þess að hann
væri ekki svona óhæfur til að vera
heimilisfaðir.
Ilún rétti hikandi fram höndina og
snerti við öxlinni á honum. Hann
vaknaði samstundis, eins og liann átti
vanda til, og reis ypp á annan oln-
bogann.
— Hvað er að?
— Það kemur bráðum, sagði Jane.
Hún reyndi að brosa og sýnast sem
rólegust. Hún var vön að þurfa að
leyna tilfinningum sínum, vantrausti
sínu og kviða fyrir framtiðinni, að
henni var hægðarleikur að villa hon-
um sýn núna.
— Ég verð líklega að komast á fæð-
ingarstofnunina núna, sagði hún.
Hann spratt upp. — Áttu við ...
góða, hvers vegna vaktir þú mig ekki
fyrr? Ég ... ég skal sima eftir bil
undir eins.
Hann var kominn fram úr rúminu
og þreifaði eftir sloppnum og inni-
skónum. Hún sá að hann var skjálf-
hentar og alda samúðar með hon-
um fór um liana. En þó gat hún ekki
varist þess um leið, að láta sér gremj-
ast hversu duglaus hann var sem:
heimilisfaðir ...
— Þú mátt ekki láta koma fum á
þig, góði, sagði hún rólega og steig
fram úr rúminu. — Ég hefi tekið allt
dótið saman og látið það í töskuna,
og það eina sem við þurfum að gera
er að sima eftir bíl og biða þangað til
hann kemur. Þú mátt ekki vera svona
bræddur. Það geta orðið margir
klukkutímar þangað til barnið fæð-
ist.
Haon livarf út úr dyrunum og hún
fór að klæða sig og reyndi að vera
sem rólegust. En fumið og fátið á
Peter hafði verkað á hana — hún
var með kökk í hálsinum og tárin
þrýstu augnalokin. Hún hafði aldrei
séð Peter jafn flaumósa og núna. Þeg-
ar eitthvað fór aflaga lijá honum —
og það bar oft við, því að hann var
reikull í ráði og fór ógætilega með
peninga, var það hún sem varð ang-
urvær og bölsýn, cn hann sem liugg-
aði hana. Nú var hann hræddur og
örvæntandi og þegar hún sá það
gleymdi hún allri beiskjunni, sem
henni hafði verið í huga siðan fór
í hart milli þeirra fyrir nokkrum
mánuðum, þegar hann hafði lánað
Macleod peningana.
ITann elskar mig, liugsaði liún með
sér meðan hún var að fara í skóna
og hneppa að sér sloppnum. Ég hefi
aldrei efast um það, en ég vildi ósk-
að að hann elskaði mig ofurlitið
skynsamlegar.
Hún var að greiða sér þegar hann
kom inn í svefnherbergið aftur. Hann
var fölur og andlitið tekið.
Bíllinn kemur strax. Leggstu upp í
rúmið og hvíldu þig meðan ég hleypi
mér i fötin. Hvernig líður þér núna?
— Mér líður vel, sagði hún og brosti.
Han gekk til hennar og kyssti hana
mcð varúð.
— Ég er dauðhræddur, sagði hann
í hálfum hljóðum.
Hún hristi höfuðið og hló. Hún
vildi ekki segja honum að hún væri
hrædd líka — ekki vegna þess að
luin ætti að ala barnið, heldur út af
framtíðinni. Hún gat ekki sagt: Ég
elska þig, en barnið mitt þarf að eiga
öðru vísi föður — mann sem er
hyggnari og sterkari — föður, scm
við getum treyst ...
— Það er ekkert að óttast, sagði
hún.
ER hún sat í bílnum og þau Peter
héldust i hendur, fór hún allt í einu
að hugsa um vin Peters, Steve Mac-
leod. Ilún minntist dagsins sem hann
hafði komið heim til þeirra — fyrir
sex mánuðum, er hún hafði átt í
rimmunni miklu við Peter.
Fyrir þann tíma hafði hún reynt
að loka augunum fyrir öllum hans
axasköftum. Hún hafði kvalið sig til
að trúa því sem hann sagði: að lífið
væri meira virði en peningar. Hún
hafði reynt að vísa kvíða sinum á
bug. Ilún hafði reynt að innprenta
sjálfri sér að hún hefði traust á
manninum sinum, og að bráðum
mundi verða endir á öllum mistök-
unum, sem honum höfðu orðið á. En
kvöldið sem Macleod kom sá liún að
öll mistökin voru Peter að kenna.
Það var ekki hægt að skclla skuldinni
á það, að veröldin væri nú svona.
Öll sökin var hjá Peter, og það var
þýðingarlaust að reyna að fleka sjálfa
sig til að trúa öðru.
Hriðirnar þéttust og sársaukinn
kvaldi hana. Hún fann hönd Peters
og hann beygði sig niður að henni.
— Líður þér illa, væna min? spurði
hann hás.
Kvalirnar hurfu aftur og hún brosti
huglireystandi. — Þetta er allt eðli-
legt, góði. Þú mátt ekki vera hræddur.
Hve mörgum sinnum hafði hann
ekki sagt ])essi orð. En hún liafði
verið hrædd samt. Og siðustu sex
mánuðina hafði hún kennt honum um
alla erfiðleikana, scm steðjuðu að
þeim.
Peter vann að auglýsingastarfsemi.
Það var það sem hún var vön að
svara þegar fólk spurði hana. Það var
talsvert „áferðarfallegt“ fannst henni,
um leið og hún brosti út í annað
munnvikið. En í raun réttri flæktist
hann úr einu í annað, og gat aldrei
unað stundinni lengur á sama stað og
reynt að verða fastur i sessi. Það var
alls ekki svo að skilja að hann hefði
ekki hæfileika. Hún hafði heyrt aðra
segja, að Peter væri bráðgáfaður,
hugkvæmur og djarfur. Djarfur, já —
það var einmitt meinið. Hann kom
með hugmyndir sem húsbændunum
leist ekki á, og þá gerði hann upp-
reisn. Hann var duglegur en gat ekki
beygt sig undir annarra vilja. Þess
vegna var hann á sifelldum flækingi,
en aðrir sem ekki voru nærri eins
vel gefnir og liann, fóru fram úr hon-
um og hækkuðu í stöðu, vegna þess
að þeir kunnu að segja „alveg rétt“
við yfirboðara sina.
Peter liafði kynnst Steve Macleod
í einu fyrirtækinu, sem liann vann
hjá. Steve var fastur í rásinni, eldri
en Peter og hafði langa reynslu í
auglýsingastarfseminni. Þeir höfðu
orðið góðir vinir þegar í stað og Stcve
kom oft heim lil þeirra hjónanna.
Jane reyndi að láta sér falla vel við
liann — Peters vegna, en hún gat
aldrei vanið sig við að treysta hon-
um. Hann var of öruggur um sjálfan
sig og 'hann ól á Peter, þegar hann
var að bera hugmyndir sínar undir
hann. Þegar hún lieyrði þá vera að
tala saman um liitt og annað „stórt“,
sem aldrei varð neitt úr, hugsaði hún
oft með sér: Þetta skiptir ekki neinu
máli fyrir Steve, því að hann hefir