Fálkinn - 16.05.1958, Síða 9

FÁLKINN
9
ekki fyrir néinum að sjá. En liann
hefir engan rétt til að tala svona við
Peter, sem er kvæntur og á fyrir konu
að sjá. Hann lvefir óholl áhrif á Pet-
er ...
Eftir að Peter var hættur að vinna
á auglýsingastofunni leið heill mán-
uður þangað til þau sáu Steve næst.
Eitt kvöldið, skömmu eftir að hún
hafði orðið þess vísari að hún átti
barn i vonum, skaut hann upp koll-
inum aftur. En hann var ekki nærri
eins mikill á lofti núna og hann tiafði
verið áður.
■Tane heilsaði honum kuldalega.
Hún hafði einmitt verið að hugsa um
hvernig sér og Peter mundi farnast
eftir að barnið væri komið. Peter var
nýbyrjaður i stöðu, sem var skamm-
arlega illa borguð, reikningarnir
söfnuðust fyrir og útlitið var dapur-
legt.
Peter og Steve gengu út saman, og
hún fór að lesa í bók, scm hún gat
ekki fest luigann við. ITvað voru þeir
að tala um núna, Peter og Steve?
Mundi Peter minnast á að hún hefði
kvartað yfir tilverunni? Hún visaði
þeirri hugsun strax á bug. Hann clsk-
aði hana og liún elskaði hann. Þau
mundu aldrei bera sig upp við ókunn-
uga, hvort undan öðru.
Hún var að þvo upp í eldhúsinu
þegar hún heyrði til Peters úti i
ganginum. Hann virtist mjög hugs-
andi er hann kom inn.
— Hvað vildi hann? spurði hún.
— Var það nokuð sérstakt?
Peter gekk fram og aftur um góff-
ið og leit undan. — Jane, hann er i
kröggum, veslingurinn. Hann missti
stöðuna skömmu eftir að ég hætti
að vinna hjá fyrirtækinu. Og nú er
hann að bíða eftir að frétta írá
frænda sinum, sem er búsettur í Ame-
ríku og rekur stóra heildsöluverslun
þar. Risavaxið fyrirtæki! Undir eins
og hann kemst í samband við það er
hann kominn á græna grein. En eins
og stendur hefir hann ekki ofan i sig
að éta.
Hún hrökk við, gagntekin af kviða.
En hún gat kreist upp úr sér í iétt-
um tón: — Hver ætli sé ekki blankur
núna. Við höfum ekki úr miklu að
spila lieldur.
Peter leit til hennar, útundan
sér. — Við höfum þó eitthvað, elsk-
an mín. Ég hefi fasta atvinnu, þó.tt
eftirtekjan sé ekki mikil.
— Peter! Hún starði á hann og
óttinn skein úr augunum. — Peter ...
þú hefir þó vonandi ekki lánað hon-
um peninga?
Hann sneri sér að hcnni og horfði
á hana. Hann virtist reiður, en finna
til sektar um ieið. — Þú segir þetta
eins og það væri versti giæpur — að
hjálpa vini i neyð!
— Hve mikið lánaðir þú honum?
Hann starði á hana. — Jane, hvað
gengur að þér? Þú ert orðin eins og
önnur manneskja upp á siðkastið!
— Ég er orðin önnur manneskja!
Hendur hennar skulfu. — Ég á barn
i vonum, sem ég verð að taka tillit
til, Peter. Barnið þitt! Það verður háð
þér. Hefirðu gleymt því?
Hann roðnaði. — Nei, ég liefi ekki
gleymt því, sagði hann kuldalega. —
Hlustaðu á mig, Jane. Barnið okkar
þarfnast ekki aðeins peninga. Það
þarf að iæra að lifa með réttu móli
— Tifa faBega. Eigum við að hætta
að vcra mannúðleg þótt við eigum
barn í vonum?
— Hve mikið léstu Steve fá?
Hann rétti úr sér. Hann var orð-
inn reiður. — Ég lét liann ekki fá
neitt. Eg lánaði honum pcningana.
Hann segist munu borga þá aftur, og
ég veit að hann gerir það undir eins
og hann getur. Hann varð að fá þús-
und krónur.
iÞúsund ’krónur! Orðin hittu hana
eins og sivpuhögg. Hún starði á hann
eins og hún tryði honum ekki. —
Það cr ómögulegt að þú liafir gert
það! Það er bókstaflega aleiga okkar
— peningarnir sem við áttum að nota
í húsaleiguna og alla reikningana
og ...
— Við eigum nóg eftir til að bjarga
okkur til mánaðarloka, sagði liann
kollhúfulegur.
Hún hneig niður á stól. Og nú lét
liún tárin renna óhindrað. Þegar hann
kom til hennar og ætlaði að hugga
hana, fékk reiði liennar fulla útrás
og allt lenti í svarra ...
ÞAÐ var eitthvað óvirkiiegt við kom-
una þarna í fæðingardeildina. Hjúkr-
unarkona tók hana að sér, en Peter
stóð eftir frammi í ganginum. Hann
var i hálfgerðri iciðslu meðan stóð
á undirbúningnum undir fæðinguna
og luin háttaði auðsveip og lagðist i
mjóa, harða rúmið í 'hljóðu herberg-
inu.
Nú fyrst var eins og hún rankaði
við sér aftur.
Og síðan — er hún lá í fæðingar-
stofunni og engdist sundur og sam-
an af kvölunum, gat hún aðeins liugs-
að um eitt: Láttu þetta verða fallegt
barn! ITún þóttist viss um að það yrði
drengur.
Það rættist. Það varð drengur. Ljós-
móðirin sýndi henni hann og lét liana
taka á honum — lítill lifandi köggull
með rautt andlit. Og þegar hún hafði
haldið á honum og sannfærst um að
hann væri vel skapaður, rétti hún
Ijósmóðurinni hann og sofnaði.
Kringum klukkan sex voru börnin
sótt til að lofa þeim að drekka. Með-
an hún lá þarna og horfði á dreng-
inn sinn hugsaði hún fram í timann.
TTún var að hugsa um hvernig hann
mundi lita út scm krakki — og sem
uppkominn maður.
Hvers konar maður mundi hann
verða? Henni fannst hún sjá í and-
litinu drætti, sem minntu á Peter.
Hún fékk þrengsli fyrir hjartað og
hún þrýsti iitla höfðinu á honum að
brjóstinu og hugsaði með sér: Skyldi
hann verða líluir Peter? Skyldi hann
verða jafn laus í rásinni — og ónær-
gætinn?
En þegar heimsóknartiminn hófst
og Peter kom inn í stofuna skammað-
ist hún sín fyrir kvíðann og angistina.
Peter beygði sig niður að henni og
kyssti hana á munninn.
— Elskan mín! Röddin var hikandi
og óstyrk. — Elskan min — hvernig
líður þér?
— Ágætlega. Okkur liður báðum
vel.
Peter brosti og hellti úr stórum
l)öggli á yfirsængina hennar. Þarna
voru blóm, vafin i cellofan — perur
og vínber — súkkulaði og vikublöð.
Hann beygði sig aftur og sagði hik-
andi: — Jane, það er maður hérna
með mér, scm langar til að tala við
þig-
Hún starði á hann. — Ertu með
gest með þér? — Núna?
Hún reyndi að láta okki á því bera
hve miður lienni þótti þetta. Hún
hafði helst viljað hafa Peter einan hjá
sér fyrsta kvöldið og liún var hissa
og sár yfir þvi, að Peter leit ekki
sömu augum á þetta.
— Heyrðu, elskan mín. Það gcrðist
r.okkuð stórfenglegt í dag.
—- Já, ég veit það, sagði hún og
brosti. — Við höfum cignast barn.
ITann brosti. — Það er merkilegt
að þetta skyldi gerast samtimis. En
má ég segja honum að koma inn? Það
er Steve.
Hún var fljót að líta við, og sá að
Steve Macleod stóð í dyrunum. Hún
hrökk við. Það gekk fram af henni
að Peter skyldi koma i heimsókn með
manninn, sem liann vissi að hún hat-
aði og fyrirleit.
Steve kom að rúminu.- Hann var
betur til fara en siðast þegar hún
hafði séð hann, og garnla sjálfsvissan
var komin aftur.
— Góðan daginn, .Tane. En livað þú
lítur vel út. Ég óska þér til hamingju
með drenginn.
Hann virtist hálf vandræðalegur og
hún reyndi að brosa.
— Góðan daginn, S'teve. Það var
fallega gert af þér að koma.
— Ég sagði Peter að ég ætti ekki
að koma svona fyrsta kvöldið, en
hann vildi endilega láta mig koma með
sér.
— Ép; varð að láta Steve koma, góða,
sagði Peter óðamála. — Eg varð að
hafa hann viðstaddan þegar ég segði
þér það.
— Segðir mér hvað?
Hann baðaði út höndunum. — Hann
liefir útvegað mér ómetanlegt tæki-
færi, .Tane! Ég gleymi aldrei þessum
degi. Fyrst eignumst við drenginn og
rétt á eftir hringir Steve til að segja
mér fréttina. Ég hefi verið í leiðslu
i lannan dag. Nú skal ég segja þér
hvað um er að vera. Ég sagði þér að
Steve ætti frænda í Ameriku, sem
hann vonaðist eftir að komast í sam-
band við, og nú hefir þessi frændi
útvegað Steve ágæta stöðu í Ameriku,
og vill að ég hefði auglýsingastarf-
semi fyrir fyrirtækið hérna i Eng-
landi.
— Já, þetta er satt, sagði Steve
hljóðlátur. Þeir vildu fá duglegan
mann í þetta, og Peter er sá dugleg-
asti sem ég þekki. Og ég hefi ekki
gleymt að þið hjálpuðuð mér þegar
verst stóð á fyrir mér. Ég vildi ekki
taka við peningunum, en Peter ncyddi
þeim upp á mig. Eg þakkaði honum
þúsund sinnum, en ég ... ég fékk
ekki tækifæri til að þakka þér, Jane.
En ég geri það núna.
— Hjúkrunarkona stakk hausnum
inn í gættina og sagði glaðlega: —
Feður! Langar ykkur til að lita á
börnin ykkar?
Þegar Peter var farinn út og kom-
inn i feðra-biðröðina frammi í gang-
inum, sneri Steve sér að Jane og rétti
henni vasaklút: — Notaðu þennan,
sagði liann.
Hún snýtti sér og brosti til hans.
Nú sá hún hann eins og hann var
í raun og veru — hjartagóður maður,
laus í rásinni og tilfinninganæmur —
alveg eins og Peter.
— Þeir eru margir, sem eru likir
honum, Jane, sagði Steve lágt. — Það
er auðvelt að finna afsakanir fyrir
því að maður gerir það scm er næst-
best — að haga sér eftir húsbóndan-
um þó að maður viti að það sé rangt
— af hræðslu við að missa stöðuna
— eða að snúa bakinu við vini, scm
er i neyð. Það er auðvelt að lifa þann-
ig, en Peter hefir aldrei getað það.
Og hann getur það aldrei, hversu
gamall sem hann verður. Hann er
besti maðurinn sem ég þekki, og þeg-
ar drengurinn þinn stækkar skaltu
ENDRE SIK heitir hinn nýi utanrík-
isráðherra Ungverjalands. Hann er
67 ára gamall, sagnfræðingur og
mannfræðingur. Upprunalega var
hann munkur, en strauk úr klaustr-
inu 1917 til þess að komast í rauða
herinn. Síðar varð hann kennari i
mannfræði í háskólanum í Moskvu
og var þar til 1944. Hann hefir bæði
rússneskan og ungverskan ríkisborg-
ararétt og hefir verið sendiherra Ung-
verja í Washington. Myndin er frá
þeim tíma.
Á HESTBAKI. — Litla stúlkan er
heldur en ekki glöð yfir að hafa feng-
ið þennan reiðskjóta, því að það er
nærri því eins og að sitja á lifandi
hesti. Hann getur hreyft sig áfram
og valhoppað. Það er undan þyngd
riddarans sem hesturinn hréyfir sig,
og undir eins og stigið er fast í ístað-
inn hoppar klárinn áfram. Þetta er
nýtt leikfang, sem gerir mikla lukku
núna.
Errol Flynn hlýtur að hafa óvenju
gott vald á augunum i sér. 1 frásögn
af einu samkvæminu i Hollywood
segir kvikmyndablaðið Screen þetta:
„Svo kom Errol Flynn inn í salinn.
Öðru auganu leit hann til sérlega fal-
legrar upprennandi kvikmyndadisar
frá Columbia Production, en hitt
horfði á gamla og góða vinkonu i
mörg ár, Judy Garland.“
—O—
Drekki&ggf
, COLA
Spur) VKVK/c
segja honum hvílikan ágætis föður
hann eigi.
Hún kinkaði kolli. — Ég skal segja
honum það, Steve. Eg skal segja hon-
um það frá mér — líka. *