Fálkinn - 16.05.1958, Page 13

FÁLKINN
13
— Þú mátt ekki verða reið, Antonía, en
ég verð að segja þetta, þó að ég viti að þér
falli það ekki.
Hún leit spyi’jandi á hann.
— Móðir þín er ekki alltaf sannleikanum
trú, en eitt hefir hún sagt rétt. Þú veist ekki
hvað Shardon gerði þessa nótt.
Antonía hreyfði hvorki legg né lið og starði
á börnin, sem voru á hlaupum skammt frá.
— Ég veit að hann drap hana ekki. Hann
sagðist ekki hafa gert það.
— En það er engin sönnun, góða Antonía!
— Ég veit það. En þetta er satt.
Martin yppti öxlum og virtist hafa gefist
upp við að koma fyrir hana vitinu.
— En þú verður að játa, Martin, að fólk
getur verið saklaust þó að sægur af likum
mæli á móti því. Eins og til dæmis þetta með
mig.
— Það er allt annað.
— Hvers vegna er það allt annað?
— I fyrsta lagi hafði hann gilda ástæðu til
að myrða hana. Ég veit vel, að það er engin
sönnun, en ef þú kæmir innan um fólk og
segðir: „Shardon hefir drepið konuna sína“,
þá mundu níu af hverjum tíu segja „ómögu-
legt“. Sem sagt, þetta er engin sönnun ,en
maður getur ekki annað en tekið eftir því.
Hún svaraði ekki og hann hélt áfram eftir
nokkra stund: — Ég varð að segja það —
þin vegna, Antonía.
— En það mundi ekki gera neinn mismun,
hvort sem er.
— Hvað áttu við? Hvað mundi ekki gera
neinn mismun?
— Ég mundi elska hann jafn heitt þótt
hann hefði myrt hana.
— Antonía! Martin starði á hana. — Það
er nokkuð til, sem heitir siðferðistilfinning,
og morð er morð. Maður getur ekki fyrir-
gefið það.
— Jæja, við skulum ekki tala meira um
það. Hann er ekki morðingi, ég veit það.
Martin hætti með semingi við spurninguna
sem hann hafði á vörunum, en sagði í stað-
inn: — Hvað ætlarðu nú að gera? Þú varst
að koma frá Santock málaflutningsmanni, eða
var það ekki?
— Jú, og þú ætlaðir þangað?
— Það er engin þörf á því nú. Erindið var
að fá að vita hvar þú værir niðurkomin. Hvar
áttu annars heima? — Heima hjá þér?
— Já.
— Hvað segja foreldrar þínir um þetta?
— Foreldrar mínir?
— Já. Eiga þau ekki bágt með að melta
þetta?
— Æ, ég á ekki heima hjá þeim. Ég átti
við að ég ætti heima i Banstead.
— Hjá Shardon? Drottinn minn, Antonía!
Það er ekki viðlit að þú verðir þar. Hugsaðu
Getur þú hjálpað manninum að komast
gegnum völundarhúsið?
þér ef hann yrði dæmdur!
— Hann veröur ekki dæmdur. Geturðu
ekki hætt þessu? Ég var þar þegar hann fór,
og ég ætla mér að vera þar þegar hann
kemur.
— Jæja, sagði Martin og reyndi að taka
þessu karlmannalega. — Viltu borða hádegis-
verð með mér?
Hún þáði það, því að einhvers staðar varð
hún að borða, og þá var skárra að borða með
Martin en alein. En hún vissi að hún mundi
ekki verða sérstaklega skemmtilegur borð-
félagi, og undir eins og þau höfðu fatast sagði
hún, að nú yrði hún að fara til Banstead.
— Þú vilt ekki athuga þetta — að flytja
í borgina? Ef þú vilt ekki fara heim tii for-
eldra þinna þá ...
— Nei, Martin.
— Jæja, þá það. — Það — það er ekki
neitt, sem ég get gert fyrir þig? Hann virtist
fremur stuttur í spuna, og nú fann hún allt
í einu, að þessi erki-þrái hennar hlaut að vera
þreytandi til lengdar. En henni fannst ein-
dregið, að spurning hans stafaði fremur af
skyldurækni en einlægri löngun til að hjálpa
henni.
— Nei, ekki neitt — þakka þér fyrir, svar-
aði hún. — Þú varst ofur vænn og nærgæt-
inn við mig. Verðurðu lengi í London?
— Nokkra daga. Ég síma til þín og kveð
þig.
Hún gaf honum simanúmerið sitt í Ban-
stead, og þá rann honum í skap aftur, og svo
fór hún frá honum — léttari í lund en henni
hafði nokkurn tíma dottið í hug að hún væri,
er hún væri að skilja við Martin.
DAG SKYLDI AÐ KVELDI LOFA ...
Lestin til Banstead stóð við á hverri stöð
og henni fannst hún vera helmingi lengur en
venjulega á leiðinni. Hún var þreytt þegar
hún kom heim — svo þreytt að þegar Enid
opnaði dyrnar og spurði með hluttekningu:
— Er nokkuð nýtt að frétta, frú? iangaði
hana mest til að fleygja sér á stól og fara
að hágráta.
— Nei ,það er ekkert að frétta, Enid, sagði
hún stillilega og fór beint upp í herbergið
sitt — eða réttara sagt Max.
Hún var lengi að fara úr kápunni og taka
af sér hattinn, hún strauk hendinni um mjúk-
an feldinn, hengdi hann gætilega inn í skáp-
inn, færði ýmislegt smádót til á snyrtiborð-
inu og reyndi að ímynda sér að hún ætti
margt ógert.
En þarna var ekkert sem hún gat tekið
sér fyrir hendur og hún gafst upp við að
reyna það. Hún stóð eins og hengsli á gólf-
inu og gat ekkert aðhafst. Hún hafði farið
og talað við málaflutningsmanninn, hún hafði
boðist til að gera það sem þyrfti að gera, og
hún hafði meira að segja fengið tækifæri til
að útskýra fyrir Martin hvernig í öllu lá. Og
nú var ekkert ógert.
Það eina sem hún gat gert var að rifja upp
fyrir sér þetta vandræðamál — aftur og aft-
ur. Og í hvert skipti sem hún gerði það varð
henni enn ljósara en áður, að það eina sem
hún hafði reynt að gera fyrir Max, sakleysis-
sönnunin sem hún hafði huggað sig við í ör-
væntingunni, hafði orðið gagnslaus, vegna
þess að hann hélt að hún elskaði Martin
ennþá.
Hún stundi hátt og fleygði sér á rúmið. í
bréfinu til Martins hafði Max svo að segja
játað, að þetta væri fyrirfram ákveðinn leik-
ur. Og nú varð ekki betur séð en að loðkáp-
an og bíllinn væri aðeins mútur. Hún fór að
hágráta við tilhugsunina um að fallegi, Ijós-
græni bíllinn gerði sitt til að varpa skugga
á Max.
Hún grét lengi — hikstaði og snökti eins
og barn. Loks lagði hún handlegginn undir
kinnina, þurrkaði af sér tárin og sofnaði af
þreytu.
Hún vaknaði nokkru síðar og sá að farið
var að skyggja. Nú mundi ungfrú Smith bráð-
Niöurlag í nœsta blaöi.
FÁLKINN — VIKUBLAf) MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1 !4—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Iljaltested. — Sími 12210.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Hraðsending.