Fálkinn - 22.08.1958, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
★------------------------*
Eldnr á§tarmnar
— Ástarsaga frá Portúgal. - 11. -
— En í þetta skipti er það alvara, sagði
Noreen. — Hún er einstaklega geðsleg
stúlka. En það leggst nú í mig, að það verði
enginn af ungu piltunum, sem hreppir hana.
— Hvað áttu við? spurði Olivia snöggt.
Noreen deplaði öðru auganu. — Mér finnst
hún heppin, að hafa Brett til að líta eftir sér,
en ekki einhvern gamlan vindþurrkaðan
málaflutningsmann í Englandi.
Olivia yppti öxlum. — Veslings Brett. Þú
getur spurt hann hvernig hann líti á það máH
— Ekki á þessu stigi málsins, sagði Noreen.
— Og „veslings Brett“ hefir aldrei verið eins
vel upplagður og hann er núna. Það er eins
og hann sé skriðinn úr hýðinu.
— Þú heldur varla að það sé vegna Melanie?
Hlátur Oliviu var sannfærandi, en Noreen
hafði séð augnaráð hennar í speglinum og tek-
ið eftir að hún hrökk við. Noreen hafði ómót-
stæðilega löngun til að erta hana. Þó að þess-
um tveimur stúlkum kæmi vel saman, hafði
Noreen aldrei orðið verulega vinveitt Oliviu.
Hún hafði oft veitt henni athygli þegar hún
var með Brett, og velt fyrir sér hvað mundi
vaka fyrir henni. Og nú ágerðist grunur
hennar og hún gat ekki staðist freistinguna
að gera Oliviu bylt við.
— Þú skilur sjálfsagt hvað ég meina, sagði
hún hægt. — Eða hefirðu aldrei lesið neina
gamaldags söguna um lagalega og góða fjár-
haldsmenn og unga fallega skjólstæðinga?
Mamma á fulla hillu af þess konar bókum.
Þær enda allar á því að skjólstæðingurinn
giftist fjárhaldsmanninum. Ég skal hlæja
svo um munar, Olivia, ef Brett fellur fyrir
Melanie eftir að hafa varla þverfótað fyrir
fallegum stúlkum í öll þessi ár.
— Vertu ekki að þessari vitleysu, sagði
Olivia. — Brett er ekki þannig gerður að hann
hafi gaman af barnaránum. Og hann lítur á
telpuna sem hvert annað barn.
— Jæja, kannske. En hún er ekkert barn,
sagði Noreen alvarleg. Undir niðri var henni
skemmt. — Þú getur ekki sagt að Brett sé
gamall. Þótt hann sé kominn eitthvað yfir
þrítugt, er ekki hægt að kalla hann gamlan
þurradrumb. Bret er ungur — hann er á besta
aldri. Ef ég á að segja fyrir mig sjálfa, mundi
ég miklu fremur vilja eiga hann en ýmsa
grænjaxla sem við þekkjum. Ef ég hefði tai-
ið mér nokkra von mundi ég hafa fallið fyrir
honum fyrir löngu, en ég kann ekki við að
kasta tilfinningum mínum á glæ.
— Þú hefðir kastað bæði tíma og tilfinning-
um á glæ, ef þú hefðir farið að draga þig eftir
Brett, sagði Olivia og hló. — Brett er forhert-
ur ipparsveinn, og ef það dytti í hann að gift-
ast, mundi hann ekki kjósa sér óþroskað
stelpugægsni.
— Það getur þú ekkert fullyrt um, sagði
Noreen. — Melanie er alls ekki óþroskuð.
Hún er vel greind. Ég heyrði hana pexa um
bókmenntir við Pedro núna í dag. Pedro
Gonzales er bókhneigður maður, og það var
auðheyrt að hann var hrifinn af henni.
— Hann er leiðinlegur, sagði Olivia. —
Fólk sem talar um bókmenntir er hundleiðin-
legt. Mér hefir aldrei fundist skemmtilegt að
tala við Melanie. Það er gott fyrir hana að
hún á — eða fær — mikla peninga. Það getur
hjálpað henni.
Noreen gramdist meir og meir, þvi að
henni þótti vænt um Melanie. Hún gat ekki
staðist freistinguna að erta Oliviu enn meir.
— Heyrðu Olivia, sagði hún. — Eigum við
að veðja? Ég vil veðja fimm pundum um að
Brett verður ástfanginn af Melanie. Geng-
ur þú að því?
— Ef ég á að segja þér sannleikann, Noreen,
þá væri þetta að fleygja peningunum í sjóinn.
Ég held að þú sért brjáluð.
— Láttu mig um það. Þorirðu ekki að
veðja?
Olivia yppti öxlum og hló. — Þá það. Það
bitnar á þér.
Hún lét sem hún hefði gaman af þessu, en
þegar hún fór út úr herberginu, tók Noreen
aftir að hendur hennar skulfu. Það sem í upp-
hafi hafði aðeins verið glens af hálfu Noreen,
var nú orðið ósk sem hún vonaði að mundi
rætast. Hvers vegna mátti Brett ekki verða
ástfanginn af ungri stúlku, sem honum féll
auðsjáanlega mjög vel við?
En Noreen vissi ekki að þetta tiltæki henn-
ar átti eftir að draga hættulegan dilk á eftir
sér.
ÁSTARKVÆÐIÐ.
Olivia stóð við svefnherbergisgluggann
sinn og starði út í garðinn og hnyklaði brún-
irnar. Vonskan hafði soðið í henni síðan hún
talaði við Noreen. Á heimleiðinni hafði hún
reynt að telja sér trú um, að það sem Noreen
sagði væri ekki annað en bull, en samt var
hún bæði reið og hrædd ennþá. Karlmennirnir
voru óútreiknanlegir. Og ungar stúlkur heill-
uðust oft af rosknum mönnum. Hún taldi sig
hafa þekkt Brett til fullnustu, en gat maður
eiginlega nokkurn tíma verið viss um, að mað-
ur þekkti nokkurn mann til fullnustu? sagði
hún beiskjufull við sjálfa sig. Það var alveg
satt að líkast var og Brett hefði skriðið úr
hýði síðan Melanie kom á heimilið. Og stelpu-
gægsnið gaf honum undir fótinn! Olivia gerði
sér allt í einu Ijóst, að áform hennar væru
í hættu.
Setjum svo að Noreen hefði rétt fyrir sér?
Hugsum okkur að Brett yrði ástfanginn af
Melanie? Brett sem piparsveinn, sem varð að
hafa bústýru — og Brett sem giftur maður
voru tveir gerólíkir menn. Ef Olivia giftist
honum mundi hún ekki þola að hafa annað
heimafólk í húsinu. Henni þótti vænt um
frænku sína, og mundi sjá um að ekki væsti
um hana, en það var aðeins rúm fyrir eina
. húsmóður á heimilinu.
Hún hafði aldrei reynt að ímynda sér að
hún væri ástfangin af Brett. En henni hafði
alltaf fundist hann aðalaðandi, og nú rann
það upp fyrir henni að hún þráði að eiga
hann sem mann — ekki eingöngu vegna alls
þess, sem hann gæti gefið henni. Og hún var
ekki þannig gerð að hún horfði rólega á aðra
stúlku hremma hann.
Daginn eftir heimsóknina hjá Selby var
frú Dorrington í verulega slæmu skapi. Það
var ekki henni líkt að verða andvaka á nótt-
inni, en eftir samtalið, sem hún hafði átt
við Oliviu kvöldið áður, gat hún ekki sofnað
fyrr en undir morgun.
Henni féll ekki tilhugsunin um að kannske
gæti orðið breytingar á lífskjörum hennar.
Lífið þarna á heimili Bretts gekk sína rólegu
leið ,og það hafði ekki verið vandasamt að
halda öllu í horfi.
En samtalið við Oliviu hafði vakið hana
til hugsunar um, að ef til vill gæti komið til
gerbreytingar. Hún vildi ekki trúa því sem
Olivia hélt fram, að Melanie væri slunginn
hrappur. Olivia hafði endursagt henni sam-
talið við Noreen, en frú Dorrington vísaði
því á bug, og sagði að það væri ekki annað
en „rómantískt bull“. En samt var karlmönn-
unum nú aldrei treystandi, eins og Olivia hafði
réttilega bent á — ef þeir lentu í klónum á
slægu kvenfólki.
Hugsum okkur að Olivia væri að rekja
rétt spor? Olivia hafði haft gott tækifæri
til að veita Melanie athygli, og það var ekki
ólíklegt að þessi stelpa væri dulbúin daður-
drós. Og Brett hætti talsvert mikið til að
dekra við hana. Hann sýndi greinilega, að
hann var sér meðvitandi ábyrgðarinnar, sem
George gamli Stafford hafði lagt honum á
herðar.
Frú Dorrington hafði aldrei verið sérlega
hrifin af George frænda. Dona Inez var vön
að tala um, að hann hefði lifað gálausu lífi,
en henni líkaði sjálfri vel við þess konar fólk!
Og gamli maðurinn hafði hlegið dátt og svar-
að: — Já, þú mátt reiða þig á að ég var karl
í krapinu hér fyrir eina tíð, Inez!
Það var ekki óhugsandi að frænka hans
hefði erft eitthvað af þessum gömlu tilhneig-
ingum hans. Það var mjög líklegt, að jómfrú
Stafford hefði haft fulla ástæðu til að vera
ströng við hana. Olivia hafði gefið eitthvað
í skyn í þá átt, og nú afréð frú Dorrington
— eftir að augu hennar höfðu opnast — að
hún skyldi hafa gát á Melanie framvegis og
sjá um að hún hagaði sér skikkanlega.
Hún stóð við borðið í ársalnum og var að
líta á póstinn, þegar Melanie kom inn.
— Góðan daginn, frú Dorrington. Ég var
úti og gaf hestunum sykurmola. Þú mátt trúa
að það er gaman að þeim.
— Þeir eru fallegir, sagði frúin þyrkings-
lega en varð mýkri í máli er hún sá að Brett
kom inn á eftir Melanie. Hún klappaði henni
á kinnina. — Hérna er böggull til þín, barnið
mitt.
— Til min? Það var ekki oft sem Melanie
fékk póst. Hún hafði fengið nokkur bréf frá
Studholma málaflutningsmanni og eitt frá
stúlkunni hjá jómfrú Stafford. Hún horfði
forviða á böggulinn.
— Utanáskirftin er handskrifuð. Hver get-
ur þetta verið?
— Er ekki best að opna böggulinn og gæta
að því, sagði Brett.
Melanie opnaði böggulinn og tók upp litla
bók í pergamentsbandi. 1 bókinni lá pappírs-