Fálkinn - 22.08.1958, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
örk og nokkrar línur skrifaðar á.
— Frá herra Gonzales, sagði hún. — Hann
sagði ég að ætti að lesa sonnettur Camoes,
en ekki datt mér í hug að hann mundi senda
mér þær. Þetta er ljómandi falleg bók, en ég
held varla að ég sé svo fær í málinu, að ég
geti lesið hana mér til gagns. Það er erfitt
að skilja kvæði, er það ekki?
— Jú, lofðu mér að líta á bókina, sagði
Brett. — Ég hefi ekki litið í Camoes í mörg
ár. Hann tók bókina og blaðaði í henni, og
Melanie stóð við hliðina á honum.
— Hugsum okkur, ég held að ég skilji sumt
af þessu! sagði hún. — Hvað þýðir þetta,
Brett? Amor e fogo que arde sen se ver. Biddu
við! Ástin ... Hún hnyklaði brúnirnar. —
Hvað er þetta?
— Ástin er logi, sem brennur ósýnilega.
Brett lokaði bókinni og rétti Melanie hana
og hristi höfuðið. — Ég er ekki viss um að
mér liki að ungir menn sendi þér ástarkvæði.
— Eru þetta eintóm ástarkvæði? Hann
horfði í brosandi augu hennar, og tók allt
í einu eftir hve opinská hún var. Drottinn
minn! hugsaði hann með sér. Selby hafði rétt
fyrir sér. Ég verð að hafa gát á væntanleg-
um biðlum. Og af einhverri annarlegri
ástæðu sárlangaði hann allt í einu til að taka
Gonzales og rassskella hann, þótt hann hefði
ekkert út á hann að setja.
Brett var enn að hugsa um gjöf Pedros
til Melanie er hann lokaði sig inni í bóka-
stofunni eftir morgunverðinn. Ef Gonzales
hefði eitthvað alvarlegt í huga, væri réttast
að lækka í honum drambið strax. Brett vildi
ekki að Melanie færi að hugsa um giftingu
fyrst um sinn. Hún var of ung til þess.
Yndislegt barn. Hreinskilin og ótortrygg-
in. Skelfing hlaut hún að hafa átt leiðinlega
ævi í uppvextinum. Það var mál til komið að
hún fengi betri ævi.
Hann fór að skrifa, en hafði engan frið
fyrir orðunum, sm sí og æ hljómuðu í heil-
anum á honum. Hann hnyklaði brúnirnar.
Það var langt síðan hann hafði lesið Camoes.
Eftir dálitla stund stóð hann upp, gekk að
einum bókaskápnum og tók fram bók og
opnaði hana.
„Ástin er Iogi, sem brennur ósýnilega ...“
Logi sem getur hlýjað og fyllt hjartað, en
sem getur brennt það og kvalið. Brett settist
og las fyrsta ástarkvæðið, sem hann hafði
lesið í mörg ár.
SAFlRA-FESTIN.
Þér verðið drottning dansleiksins í kvöld,
ungfrú Melanie. Teresa stóð upp af gólfinu,
hún hafði legið á hnjánum og verið að festa
faldinn á kjól Melanie.
— Já, þetta er ljómandi fallegur kjóll?
sagði hún og hringsneri sér frammi fyrir
speglinum.
Það var engum vafa bundið að kjóllinn
fór henni vel. Hvítt organdipilsið þandist út
frá grönnu mittinu og mittið var alstráð silfr-
uðum laufblöðum. Silfraðir skór og langir
hanskar fylgdu.
— Það er ótrúlegt hvernig fötin geta breytt
fólkinu, sagði hún hlæjandi.
— Það eru ekki fötin ein, sagði Teresa, sem
hafði verið auðmjúk ambátt Melanie síðan
fyrsta daginn, sem hún kom. — Nú verðið
þér að fara niður til Featherstone. Hann býst
áreiðanlega við yður. Hún lagði herðaskjól
úr flaueli á axllrnar á Melanie og rétti henni
smátöskuna, sem svaraði til kjólsins.
Brett var á leið um ársalinn þegar hún
kom niður í stigann. Hann var fljótur að
nema staðar þegar hann sá hana fara.
Fögur eins og prinsessa í ævintýri — og
jafn fjarlæg, hugsaði hann með sér er hann
gekk á móti henni.
— Halló! Varstu farinn að bíða eftir mér,
sagði hún og brosti.
— Nei. Hann leit á armbandsúrið. Við höf-
um nægan tíma. Komdu snöggvast með mér
inn í bókastofuna. Hann horfði niður til
hennar þar sem hún gekk við hliðina á hon-
um. — Þegar þú komst niður stigann datt
mér í hug prinsessa í ævintýri. Það er fal-
legur kjóll, sem þú hefir fengið þér.
Hún hló og roðnaði undir skjallinu. — Líst
þér vel á hann? Mig hefir langað til að eiga
silfraðan hvítan samkvæmiskjól, síðan ég
var barn.
— En þú fékkst hann aldrei?
— Nei, hún gekk framhjá honum inn í
bókastofuna. — Ég var aldrei boðin í sam-
kvæmi.
Hann hnyklaði brúnirnar og lokaði dyr-
unum að baki þeim. Gekk að litlu skattholi
sem stóð úti í horni og tók upp lyklakippu.
Það var hörmulegt að hugsa til þess að hún
skyldi hafa lent í klónum á þessari ótæku
sérvitru kerlingu.
Melanie stóð við skrifborðið hans. Þegar
hann sneri sér að henni var líkast og hún
ljómaði upp alla stofuna. Hann kipptist við,
er hann gerði sér Ijóst hve fjarri því fór að
hún væri barn — þvert á móti. Hún var
fullþroska, fögur ung stúlka.
Hún var dýrmæt manneskja, sem þurfti
varnar við. Fyrir stuttu hafði honum í raun-
inni fallið illa að hún ætti að verða á heimili
hans, og hafði verið staðráðinn í að fela
Sylviu Dorrington alla umsjá með henni. En
nú var honum hugað um að gera sitt ítrasta
til þess að hún yndi sér vel á heimilinu og
liði vel.
Sylvia hafði ekki sýnt henni umhyggju —
af hverju sem það kom.
Hann tók flata öskju upp úr einni skúff-
unni og lagði hana á borðið.
— Komdu og líttu á hvað ég hefi handa
þér, sagði hann og þrýsti á fjöður, svo lokið
spratt af. Askjan var fóðruð með hvítu flau-
eli, og í henni var hálsfesti úr safírum og
armband, eyrnalokkar og tilheyrandi brjóst-
nál. Steinarnir voru úrvals fallegir, skærir
og djúpbláir.
Hún rak upp fagnaðaróp. — En hvað þetta
er yndislega fallegt! Hver á það?
— Þú, sagði hann rólega.
— Ég? En ...
— Eiginlega eru þeir ekki orðnir þín eign
ennþá, en ég skal ljá þér þá í kvöld, senorita.
Hún frænka þín hefir átt þá.
Melanie starði forviða á skartgripina. —
Ég vissi ekki að Millicent frænka ætti neina
skartgripi, sagði hún. — Að minnsta kosti
ekki svona gripi ...
— Þeir eru enn fleiri, sagði hann. — En
mér er sagt, af manni sem vit hefir á slíku,
að þessir hæfi best ungri stúlku, sem kemur
fram í samkvæmislífinu í fyrsta skipti. Um-
gerðin er nokkuð þunglamaleg, eftir mínum
smekk, en dona Inez hefir talið mér trú um,
að þessir gömlu gripir séú komnir í tísku
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Beykjavík. Opin kl. 10—12
og IV2—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — Sími 12210.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Grímuklæddur
Adamson.