Fálkinn - 03.10.1958, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Það var fallegt lnis, sem Marta og
Bernt höfðu loksins getað eignast, og
það var ekki mjög langt frá bænum.
Bernt gat vel hjólað að lieiman í
skrifstofuna.
pn sannast að segja var alls ekki
litil vinna að halda húsinu i standi;
fannst Mörtu, þar sem hún stóð í
ailri gufunni í éldhúsinu og var að
þvo sokkaplöggin og nærfötin af
kröklcunum. Hún hafði nóg að hugsa
og hún var oft þreytt.
Hún strauk hórið aftur með hand-
arbakinu, þvi að lófinn var votur —
það er lireyfing, sem oft sést hjá hon-
um sem eru að þvo. Svo leit hún út
í garðinn, — jú, Bassi litli sat kyrr
i vagninum sínum og var að fikta við
grænt laufblað. Böndin voru á honum,
og Gyða sat í grasinu við hliðina á
vagninum og var að leika sér að brúð-
unni sinni.
Marta tók nýjan fjörkipp, allur
þvotturinn varð að vera hreinn og
tilbúinn á morgun, því að hún ætlaði
með börnin á hátíðina, sem firmað
hafði boðið til, í tilefni af afmælinu.
Henni lá við að óska að hún hefði
afþakkað boðið, því að sumarkjóllinn
hennar var ekki orðinn á marga fiska.
Það hafði komið blettur í hann — en
nú hafði hún svo að segja náð honum
burt, og þegar búið væri að pressa
kjólinn mundi vonandi ekki bera
neitt á blettinum.
Og Bernt hafði haldið því til
streitu að hún kæmi, því að forstjór-
inn hafði mælst lil þess að starfs-
mennirnir kæmi með konurnar sínar.
Og þeir sem áttu börn, áttu að koma
með þau líka. Svo að í rauninni varð
ekki lijá þessu komist.
Loks var hún búin að þvo og nú
fór hún út til að hengja þvottinn upp
til þerris. Meðan hún gekk upp með
girðingunni meðfram garði Jensens,
kom frú Jensen út úr eldhúsdyrunum
og læsti eftir sér. Þegar hún kom
auga á Mörtu gekk hún niður að girð-
ingunni. Hún var uppábúin til að fara
út, í spánýrri dragt og með dýra
lianska. Ergilegt að hún skyldi koma
þarna einmitt núna, þegar Marta var
eins og hver önnur þvottakerling.
„Sælar verið þér, frú Winter. Það
var gott að ég hitti yður, því að mig
langaði til að vita, hvenær þér hald-
ið að við eigum að fara á morgun.
Maðurinn minn segir klukkan tvö,
ætli það sé nógu snemmt? Þeir ætla
að sýna revyu, er það ekki? Við meg-
um ekki missa af henni. En skelfing
eruð þér annars þreytuleg! Og hvern-
ig þér stritið og bjástrið dags daglega.
Sem betur fer hefir maðurinn minn
leyft mér að senda þvottinn minn í
þvottahús, svo maður sleppur við að
eyðileggja á sér hendurnar.“
„Jú, en þegar maður hefir börn á
höndunum verður þvotturinn alltaf
svo mikill, og — og þess vegna verð-
ur dýrt að senda allt í þvottahús.
Börnin ...“
„Já, auðvitað er ekkert við þvi að
segja. En mér finnst sannast að segja,
að maðurinn yðar ætti að vera dálitið
hugulsamari við yður. Maðurinn minn
er öðruvísi, honum finnst ekkert of
gott lianda mér, segir hann. Nú er
ég nýbúin að fá dragt, og ég á spánýj-
an kjól, sem ég ætla að vera i á
morgun. í hverju ætlið þér að vera?“
Marta kipraði saman varirnar þeg-
ar hún hugsaði til kjólsins síns.
„Æ,“ sagði hún hljóðlega, „ég á
laglegan kjól, sem hægt er að þvo.“
„Jó, einmitt. Og börnin — þau hafa
náttúrlega fengið ný föt?“
„Nei, þau áttu það sem þau þurfa
til að fara i. Eg saumaði sjálf kjólinn
á Jenny, og Bassi á hvit prjónaföt —
sem ég hefi líka prjónað sjálf. Hann
er svo ljómandi myndarlegur í þeim.“
Frú Jensen leit til barnanna með
umvöndunarsvip, þar sem þau sátu
og voru að leika sér. Svo sagði hún
vorkennandi:
„Já, fólk er svo mismunandi. Mér
finnst nú að maðurinn eigi heimtingu
á að konan sé fallega klædd, þegar
hún fer með börnin á mannamót, þar
sem forstjórinn tekur eftir þesshátt-
ar. Maðurinn minn segir að staða
muni losna í firmanu innan skamms
— mjög góð staða. Hafið þér ekki
lieyrt um það?“
„Jú,“ sagði Marta áköf, „forstjóra-
slaðan i nýju deildinni. Bernt segir
líka, að þar mundi vera ágætt tæki-
færi fyrir ... fyrir einlivern."
„Já, ég hefði nú haldið það. Mað-
urinn minn — nú, vitanlega er mað-
urinn minn óvenjulega duglegur kaup-
sýslumaður, og hann segir alltaf, að
lionum sé svo mikil stoð í mér, þvi
að ég sómi mér alltaf svo vel og sé
svo fallega klædd. Og nú skal ég segja
yður nokkuð — þér megið vitanlega
ekki segja neinum frá því: Forstjór-
inn kom og heimsótti okkur hérna
eitt kvöldið. Hvað segið þér um það!“
„Nei, virkilega? Var hann maður-
inn, sem ég sá með yður úti, þegar
ég var að reita arfann. Hár maður
i gráum fötum?“
„Já, það var liann. Þekkið þér ekki
Helms forstjóra í sjón? Hann getur
verið dálítið ruddalegur, en eins og
þér vitið hefir hann unnið sig upp
neðan að. Jú, hann drakk te hjá okk-
ur. Ég flýtti mér að ná í flösku af víni,
og að endingu buðum við honum
smurt brauð með öli og snaps, því að
það höfum við alltaf á heimilinu. Ég
varð að hringja og panta smurt brauð
— vitanlega allra bestu tegund. Hann
sagði að sér væri nærri því óskiljan-
legt að við skyldum geta átt svona
góða daga. Eg gat auðvitað ekki sagt
neitt við þessu, en af ýmsum orðum
sem hann lét falla, er mér nær að
halda — jæja. Það kemur nú fram
síðar. En ef maðurinn minn fær stöð-
una, þá liefi ég verið húsfreyja, sem
lagði sitt til málanna.“
„Já, það er auðséð!“ Marta var enn
róleg í máli. Hún var að liugsa til
kjólsins síns — skónna hennar .Tcnny,
þeir voru svolítið tábitnir — það voru
skór Bassa reyndar líka. Svo varð
lienni hugsað til uppþvottarins, sem
stóð á borðinu síðan í morgun, því
að hún hafði ætlað að Ijúka fataþvott-
inum fyrst. Æ, hvernig átti hún að
koma öllu þessu af! Og svo átti hún
strauningu eftir. Skyrtan hans Bernts
varð að vera vandlega strauuð, og svo
vantaði teygjuband í litlu buxurnar
hennar Jenny, því að hún átti að vera
í þeim ljósrauðu. Svona óvitar gátu
eins vel tekið upp á þvi að steypa
sér kolthnýs og stinga bossanum upp,
að maður nú ekki minnist á Bassa,
sem notaði bleyjur ennþá.
„Nei, nú verð ég að fara.“ Marta
vaknaði við gjallandann í frú Jen-
sen. „Ég þarf að fara inn í bæ og
láta þvo hárið og greiða mér. Þér
ættuð að verða samferða. Því — ja,
afsakið að ég segi það — hárið yðar
er orðið nokkuð gljáalaust upp á sið-
kastið, finnst mér. Er jiað ekki rétt?“
Marta stóð kyr og horfði á eftir
henni þegar hún fór. Svo fór hún að
liengja upp þvottinn. Henni fannst
allt orðið erfiðara en áður. Hún sá
i huganum frú Jensen sitjandi i hár-
greiðslustofunni og láta nostra við
sig, lienni fannst meira að segja ilm-
inn af henni bera að vitum sér.
Hún þreifaði á hárinu á sér. Það
var satt, gljáinn var horfinn af því,
liann liafði líka horfið um tíma eftir
að Jenny fæddist. Einu sinni hafði
það verið gljáandi og lifandi. En fal-
legi jarpi liturinn var á þvi ennþá, og
hún huggaði sig við það.
Dagurinn leið og undir kvöldið kom
Bernt lieim. Hann var þreytulegur
líka. Hann varð hálfönugur af því að
maturinn var ekki alveg titbúinn.
Mörtu sárnaði þetta mjög. Skytdi hann
gera sér grein fyrir í hve mörgu hún
liafði haft að snúast allan dag, en
nú gat hann sest í hægindastólinn
og farið að lesa, en hún varð að snú-
ast við matinn og bera af borðinu
aftur, koma börnunum i rúmið, þvo
upp, smyrja nestisbitann hans til
fyrramálsins, bursta skó, athuga hvort
ekki þyrfti að stoppa sokka — það
var óvíst hvort hún gæti gefið sér
tíma til að borða.
Ævin hafði sannarlega verið önnur
áður en hún giftist, og hún hafði vel
borgaða stöðu. Hvaða laun fékk hún
núna? Engin!
Iiananú — nú skvetti Jenny sósu á
sig, að Bassi sló skeiðinni ofan i disk-
inn svo að mjólkin skvettist bæði á
sjálfan hann og dúkinn og háa stölinn
hans. Æ, þetta ætlaði alveg að gera
út af við hana.
Og við þetta átti hún að lifa dag
eftir dag og ár eftir ár! Nærri því
aldrei nokkra tilbreytingu, nærri þvi
aldrei ný föt. Og þegar hún færi að
eldast — hvað tók þá við? Þá mundi
Bernt liklega gilda alveg einu hve
niikið hún hefði að gera. Nei, liún
ætlaði ekki að láta bjóða sér þetta
lengur, alls ckki. Þarna sat liann og
át í mestu makindum, liann var ekki
að liugsa um hana, heldur aðeins um
að verða saddur.
„Bernt,“ sagði hún hryssingslega,
„ég þarf að fá peninga hjá þér. Eg
verð að fara til hárgreiðslukonu á
morgun!“
„Það er nú annað hægara, Marta.
Ég er nýbúinn að borga rcntur og
afborganir af húsinu. Er þetta nauð-
synlegt? Hárið á þér er alltaf svo
fallegt.“
„Það er hræðilegt — þó þú sjáir
það ekki. Þú tekur yfirleitt ekki mik-
ið eflir hvernig ég lít út, það verð
ég að segja.“
Hann stóð upp og gekk til hennar.
„Marta, hvernig geturðu sagt þetta?
Þú veist svo innilega vel, að í mínum
augum er ekkert i heiminum jafn fal-
legt og þú!“ sagði liann og tók hand-
leggnum um herðarnar á henni.
„Já, það er fallega sagt. En ég verð
ekki fallegri fyrir það. Áður en við
giftumst var ég alltaf vel til fara ...“
„Góða mín, af hverju talarðu svona?
Eg veit ofur vel, að við höfum ekki
haft úr miklu að spila síðan börnin
fæddust — og við keyptum húsið —
en það rætist úr þessu bráðum — ég
veit að hagur okkar smábatnar með
tímanum."
„Það verður ekki fyrr en ég er orð-
in svo gömul að ég verð hætt að
hugsa um útganginn á mér. Og þú
Jíka. Hvers vegna getum við ekki átt
jafn góða daga og Jensenslijónin, ekki
tiefir hann hærra kaup en þú. Eg fer
að þreytast á þessum eilífu þvottum
og skúringum og stoppingum ...“
Bernt sagði ekki fleira, hann sneri
sér frá og gekk út í garðinn. Marta
var að smálita út meðan hún tók af
borðinu og háttaði börnin. Þegar hún
kom aftur úr svefnherberginu sá hún
liann ekki. Hún dró djúpt andann og
fór inn í etdhúsið til að þvo upp.
Þarna stóð hann þá. Hann brosti
kindarlega til hennar.
„Hvað í ósköpunum ertu að gera
hérna?“
„Þvo upp. Þú mátt ekki hatda að
ég taki ekki eftir þér — og þú mátt
ekki segja svona aftur.“
Marta fór til hans og tók um liáls-
inn á honum.
„Bernt!“ hvíslaði hún. „fyrirgefðu
mér. En stundum verð ég svo gröm.
Það er ljótt af mér. En frú Jensen
var að bulla um kjólinn sinn — og
um að forstjórinn tiefði heimsótt þau
eitt kvötdið — og svo varð ég ergi-
leg.“
„En nú skaltu ekki ergja þig leng-
ur. Ég skal segja þér nokluið: ég vil
heldur eiga titlu sparisjóðsbókina
okkar, en lifa eins og Jensenshjónin
gera. Þau geta blátt áfram ekki haldið
svona áfram til lcngdar, það get ég
sagt þér. En segðu mér nú, Marta, i
hverju ætlar þú að vera á morgun?
Því að — hann fór hjá sér — mig
lrngar til að þú sómir þér sérstaklega
vel.“
Marta reyndi að gera sig hressi-
lega og sagði ánægjulega:
„Ég verð í sumarkjólnum mínum
frá í fyrra — þeim rósótta, manstu?
Bernt tók um kinnarnar á henni
og kyssti liana.
„Nú skaltu aldrei þessu vant verða
liissa. Þú skalt fá nýjan kjól, væna
min. Heldurðu að þú hafir tima til
að kaupa hann i fyrramálið? Ég get
séð af 400 krónum — hetdurðu að
það sé nóg?“
„Ó, Bernt — vitanlega er það nóg.
En ... höfum við efni á því?“
„Við skulum liafa efni á því. Og
þú verður eins og rós — í hverju sem
]m ert.“
ITann kyssti hana aftur. „Elsku
Marta mín!“
Marta gat varla sofið um nóttina,
út af tilhugsuninni um nýja kjólinn.
Hún liafði séð ljómandi fallégan tjós-
grænan kjól i einni versluninni —
hara að hann væri nú ekki seldur.
Hann kostaði 300 krónur. Og fyrir
afganginn gat hún keypt nýja skó
handa börnunum og hvíta sokka
handa Bassa. Hún fór snemma á fætur
og liafði strauað kjól Jenny og skyrtu
Bernts áður en aðrir vöknuðu. Nú
F y yiul ar
eigfínkona