Fálkinn - 10.10.1958, Qupperneq 5

F Á L K I N N
5
— Ég hirði ekkert um hvað þið
skrifið um mig meðan það er ekki
satt. Ef það væri satt mundi fólk
halda, að það væri eitthvað mér við-
komandi.
MILLJÓNAMÆRINGAR — EKKI
RÓMANTÍSKIR.
Flestir trompásarnir í Hollywood
hafa orðið slyngir fjárplógsmenn og
-konur. Kvikmyndastjórunum er
auðvitað ekkert um það, en ættu eig-
inlega að lita á þá sem námfúsa læri-
sveina.
Háu launin eru orðin vandamál i
Hollywood. En það eru alls ekki
lömb, sem þeir leika sér við þessir
kvikmyndastjórar. Leikararnir hafa
með sér sterkan félagsskap, og þeir
vita vel að kvikmyndastjórarnir kom-
ast ekki af án „stjörnuleikaranna“.
Þegar Gary Cooper kom frá Mont-
ana inn í hið fyrirheitna land kvik-
myndanna 1927 fékk hann 125 dollara
kaup á viku. Að viðbættum 25 doilur-
um fyrir hvert skipti sem liann átti
að detta af baki. Hann byrjaði sem
„wild west“-hetja og gerir sér enn
far um, að líta út eins og fólk er flest.
En tekjur hans eru ekki eins og hjá
fólki flestu. Árið 1940 hafði hann
hæsta persónulega skattinn i Banda-
ríkjunum og miklu liærri tekjur en
Roosevelt forseti. Alls liefir hann
fengið 200 milljón dollara brúttó fyr-
ir þær 70 myndir, sem liann hefir
leikið í. Hann leikur aldrei i nokk-
urri mynd núna án þess að fá hálfrar
milljón dollara tryggingu.
Og liann er ekki eini milljónamær-
ingurinn í þessum hóp. Margir stóru
spámernirnir láta duga að leika i
einni mynd á ári, en hafa samt sæmi-
ieg árslaun. Clark Gable fær 500.000
dollara, Cary Grant 300.000, Spencer
Tracy 200.000 doilara, Bette Davis
300.000, Bing Crosby 300.000 og Kat-
harine Hepburn 150.000 dollara fyrir
hverja mynd.
Marlene Dietrich kostar félag sitt
áreiðanlega eins mikið og Cooper eða
Gable — í fyrra setti hún met með
þvi að taka 100.000 dollara fyrir að
sýna sig í einn mánuð í náttklúbb í
Las Vegas, liinu fræga spilavíti í
Nevada-eyðimörkinni. Og tímarit seni
bað hana um grein með fyrirsögninni:
„Listin að vera fallegur" varð að
borga heni 15.000 doliara fyrir vikið.
Ágirnd? Já, kvikmyndadisirnar eru
liarðskeyttar eins og kauphailarbrask-
arar í Wall Street. Nú á dögum ausa
þær ekki silfrinu i skrauthýsi, eins
og gert var í tíð þöglu kvikmyndanna.
„ÉG ER DAUÐUR ..
Við Tower Road í Beverly Hills
stendur stórhýsi, sem nú er eign oliu-
auðkýfings. Þar átti John Barrymore
einu sinni heima — i húsinu eru 40
herbergi, stór garður i kring, margar
sundiaugar og tennisbrautir. Einka-
liöll kvikmyndakónungs.
Diana Barrymore, dóttir lians, segir
frá komu sinni til föður síns i bók-
inni Too much too soon. Hún kom til
hans á striðsárunum — þá var stjarna
Barrymores hætt að skina, hann var
einmana, alkóholisti, veröldin hafði
gleymt honum. Húsið var draugalegt,
stóru salirnir sem svo margar veislur
höfðu verið haldnar í voru tómir —
allt, húsgögn, dúkar og listaverk hafði
verið selt til þess að friða lánardrottn-
ana. Stóra bókastofan með þykku
eikardyrunum var rykfallin. Aðeins
þrjú herbergin af fjörutíu voru íbúð-
arhæf. Áður liafði tylft þjóna verið
á heimilinu. Nú var aðeins eftir einn
uppgjafa hnefakappi, sem var bil-
stjóri Barrymores, matsveinn og hús-
vörður.
Þarna sat „hinn mikli Barrymore“
— forðum tilbeðinn eins og goð, meir
en nokkur leikari i sögu Bandaríkj-
anna — yfir minningum sínum — og
flöskunum. Fáir vildu umgangast
hann, ef einhver bauð honum heim
fór alltaf á bá leið að liann draklc sig
fullan og skammaði gestina eða sagði
klámsögur.
Dótturina, sem aldrei hafði kynnst
föður sinum til hlitar af þvi að hjónin
skildu, hafði dreymt um að fá að
leika í kvikmyndum með honum. Eitt
kvöldið gerði hún sér ferð til hans
með leikrit, þar sem tvö hlutverk
voru hæfileg fyrir þau. Faðir hennar
komst allur á loft og fór að gera á-
ætlanir um að leika á ný. Tók sim-
ann og hringdi til eins kvikmynda-
kóngsins: — Halió, það er .Tohn ...
Löng þögn. — Hvaða Jolin? — John
Barrymore! Dóttir min er hérna lijá
mér og við vorum að enda við að lesa
ljómandi gott handrit. Aftur kom
þögn. — Æ, ég skil ... Þökk fyrir ...
afhringing.
Höndin skalf er hann kveikti í
vindlingnum.
— Þeir vilja ekki hafa mig .. . Nei,
það er þýðingarlaust að síma til ann-
arra. Þú getur reynt ein. Ég leik
aldrei framar. Eg er dauður ...
DIANA, DÓTTIIt BARRYMORES.
Þegar víkúr að Dionu er komið að
öðru efni: börnum kvikmyndaleikar-
anna. Þeim sem fá frægt nafn að erfð-
um. En heldur ekki meira.
„Framinn tekur svo hræðilega lang-
an tíma“ er setning í kvikmyndinni
„Ungur og ókunnugur", sem lýsir á-
rekstrunum wnilli kvikmyndamanns
og^sonar hans. Og margt gerist i raun
og veru, sem þessi mynd segir frá.
Sami blaðamaðurinn sem skrifaði
„Ég græt að rnorgni" fyrir Lilian
Roth, hefir fært bók Diönu Barry-
more i letur — og er bókin hræri-
grautur; sumpart leitast Diana við
að skapa sér samúð lesandans og sum-
part játar hún syndir sínar. Hún ólst
upp á heimili þar sem liún fékk allt
— nema blíðu og kærleika. Þegar hún
fékk að fara út var hún teymd eins
og hundur í bandi, af einhverjum
þjóninum. Fyrstu afskipti föður henn-
ar af lienni voru þau, að hann fór
með hana og stallsystur hennar í nátt-
kiúbb og gerði sitt ítrasta til að þær
yrði fullar. Kvöldinu lauk þannig, að
hann drakk sig sjálfur svo fullan, að
liann vissi ekkert í hvaða gistihúsi
hann bjó.
Og Diana fetaði snemma í fótspor
föður sins. Þegar hún var 36 ára gat
hún litið yfir þrjú hjónabönd og taum-
laust svall, og nokkrum sinnum var
henni bjargað frá að fyrirfara sér, og
þegar verst lét munaði minnstu að
hún lenti i tukthúsinu fyrir þjófnað.
Það er skiljanlegt að hún formæli
bæði föður sinum og móður, sem
hugsuðu of mikið um sjálfa sig og
skipti sér ekkert af uppeldi barnsins.
En að vísu getur það ekki talist
smekklegt að breiða út óhróður um
foreldra sína í víðlesnu vikublaði og
selja svo í bókarformi í milljónum
eintaka.
UNGIR GESTIIt í HOLLYWOOD.
Diana Barrymore er hjónaskilnað-
arbarn, og af þeim er meira til i
Hollywood en á nokkrum öðrum
bletti á jörðinni. Maður þarf ails ekki
að vera vandlætingasamur þótt manni
blöskri hve geysihratt fólk giftist og
skilur þar vestra. Tíu ára hjónabandi
þykir blátt áfram óeðliiegt. En gift-
ingarfréttir blaðanna eru oftast i
þessum stíl:
„Rex Heman giftist Rose Glamour
i Mexico City i gær. Það cr fjórða
hjónaband lians, cn þriðja hennar.
Bæði segja, að nú hafi þau loksins
fundið það rétta.“
Það reynist oft rétt — í eitt eða tvö
ár.
Svokölhið gamansaga frá Holly-
wood, segir dálítið um það, sem siglir
i kjölfar hjónaskilnaðanna.
Tom, sex ára kemur til Bill leik-
féiaga síns og segir að mamma sin
hafi gefið sér nýjan pabba í fjórða
skiptið. Sá nýi er leikarinn X.
— Þá hefirðu verið heppinn, segir
BiII. — Það er ágætur pabbi. Ég átti
hann seinast.
Innan um allt „ástaslúðrið“ sem
lekur i blöðin ásamt brúðhjónamynd-
unum, finnur maður fréttir af öðru
tagi. Af öllum vandræðabörnunum i
Hollywood, afræktum og forsómuðum
börnum, sem heita nöfnum er oft
sjást í kvikmyndaaugíýsingunum.
Þrettán ára dóttir frægrar Ijós-
hærðrar leikkonu, af öðru hjónabandi,
hefir lent i skuggahverfinu í Los
Angeles, þar sem alkóholistar og
rónar halda sig. Telpan hefir storkið
þangað — henni finnst allt of til-
breytingalaust í fína heimavistar-
skólanum, sem hún var sendi i.
Og önnur sagan er sögð af ungri
dóttur frumskógahetjunnar, sem neit-
ar að nærast og deyr að lokum albil-
uð á sál og líkama. Og enn ein saga
af syni fræga skapgerðarleikarans,
sem reyndi að farga sér með þvi að
taka svefnskammta, aðeins tvítugur,
dæmdur fyrir ölvun og kærður fyrir
rán. „Ógæfusamur einstæðings dreng-
ur“, segir vinur fjölskyldunnar, sem
hefir fylgst með honum frá barnæsku.
Og sonur leikkonunnar miklu, sem
alltaf er að strjúka að heiman en næst
niður við liöfn, albúinn til að fara
til sjós. Tólf ára!
Og á framsiðunhi í New York Her-
ald Tribune var cinn daginn mynd
af tveimur grátandi smápíslum. Börn-
in komu með lestinni frá Los Angeles
um morguninn „með barnfóstru, sem
þau þekktu ekki“. Enginn tók á móti
þeim á flugvellinum. Svo var hringt
til móðurinnar — hún er fræg stjarna
i Marilynfaginu — en hún svaf.
Klukkan var 4 síðdegis, og vinnukon-
an tók á móti skilaboðunum. Móðirin
Framhald á bls. 14.