Fálkinn - 10.10.1958, Qupperneq 10

10
FÁLKINN

BANQ£I KLUMPUR
Myndasaga fyrir börn
116.
— Ég heiti Nikkulás, góSan daginn. Hvert eruS þiS aS fara, piltar. —
ViS erum aS fara á stærsta fjall í heimi. Þú átt fallegan hatt, Nikkulás, hvar
liefirSu keypt hann. — MaSur kaupir ekki svona liatt, Klumpur, maSur
fær hann í nýársgjöf.
— Allir þessir sjómenn eru bræSur minir, ég er aS
kenna þeim áralagiS. Hvenær sem þeir taka vel í fá þeir
banana, svo aS ég þarf mikiS af þeim. En þegar húsiS
er tómt siglum viS heim og fyllum þaS aftur. YiS höfum
ekki annaS aS gera.
T
— Ef bandiS þolir skuluS þiS hlaupa á eftir — Þetta er meiri liraSinn, Pingo, og viS — GeriS ])iS svo vel, góSu vinir, þá erum
mér. Ég veit af staS meS mörgum fjöllum höfum ekki annaS aS gera en dást aS þess- viS komnir. Nú eru fjöll kringum ykkur í
og eitthvert þeirra er áreiSanlega hæst í um duglegu sjómönnum, þeir róa nærri þvi allar áttir, og svo getiS þiS sjálfir valiS þaS
heimi. í takt og liitta alltaf vatniS meS árinni, svo hæsfa úr. Ég verS aS fara lieim og sækja
aS smellur í. banana. VeriS þiS nú blessaSir og sælir!
— Alltaf erum viS jafn heppnir. Þarna — Sæll vertu, Gleraugnaglánuir, geturSu — Komdu, Klumpur, ])iS getiS atliugaS þaS.
kemur litill kubbur, sem getur sjálfsagt sagt sagt mér hvort þetta er hæsta fjall í heimi. Ég veit sem sagt ekki hve hátt þaS er, en
okkur eitthvaS. — Já, þaS getur hann eflaust, — ÞaS veit ég ekki. Ég hefi úldrei veriS ann- þaS er gaman aS hlaupa upp á þaS og velta
Pingo, en þá verSur hann aS byrja á undan ars staSar en hérna.
þér.
sér niSur af því.
ÞEIM YAR ENNÞÁ KALDARA.
„Æ, skelfing er kalt,“ segjum viS
þegar viS eigum aS fara fram úr rúm-
inu þegar kalt er á vetrin. En þó er
þaS hlýtt í samanburSi viS þaS sem
var hjá Scott suSurpólsfara í tjaldinu,
í síSustu ferS lians 1910—-’13. Frank
Debenham lýsir fótaferðinni í dálít-
illi bók, sem hann gaf út fyrir nokkr-
um árum.
„Þegar kalt er grefur maður sig í
svefnpokanum. MaSur verSur aS rísa
varlega upp í rúminu. Geri maSur þaS
of snöggt rekst maður i tjaldið og
þá koma flygsur af hrimi yfir mann
og niður á bakið. Svo fer maSur aS
burðast viS að komast i peysuna.
Maður leggst alltaf fyrir i mestu
af fötunum á kvöldin. Fer aðeins úr
skjólfötunum, stigvélunum og sumum
sokkunum. Sé maður forsjáll leggur
maður votu sokkana ofan í svefnpok-
ann. Þá er hægara aS komast í þá á
morgnana, þvi að þeir eru ekki frosn-
ir þó aS vitanlega séu þeir votir. Ef
maður hengir þá til þurrks i tjaldinu
á kvöldin eru þeir beinfrosnir að
morgni og þá tekur langan tíma að
þýða þá og elta þá, svo maöur komist
í þá.
Sama er að segja um loðnu hrein-
dýrsskinnskóna. MaSur geymir þá í
svefnpokanum þvi annars frjósa þeir.
— Það er ótrúíegt en satt, að í svona
ferðalagi tekur það 4—5 tíma að ferð-
búa sig á morgnana.
— Ég get trúaS þér fyrir því, að
þaS eru til kynstur af ungum og lag-
legum stúlkum, sem ekki vilja giftast.
— Hvernig ætli þú getir vitað það?
— Ég hefi spurt þær að því — auð-
vitað.
—0—
Olsen hafði verið í ekkjustandi i
mörg ár og var orðinn mjög þung-
lyndur i einverunni. Svo fer hann
til læknis og spyr ráða. — Þér þurfið
viðfeldna konu til að fara út með á
daginn. segir læknirinn. ÞaS er besta
ráðið sem ég get gefið yður. ÞekkiS
þér enga, sem þér getið boðið á kvik-
mynd með yður?
Jú, Olsen gerði það, og einn daginn
fer hann og kaupir tvo aðgöngumiSa
í Tjarnarbíó. — En þér verðið að gefa
mér kvittun fyrir borguninni, segir
hann við stúlkuna.
— Við gefum aldrei kvittun fyrir
þess konar!
— Jú, sjáið þér, ég ætla í bió sam-
kvæmt læknisráði, og þess vegna verS
ég að fá kvittun, til að fá miðana
endurgreidda lijá sjúkrasamlaginu.
—0—
— Hannes, ertu hættur að elska
mig? Áður léstu mig alltaf fá stærri
kjötbitann á fatinu, en nú skilurðu
alltaf þann minni eftir lianda mér.
—ÞaS kemur til af þvi, væna, að
þér hefir farið svo mikið fram í mat-
argerðinni.
—O—