Fálkinn


Fálkinn - 03.07.1959, Blaðsíða 7

Fálkinn - 03.07.1959, Blaðsíða 7
FÁLKINN 7 stýrið: „Ég vil að fólk viti að ég er kominn aftur! Það virðist hafa gleymt mér.“ Hann gat verið býsna barnalegur. Á hverju kvöldi kom hann í Bíla- klúbbinn og tapaði stórfé, því allt- af freistaði fjárhættuspilið hans. Hann hafi engan skilning á því, sem var að gerast í Egyptalandi. Nú hugsaði hann mest um barnið, sem Narriman gekk með. Þau voru flutt í Abdim-höllina. Þar var Farúk fæddur sjálfur, og þar vildi hann láta soninn — ríkiserfingjann — fæðast. Hann hafði látið setja upp lækningastofu í höllinni, þar sem allt var til reiðu til að hjálpa kró- anum inn í heiminn. Þetta kostaði 45 þúsund dollara. Hann fékk tvær sérlærðar hjúkrunarkonur frá Þýzkalandi til að hugsa um Narri- man. Konungurinn var afar óþolin- móður og hann var nær ohugnan- lega viss um að barnið yrði sonur. Hann þoldi ekki að heyra á það minnst að kanske gæti það orðið stúlka. Allur undirbúningurinn miðaðist fyrst og fremst við soninn en ekki við Narriman. Farúk vissi að móðir hennar hafði komið hart niður þegar hún var að eiga barn, og var hræddur um að eins mundi verða með Narriman. Kanske mundi barnið deyja — eða verða stúlka. Hann sagði oft við Narriman: — Ef það verður stúlka skal ég gera útaf við þig! Narriman svaraði honum aldrei þegar hann talaði þannig. Hún labbaði beint inn til sín og fór að gráta. Hótanir Farúks og þetta eilífa tal um soninn, hafði nærri því gert útaf við hana, síðasta mánuðinn sem hún gekk með barnið. Einhvern tíma var konungur niðursokkinn í að athuga skrá yfir nánustu ættingja Narriman þegar ég kom til hans. — Sjáið þér hvað ég hef fundið hérna, sagði hann. — Þetta gerir mig vitlausan. Allir í þessari fjöl- skyldu eignast stelpur. Faðir Narri- man eignaðist stelpu. Bróðir yðar, Mohamed á eintómar steipur, og þér eigið aðeins einn son en fjölda af stelpum. Farúk virtist ætla að sleppa sér við tilhugsunina um að hann eign- aðist meybarn. Hann hafði átt þrjár dætur í fyrra hjónabandinu, og nú beið hann tvístígandi eftir ríkisarf- anum. Ég reyndi að hughreysta hann með því, að úr því að hann hefði átt svona margar dætur væri það líklegra að hann ætti son næst. — Ég er hræddur um að það sé arfgengt, þetta með dæturnar, sagði hann mæddur. — Og kanske er þetta mér að kenna líka, úr því að ég hef átt eintómar dætur .... Allt í einu hrópaði hann öskuvond- ur: — Þetta er augljóst mál! Narri- man eignast dóttur. Veistu hvað ég geri við Narriman og alla hennar ætt ef hún eignast dóttur? Ég reyndi að fara að tala um eitthvað annað, en. hann hrópaði: — ■ Ég brenni ykkur öll! Narriman auminginn var í öng- um sínum. Oft sagði hún grátandi við mig: — Frændi, ekki er það mér að kenna ef ég eignast telpu? Ég get engu ráðið um það. Það vildi svo til að konan mín átti barn í vonum. Það fæddist tíu dögum áður en Narriman lagðist á sæng, og ég eignaðist dóttur. Þetta hafði mjög slæm áhrif á Farúk. FÆÐINGIN. Loks kom að því að Narriman lagðist á sæng. Ég man allt sem gerðist þá. Ég fór í Bílaklúbbinn, en þetta kvöld var Farúk þar ekki. Kunningi minn sagði mér að hann hefði komið þangað dálitla stund, en svo farið allt í einu. Enginn vissi hvert. Mér varð strax hugsað til Narri- man og hélt í skyndi til hallarinn- ar til að spyrja hvernig liði. Mér sýndist allt vera í lagi og mér létti. Konungurinn var þar ekki, en hann kom eftir hálftíma. Hann hafði fengi upplýsingar um stjórnar- málefni, sem honum leið illa útaf. — Það er einhver ókyrrð í að- sigi sagði hann, — en hér sitjum við og sofum .... Hann komst ekki lengra, því að nú fann Narriman, sem stóð á gólfinu, til fyrstu fyrir- boðanna. Við hlupum báðir upp, en hann varð fyrri til og bar hana inn í rúm. Svo fór hann í sírnamr og hringdi til ýmsra frægra lækna, sem höfðu verið valdir til að aðstoða við fæð- inguna. Hann símaði líka til Nakib læknis í Alexandriu og bað hann um að fljúga til Cairo þegar í stað. Hverjum hefði dottið í hug þá, að þessi sami Nakib ætti eftir að verða tengdafaðir Narriman í öðru hjónabandi hennar? Örlögin geta stundum verið neyðarleg. Nakib varð að leigja sér flugvél og var kominn til Cairo hálfum öðrum tíma eftir að hann talaði við Farúk. Allt í einu datt Farúk í hug að hann yrði að tala við aðstoðarfor- ingja sinn, Hassan Youssef. Hann þurfti að hafa hann við höndina til að gefa út opinberu tilkynninguna um fæinguna. Hann hringdi til hans en fékk ekki svar. Beið óþolinmóð- ur um stund og hringdi aftur. Ekk- ert svar enn. Hann varð fokvondur og náði í fyrirliða úr lífverðinum. — Farið og brjótið upp dyrnar hjá Hassan Youssef og komið með hann hingað til mín undireins! skipaði hann. Fyrirliðinn hlýddi skipuninni bókstaflega. Hann hringdi að vísu fyrst, en þegar enginn svaraði fór hann að brjóta upp dyrnar. Þá kom Hassan Youssef h.laupandi. Hann hafði steinsofnað og ekkert heyrt fyrr en braka fór í hurðinni undan byssustingjunum. Við Farúk fórum aftur inn til Narriman. Þýzku læknishjúkrun- arkonurnar voru báðar yfir henni. Læknarnir komu og sögðu, að barn- ið mundi varla fæðast fyrr en und- ir morgun. Narriman var flutt inn í lækn- ingastofuna og þegar þangað kom sá ég, mér til furðu, að Farúk var kominn í hvitan læknaslopp og með bindi fyrir nefi og munni. Hann ætlaði auðsjáanlega að vera viðstaddur meðan á þessu stæði og verða fyrstur til að sjá hvort barn- ið yrði piltur eða stúlka. Það fór hrollur um mig er ég hugsaði til þess hverju hann gæti tekið uppá, ef barnið yrði stúlka, og kaldur sviti spratt fram á enninu á mér. Ég þrammaði fram og aftur og leið illa, og bað fyrir mér og Narriman. Tíminn mjakaðist varla áfram. Ég var fyrir utan lækningastofuna alla nóttina, en konungurinn var inni, með læknunum. Nú hafði það fregnast að Narriman væri lögst á sæng, og þessvegna var sí og æ verið að hringja um nóttina og spyrja hvernig gengi. Um klukkan fimm um nóttina kom einn læknirinn fram til min. Konungurinn óskaði að ég ætti að ná sambandi við útvarpið, svo að hægt yrði að koma tilkynningunni um fæðinguna sem fljótast til al- mennings. — Magdi læknir heldur að það sé sveinbarn, sagði lækn- irinn, og konungurinn heldur það líka. BLÖNDUÐ GLEÐI. Um klukkan sex kom konungur- inn út. Þegar hann sá mig þreif hann bindið frá munninum og hrópaði: — Komdu og kysstu mig, Mustafa, ég hef eignast son! Ég er ekki eins mikill klaufi og þú, sem eignaðist dóttur! Þessi gieðifrétt gagntók mig svo, eftir kvalafulla biðina, að mér lá við yfirliði. En ég harkaði af mér, gekk til konungsins og kyssti hann. Fréttin barst einsog eldur í sinu, og allir í höllinni komu og óskuðu Farúk til hamingju. Ýmsar hirð- meyjar og þjónar grétu af gleði. Og konungurinn lék á als oddi. Magdi læknir sagði mér að Farúk hefði hjálpað læknunum og undir- eins og Magdi sá að barnið var drengur rétti Farúk fram hendurn- ar og tók við því. Eftir að fyrstu gleðilætin voru liðin hjá var læknunum og mér boðið til morgunverðar. Við sátum alJir við sama borðið og konungur sæmdi læknana heiðurstitlum. Þeir urðu sumir bey og sumir pasja. Útvarpið flutti fréttina um að konungur hefði eignast son og rík- isarfa. Farúk bjóst við- að torgið fyrir framan höllina mundi smám- saman fyllast af fólki til að votta honum gleði sína, en þarna kom ekki nema slæðingur og engin gleði- hróp heyrðust. Við ýttum rúmi Narriman út að glugganum, svo að hún gæti séð út, og það fyrsta sem hún sagði var: — Þarna er ekkert fólk! Farúk varð gramur og rúminu var ýtt. frá glugganum aftur. Hann sagði: — Getið þér gefið mér skýringu á þessu, Mustafa? Hvern- ig getur fólk verið sinnulaust þeg- ar það eignast ríkiserfingja? Kanske hermennirnir bíði eftir skipun um að hafa hersýningu á torginu, sagði ég. Konungurinn virtist í vafa um það, en r.okkrum dögum síðar var hersýning á torginu og síðar lög- reglusýning. Konungur stóð á svölunum í við- hafnareinkennisbúningi. Hann hélt á syni sínum á handleggnum og sagði við hermennina: — Ég fel yður það dýrmætasta sem ég á. Son minn! Það var dramatiskt sagt og til þess að skjalla hann sagði ég að ræða hans hefði haft djúp áhrif. — Hún var ekki runnin úr mínu brjóti, svaraði hann. — Ég las hana í mannkynssögu hérna um daginn. Einhver forfaðir minn kvað hafa sagt eitthvað þessu líkt. Farúk hélt að fréttin um ríkis- arfann mundi lægja rostann í þeim, sem voru að vinna á móti honum. Hann trúði að sonurinn yrði trygg- ing fyrir því að konungdæmið héld- ist. En brátt varð hann þess visari, að þar skjátlaðist honum. BORGARSTJÓRINN FÓR í FRÍ'. — Vegna aukins atvinnuleys- is í New York kom borgarstjórinn þar, Robert Wagner, því til leiðar að starfsmenn borgarinnar, sem fengið höfðu ádrátt um launaliækkun, voru sviknir um hana. Því næst fór hann í frí til Bermudaeyja, en þegar hann kom heim aftur tók á móti honum kröfuganga borgarstarfsmanna, sem hvöttu hann, Bob borgarstjóra, með ýmsum neyðarlegum orðum til að semja við sig á ný. — Hér sjást nokkrir úr kröfugöngunni með spjöldin sín fyrir framan ráðhúsið í New York.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.