Fálkinn - 03.07.1959, Qupperneq 12

12
FALKINN

*|T dJramhatclóia^a *b *t* tIt tIt
GRAFIN LIFANDI?
4* 4* «/ /o/a itindri áit 4$* if4 4* 4* ^
Framh.
glösunum hátt yfir öxlunum á hinu fólkinu í
þrönginni. Hann sá svipinn á henni áður en hún
leit undan og var ekki í vafa um, að hún hafði
heyrt allt.
Hann kom til hennar með glösin, en nam
skyndilega staðar er Larry og Sylvia komu í átt-
ina til þeirra.
— Nú verðið þið að drekka glösin í botn,
kunningjar. Það er mál til komið að fara heim.
Á heimleiðinni sat Lorna fram í hjá Larry.
Henni þótti gott hve dimmt var, og hve Larry
var fámáll. Hún hafði sviða og herping fyrir
brjóstinu.
Hvað var þetta sem Bruce hafði gert?
Hann hafði tapað fimm þúsund dollurum í
hestaveðmálum, og svo hafði hann með einhverju
móti orðið sér úti um peninga til að borga tapið.
Svo mikið vissi hún núna. Og það var í sjálfu sér
hræðilegt áfall. Hún hafði aldrei vitað, að Bruce
veðjaði á kappreiðum. En þar með var ekki allt
búið. Það var eitthvað með Addy frænku líka.
Bruce gat ekki vitað að hann mundi rekast á
þennan mann í kvöld, svo að ekki hafði það verið
það, sem amaði að honum þessa dagana. Og þá ...
Safírhringurinn! hugsaði Lorna með sér. Bruce
hafði sagt henni að hann og Addy frænka hefðu
fundið hann í sófanum. Lorna hafði leitað vand-
lega í sófanum sjálf — og ekki fundið hringinn.
í gær hafði hún hlegið að þessu eins og hverju
öðru gamni. En setjum nú svo ... að hringurinn
hafi alls ekki verið í sófanum. Setjum svo að
Bruce væri að Ijúga ...
Og smaragðarnir ... var það hugsanlegt að
Bruce hefði stolið bæði hringnum og smarögðun-
um hennar frænku? Til að borga veðmálsskuld-
ina! Var það þess vegna, sem frænka hafði sím-
að og sagt að hún yrði að koma heim?
„Ojæja — ég gleymdi alveg að þú hafðir gifst
ríkri stelpu* — kaldhæðnihreimurinn í orðunum
kvaldi hana. Allt hið nýja dásamlega líf henn-
ar hrundi eins og spilahús, það var grunur henn-
ar sjálfrar, sem hratt því í rúst. Bruce hafði aldr-
ei elskað hana. Bruce hafði gifst henni til að
komast yfir peninga Addy frænku. Bruce hafði
aldrei minnzt einu orði á að hann veðjaði á kapp-
reiðum. Bruce hafði stolið . . .
Nei, hugsaði hún biðjandi, æ nei, láttu mér
skjátlast. Ég vildi óska að ég væri dauð, úr því
að ég get hugsað svona um Bruce.
Einhvern veginn gat hún sötrað í sig úr glasi
með Larry og Sylviu áður en hún fór í háttinn.
Og nú voru þau Bruce ein.
— Lorna .. . elsku Lorna. Ég veit hvað þú hef-
ur ástæðu til að halda . . . Hann tók í hndlegg
hennar en hún færði sig undan.
— Lorna, elskan mín — þú verður að hlusta
á mig. Það er satt að ég tapaði fimm þúsundum
á hesti. Ég hafði fengið spá, sem átti að vera ör-
ugg, hesturinn átti að gefa sjö fyrir einn. Það
var áreiðanlegt, sögðu þeir allir. Æ, þú verður
að reyna að skilja mig, ástin mín. Heldurðu að
það sé auðvelt fyrir mig, sem ekki á eyris virði,
að vera giftur þér? Geturðu ekki skilið að mér
féll illa að þurfa að lifa á náð og miskunn Addy
frænku? Það eitt að láta hana ala önn fyrir sér
. . . Lorna. Hann stóð fyrir aftan hana og tók um
olnbogana á henni — elsku ástin mín, mig lang-
aði svo mikið til að vera rétti maðurinn handa
þér. Það, sem ég þrái mest er að geta veitt þér
allt, sem þú óskar þér. Ef ég hefði unnið, mundi
ég eiga þrjátíu og fimm þúsund dollara núna.
Það hefði verið góð byrjun, finnst þér það ekki?
Hann sneri henni að sér. Andlitið var eins og
á sneyptum skólastrák. Lorna gat ekki stöðvað
þá öldu viðkvæmni og hlýju, sem reis 1 henni.
En hún sagði álasandi: — Hvar náðirðu í þessi
fimm þúsund til að borga veðmálið með?
Bruce yppti öxlum. — Ég varð að fara í okr-
ara. Mér var nauðugur einn kostur, væna mín.
Þessir veðmangarar eru samvizkulausir menn.
Þeir heimta peningana samstundis. Ég gat ekki
hugsað mér að fara til Addy frænku. Þú veizt
sjálf, að hún hefði sleppt sér. Nú hef ég spillt
öllu fyrir sjálfum mér,því að þér hlýtur að finn-
ast ég vera hræðilegur maður, og . . .
Hann sleppti henni og hlammaði sér á rúm-
stokkinn. — Ég hef alltaf ætlað mér að segja
þér frá þessu. En ég hef frestað því hvað eftir
annað. Ég var hræddur. Ég hef ekki verið með
fullum sönsum þessa dagana. Kannske var það
heppni, þrátt fyrir allt, að ég rakst á þennan Bob
Struther — fyrir bragðið gat ég létt þessu af
samvizkunni. Og — hann leit niður á hendurn-
ar á sér, .. . nú viltu sjálfsagt skilja? spurði
hann allt í einu.
Hann hafði alls ekki verið eins og hann átti að
sér síðan hann kom . . . í hug Lornu var orusta
milli heilbrigðrar skynsemi og hinnar ástríðu-
fullu þrár hennar — að missa ekki hamingjuna.
Hann hafði verið með vonda samvizku núna um
helgina — var ekki flónslegt tap fimm þúsund
dollara nægilegt til að gera mann örvæntandi?
Var þetta ekki næg skýring á hinni einkenni-
Iegu hegðan hans og þessari óró, sem henni stóð
svoddan beygur af? Safírshringurinn gat hafa
leynst í sófanum, og skýringin sem Bruce hafði
gefið á símahringingu Addy frænku gat verið
rétt.
— Ástin mín . . . Hann leit til hennar aftur og
henni lá við gráti er hún sá þjáninguna, sem hún
las úr svip hans. — Nú er allt búið milli okk-
ar, er það ekki? Nú hef ég spillt öllu. Ég hef
verið flón. Erkiflón!
Allt í einu fann hún ekkert annað en þrá sína
eftir honum og innilega ósk um að halda dauða-
haldi í allt, sem hún var að missa. — Ó, Bruce!
Hún hneig niður á rúmstokkinn hjá honum. —
Eg hef hugsað svo margt hræðilegt um þig. Þeg-
ar ég heyrði það sem þessi maður sagði, og fór
að hugsa um hvar þú hefðir náð í peningana,
datt mér í hug — datt mér í Jrug að þú hefðir
tekið safírhringinn og smaragðana hennar Addy
frænku.
— Nú er ég steinhissa! Bruce "hló hátt. — Þú
hefur kannske haldið að ég væri rummungs gim-
steinaþjófur á heimsmælikvarða!
— Og á eftir urðum við ósátt útaf frú Lindsay,
og þú vildir ekki að ég símaði til Addy frænku ..
— Elsku Ijúfan mín. Það var líka ófyrirgefan-
legt af mér að gleyma að segja þér af þessu með
frú Lindsay. En mér hafði alveg fallið það úr
minni og .. .
Hann sneri sér að henni og dró hana að sér.
Hún hallaði sér að honum kjökrandi, sundur-
kramin af gruninum, sem nú hvarf í ástarylnum
til Bruce, sem fór um hana alla.
— Heyrðu Bruce, við verðum einhvern veg-
inn að urla saman peningum handa þessum okr-
ara.
Já, endilega, gullið mitt. Hann strauk henni um
hárið. Ég hef verið að hugsa um þetta. Larry á
peninga eins og sand.
Nei.. . nei, Bruce, ég vil ekki biðja Larry um
peninga. En við finnum eitthvert annað ráð.
— Elsku ástin mín. Hann hallaði henni gæti-
lega í rúmið og tók af henni skóna. Svo kyssti
hann hana á ennið: — Nú skaltu ekki hugsa
meira um þetta, og á morgun dettur okkur ef-
laust eitthvað snjallræði í hug.
Meðan hún lá þarna og grét í hljóði og naut
léttisins, sem henni hafði þrátt fyrir allt verið
að samtalinu við Bruce, heyrði hún að hann hátt-
aði og fór inn í baðklefann. Þvílíkur bjáni, hugs-
aði hún með viðkvæmni. Aumingja kjáninn
hennar. Það var honum líkt að ætla að reyna
svona úrræði til þess að græða peninga og geta
vegið á móti peningunum hennar. Því að hún
vissi, að honum hafði alltaf verið lítið um að
hún skyldi vera svona rík. En hver gat búizt við
af honum að hann væri staðfastur og finna tiJ
ábyrgðar? Hún hafði alltaf vitað að hann var
einstakur ráðleysingi, alveg eins og barn. Það
var einmitt eitt af því, sem hún elskaði í fari
hans. Hann var í fyllsta máta andstaða Addy
frænku, sem var svo dugleg og vildi hafa allt í
reglu. Hvernig gat hún grunað hann um ...
Lornu langaði í vindling. Hún sneri sér að
náttborðinu - þar var enginn. Skjalamappa Bruce
lá á stól rétt hjá rúminu. Hann hafði alltaf marga
pakka af vindlingum í henni. Hún rétti út hönd-
ina og tók í lásinn.
Rödd Bruce kom svo óvænt að Lorna hrökk
við.
. — Lorna — hvað vantar þig?
Hún leit við og sá móta fyrir honum í bað-
klefadyrunum. Hún hugsaði með skelfingu til
þess að eiga að lifa án Bruce.
— Þig, Bruce... og svo vindling.
Hann kom strax til hennar, tók vindling úr
vasanum á baðsloppnum og kveikti 1; Svo stakk
hann honum í munninn á henni. — Ástin mín.
Ég skal aldrei gera þetta aftur. Ég lofa þér því.
Og ég skal aldrei gleyma hve vel þú tókst þessu.
Þegar dyrabjallan þagnaði og frú Snow skildi
að Hilary var farinn, fannst henni hún vera að
deyja. Hún var ekkert hrædd framar. Kannske
þarf maður að hafa einhverja von til að vera
hræddur. Hún fann hvorki von né hræðslu —
aðeins þorsta. Hann var eins og ólæknandi sjúk-
dómur, eitthvað sem maður varð að kveljast
gegnum mínútu eftir mínútu og aldrei tók enda.
Endalaus nóttin var frmundan. — En var ann-
Felumynd
Það er einhver, sem horfir á okkur.
Hvar er hann?