Fálkinn - 03.07.1959, Qupperneq 13

FALKINN
13
jC TÍSKAN jC
FALLEGUR BÆÐI
SÝKNT OG HEILAGT!
<;--------
Það er engum vafa
blandið að það verður
blússukjóllinn, sem setur
svip á sumartískuna. —
Þetta snið hæfir nefni-
lega við öll tækifæri, en
vitanlega er hverjum
frjálst hvaða efni hann
velur: silki, þunnt ullar-
tau, terylene eða stór-
mynstraða bómull, eins og
er I kjólnum á myndinni
cg hentar vel til hvers-
dagsnota. Blússan pokar
yfir breiðu mitíisbeltinu
og pilsið hæfilega vítt. —
Fyrirmyndin er frá Lanv-
in Castillo.
SUMARKJOLL
ÚR SIIANTUNG.
Fyrirmyndin er frá
DIOR og ber svip vor-
tískusýnishornanna frá
þessu tískuhúsi. En kjóll-
inn er ekki tvískiftur, þó
maður gæti haldið það,
eftir hálsmálinu að dæma.
Allt í einu lagi. Efnið er
grófofið shantung, tilval-
ið sumarefni, sem fæst í
öllum hugsanlegum lit-
um og hefur þann kost að
vera svalt í hitum og
hlýtt þegar kælir. Verður
til meira mælst?
ars komin nótt? Fyrir mörgum klukkutímum
hafði hún staulast fram á mitt gólfið til þess að
líta á klukkuna. En hana hafði sundlað og hún
gat ekki fest augun á úrskífunni. Þetta gilti
reyndar einu. Tíminn skiptir engu máli í gröf-
inni.
Stundum vissi hún ekki hvar hún var. Lamp-
inn í loftinu var eins og í klefanum hans Gord-
ons. Það var eins og hann dinglaði eftir hreyf-
ingum bátsins. Og Gordon var þarna og sat á
rúmstokknum hjá henni og tók handleggnum um
herðar henni. Góði Gordon, en hvað þú varst
vænn að koma, jafnvel þó þú værir dáinn. Góði
Gordon ....
En nú sá hún ekki Gordon lengur og henni
varð dálítið órótt. Hvert voru þau eiginlega að
fara, hvers vegna fóru þau ekki í land? Gordon!
Sprungnar varirnar hvísluðu nafnið, en það
hafði hún enga hugmynd um.
Hún sneri sér á steingólfinu og tók höndun-
um um opinn lofthólkinn, eins og hún væri að
gæla við hann. — Æ, þessi höfuðverkur, Gordon,
höfuðverkurinn. Hvers vegna gefur þú mér ekki
aspirín?
Hún fór að gráta. Tárin runnu hægt niður
kinnarnar. — Þú ert ein. Alein úti á reginhafi.
Lorna Mendham stóð með martiniglasið sitt
úti í horni í stóru stofunni hjá Simpsonsfólkinu.
Kringum hana var allt samkvæmið hlæjandi og
masandi yfir árdegiskokkteilnum þenna sunnu-
dag, Sylvia og Larry höfðu neitað að láta morg-
unsiglinguna niður falla, svo að þau voru ekki
þarna. Bruce hafði hitt einhverja ríku vinina
sína frá Suður-Frakklandi og stóð með þeim
úti á svölunum.
Lornu þótti gott að fá að vera ein. Hún var
svo annars hugar að hún gat ekki sinnt neinum
samkvæmisskyldum þessa stundina. Eftir geðs-
hræringuna útaf Bruce kvöldið áður virtist allt
ætla að falla í lijúfa löð aftur. En það gerði það
ekki.
Þegar hún varð ástfangin af Bruce hélt hún að
nú væri einn þáttur horfinn úr eðli hennar, nefni-
lega óvissan og efinn um sjálfa sig. En nú fann
hún að hún mundi aldrei losna við þetta. Allan
morguninn hafði hún spurt sjálfa sig: Hvernig
get ég nú verið viss um að Bruce segi satt?
Hann hafði leynt hana þessu hestaveðmáli, og
fyrst hann gat það þá .... „þú hefur gifst ríkri
stelpu“ — æ, að Addy frænka hefði ekki verið
hjá frú Lindsay. Bara að hún gæti símað til
Addy frænku.
Lorna tók teyg af martiniglasinu. Hún átti í
stríði. Hún varð að hætta að hugsa svona, ann-
ars væri hjónaband hennar dauðadæmt. Hún
svipðist kringum sig, hvort þar væri nokkur,
sem hún gæti talað við, og kom auga á gömlu
frú McCarty, sem sat ein sér. Frú McCarty var
góð vinkona Addy frænku — annars var þetta
skelfing leiðinleg kerling, sem maður vildi helzt
sniðganga. En núna þurfti Lorna einmitt á leið-
inlegri kerlingu að halda. Hún fór þangað sem
gamla konan sat. — Sælar, frú McCarty.
— Góðan dag, blessað barnið. En hvað þér
eruð lagleg í dag! Hvernig líður henni frænku
yðar núna?
—- Þökk fyrir, ágætlega. Hún er hjá frú
Lindsay um helgina.
— Hjá frú Warren Lindsay?
— Já, einmitt.
— Góða barn, það hlýtur að vera misskiln-
ingur. Augun í frú McCarty tútnuðu, svo hissa
varð hún. — Frú Lindsay dó í fyrri viku. Hún
var mágkona mín, eins og þér vitið. Maðurinn
minn flaug til Kaupmannahafnar til að vera
viðstaddur útförina.
í svipinn fannst Lornu vera að líða yfir sig.
En hún harkaði af sér og reyndi að láta brosið
ekki hverfa af vörunum. — Ó, það var sárt að
heyra. En þá hlýt ég að hafa misskilið Addy
frænku — ég ruglast stundum á frú Lindsay
og . . . . annarri vinkonu frænku minnar.
Hún heyrði sína eigin rödd segja einhver inn-
antóm orð. En hræðslan gróf hægt um sig í
huga hennar. Hún hafði þá haft rétt fyrir sér.
Auðmýktin í gær, hreinskilni hans, blygðun hans
og afsakanir . . . æ, Bruce, þetta var þá allt lygi.
GrunUr henr.ar úti á svölunum daginn áður
hafði verið réttur, þegar Bruce greip í hana . . .
þetta með frú Lindsay var lygi, sem honum
hafði dottið í hug á því augnabliki. Hvers vegna?
Til þess að afstýra því að hún símaði til Addy
frænku? En hvers vegna?
— Hvað hafði hann gert við Addy frænku?
Hún leit örvæntingaraugum kringum sig í stof-
unn. Hún gat hvergi séð Bruce.
Æ, afsakið þér mig snöggvast, frú McCarty,
ég . . . . mér datt allt í einu í hug símtal ....
sem ég þarf .... Hún flýtti sér frá gestunum
fram í anddyrið. Tók símann og bað um númer
frænku sinnar. Hún skalf svo mikið að hún gat
varla haldið á símtækinu. Og angistin greip
hana — ef Bruce kæmi nú til hennar. Nú var
Bruce orðinn ókunnur maður, hræðilega hættu-
legur maður.
Hún gat heyrt hringinguna í númerinu, sem
hún hafði beðið um. Einhver hlaut þó að vera
heima. Að minnsta kosti Arlene. Hún átti að
vera þar allan hvítasunnudaginn. Hún heyrði
hverja hringinguna eftir aðra.
— Það svarar ekki, á ég að . . . .
Lorna lagði símtækið á kvíslina og leitaði
fumandi í minnisbókinni sinni. Hún hafði núm-
er Arlene þar einhvers staðar, hún var viss um
það. Jú, þarna var það. Hún tók símann aftur.
Ókunn mannsrödd svaraði.
— Er Arlene við? Þetta er frú Mendham,
frænka frú Snow.
— Nei, því miður, Arlene er í Atlantic City,
frú Mendham.
— Einmitt það. En átti hún ekki að vera
hjá frænku í dag?
— Jú, upprunalega, en svo hringdi herra
Mendham og sagði að frú Snow færi í ferðalag
um helgina, og Arlene ætti frí til þriðjudags.
Lornu fannst blóðið frjósa í æðum sér.
— Sagði — sagði Mendham nokkuð um, hvert
frú Snow ætlaði?
— Nei, hann sagði aðeins að Arlene ætti frí
til þriðjudags.
Lorna heyrði að einhver var að koma. — Jæja,
þakka yður fyrir, sagði hún. Afsakið þér ónæð-
ið. Mér datt bara í hug að þér vissuð hvar frænka
mín væri. Hún sleit sambandinu og leit við.
— Nú, þarna ertu þá, elskan mín, ég hef leit-
að að þéf hátt og lágt, sagði Bruce sem kom inn
úr stofudyrunum og brosti til hennar.
Það var einkennilegt, en allt í einu rak áköf
reiði við Bruce, og ergelsi yfir hve hún var auð-
trúa sjálf, alla hræðslu á flótta. Henni tókst meira
að segja að brosa til hans.
— Halló, Bruce. Ég var að hringja til Emmetts,
sagði hún. — Það var maður sem endilega þarf
að tala við Larry um viðskipti áður en hann fer
til New York. Mér datt í hug að stúlkan hjá
þeim vissi hvenær þau eru væntanleg úr
skemmtisiglingunni.
Hann studdi hendinni á handlegg hennar. Það
munaði minnstu að hún æpti þegar hann snerti
hana. Hann hafði símað til Arlene og sagt að
Addy frænka yrði að heiman um hvítasunnuna.
Hann hafði logið um frú Lindsay til að hindra
að Lorna símaði heim. En hvers vegna .... hvers
vegna? Hvar var Addy frænka? Hvað hafði hann
gert við Addy frænku?
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Op-in kl.
10—12 og iy2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Féiagsprentsmiðjan h.f.