Fálkinn - 23.10.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Það var þennan dag, sem skriður fór að kom-
ast á málið. En Faro — aðalfulltrúinn — vissi
það ekki enn. Þetta var rétt fyrir jólin og
kjallarinn í Holley-vöruhúsinu mikla hafði ver-
ið gerðru að ævintýraveröld, með hellirum og
gosbrunnum og himinhvolfi með blikandi stjörn-
um. Úr gjallarhornunum heyrðist glaðleg rödd:
Velkomin til Holley! . . . Holley er jóla-
verzlun ársins. Allir koma til Holley! Gleym-
ið ekki að skreppa í ferð með geimfarinu!
Skreppið til Marz og Venusar og Merkúrs!
Sjáið manninn í tunglinu! . . .
Faro var þarna með tvíburana hennar systur
sinnar og sýndi þeim öll furðuverkin. — Það
er víst bezt að maður reyni að komast út héð-
an, hugsaði hann með sér. — Þetta er ekki
til annars en að börnin dreymir illa á eftir . . .
En tvíburarnir voru hrifnir af því, sem fyrir
augun bar og toguðu hann að geysistóru, gljá-
andi geimfarinu. Þar gaf fólk fengið að sitja
við stýrið og leika Leiftur-Gordon og sjá tungl-
ið koma þjótandi á móti sér. Þar voru sjóðandi
stöðuvötn á Venus, jurtir með ljósrauð blöð og
loðin blóm með kolkrabbaöngum, sem gripu
í þá, sem fram hjá gengu. Og þarna var geig-
vænlegur foss, sem togaði í þig ef þú komst
nærri honum. Og hryllingsklefi og úr honum
heyrðust svo skerandi óp að blóðið stirðnaði
í hugrökkustu görpum og þeir urðu að stinga
fingrunum í eyrun.
Gamli, skikkanlegi jólasveinninn hafði verið
settur af og var látinn gæta tombólukassans
úti í horni . . .
Faro kunni ekki við sig þarna. Hvað átti allt
þetta sýnitilstand að þýða? Höfðu lítil börn gott
af þessu?
— Jæja, hvað ætlið þér að gera við þetta?
Kobert t htipnutiie ;
sitt skína, en það var í góðu samræmi við hina
hávöxnu, fyrirmannlegu persónu þingmannsins.
Mark Wingrush þingmaður var oft nefndur
í blöðunum. Oft lenti honum í harðvítugum
sennum við andstæðingana, og alltaf var það
hann, sem hafði betur. Hann skrifaði ákveðinn
dálk í eitt blaðið einu sinni í viku. Og sú grein
var fyrirmynd að heilbrigðri skynsemi og ágæt-
um stíl. Og svo tók hann þátt í sjónvarpsatrið-
um, sem margar milljónir gleyptu í sér.
— Hvernig gengur málið yðar? spurði Wind-
rush allt í einu. Og aftur fannst Faro að hann
læsi leyndustu hugsanir hans. Og þó vissi hann
að í þetta skipti voru þær leyndar — urðu að
vera það.
— Jæja, það mjakast, muldraði hann. — Þetta
er leiðindamál, sem ég er að fást við núna . . .
Svo sneri Faro við blaðinu allt í einu: -— Ég
er vanur að fara með krakkana í leikfanga-
búðir um þetta leyti árs . . .
í þeim svifum kom Faro auga á Jorking lög-
— Það er erfitt mál, hélt Gibbs áfram, —
vegna þess að ég get sannast að segja ekki gefið
yður neinar upplýsingar. Og það er hættulegt,
vegna þess að þér getið lent í ýmsu, sem hvorki
þér eða aðrir hafa neina reynslu af áður.
Hann tók upp blýant og lagði hann frá sér
aftur.
— Þér eigið að rannsaka mál, sem gæti litið
út sem venjulegt lögreglumál, en þér verðið
að hafa í huga sí og æ, að það er engan veg-
inn venjulegt mál.
Faro sagði ekkert. Það hefði ef til vill verið
kurteisara að mulda: ,,ég skil“, en sannleikur-
inn var sá, að því fór fjarri, að hann skildi
nokkurn skapaðan hlut.
— Ég hef valið yður í þessa rannsókn eftir
ítarlega umhugsun, sagði Sir Leonard. — Að
minni hyggju eruð þér eini maðurinn, sem gæti
tekizt þetta — ef það þá er nokkur. Þér hafið
nefnilega hugmyndaflug, Faro, og lipran heila,
*
Hann sat með kross-
lagða fœturna. Andlit-
ið sneri til hliðar og
niður á við, eins .og
maðurinn hefði tekið
eftir einhverju, sem
vakti athygli hans.
spurði róleg rödd bak við hann. Faro leit snöggv-
ast við og fannst hann eihvernveginn vera vitni
að hugsanaflutningi og skyggni þarna í öllu
þvarginu.
— Nú, eruð það þér, Windrush? Ekki hélt
ég að þér hefðuð gaman af öðru eins hégóma-
rugli og þessu.
— Windrush kumraði: — Allir koma til Hol-
ley, sagði hann. Annars er ekki á yður að sjá
að yður þyki gaman hérna.
Faro leit til tíu-ára barnanna, sem störðu hug-
fangin á uppblásna brúðu, líka froski í laginu,
sem átti að tákna geimflugmann. — Ég var að
hugsa um börnin, sagði hann. — Hvað erum við
að gera við aumingja börnin? Hvernig verður
framtíðin þeirra?
— Ja, það er sannarlega alvarlegt mál, svar-
aði Windrush. -—- Margir af kjósendum mín-
um hafa komið til að tala um það við mig.
— Um þennan stað hérna?
— Ekki þennan sérstaklega. En það er al-
mennur kvíði út af því, að þetta er að keyra
úr hófi. Þess vegna fannst mér rétt að sjá þetta
með eigin augum.
Faro néri á sér hökuna. — Þeir vilja líklega
láta yður bera fram fyrirspurn um þetta í þing-
inu?
En svo langt var málið þó ekki komið énnþá,
og Windrush virtist þykja það miður. Hann hafði
nefnilega gaman af að bera upp fyrirspurnir
— eða svara þeim. Svo framarlega sem þær
gátu gefið honum færi til að láta mælskuljós
Enska lögreglan stóð uppi ráðalaus.
Víðsvegar höfðu fundizt lík, sem ómögu-
legt var að þekkja. En ummerki eftir
heilauppskurð sáust á öllum líkunum.
Robert Chapman segir hér sögu þessa
máls.
reglufulltrúa, sem kom á móti honum milli gulu,
sjóðandi vatnanna á Venus . . .
Það var orðið langt síðan hæstráðandinn í
Scotland Yard hafði gert boð eftir honum núna.
Faros datt í hug, hvort hann ætti von á reiði-
lestri fyrir hve illa gekk með Southend-málið.
Blöðin höfðu verið harðorð um getuleysi lög-
reglunnar. og nú heimtaði Sir Leonard Gibbs
líklega að fá úrslit. En það var nú ekki bein-
línis það. Faro mundi fá að skila þessu Southend-
máli af sér, án þess að vera móðgaður.
— Þér eigið að taka dálítið annað að yður,
sagði Sir Leonard. — Bæði erfitt og sennilega
mjög hættulegt mál.
Húsbóndinn var allt öðruvísi í framkomu núna
en hann var vanur. Hann var dálítið hikandi,
fannst Faro.
sem þér fyrst og fremst munuð þurfa á að
halda núna. Þetta mál hefur hrellt lögregluna
víða um landið, Síðasta árið hafa fundizt lík
á ýmsum stöðum. En það hefur reynst ógern-
ingur að þekkja þau, hvernig sem lögreglan
hefur reynt.
Fram til þessa höfðu fundizt fimm lík, allt
karlmenn Ekkert þeirra var í fötum, eða hafði
auðkenni, sem gefið gat vísbendingu.
— Við höldum, að það sé samband á milli
þessara líka, hélt Sir Leonard áfram. — Nú
er það yðar hlutverk að finna þetta samband
og reyna að þekkja eitt líkið — eða öll fórn-
arlömbin.
Faro hafði tekið eftir, að Sir Leonard sagði
,,við“, en hann spurði ekki hverjir þessir ,,við“
væru. Hann svaraði bara:
— Fórnarlömbin? Ég þekki lítið til þessara
mála, Sir. En ég hef aldrei heyrt talað um
morð í því sambandi. Og líkin voru orðin mjög
skemmd, er þau fundust . . .
— Þér getið treyst því, að það er eitthvað
óhreint við þetta, greip Sir Leonard fram í, -—
og hér er samband á milli.
— Já, Sir.
Sir Leonard stóð upp, eins og hann væri
hræddur um að segja meíra en rétt væri.
— En þessu liggur á, sagði hann hvasst. —
Þetta mál situr fyrir öllu öðru, og er leynilegt.
Enginn má vita, að við höfum talað saman.
Og ég vil að þér gefið mér sjálfum skýrslu
— aðeins mér — ef þér verðið einhvers vísari.
Hann tók málhvíld og hélt svo áfram: — Ég
hef gert ráðstöfun til að Jorkin fulltrúi hjálpi