Fálkinn - 26.02.1960, Blaðsíða 13

FALKINN
13

öul,
MEST VERT UM NEÐRI HLUT-
ANN. — Fyrruvi var það treyjan —
efri hluti klœðnaðarins — sem þótti
mestu máli skifta, en nú er það
öfugt. Ungu stúlkurnar á aldrin-
um þrettán-nítján ára, eða „tán-
urnar“ svonefndu vilja fyrst og
fremst láta taka eftir hvernig þœr
eru klœddar að neðanverðu. Hér
sjást þrjú frönsk sýnishorn af
pilsum. Það efsta úr úlfaldahári,
það köflótta úr „mohair“ og það
neðsta úr „tweed“.
an

KVENFÓLKINU þykir það þœgi-
leg tilbreyting að ganga í buxum
heima við. Frá SAGARDOY-tísku-
húsinu eru þessar buxur, úr teygj-
anlegu „helenea-nylon“, og peysan
er úr nylon-ull. Það er tekið fram,
'ið eingöngu grannar stúlkur eigi
að nota svona buxur.

„Jú, víst er það, heimilin — ég hafði gleymt
þeim.“
Sonja hneig niður á stól og tók höndunum fyr-
ir andlitið. Hana verkjaði í höfuðið og hún fann
æðasláttinn á gagnaugunum, vegna sálarstríðs-
ins sem hún átti í. Sem læknir vissi hún hve
brýn þörf var á slíkum heimilum. En gat hún
sem kona fórnað svo miklu fyrir þau?
Aldrei hafði hún verið svona mikill einstæð-
ingur og svona vonlaus. Það var ekki aðeins að
Max hafði sýnt sig sem óþokka. Sál hennar hljóð-
aði eftir manninum sem hún elskaði — Philip
MacDonald. Hún stóð upp úr sófanum og fálm-
aði þreytulega eftir töskunni sinni og hönskun-
um.
,,Ég veit ekki hverju ég á að svara, Max,“
sagði hún lágt og skjálfrödduð. „Ég verð að fá
umhugsunarfrest.“
„Það er sjálfsagt, Sonja,“ sagði hann og varð
nú alveg eins og hann átti að sér. „Taktu þér
eins langan umhugsunarfrest og þú villt. Pen-
ingarnir fyrir heimilin eru til taks hvenær sem
þú villt. Þú þarft ekki annað en láta mig vita
— þá skal ég ná í húsameistara og lækna til
ráðuneytis. Má ég aka þér heim?“
„Nei, þökk fyrir, Max, ég vil heldur ganga
ein. Ég verð að vera einsömul til að geta hugs-
að, og lagt þetta niður fyrir mér.“
Hlý sumarsólin skein í augun á henni þegar
hún gekk niður húsþrepin frá Max. En henni
fundust sólargeislai'nir hæðast að henni. Hvernig
mundi öllum þessum skelfingum reiða af? spurði
hún sjálfa sig og gekk í hægðum sínum að næstu
neðanjarðarstöð.
Hún hafði haldið að mælir sorga hennar væri
fullur, þegar faðir hennar dó. Hún hafði haldið
þá, að ekki væri hægt að lifa þyngri sorg af.
En svo hafði fráfall föður hennar orðið fyrsti
hlekkurinn í hörmungakeðju, sem virtist ætla
að drepa alla von um lífsgleði og farsæld í fram-
tíðinni.
Örvænting.
Það var kvíðahreimur í rödd Philips Mac-
Donalds er hann rétti þjóninum frakkann sinn.
Móðir hans hafði verið farin að jafna sig dá-
lítið eftir versta lungnabólgukastið, sem hafði
því nær kostað hana lífið, en á hverjum degi
er Philip kom heim af sjúkrahúsinu, var hann
hæddur um að henni hefði slegið niður.
„Frú MacDonald virðist vera miklu betri í
dag,“ sagði þjónninn og brosti. Hún situr inni
í litlu stofunni og er að sauma.“
„Sauma!“ rumdi í lækninum. „Ég hélt að
ég hefði gefið nægilega skýr fyrirmæli um að
hún má ekki reyna neitt á sig.“
„Já, ég sagði henni það, sir, en hún vildi
endilega fara að dunda við eitthvað. Afsakið
þér að ég segi það — þegar frúin tekur eitt-
hvað í sig er erfitt að fá hana ofan af því.“
Læknirinn hnyklaði brúnirnar. Hann flýtti
sér inn og opnaði varlega dyrnar að litlu stof-
unni, sem móðir hans hafði alveg útaf fyrir
sig. Þar sat frú MacDonald og var að stíga
saumavélina, með lengjur af gráum dúk kring-
um sig.
„Sæll vertu, Philip,“ sagði hún glaðlega.
„Komdu hérna og sjáðu fallega efnið, sem ég
hef náð í. Ég ætla að fara að sauma vinnubux-
ur handa fátæku börnunum heima. Ég sagði
þeim í búðinni að ég yrði að fá ósvikið skozkt
vaðmál, sem eitthvað þolir. Taktu á þessu —
finndu hve sterkt það er.“
MacDonald þuklaði með semingi á efninu,
sem hún rétti fram.
„Það er afbragð, mamma,“ sagði hann, „en
ég hélt að ég hefði sagt þér, að þú mátt ekki
leggja neitt á þig fyrstu vikuna. Ef þú vilt
gefa fátækum föt, geturðu vafalaust fengið
þau keypt tilbúnin í stóru verzlununum."
„Ha? Heldurðu að ég vilji gefa blessuðum
skozku börnunum annað eins rusl, sem ekki
þolir betur en silkipappír?“ sagði frú MacDon-
ald ergileg. „Og svo hef ég gaman af að sauma.
Það minnir mig á þegar þú varst lítill og varst
að rífa brækurnar þínar. Ef þú villt flýta fyrir
mér í gröfina, skaltu reyna að banna mér að
vinna.“
Læknirinn gat ekki svarað móður sinni
neinu, það þýddi ekki að deila við dómarann.
Allar tilraunir hans til þess að láta hana eiga
náðuga daga í ellinni, mistókust.
„Það færi að verða mál til komið að ég
saumaði flík á strákinn þinn,“ hélt hún áfram
og setti kassann yfir saumavélina. „Hve lengi
ætlarðu að láta mig bíða eftir barnabarninu?“
MacDonald hló og roðnaði eilítið við surn-
inguna.
„Úr því að þú spyr er bezt að ég gleðji þig
með því að segja þér að ég hef boðið ungri
stúlku hingað heim á morgun.“
„Jæja. Og hver er nú það?“
„Elsie Smith. Hún er hjúkrunarkona á
skurðlækningadeildinni. Hún er bezta og lipr-
asta hjúkrunarkonan sem ég hef kynnst, og
hún er mjög lagleg.“
„Datt mér ekki í hug að þú mundir falla
fyrir einhverri hjúkrunarkonunni, drengur
minn,“ sagði frú MacDonald og brosti. „Það
verður gaman að kynnast henni. Ég skal gefa
henni bollur, sem ég hef bakað sjálf
Þegar Elsie Smith kom inn í stássstofuna hjá
MacDonald síðdegis daginn eftir, sómdi hxin sér
framúrskarandi vel. Hún var enn fallegri 1 bláa
kjólnum en í hjúkrunarbúningnum. Philip Mac-
Donald hélt sig vera kvenhatara, en hann hélt
samt niðri í sér andanum þegar Elsie kom inn.
Hún var með bleikgulan rósavönd í hendinni og
rétti frú MacDonald og hló uppgerðarlega.
„Ég vona að yður líki þær, frú MacDonald,"
sagði hún.
„Það var fallega hugsað,“ sagði gamla konan,
og skærblá augun brostu framan í Elsie. „Það
er ekki svo oft sem gamlar konur eins og ég fá
blóm. Fáið þér yður nú sæti og látið eins og
þér séuð heima hjá yður. Smakkið þér á boll-
unum — þær eru gerðar eftir minni uppskrift.“
Elsie tók stóra bollu með miklu sméri á. Henni
hætti til að fitna og hafði þess vegna strangt
mataræði, til að spilla ekki vaxtarlaginu. Fengi
hún mikið af svona kjarngóðri sveitafæðu mundi
allur hennar yndisþokki f júka út í veður og vind.
„Ungar stúlkur verða að borða vel,“ sagði
kamla konan og tók tvær bollur sflálf. „En það
hljótið þér að vita, úr því að þér eruð hjúkr-
unarkona, ungfrú Smith.“
„Já, auðvitað,“ svaraði Elsie. „En viljið þér
ekki kalla mig Elsie, frú MacDonald? Við sonur
yðar erum góðir vinir, er það ekki, Philip?“
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kL
10—12 og 1^—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.