Fálkinn - 25.03.1960, Blaðsíða 8

8
FALKINN
Itvemifj fjut liinfj henfjilinœna ein.s
ofj hún oriiiii uiiíaúuntli... ?
jc Smásaga eftir .JANE THOMAS jc
þjófaái
Það hýrnaði yfir frú Read, er hún
fékk skeytið frá Jakob MeGarry
stjúpbróður sínum, um að hann ætl-
aði að heimsækja hana daginn eftir.
Kobbi skrifaði aldrei bréf eða
hringdi hann í síma, — hann sendi
skeyti í staðinn. Hann kunni bezt
við sig á útskæklum siðmenningar-
innar, innan um Lappa og Eskimóa.
Því norðar sem hann komst, því
betur kunni hann við sig. En á milli
brá hann sér til Englands til að
skrifa bækur um ferðir sínar og líta
inn til fjölskyldunnar.
Hann var mjög frændrækinn, þeg-
ar hann á annað borð mundi eftir
að hann ætti frændfólk. Frú Read
vissi, að ekki var hægt að ætlast
til þess af honum, að hann semdi-
sig að mannasiðum, svo að henni
grömdust aldrei símskeytin hans. Og
henni þótti vænt um hann og virti
mikils skoðanir hans. Nú hafði hún
ekki séð hann í þrjú ár.
— Dóra! kallaði hún til dóttur
sinnar. — Kobbi frændi er kominn
til landsins og ætlar að líta inn til
okkar á morgun.
— Það var gaman, sagði Dóra af
eintómri hæversku, en hrifningar-
laust. Mamma hennar andvarpaði.
Kobbi frændi kom um hádegið
daginn eftir. Hann var tröll að vexti,
með rautt alskegg. Hann var með
hattöskju í hendinni.
Frú Read kyssti hann og spurði,
hve lengi hann hefði hugsað sér
að vera í Englandi.
— Ég fer á morgun, rumdi hátt
í Kobba frænda. — Get ekki verið
hérna lengur. Hef slæpst hérna í
þrjá mánuði — haldið fyrirlestra
og annað bull. Er orðinn slæptur af
því.
Frú Read vissi, að hann þoldi illa
hlýja loftslagið í Englandi lengi í
einu. Hún tók sér ekkert nærri að
hann skyldi ekki hafa komið að
heimsækja hana fyrr en nú, — það
var gaman að hann skyldi yfirleitt
muna eftir henni fyrr en eftir að
hann var farinn.
Hann veifaði hattöskjunni. —
Hérna er ég með svolítið til þín —
dálitla gjöf. Fékk mann til að velja
hana fyrir mig — hann veit um
allt þess háttar dótarí. Hvernig líð-
ur þér, væna mín. Ertu ekki í bezta
standi?
— Jú, þakka þér fyrir, sagði frú
Read. — Og hjartans þakkir fyrir
gjöfina.
— Hérna er svolítið, sem ég ætla
að gefa þér líka. Leiðbeining um
matreiðslu á hreindýraketi: Það er
etið hrátt. Afbragð fyrir tennurnar!
— En við fáum aldrei hreindýra
ket keypt hérna í Englandi, sagði
systir hans.
Kobbi blés þeirri mótbáru frá sér.
— Allt, sem hefur horn, er jafn gott
á bragðið. Rádýr, dádýr og þess hátt-
ar. Hvernig líður annars fjölskyld-
unni? Ég vona, að hann James fari
vel með þig? Og drengirnir?
— Öllum líður upp á það bezta.
— Gott, sagði Kobbi. Allt í einu
datt honum nokkuð í hug.
— Þú átt dóttur líka, — er það
ekki? Átján-nítján ára, eða eitthvað
þar um bil. Er hún gift?
Frú Read andvarpaði. — Hún
Dóra er tvítug. Nei, hún er ekki
gift ennþá.
— Ekki gift? Samkvæmt heim-
skautalandareynslu Kobba var það
hrein og bein ónáttúra, að vera ekki
giftur fyrir tvítugt. Hann mundi
ekki til að neitt hefði verið athuga-
vert við telpuna, — engin vansköp-
un, eða neitt, sem vantaði á hana.
— Nei, hún er ekki gift, sagði
frú Read angurvær.
— Hver fjárinn er að henni?
spurði Kobbi alvarlegur. — Kann
hún ekki að sjóða mat? Er hún geð-
vond eða eitthvað í þá áttina?
Systir hans andvarpaði aftur og
svo fór hún að tíunda raunir sínar.
— Dóra kann alla matseld engu
síður en ég, hún er bráðmyndarleg
í höndunum og háttprúð og yndis-
leg. Hún er fullkomin dóttir í alla
staði, nærgætin og hlýðin. En það
er ekki nokkur metnaður í henni —
ég meina, henni dettur ekki einu
sinni í hug að prófa að fara út með
karlmanni. Ekki svo að skilja, að
ég vilji flýta mér að koma henni
út, en ég mundi þó að minnsta kosti
óska, að hún hefði einhverja von
um að giftast.
Dóra hafði aldrei valdið móður
sinni áhyggjum fyrr en í þessu
sambandi. Hún fékk góðar einkunn-
ir í skólanum, en gekk svo illa við
prófið, að frú Read gafst upp við
að reyna að koma henni í háskólann.
Frú Read hafði heldur ekki nein-
ar áhyggjur af útlitinu hennar, því
að hún vissi að hægt er að móta
listaverk jafnvel úr lélegasta efni.
Dóra, með mjóa, fallega, alvarlega
andlitið, gat vafalaust orðið fegurð-
ardrottning, ekki sízt af því að hún
var svo eftirlát og góðleg.
En Dóra var ekki neitt. Hún lét
móður sína kaupa fötin á sig og
segja sér hvernig hún ætti að farða
sig, en samt kvað ekkert að henni
ennþá, í fegurðaráttina. Það stoðaði
ekki hót, þó hún fengi falleg föt.
Því eftirtektarverðari sem kjólarnir
hennar voru, því vesældarlegri varð
Dóra. Loks lét frú Read hana ganga
í stuttpilsi og peysu, en í þeim fatn-
aði kunni Dóra bezt við sig.
Þetta var afar einkennilegt. Gagn-
stætt öllum lögum og venju. Allir
vita, að ung stúlka þarf ekki að
hafa nema eitthvað eitt gott til síns
ágætis — þó ekki sé nema fallegar
tennur eða falleg eyru — til þess að
fá svip. Og Dóra hafði margt fallegt
til síns ágætis, en samt hélt hún
áfram að vera sviplaus eins og koll-
ótt gimbur. Karlmennirnir tóku alls
ekki eftir henni.
— Og hún gengur enn með hárið
lafandi niður á axlir, sagði móðir
hennar. — Hún greiðir sér alveg
eins og þegar hún var í skólanum.
Ég veit að það er rangt, en ég hef
ekki geð í mér til að heimta af hénni
að hún breyti hárgreiðslunni, því
að ég hef ekki hugmynd um, hvern-
ig henni fer bezt að greiða sér.
—- Hún var einstaklega geðug síð-
ast þegar ég sá hana, sagði Kobbi
hughreystandi. — En sítt hár hæfir
bezt skólatelpum. Við verðum að
finna eitthvað í staðinn. Hún er von-
andi ekki orðin digur?
— Nei, hún er alls ekki digur,
sagði frú Read.
— Hún er vonandi ekki eins og
slægð ýsa? spurði Kobbi frændi
felmtraður.
— Nei, hún er ekki mögur.
— Hún þarf að fá heillagrip, sagði
Kobbi. — Hún þarf að hafa eitthvað,
sem fólk tekur eftir.
KOBBI hafði eiginlega ætlað sér
fyrr inn í borgina, en hann beið
í staðinn til klukkna sex, þangað
til Dóra var komin heim. Hann
horfði á hana eins og dómari á bú-
fjársýningu. Einstaklega nett
stúlka, alveg eins og hann hafði
hugsað sér hana. Frískleg, ung
stúlka, með fallegt andlitslag, heill-
andi látbragð og þétt, jarpt hár. En
systir hans hafði rétt að mæla ■—
hún var heimóttarleg.
— Hvernig líður þér, Jakob
frændi? byrjaði hún feimnislega og
roðnaði þegar hún sá að hann horfði
á hana.
— Ertu feimin? spurði Kobbi vin-
gjarnlega. Hann kunni vel við að
stúlkur væru dálítið óframfærnar.
— Það er eins og það á að vera,
kindin mín, — alveg eins og það á
að vera.
Hann lék á als oddi, því að hann
hafði hitt fvær flugur í sama högg-
inu.
Hann benti Dóru að fara inn, en
fór sjálfur með systur sinni niður
í garðinn.
— Nú veit ég það. Lubbahund!
— Lubbahund? át frú Read eftir
um leið og hún sá að Kobbi var
að hverfa út úr garðinum.
•— Lafhægt að venja hann! Svart-
an lubbahund. Þetta eru ljóngáfaðir,
litlir hundar. Filmudísirnar eiga
lubbahunda, allir hafa lubbahunda.
Og ég á einn, sem er kjörinn í þetta,
fallega smátík, aðeins sex mánaða
gamla. Hef átt hana í þrjár vikur
og hún er yndislegasta skepna undir
sólinni. Kobbi afréð að segja frómt
frá. — Það stendur svoleiðis á, að
þú getur gert með greiða með þessu.
Ég get ekki haft kvikindisgreyið
með mér úr landi. En nú skaltu fara
að öllu eins ég segi þér, og þá fer
allt að óskum.
— Hvar er tíkin? spurði frú Read,
hún var ekki búin að átta sig á
þessu. — Þú ert vonandi ekki að
fara, Jakob?
— Get ekki staðið við lengur. Það
var gaman að hitta þig, væna mín,
kallaði hann um öxl sér. — Ég skal
senda þér hvolpinn á morgun. Við
megum engan tíma missa. Þú verð-
ur að venja tíkina á að elta hana,
og láttu mig svo vita hvernig geng-