Fálkinn - 13.05.1960, Blaðsíða 9

FALKINN
y
ARINN f MIÐRI STOFU. — Englendingar geta helst ekki án þess verið að hafa arin í stof-
unni. Á sýningunni „The Ideal Home“, sem stendur yfir í London, má sjá nýlundu: arin,
sem stendur í miðri stofunni. Þessu fylgir sá kostur, að hægt er að sitja hringinn í kringum
svona arin, en hinsvegar sá ókostur að reykháfur verður að standa beint upp í gegnum stofu-
loftið. Svo að hað er tvísýnt hve langlíf þessi„nýjasta tíska“ stendur.
ur að fara að umgangast fólk aftur
— þér er það til ills eins að einangra
þig svona. Lífinu er ekki lokið hjá
þér þó að Alan hafi fengið sér aðra
stúlku. Þetta gerist svo oft, og þú
verður að hrista það af þér. Mann-
aðu þig nú upp, Rúna.
Hún vissi, að Maja sagði ekki
annað en það, sem allir aðrir mundu
hafa sagt um hana, að hún elskaði
Alan enn þó að hann hefði snúið
við henni bakinu.
Þessari óumræðilegu viðkvæmni,
sem gagntók hana, þegar hún hugs-
aði til Alans, verður ekki lýst með
orðum. Enginn mundi skilja hana
ef hún segði, að sér væri lífið einskis
virði, úr því að hún gæti ekki lifað
því með Alan. Hún gat ekki heldur
fengið sig til að tala um þá tilfinn-
ingu, sem dýpst var í henni: til-
finninguna um að hún hefði tapað
leiknum. Og hún þorði ekki að ráð-
ast í sjálfsprófun til að komast að
niðurstöðu um hvað það væri, sem
hana vantaði, og sem Alan hefði
saknað í fari hennar.
Hún vissi líka, að hún gat ekki
talað um hina — stúlkuna, sem Alan
hafði tekið fram yfir hana — án
þess að komast í ham og þykja
aumkunarverð.
En hún gat ekki annað en hugs-
að um þessa stúlku. Hvernig er
hún? spurði hún sjálfa sig aftur
og aftur. Hvað var það í fari henn-
ar, sem heillaði og töfraði Alan?
Hún sá þau í anda, þegar hún sat
heima á kvöldin og rakti raunir
sínar í einrúmi. Verst af öllu fannst
henni það, að hún komst að þeirri
niðurstöðu, að eitthvað líkt hlyti
að vera með sambandi hennar við
Alan og sambandi hans við nýju
stúlkuna. Smekkur hans, hinar
snöggu breytingar á hátterni hans
— þetta hlaut að vera óbreytt frá
því sem áður var. Þau mundu vafa-
laust fara oft í leikhús, þau mundu
borða sama í gildaskálanum og forð-
um — kannske sátu þau meira að
segja við sama borðið? Þegar hann
símaði til hennar, og þegar þau hitt-
ust, sagði hann vafalaust sömu orð-
in sem forðum; og þegar hann snerti
hönd hennar var strokan vafalaust
eins og í gamla daga ....
Þessar hugrenningar kvöldu hana.
Og hún hafði engan til að þylja
harmtölur sínar yfir; hún hafði
leitað einverunnar til þess að verja
sig. Einveran varði hana forvitni og
áleitni annara, varði hana rannsókn-
araugunum og öllum spurningunum.
Það hefði heldur ekki komið að
gagni þó hún hefði haft einhvern til
að tala við, fannst henni. Enda var
skeið afbrýðinnar liðið hjá, heiftin
til Alans rénuð og sár metnaðar-
hnekkisins hætt að svíða, — allt
þetta, sem hafði valdið því, að hún
sofnaði grátandi á hverju kvöldi.
En nú var hún aðeins svo óendan-
lega angurvær.
Hún hafði engin rök til andmæla
gegn þvi, sem systir hennar sagði
í símanum. Það var sjálfsagt rétt
og skynsamlegt allt saman. —
Heyrðu, Maja, nú má ég ekki vera
að því að tala við þig lengur. Ég
er ekki búin að klæða mig ennþá,
og ég er hrædd við að koma of seint
í skrifstofuna .... Jæja, jæja, ég
veit að þig langar til að hjálpa
mér .... Jæja, þá kem ég um næstu
helgi .... Já, ég lofa því. Vertu
blessuð og sæl.
Klukkan var yfir hálftíu, þegar
hún fór úr stofunnni út í dimman
ganginn, áfram inn í lyftuna — og
svo út í dagsbirtuna á götunni.
Nú var umferðin orðin meiri, og
allir voru að flýta sér á vinnustað-
inn. En fegurð morgunsins var ekki
horfin ennþá. Hún hélt beina leið
á neðanjarðarbrautina og hafði ekk-
ert samvizkubit af að koma of seint
í vinnuna. Hún var að hugsa um
tímtalið við Maju, og það sem syst-
ir hennar hafði sagt við hana hvíldi
á henni eins og farg.
Hún rakst á blaðasala fyrir utan
brautarstöðina og keypti sér dag-
blað eins og hún var vön.
Hún færði sig til hliðar út úr
umferðinni á gangstéttinni og opn-
aði blaðið.
Á hverjum degi í margar vikur
hafði hún leitað að því, sem hún
hafði búizt við að finna þar.
í dálkinum ,,Trúlofanir“, las hún
nöfnin Alan Brent og Vera Karr . . .
Og nú greip hana skjálfti. Hún
leit í kringum sig til að ná í ein-
hvern til að tala við .... Hana lang-
aði til að segja: — Lítið á, þarna
stendur það! Hann ætlar að giftast
henni. Það stendur þarna á prenti!
Þau ætla að giftast!
En hún sagði ekki eitt einasta
orð. Örvæntingin hvarf jafn skjót-
lega og hún hafði komið.
Nú vissi hún þó að minnsta kosti
að þetta var útkljáð mál. Nú var
ekki vottur af von framar, og ein-
mitt það mundi veita henni eins-
konar létti og huggun. En skömmu
síðar fann hún kiprur í hálsinum
og tár í augunum. Hún sneyptist og
stakk hendinni í vasann eftir aur-
um fyrir farmiðanum. Hún varð að
flýta sér — hún var orðin allt of
sein. Sólin skein, og í dag átti hún
að vinna — alveg eins og annað fólk.
Hún varð að harka af sér og
reyna að lifa áfram.
Um leið og hún leit við og ætlaði
að halda áfram rakst hún á gamla
konu. Hún var lúin og þreytuleg.
Hún var í gamalli svartri kápu og
með þunga tösku í hendinni.
— Æ, afsakið þér, sagði Rúna. En
gamla konan brosti hlýlega á móti
henni.
— Ekkert að afsaka, sagði gamla
konan vingjarnlega. — Þetta kom
ekki að sök. Svo tók hún fastar um
handfangið á töskunni og hélt á-
fram.
Rúna starði eftir henni. Aldrei
mundi hún gleyma þessu bi’osi;
(WVWWWUVUWUmVrtVWW
Það kemur einnig fyri'r í dýra-
görðunum, að afkvæmi skjótist
inn í þennan heim, án þess að
eftir þeim verði sérstaklega ósk-
að. Þessi litli api, sem fæddist í
dýragarði í Englandi, átti heldur
illa æfi í fyrstunni, þar sem móð-
irin gerði ekki annað en mis-
þyrma honum. Hann var þá f jar-
lægður frá henni og á nú góða
daga með pelanum sínum.
henni hlýnaði um hjartaræturnar
við að hugsa um það. Og allt í einu
datt henni í hug ánægða stúlkan,
sem hún hafði séð út um gluggann
í morgun.
Bæði stúlkan og gamla konan
hafði notið gleðinnar, sem góða
veðrinu fylgdi — þær voru gagn-
teknar af þeirri gleði. Það var alltaf
gleðilegt og ástríkt að njóta lífs-
gleðinnar og láta einstæðingana og
alla raunamædda njóta endurskins-
ins af henni.
— Ég hef alltaf verið að vorkenna
sjálfri mér, hugsaði Rúna með sér.
En Maja hafði rétt fyrir sér — ég
verð að byrja nýtt líf.
Það yrði erfitt, en þó ekki ógern-
ingur. Hún yrði að láta tímann
hjálpa sér til að sigra.
Og þessi sólskinsdagur markaði
timamót í æfi hennar.
Hún hélt áfram , slæddist með
straumnum, sem rann niður að neð-
anj arðarbrautinni.
Hún hélt áfram, þakklát í huga
fyrir sólskinið. Lífið brosti aftur.
★
Pilturinn var að fylgja stúlkunni
heim af skemmtun og á leiðinni
spurði hann hana hvort hann mætti
ekki kyssa hana. Hún gaf lítið út á
það, og hann var stuttur og hún
löng, svo að hann náði ekki til
munnsins. Leiðin lá framhjá smiðju
og fyrir utan smiðjuna var steðji.
Stráksi steig á steðjann og nú gat
hann kysst stúlkuna. Svo héldu þau
áfram lengi vel og nú spyr hann
aftur, hvort hann megi kyssa hana.
— Nei, ekki aftur í kvöld, segir
hún.
— Þá er þýðingarlaust fyrir mig
að rokast með þennan steðja leng-
ur, segir strákurinn.