Fálkinn - 19.07.1961, Page 9

draga hlemminn. En ég tók þann kost-
inn að laumast burt.
Og svo er það kokkurinn. Ekki má
gleyma honum. Kokkur á síldarskipi
er alltaf svolítið öðruvísi en aðrir. Það
sést kannski bezt á því, að þegar spurt
er hve margir séu á skipi, þá er ekki sagt
nítján heldur átján og kokkurinn.
Og kokkurinn hjá okkur — ekki brást
hann vonum. Hann var til dæmis með
eindæmum óþrifinn. Teskeiðar þvoði
hann á frumlegan hátt. Hann brá þumal-
fingri ofan í og vísifingri undir skeið-
arnar. Þarmeð var þvottinum lokið. í
öðru lagi voru vélamennirnir einstaklega
latir. Þeir höfðu þann sið að nenna ekki
lengra en út að eldhúsdyrunum, þegar
þeir þurftu að pissa. Þarna stóðu þeir
syfjaðir og skítugir og sprændu lyst sína
út um dyrnar. Og það var einmitt þarna
sem kokkurinn setti grautarpottinn á
morgnana til þess að kæla grauinn. Svo
tók hann eldhúsmottuna og dustaði yfir
allt saman. Hann gat aldrei skilið hvers
vegna við vorum svo lystarlausir á
grautinn. Ég sagði honum að menn yrðu
heimskir af hafragraut. Ekki sagðist
hann skilja í því. Hann hefði alltaf étið
hafragraut. Ég sagði honum, að það væri
nú einmitt það, sem við vissum.
Og nú er að segja frá mannraunum
þessa ágæta eldunarmeistara.
Við létum reka skammt austan við
Grímsey, það var komin nót. Fölgræn-
ar skýjaslæður tjölduðu sjóndeildar-
hringinn í norðri, efra var ljósrauður
bjarmi sem speglaðist í ávalri undir-
öldunni. Sólina bar í sjávarflötinn.
Um eittleytið sást torfa. Við vorum
kallaðir í bátana og köstuðum þegar í
stað. Vonbrigðin leyndu sér ekki, við
fengum aðeins um það bil tuttugu tunn-
ur. Þannig leið nóttin. Við köstuðum
aftur og aftur fengum aldrei neitt. Und-
ir morgun köstuðum við í síðasta sinn
þessa nótt. Vonleysið og þreytan ríkti
meðal okkar en samt gátum við ekki
varizt brosi þegar við sáum aflann:
þrjár síldar horaðar og tvær gráslepp-
ur, önnur gríðarstór, hin lítil.
Við sigldum bátunum að skipinu og
þeir voru dregnir upp. Við vorum dauf-
ir í dálkinn. Þá sá ég að Steini hafði
tekið grásleppurnar og sett þær í fötu,
sem var full af sjó. Ég spurði einskis
og hann sagði ekkert heldur. Svo var
mér sagt að vekja kokkinn. Mér var
illa við að vekja hann. Hann hafði þann
leiða vana að hrökkva upp snögglega
þegar hann vaknaði og mér dauðbrá
í hvert skipti. Þess vegna hafði ég tek-
ið það ráð að sækja mér bambusstjaka
og standa svo við uppganginn á káet-
unni og pota í kokkinn með st,jakanum.
Honum var að vonum illa við þessar
aðfarir en aumingja maðurinn var sof-
andi og gat því enga björg sér veitt.
Kokkurinn rak upp öskur þegar ég
potaði í hann stjakanum og hótaði mér
logum helvítis með meiru eins og venju-
lega. É þaut út og var nærri búinn að
velta Steina um þar sem hann var að
rogast með grásleppurnar í fötunni.
Kokkurinn staulaðist upp úr káet-
unni þungur á brún og ekki batnaði
skapið þegar hann sá að potturinn var
tómur. Hann setti því vatn í pottinn,
fékk sér svo sæti á eldhúsbekknum og
beið þess að vatnið hitnaði. Hann var
syfjaður. Steini var ekki seinn á sér,
stakk hendinni inn um kýraugað og
laumaði minni grásleppunni í pottinn.
Við biðum átekta. Kokksi fór nú á stjá
og kíkti ofan í pottinn til að ahuga hvort
syði. Honum brá.
Guð almáttugur og afi minn, hlífið
mér við þessum galdraskap, sagði hann
stynjandi. Hann var mjög hjátrúarfull-
ur, hélt allt væru galdrar og mér er
ekki grunlaust um, að hann hafi trúað
meira á afa sinn en guð almáttugan.
Hann stóð grafkyrr stundarkorn eins og
hann vonaði, að þetta væri missýn sem
hlyti að hverfa. Loks hleypti hann í sig
kjarki og seildist í grásleppuna, þó með
miklum semingi, staulaðist með hana út
að borðstokknum og fleygði henni út-
byrðis.
Steini notaði tækifærið og setti nú
grásleppuna hina meiri í pottinn. Hann
glotti eins og fáráðlingur en ég engdist
sundur og saman af hlátri.
Aumingja kokkurinn staulaðist inn í
eldhús aftur, lét fallast á eldhúsbekk-
inn. Þar sat hann lengi og hreyfði hvorki
legg né lið. Loksins reis hann á fætur
með erfiðismunum og gekk að pottin-
um öðru sinni. Og hvað mætti þá auga
hans nema gríðarstór brosandi grá-
sleppa sem svamlaði hátignarlega í
hringi í pottinum?
Kokkurinn ákallaði hvorki guð al-
máttugan né afa sinn í þetta skipti.
Hann stóð þarna opinmyntur og stjarf-
ur og. ég er viss um að honum hefði ekki
brugðið meir þótt sjálfur andskotinn
hefði staðið fyrir framan hann skæl-
brosandi og veifað halanum. Kokkur-
inn kiknaði í herðunum og ég hélt hann
mundi detta niður dauður. Allt í einu
tók hann viðbragð. Hann snaraði lokinu
á pottinn, hljóp með allt saman út að
borðstokknum og fleygði því í hafið
eins og það lagði sig: pottinum, grá-
sleppunni og með þeim fylgdu nokkr-
ar bragðsterkar yfirlýsingar um fjand-
ann og ára hans er sífellt væru að fremja
galskap og galdramennsku á saklausu
fólki. Svo var hann aftur með guð og
afa sinn á vörunum, rauk upp til skip-
stjórans, þar sem hann stóð sofandi við
brúargluggann og sagðist fara af í
Frh á bls. 30.
FÁLKINN 9