Fálkinn - 19.07.1961, Qupperneq 25

eftir að stinga hnífsoddinum í rifuna og lyfta króknum.
Hann rétti varlega vinstri höndina yfir þá hægri. Kaðallinn
lét enn undan og Dave seig nokkra sentimetra.
Honum var um að gera, að láta ekki koma fát á sig. Enn
var möguleiki á að kaðallinn héldi þangað til hann kæmist
inn um lúkuna, ef hann færi varlega og rykkti ekki fast í
þenna fúaspotta.
Hann fikraði sig afar hægt upp á við og reyndi að iáta
sem mest af þunga sínum hvíla á húsgaflinum. Nú sá hann
hvar krókurinn var í hlemmnum. Hann hafði blaðið á sjálf-
skeiðingnum tilbúið og fikraði sig enn ögn upp á við með
vinstri hendi. Það blikaði á hnífsoddinn í bjarmanum frá
götuljósinu. Hann stakk honum inn í rifuna og ýtti hon-
um upp.
Hlemmurinn opnaðist með braki og brestum, og munaði
minnstu, að hann rækist í höfuðið á honum. Varð mikill
hávaði af þessu. Dave hélt niðri í sér andanum og hlustaði.
Inni í húsinu störðu rýnandi augu út um gluggann. Það voru
svo margs konar hljóð í þessum gamla hjalli.
Maðurinn inni í húsinu hélt áfram starfi sínu — að strá
langri púðurrák eftir gólfinu.
Allt í einu slitnaði kaðallinn. Dave greip hendinni í brún-
ina, en í vinstri hendi hélt hann á kaðalspotta. Hann gat
ekki varizt að brosa með sjálfum sér, þarna í myrkrinu.
Þegar hann loks var kominn inn á loftið, tók hann þeg-
ar til óspilltra málanna. Hann kveikti á eldspýtu til þess að
svipast um, og skyggði fyrir birtuna með hendinni. Þarna
var stigi niður á neðri hæðirnar. Hann læddist þangað og
fór að feta sig niður, eins hljóðlega og hann gat.
En það brakaði í stiganum eins og í herbúðastiga, fullum
af dátum. Það var enginn tími til þess að fara hljóðlega leng-
ur. Hann tók síðustu þrepin í einu skrefi. Á neðri hæðinni
sá hann bregða fyrir blossa af eldspýtu. Dave réðst þangað
og nú fann hann eitthvað mjúkt fyrir sér. Og á samri stundu
kútveltust hann og brennuvargurinn fram og aftur á gólfinu.
Dave hélt, að brennuvargurinn væri einn. En undir eins
og hann gat komið því við rak skálkurinn upp væl, sem
var svarað einhversstaðar utan að. Dave heyrði, að einhver
kom hlaupandi.
Andstæðingur Daves var að bjástra við að ná skammbyssu
upp úr vasa sínum. Dave þreif með báðum höndum um úln-
liðina á honum og sneri á þá. Það blikaði á skammbyssu-
hlaupið í loftinu. Og um leið fann Dave að andstæðingur
hans var að ná taki um hálsinn á honum. Hann átti bágt
með að ná andanum.
Hvers vegna kom ekki maðurinn, sem brennuvargurinn
hafði kallað á? Dave súrnaði 1 augum, og nú sá hann ástæð-
una: Kertisstúfurinn var brunninn niður í gólf, — eftir
sekúndu eða minna múndi kvikna í púðurrákinni; sem lá að
íkveikjuhrúgunni, sem brennuvargurinn hafði gert í horninu.
Hinn bófinn, sem hafði falizt einhvers staðar úti í horni,
rak upp skelfingaróp, þegar púðrið fór að brenna og springa.
Dave heyrði að hann hljóp út.
Allt í einu varð albjart þarna, eins og um hádag. And-
stæðingur Daves, sem hafði verið klemmdur niðri við gólfið,
undir hnjánum á ljósmyndaranum, tók nú viðbragð og reif
sig lausan. Hann æddi að næsta glugga, mölvaði rúðuna með
skeftinu á skammbyssunni sinni og vatt sér út í garðinn.
Nú var kviknað í bálkestinum með selluloidræmunum.
Dave horfði á þetta eins og hann hefði orðið fyrir seiðmagni.
Og nú heyrði hann væl í bifreiðum einhvers staðar í fjarska.
Vælið í bifreiðum lögreglunnar færðist nær. Svo að Saun-
ders hafði þá séð blaðið með merktu auglýsingunni og skilið
hvað hún þýddi.
Ef brunaliðið kæmi nægilega fljótt á vettvang, mundi brun-
anum verða afstýrt að nokkru eða öllu leyti — og Eldflugan
missa ágóðahlut sinn af vátryggingunni. Lögreglunni mundi
líka veitast auðvelt að sanna, að hér væri um íkveikju að
ræða, og eigandinn fengi sennilega nóg að hugsa við að
svara ýmsum nærgöngulum spurningum. Eldflugan var horf-
in. í bjarmanum frá eldinum sá Dave nú greinilega hvernig
þarna var innanhúss. Allt í einu tók hann viðbragð. Tæpa
tvo metra frá bálinu sá hann stórt kerald og utan á það
var skrifað „Lakk“. Það var enginn vandi að ímynda sér
hvernig fara mundi um þennan sprengivökva, sem þegar
hlaut að vera farinn að hitna.
Lögreglubifreiðarnar óku inn í garðinn við trésmiðjuna
og fjöldi manna kom út úr þeim. Margir þeirra hlupu inn
um opnar dyrnar. Ef sprengingin . . . .
Dave hljóp að bálinu. Hann greip báðum höndum utan um
lakktunnuna og fann hvernig hann sveið í lófana af hitanum.
„Farið þið frá!“ hrópaði hann hás.
Hann sá, að lögreglumennirnir stóðu þarna reiðubúnir, með
fingurnar á gikknum á skammbyssunum. Ef einhver skyti
á lakktunnuna, mundu þeir allir lenda samstundis inni í
eilífðina.
Án frekari umhugsunar sneri hann frá og þaut upp stig-
ann upp á lofti með tunnuna í fanginu. Hann stóð másandi
og blásandi nokkrar sekúndur við lúkuna. En honum var
nauðugur einn kostur. Þarna milli húsanna var engan mann
að sjá þessa stundina, — springi tunnan úti, var naumast
hætta á að sprengingin gerði veruleg spell. Hann þeytti
brennheitri tunnunni eins langt frá húsinu og hægt var, og
fleygði sér því næst á grúfu á gólfið.
Nú heyrðist ferlegur gauragangur og sem snöggvast var
því líkast og öll veröldin stæði í björtu báli. Fljótandi, brenn-
andi vökvinn rann eins og eldhaf milli húsanna. Þetta leit
geigvænlegar út en það var í raun og veru.
Dave Dott vildi ekki eiga neitt undir æstum lögreglu-
mönnunum. Hann mældi fjarlægðina til jarðar með augun-
um, skreið út um lúkuna og hélt, sér á fingrunum á brún-
inni og lét sig svo detta. Hann fann fallið upp í heila, en
skrokkurinn hélt.
Meðan brunabílarnir komu hver eftir annan inn á lóðina,
ýlfrandi og vælandi, gerði Dave Dott blaðaljósmyndari sig
ósýnilegan með því að hoppa yfir skíðgarðinn, þeim megin
sem vissi að ánni. Hann hefði viljað gefa mikið til að ía
tækifæri til að taka mynd af húsinu, sem var að brenna, og
af eldinum, sem speglaðist í ánni, en hann vissi, að bruna-
mennirnir mundu gera út af við eldinn með slökkvifroðu
á nokkrum mínútum.
í óðagotinu höfðu lögregluþjónarnir haldið, að hann væri
brennuvargurinn. Þeir voru viðbúnir að skjóta þegar í stað
á hvern þann, sem þeir þekktu ekki. Jafnvel gagnvart Polly
Saunders hefði hann átt erfitt með að gera grein fyrir fram-
komu sinni. Og hann mundi missa tíma á því.
Tíu mínútum síðar sat Dave Dott með særðar hendurnar
á bringunni í bifreið, sem ók með hann yfir Brooklynbrúna,
áleiðis heim til hans. Hann hafði allt í einu orðið að hætta
við að elta bófana í hinum ganghraða, felubúna brynjubíl
þeirra. Því að kvalirnar höfðu borið hann ofurliði. Hann
komst ekki hjá að láta senda eftir Doc Winther, sænska lækn-
inum úr fátækrahverfinu, sem var vinur hans.
Dave bölvaði í hljóði. Allt þetta hafði hann vogað vegna
bölvaðrar lögreglunnar. Hver hefði getað áfellst hann þó að
hann hefði látið tunnuna sprengja allt í loft upp?
Hann lét nú bílstjórann fara ofan í vasa sinn til þess að
ná í peningana fyrir akstrinum. Dave gat bókstaflega ekki
snert á neinu með höndunum, svo brunnar voru þær.
Þegar hann hafði lokað sig inni í skúrnum sínum með
mestu erfiðismunum, varð hann þess var, að þar var mann-
eskja gestkomandi.
Hlemmurinn opnaðist með
braki og brestum. Dave hélt
niðri í sér andanum og hlustaði.
Inni í húsinu störðu rýnandi
augu út um gluggann...............................
FALKINN
25