Fálkinn - 09.08.1961, Qupperneq 11

degisverð á gistihúsinu, getið þér ó-
hræddur labbað yður út á ströndina
með hendur 1 vösum, og ég skal lofa
yður, að þér gangið þurrum fótum að
flakinu. Og þarna getið þér snuðrað um
í klukkustund og þrjá stundarfjórð-
unga, eða allt að því tvo tíma, og virt
þetta fyrir yður En lengur megið þér
heldur ekki vera, nei. ekki lengur. Því
að þá getur flóðið náð yður, sjáið þér
til. Og eftir því sem útfirið helzt leng-
ur, þeim mun hraðar fellur að, það er
nefnilega það, já. Öll ströndin er mar-
flöt, sjáið þér til. Munið bara að halda
til baka klukkan tíu mínútur í fimm,
það segi ég yður satt. Þá getið þér í
makindum labbað yður aftur um borð
í Jean-Guiton klukkan hálf átta. Þá
verðið þér kominn aftur til La Rochelle
í kvöld“
Ég þakkaði skipstjóranum fyrir út-
skýringar hans, skundaði burt og sett-
ist fram í stafn, til þess að horfa á hina
drungalegu borg Saint-Martin, sem við
nálguðumst óðum.
Borgin var nákvæmlega eins og allar
smáhafnarborgirnar, sem eru höfuð-
borgir litlu eyjanna, sem liggja eins og
hráviði meðfram landinu. í rauninni
var þetta bara stórt fiskiþorp með ann-
an fótinn úti í hafi en hinn á landi;
menn lifðu þar af fiskveiðum og kvik-
fjárrækt grænmeti og skeldýrum,
hreðkum og bláskeljum. Eyjan er mjög
lág og lítt ræktuð en virðist þó þétt-
býl. En ég átti ekkert erindi á eynni.
Þegar ég hafði lokið snæðingi, labb-
aði ég mig út á nes, sem skagaði út í
hafið. Það fjaraði óðum, svo að ég gekk
hröðum skrefum út á strandbreiðuna í
áttina að einhverju, sem virtist vera
stór klettur, sem mótaði fyrir úti á hafi.
Ég gekk hratt yfir gula sandsléttuna;
sandurinn lét lítillega eftir í hvert sinn
sem ég drap niður fæti, og það var eins
og hann svitnaði við þrýsting spora
minna. Fyrir örskömmu var sjórinn þar
sem ég stóð. Nú sá ég, að það fjaraði út
lengra en augað eygði. Ég greindi ekki
lengur mörkin milli strandarinnar og
hafsins. Það var engu líkara en ég væri
vitni að einhverjum heljargöldrum.
Fyrir nokkrum mínútum lá Atlantshaf-
ið við fætur mína; nú var það horfið,
eins og furðulegustu hlutir, sem hverfa
niður fallhlera á leiksviði. Nú gekk ég
eftir eyðimörk. En ég fann enn lyktina
og keiminn af saltvatni. Ég fann ilminn
af þara og hafi, hina römmu og þægi-
legu angan strandarinnar Mér var ekki
lengur kalt og gekk hratt áfram. Ég
starði allan tímann á flakið, sem stækk-
að,i óðum, eftir því sem ég nálgaðist
það. Nú virtist það eins og risastór
rekahvalur.
Flakið virtist rísa beint upp úr sand-
inum- á þessarri endalausu skítugu
sléttu varð flakið óeðlilega stórt og
mikið Eftir klukkustundarhraða göngu,
var ég loks kominn á leiðarenda. Það
lá á hliðinni og minnti á rdsastórt hræ
með brotnum bitum, sem stungust út
úr breiðum belgnum; tjargaðir bitarnir
virtust eins og brotin bein úr reka-
skepnu. Sandurinn hafði þegar þrengt
sér gegnum allar raufar, gegnum
minnstu rifur; hann hafði heltekið skip-
ið og vildi ekki sleppa því lausu. Það
var eins og flakið hefði skotið hér rót-
um. Stefnið hafði grafið sig djúpt í
mjúkan, svikulan sandinn, en skutur-
inn var hátt á lofti. Hin tvö hvítu orð á
svörtum kinnungnm, Marie-Joseph,
virtust sem örvæntingaróp til himins.
Ég klifraði upp í þetta skipshræ þar
sem skipið lá lægst. Þegar ég var kom-
inn upp á þilfar, tók ég að lítast um
inni í skipinu. Ljósið barst inn um litla
lóra og gegnum allar rifur í skrokkn-
um; það var drungalegt og óhugnanlegt
rökkur inni í löngum holrúmunum, sem
voru full af brotnu tréverki. Annað sést
þarna ekki en sandurinn, sem hafði
þrengt sér inn um allt og hulið allt í
skipsskrokknum.
Ég tók að skrifa hjá mér hvernig skip
ið var á sig komið. Ég settist á tóma,
brotna tunnu og skrifaði við ljósið, sem
skein gegnum stóra rifu, úti sá ég langt
yfir endalausa sandsléttuna. Stundum
fékk ég gæsahúð af kulda og einmana-
leika; öðru hverju hætti ég að skrifa og
FALKINN