Fálkinn - 23.08.1961, Blaðsíða 22

CUfltigan
FRAMHALDSSAGA EFTIR F. MARSCH
FJÓRTÁNDI HLUTI
„Gættu að þér, systir!“, sagði hinn ógeðslegi dansherra
hennar. Hann þrýsti henni fastar að sér, eins og hann væri
hræddur um að henni mundi verða fótaskortur. í sama bili
slokknaði ljósið. Það varð koldimmt í öllum salnum.
„Ég sagði, að þú skyldir gæta að þér,“ urraði dansherrann.
Hún barðist um á hæl og hnakka til að losa sig, en hann
tók hana á loft, eins og hún væri krakki_ Helen fann hvernig
hann hrinti öllum frá, sem á vegi hans urðu, er hann var
að ryðjast út að dyrunum.
„Dave ....!“ hrópaði hún allt í einu. „Dave Dott . . . .!“
Harður og hrjúfur lófi tók þrælataki fyrir munn henni.
í sama augnabliki sem ljósið slokknaði tók Dave Dott eftir
að eitthvað hart var rekið í bakið á honum.
„Hingað með lúkurnar!“ hvíslaði hás rödd.
Hann hlýddi viðstöðulaust. Undir þessum kringumstæðum
hefði það verið vís dauði að gegna ekki. Þarna var dimmt,
fjöldi fólks samanþjappaður á litlu svæði — það var hægt
að skjóta hann á svipstundu og morðinginn gat gert sig ósýni-
legan án þess að vekja athygli, áður en ljósið kæmi aftur.
Dave heyrði lága smelli og fann að verið var að læsa hand-
járnum um úlfnliðina á honum.
Að vörmu spori fékk Jessica sömu skipunina. — Hún
stundi.
„Vertu róleg,“ sagði Dave hughreystandi. „Þetta er eins
konar samkvæmisleikur, sem er leikinn hérna í Albany á
hverju fimmtudagskvöldi. Þegar ljósið kemur fær sá verð-
laun hjá forstjóranum, sem er glópalúalegastur í andlitinu.“
„Gakk!“ sagði hása röddin bak við hann. Og skammbyssu-
hlaupinu var stungið í öxlina á honum. Hann fór að ganga
og sér til mikillar furðu rakst hann ekki á neinn hinna gest-
anna, sem hlutu að vera þarna allt í kringum hann. Maðurinn
sem skipaði fyrir hlaut að þekkja húsakynnin vel.
Eftir litla stund var hann kominn út í húsagarð. Hann
heyrði lás í hurð smella að baki sér.
„Upp í þennan vagn!“ sagði varðmaður hans og ungu stúlk-
unnar.
Maðurinn með skammbyssuna skipaði þeim báðum að fara
inn, fram í. Svo læsti hann hurðinni og gekk kringum bifreið-
ina og kom inn í stýrissætið hinum megin. Á sama augnabliki
sem ljósið kviknaði á mælatöflunni sá David í andlit hans.
Þetta var Spoke.
„Ég hljóp ekki eins langt og þið hélduð. Nú ökum við út
í skóg.“
Eftir nokkrar mínútur voru þau komin út fyrir bæinn og
voru á steinsteypuvegi, sem lá upp til fjalla. Það leið ekki á
löngu þangað til Spoke þversneri á stýrið.
„Við förum ekki sérlega langt,“ sagði hann leiðbeinandi.
„Eldflugan verður að finna okkur.“
Jessica bældi niðri í sér óp. Dave hristi höfuðið.
„Þú þarft ekkert að óttast, Jess. Það er ekkert annað en
hjátrú þetta með merkið á öxlinni á þér, og allt það. Eld-
flugan og hyski hans eru valdir heimskingjar ... þeir tefla
full djarft með þessu.“
Og um leið leit hann á vangann á Spoke. Það var eins og
þessi athugasemd hefði haft áhrif á hann.
„Forstjórinn veit hvað hann syngur,“ sagði Spoke hrana-
22 FÁLKINN
lega. „Hann vill ekki hafa heila halarófu hangandi aftan í
sér. Þegar hann hefur afgreitt hina kemur röðin að ykkur . . .“
„Hefur afgreitt.. . ?“ Dave hnyklaði brúnirnar.
„Já. Afgreitt Ben Cornell og stelpuna hans. Það er skratti
erfitt að koma tauti við þau. Hún virðist vita allt of mikið,
og Cornell er svo hræddur að hann er vís til að kjafta frá
hvenær sem vera skal. . . Veiztu hvað maður gerir við þess
háttar lömb?“
„Maður slátrar þeim,“ sagði Dave.
„Einmitt,“ sagði Spoke og kinkaði kolli.
„Hvers vegna tekur hann okkur ekki öll í einu?“ spurði
ljósmyndarinn. Hann taldi ekki sérlega mikla von um, að
hann muncíi sleppa lifandi úr þessu, en því meira sem maður
fékk að vita, því betur undirbúinn var maður þó.
„Heldur þú að hann láti Jessicu sleppa svona umtalslaust.
Eftir minni meiningu 'hefði þér verið betra að drepa hana
langömmu þína en að reyna að skjóta skjólshúsi yfir aðra
eins telpu og hana Jessicu. Hún er hættulegri en dynamít.'1
„Af því að hún er með merki eldflugunnar?“ sagði Dave.
„Já, einmitt.“
„Þú ert ragur afglapi,“ sagði blaðaljósmyndarinn fyrirlit-
lega. „Eldflugan hefur vaxið þér í augum, það er mergurinn
málsins. Hann er ekki öðruvísi en þú og ég.“
„Þú þekkir hann ekki,“ tautaði Spoke. Dave fann, hvernig
unga stúlkan, sem sat hjá honum, skalf af kulda og ótta.
„Vertu róleg, Jess,“ hvíslaði hann. „Það er ekkert skeð
ennþá.“
„Spoke hefur rétt að mæla,“ sagði hún upphátt. „Það eru
aðeins þeir, sem þekkja Eldfluguna vel, sem eru hræddir
við hann.“
„Hann er mesti blekkingarmaður. Það getur vel verið að