Fálkinn - 18.07.1962, Blaðsíða 9

1UNAFL0A
sem fest var upp í mastrið, sett í há-
karlinn, helzt í kjaftinn ef hann var
opinn, annars í augað. Síðan var hann
halaður upp úr sjó þangað til hausinn
var vel inn yfir borðstokk. Þá var skor-
ið niður úr báðum kjaftvikum og þá
náðist lifrin og var dregin upp. Hún
lenti stundum í sjónum og var tekin
þaðan og innbyrt í sérstök hólf. Fyrir
kom, að hákarlinn var mjög úttroðinn
og lifrin náðist ekki nema skera alveg
niður eftir kviðnum. í fyrri hluta há-
karlalegu, voru bökin af hákarlinum
líka hirt. Þau voru skorin í stór stykki,
rétt mannbær, en ef vel veiddist var
þeim kastað fyrir borð til að rýma fyrir
meiri lifur.
— Útivistin helgaðist að því hvernig
viðraði. Væri brim eða mikill mótvind-
ur, þannig að ekki yrði slagað upp undir
hélt maður sjó. Ekki var viðlit að róa
þessum þungu skipum móti neinum
teljandi kalda.
Þegar í land kom, hófst uppskipunin.
Hún fannst mér oftast erfiðasti hluti
ferðarinnar. Lifrin var borin í stömp-
um á handbörum og það var oft erfitt
að fóta sig á fjörugrjótinu, hálu af
klaka, grút og ófærð. Lifrin var látin
í stórar tunnur, smíðaðar úr rekaviði,
en hákarlsbökin sett í haug og snjó
mokað yfir.
ÍÉg var tvær vertíðir á Ófeigi eins og
ég sagði áðan. Guðmundur frændi minn
sem var formaður og eigandi þess
happasæla skips var dásamlegur sjó-
maður. Hann hafði þá reglu, að þegar
komið var til skips í byrjun vertíðar,
skipaði hann mönnum til verka tveim
og tveim saman. Til dæmis áttu tveir
að sjá um að taka beituna um borð, tveir
að taka farviðin (árar og seglabúnað)
og svo framvegis. Þegar um borð var
komið yfirheyrði hann síðan alla hvort
allt væri með og þá skoðaði hann í mat-
arkoffort hvers og eins til þess að full-
vissa sig um að allir væru með nesti.
Sjálfur hafði hann alltaf aukakoffort
með nesti ef eitthvað óvænt kæmi fyrir.
Við rérum oftast fyrsta spölinn og þegar
Framh. á bls. 28.
Eiríkur:
— Sjómennsk-
an í gamla
daga á opniun
vélarlausum
skipum í vetr-
arveðrum.
— Það var
virkileg sjó-
mennska.