Fálkinn - 18.07.1962, Blaðsíða 22

Sir Richard tókst rétt naumlega að
róa Katrínu og segja henni, að Bruce
Glenmore ætti sér vinkonu hér í París,
en hefði fyllsta hug á að losna við hana.
Þegar hann hafði skýrt henni stuttlega
frá þessu dofnuðu ljósin, unz dimmt
varð í leikhúsinu. Andlitin í stúkunum
beint á móti urðu að skuggum og
Katrín gat ekki séð meira af vinkonu
Bruce Glenmore en glitrandi men á
hálsi hennar, örskamma stund meðan
einhver kveikti sér í vindli. Katrín
hafði séð það eitt af útliti konunnar,
þegar hún birtist í stúkunni, að hún var
dökkhærð og hár hennar var greitt á
mjög viðamikinn og undarlegan hátt.
Annars beindist athygli hennar öll að
Bruce Glenmore og tveimur karlmönn-
um öðrum, sem voru í fylgd með þeim.
Nú varð hún að beina athygli sinni að
sviðinu. Fortjaldið var dregið til hliðar
og síðan kom annað tjald, sem á var
málað litríkt blómaskraut, fuglar og
fiðrildi. Loks var það tjald einnig dregið
til hliðar og áhorfendur voru staddir
á sögusviði Othello. Leikararnir birtust
á sviðinu og fyrsti þáttur hins ódauð-
lega harmleiks hófs. Katrín skildi ekki
málið, en það leið ekki á löngu þar til
hún var orðin gagntekin af því, sem
gerðist á sviðinu. Heima í London hafði
sir Richard sagt henni meginefnið í
Othello og Katrín hafði hatað af öllu
hjarta svikarann Jago, en aftur á móti
var samúð hennar með Desdemoniu
takmarkalaus. Raunar var leikkonan
sem lék Desdemoniu allt of feit og
gömul til þess að geta verið hin unga
eiginkona Othellos, en samt varð Katrín
ævareið þegar hún heyrði sir. Richard
skopast að útliti hennar:
— Ef Desdemonia hefði litið svona
út, þá hefði ég í sporum Othellos sæmt
Jago sokkabandsorðunni og hraðað mér
í stríðið aftur. Það þarf vissulega krafta
í kögglum til þess að kyrkja hana!
Katrín varð hvort tveggja í senn heilluð
og hrædd, þegar hún mundi það sem
sir Richard hafði sagt henni að gerast
mundi síðar í leiknum. Guð minn góður
FRAMHALDSSAGA EFTIR
BRITT HAMDI - 8. HLUTI
22 FALKINN
hvprsu hræðilegt var það ekki, að vesal-
ings Desdemonia skyldi vera kyrkt!
Katrín beygði sig fram á handriðið á
stúkunni og lifði sig inn í harmleikinn
á sviðinu. Þá fann hún að einhver
klappaði laust á öxl henni.
— Þú minnir mig of mikið á stelp-
urnar, þegar lífvörður kóngsins marsér-
ar fram hjá glugganum þeirra, tautaði
Sir Richard.
Eldrjóð af reiði og auðmýkt hallaði
Katrín sér aftur á bak í sæti sínu.
Sir Richard hló lágt og bætti við:
— Þú getur huggað þig við, að þú
mundir vera miklu betri Desdemonia
heldur en þetta kjötfjall þarna — þrátt
fyrir alla þína galla og veikleika. Ég
get fullvissað þig um, að leikhúsgestir
vildu miklu heldur fá að skoða fegurð
þína en að hlusta á svona þurrar og
leiðinlegar sýningar. Raunar er Desde-
monia einkar leiðinlegt hlutverk. Shake-
speare varð sjálfur svo leiður á henni
meðan hann var að semja hana að hann
lét kyrkja hana í síðasta þætti!
Katrín svaraði ekki. Gleðin og stemn-
ingin, sem hún hafði fundið, var öll á
bak og burt. í heitu myrkrinu umhverfis
hana sátu hundruð manna, sem voru
nákvæmlega eins og sir Richard. í
þeirra augum var leikhúsför hversdags-
legt atvik eins og að opna dagblað eða
þvo sér um hendurnar. En henni fannst
sýningin hinsvegar kraftaverki líkust.
Samt varð hún að reyna áð láta sem
ekkert af því sem gerðist á sviðinu hefði
áhrif á hana. Já, helzt þurfti hún að
láta svo, sem henni dauðleiddist. Eitt
hafði hún lært, síðan hún varð virðuleg
hefðarmey: Það reið á, að maður léti
eins og maður hefði reynt allt sem hægt
er að reyna og hefði komizt að þeirri
niðurstöðu að ekkert í veröldinni væri
þess virði að gleðjast yfir því. En
hvernig átti hún, sem ekkert vissi og
ekkert hafði reynt, að sýnast áhugalaus
og láta sér standa á sama um allt? í
hennar augum hélt lífið áfram að vera
uppfylling þess stóra draums, sem hana
hafði dreymt í bernsku. Hann skaut
henni skelk í bringu öðru hverju, en
hún vildi samt ekki gefast upp við hann.
Hvað var það sem sir Richard hafði
sagt. Hún mundi það ekki orðrétt, en
það var eitthvað í þá áttina, að hún
mundi sjá gullið verða að steinum í
höndunum á sér . . . Nei, það mátti ekki
gerast. Hvað svo sem gerðist, ætlaði hún
að halda áfram að trúa á draum sinn . ..
í hléinu fylgdust þau með mannfjöld-
anum út í anddyri leikhússins. Raddirn-
ar suðuðu fyrir eyrum hennar og
þrengslin urðu stöðugt meiri og óþægi-
legri. í miðju anddyrinu stóð voldug
marmaraskál, sem hægt og hægt fyllt-
ist af seðlum og mynt. Þetta voru sam-
skot handa fátæklingunum í París. Sir
Richard kastaði svo stórum seðli í skál-
ina, að Katrín tók andköf.
— Stendur ekki skrifað, að maður
eigi að elska náunga sinn jafnmikið og
sjálfan sig? sagði hann. — Raunar erum
við nú á meðal Frakka, svo að ég hefði
kannski átt að vera ögn sparsamari,
bætti hann við.
Katrín hlustaði ekki á hann, því að
í sömu mund kom hún auga á Bruce
Glenmore, og við hlið hans dökkhærðu
frönsku stúlkuna. Hún var tvímælalaust
falleg, en það spillti fegurð hennar, að
hún virtist í slæmu skapi. Hún virtist
taugaóstyrk og hreyfði blævæng sinn
í sífellu. Og hrukkur á enni og viprur
kringum munninn gáfu til kynna, að
hún hafði ekki mikla ánægju af þessari
leikhúsför.
Allt í einu sneri Bruce Glenmore sér
við og kom auga á Katrínu. Dökk augu
hans lýstu hvortveggja í senn undrun
og ótta. Katrín fylgdist nákvæmlega
með svipbrigðum hans og gat sér strax
til um orsökina til ótta hans. Um leið
og hann gaf vinkonu sinni hornauga,
vissi hún hvað klukkan sló. Sir Richafd
hafði einnig tekið eftir þessu. Hann
sagði:
— Aumingja Bruce! Hvílík óheppni!
Ég er að velta því fyrir mér, hvort hann
gerist svo djarfur að kynna hana sem
frænku sína eða systur!
Samtímis hóf hann hendina á loft
og heilsaði Bruce Glenmore. Bruce
hikaði andartak, en síðan kom hann í
fylgd með vinkonu sinni og mönnunum
tveim. Katrín kinkaði kolli til þess að
gefa til kynna að hún þekkti hann
aftur um leið og hann hneigði sig djúpt
fyrir henni. Síðan kynnti hann fylgdar-
lið sitt, og nafn annars mannsins og
nafn vinkonunnar nefndi hann hvert á
eftir öðru og vonaði að Katrín héldi að
þau væru saman. Sir Richard var ber-
sýnilega skemmt, þótt hann reyndi að
leyna því.
Samstundis fannst Katrínu eins og
hún hefði yfirhöndina. Hún fylltist
sjálfstrausti í fyrsta skipti. Ef til vill
af því að hún vissi meira en Bruce
Glenmore grunaði, — og satt að segja
geðjaðist henni betur að honum, af því
að hann var svolítið óstyrkur og miður
sín. Honum hlaut að vera mjög umhug-
að um hana, annars væri hann ekki
svona vandræðalegur. Og dökkhærða
vinkonan hafði einnig af sinni kven-
legu eðlisávísun komizt að sömu niður-
stöðu. Jafnskjótt og hún varð vör við,
að Katrín var ekki sterk í frönskunni,
talaði hún hratt og sigri hrósandi. Þess
vegna varð reiði hennar ekki svo lítil,
þegar Bruce tók að tala á ensku, sem