Fálkinn - 22.02.1965, Blaðsíða 18

HAMINbJAN BEIÐ ITANGIER
RÓMANTISK ÁSTARSAGA EFTIR DOROTHY COOPER
Hún hafði fallegt göngulag.
„Alveg eins og dansmær,"
hugsaði Simon með sér, meðan
hann horfði á grönnu brúnu
fæturna í flatbotna sandölum
ganga upp pósthúströppurnar
á undan honum. Hann veitti
því líka eftirtekt, hvernig gol-
an feykti til gljáandi hári
hennar og þunnu silkiskyrt-
unni, þannig að grannt mittið
kom í Ijós.
Simon elti hana inn í póst-
húsið og fann sér til undrunar,
að hann var orðinn tauga-
óstyrkur. Það biðu þrír í röð-
inni, tveir ungir menn sem
tóku við þykkum bunka af
bréfum með amerískum frí-
merkjum og gamall maður sem
spurði, hvort þetta væri poste
restante deildin.
„Já, monsieur.“ Afgreiðslu-
maðurinn tók við vegabréfi
hans, gáði í bréfabunkann og
hristi höfuðið. „Því miður ekk-
ert.“
Og nú var komið að stúlk-
unni. „Er nekkurt bréf til
ungfrú Adams? Jane Adams?“
Rödd hennar var mjúk og hik-
andi. Fingurnir sem ýttu
brezku vegabréfinu yfir borð-
ið skulfu lítið eitt.
„Já, ég man það, made-
moiselIe.“ Afgreiðslumaðurinn
brosti svo að skein í gulltenn-
urnar. „Andartak.“
Simon beið í ofvæni. Henni
var rétt hvítt umslag.
A fgreiðslumaðurinn leit á-
nægjulega á hana: „Það er
komið bréfið sem þér biðuð
eftir." Svo breyttist svipur
18
hans: „Þetta er ekki það sem
þér bjugguzt við?“
„Nei. Þetta. .. frímerkið á
því er héðan. Ég er að bíða
eftir bréfi frá London. Þetta
er stimplað í Tangier." Hún
lét vegabréfið aftur ofan í
veskið sitt. Bréfið lá kyrrt á
borðinu. „Ég þekki engan hér.“
„En það er skrifað utan á
til yðar.“
„Já, það er víst bezt, að ég
lesi það. Þakka yður fyrir.“
Hún gekk út að dyrunum.
Rauðgullna hárið féll yfir and-
lit hennar, þegar hún beygði
sig fram, reif upp umslagið og
las fáeinar vélritaðar línur á
blaðinu. Síðan sneri hún sér
snöggt við og bögglaði því
saman í lófa sér. Hún var orðin
föl á vanga og dökku augun
skutu gneistum.
Hún sagði napurlega: „Ég
geri ráð fyrir, að þér séuð
Simon Blake?“
„Stendur heima.“ Hann
reyndi að tala eðlilega, frjáls-
mannlega.
„Maðurinn, sem stendur
fyrir aftan yður í biðröðinni!“
las hún upp úr bréfinu og leit
á hann með ískaldri fyrirlitn-
ingu. „Og nafnið er jafnfalskt
og annað við yður. Það vill
svo til, að Simon Blake er
frægur enskur leikritahöfund-
ur. Ég sá seinasta leikrit hans
í London fyrir hálfu ári. Hann
er miklu eldri en þér. Ég sá
mynd af honum í —“
„Það var ljósmyndaranum
að kenna. Sennilega eru til
mörg þúsund manns sem heita
Simon Blake. En ég skrifa
leikrit. Og ég er tuttugu og
níu ára gamall.“
einmitt?" Hún hikaði,
”\J> fleygði síðan bréfinu í
næstu ruslakörfu. Svo spurði
hún hálfvandræðalega: „En
hver sagði yður hvað ég héti?“
„Ef þér viljið taka því boði
sem ég tala um í bréfinu og
drekka með mér kaffi, skal ég
útskýra það fyrir yður. Þér
ættuð ekki að þurfa að óttast
neinn alvarlegan háska svona
að morgni dags.“
Hún sagði hvorki já né nei.
Hann gekk við hlið hennar út
í glampandi sólskinið. Hún var
grönn og snyrtilega klædd í
smaragðsgrænni silkiskyrtu og
þröngum hvítum buxum, og
hún náði honum tæplega í öxl.
Það voru mörg borð Iaus
fyrir utan veitingahúsið. Hann
náði í stól handa henni, og þau
fengu sér sæti. Hann sagði:
„Má bjóða yður kaffi? Eða
vilduð þér heldur eitthvað
annað? Til dæmis ís?“
„Ég vil helzt konjak, þakka
yður fyrir.“
„Og kaffi handa mér.“
Meðan hann var að gera pönt-
unina furðaði hann sig á vali
hennar. í blindandi ágústsól-
inni sýndist hún mjög ung —
miklu yngri en hann hafði
getið sér til af framkomu henn-
ar og öryggi. Hann bauð henni
sígarettu sem hún þáði og
reykti viðvaningslega.
Hann sagði: „Sjáið þér til,
ég hef verið hálfan mánuð hér
í Tangier. Á hverjum morgni
hef ég fengið mér kaffisopa
í þessu veitingahúsi, r.ður en
ég fór að sækja bréfin í póst-
inn. Eins og þér hef ég látið
senda þau í poste restante
deildina. Fyrir viku voruð þér
næst á undan mér í biðröðinni.
Ég heyrði yður segja af-
greiðslumanninum nafn yðar,
en þér fenguð ekkert bréf.
Sama gerðist þrem dögum síð-
ar, og mér skildist af orðum
hans, að þér hefðuð ekki feng-
ið neitt bréf í millitíðinni. Þér
voruð svo vonsvikin að sjá.
Mér datt í hug. ..“
„Að bjóða mér út?“ Augu
hennar fylltust skyndilega tár-
um. „Að ég gæti gefið yður
efni í nýtt leikrit? Það hvarfl-
aði ekki að yður, að vonbrigðin
yrðu enn sárari, þegar ég fengi
bréf sem ekki væri hið eina
rétta? Jæja, allavega er ég ekk-
ert spennandi. Og því síður
er ég spennt fyrir Simon
Blake.“
jónninn færði þeim drykk-
ina. Hún saup á konjakinu
og lagði fljótt frá sér glasið.
„Mér þykir þetta leitt,“ sagði
Simon daufur í dálkinn. „Mig
grunaði alls ekki, að þér tækj-
uð bréfið svona hátíðlega, og
að það væri svona þýðingar-
mikið. . . “
„Það er þýðingarmeira en
allt annað í veröldinni“. Hún
deplaði augunum ótt og títt og
starði út á götuna, þar sem
háværir skemmtiferðamenn
gengu og skoðuðu sig um.
„Er það frá kærastanum?“
spurði Simon.
„Já“. Hún roðnaði. „Við ætl-
uðum að verða samferða. Síðan
höfðum við hngsao okkur að
FALKINN