Dvöl - 10.01.1901, Blaðsíða 6

4
D Y Ö L .
væri stoltur aí að liaía teiknað hana, hún er aðdáan-
leg, hvílík blíða, fegurð og fínleiki, eru hór samblönd-
uð! — Mendez, minn kæri lærisveinn, hefir þú gert
hana ?“
„Nei, heiðraði kennari", svaraði hann auðsjáan-
lega hnugginn yfir því, að geta ekki eignað sér hana.
„Hefir þú, Isturez, Fernandez eða Cardova gert
haná?“
„Nei“, sögðu þeir allir.
Murillo varð þá óþolinmóður og sagði: „Hún
getur þó ekki hafa gert sig sjálf. Einhver hlýtur að
vera lröfundur hennar."
„Þetta er ekki í fyrsta skifti, kennari góður, sem
óskiljanlegir hlutir hafa skeð hér á vinnustofunni",
sagði Cardova, sá ýugsti af lærisveinunum. „Trúið
mér til, hér er fult af öndum, sem halda reglu-
legar samkomur og leiki á hverri einustu nóttu hórna
inni, þar til ljómar af degi.“
„Ég er ekki eins hjátrúarfuilur og Cardova", sagði
Fernandes. „En það er dagsatt, að hér koma fyrir
óskiljanlegir atburðir."
„Og hverjir eru þeir?“ spurði Murillo og hvesti
röddina,, en liafði þó ekki augun af hinni fögru mynd.
Eins og þér hafið lagt fyrir okkur kennari góður,
förum við héðan aldrei fyrri en við höfum sett alla
hluti á sinn stað, þurkað málaraborðin, þvegið burst-
ana og hagrætt málaragrindunum, en samt sem áður
finnum við alla hluti 1 óreglu. Málaraspjöldin ’útötuð
með farfa, burstarnir blautir af olíu, og myndirnar
okkar úa og grúa af nýjum myndum, máluðum og
teiknuðum, en allar bera þær vott um list. í einu
horninu er t. d. engiishöfuð, í öðru einliver púka-
mynd, eða þá af ákaflega fallegri stúlku, eða gömlum
öldungi; en alt er þetta svo aðdáaniega fallegt, að
það er engu líkara, en með þessari ótæmanlegu marg-
breytni að skora okkar ímyndunarfegurð á hólm, og
nú þykir okkur vænt um, að þú hefir nú sjálfur gengið
úr skugga um þetta, og ef þessi persóna, sem er að
leika sér hór upp á þennan hátt í næturkyrðinni, ert
ekki þú sjálfur, hlýtur það að vera einhver andi.“
„Ég mu'ndi íúslega kannast við þetta meistara-
verk“, svaraði Murillo. „Það er án als efa, ýmislegt
smávegis sjáanlegt á myndinni, sem bendir til, að
höfundur hennar hafi numið eitthvað í málaralist, en
það hverfur nærri því fyrir þeirri framúrskarandi nátt-
úrugáfu, sem hann hlýtur að vera gæddur."
„Sebasiian! Sebastian!“ hrópaði hann þá upp.
En við skulum bráðum hafa upp á þessum hulda
listamanni. Sebastian." Hann vatt sór að creála-
dreng 14 ára gömlum, sem kom hlaupandi, þegar
hann heyiði raust húsbónda síns.
„Hef óg ekki skipað þér að sofa hér inni á næt-
urnar“? spurði hann.
„Jú, herra minn“, svaraði drengurinn feiminn
og hræddur.
„Jæja, hefirðu sofið hórna?“
„Já, herra minn."
„Gott og vel. Segðu mer þá, hver það var, sem
kom inn i vinnustofuna í nótt eða í morgun áður en
lærisveinarnir komu? Segðu mér satt um það, eða
ég mun leita annara bragða til að þröngva þór til
þess. “
Drengurinn var í einhverju- ráðaleysi að hringsnúa
húfunni sinni á þumalfingrinum, en svaraði engu..
„Segðu mér þetta.“
„Enginn, svo framarlega sem óg veit, herra minn, “
svaraði Sebastían og skalf áf hræðslu.
„Þrællinn þinn!“ aagði Murillo.
„Svo sem ég er iifandi maður, hefir enginn annar
en ég komið hér inn mór vitanlega,“ sagði Sebastian,
féll á hné og fórnaði biðjandi ui>p höndunum.
Murillo sagði bistur, „Sebastian! heyrðu nú hvað
ég segi, ég hefi ásett mér að komast eftir hver hefir
teiknað þetta höfuð, og sömuleiðis hin sem þessir ungu
menn hafa sóð á myndaspjöldunum sínum í nokkra
undanfarandi morgna, og í nótt skalltu vaka on ekki
sofa, og ef þú verður ekki á morgun buinn að komast
eftir hver hefir gjört sig sekan í þessu, skal ég láta
berja þig 25 högg. Heyrirðu hvað ég segi? og farðu
nú að mæla litina þína, og þið, piltar mínir, að mála.“
(Framh.).
Að verja pennaskaft með stöfum,
Mislitu endarnir sem mynda sporin eru hafðir
jafn margir og spoiin í stærsta stafnum eiga að vera
mörg, og er best að hafa fyrir sór krosssaumsstafi,
þeir pru í röð. festir undir hólkinn fremst á skaftinu,
hver endi er hafður þrisvar sinnum eins langur og
skaftið, fremst við hólkinn 8- 10 vafningar með öðr-
um litum, t. d. svörtum og endinn festur undir hólk-
inn og vafið yfir alla munsturþræðina, sem eiga að
liggja flatir í röð niður með skaftinu, svo þeir hrugi
ekki upp. Setjum svo, að stórt G sé fyrsti staf-
urinn, í því eru g. þræðir (spor) og þarf þá jafnmarga
anda. Þegar búið er að vefja þótt þessa 8—10 vafn-
inga fremst við hólkinn, 9ru 4 þræðir teknír upp, en
3 skildir eftir að ofan og 2 að neðan, þá einusinni
eða tvisvar (só tvinninn smár) er vafið þétt um
skaftið og yfir alla munsturþræðina nema þessa 4.
Þá eru þeir lagðir niður yfir þennan eina vafning og
þá vafið aftur einu sinni yfir þá. Dá eru allir þeir
sömu 4 teknir aftur upp og einn endi með til hvorrar
hliðar, svo nú verða þræðirnir 6 uppi. Dá er vafið
uin skaftið og þáy eru allir þræðirnir lagðir niður yfir
þennan eina vafning, og þá vafið um skaftið yfir þá.
Nú eru 2 stuðlarnir komnir af G, því næst eru 3
þræðir teknir upp, einn ofan við lengri stuðulinn, en
hinir 2 neðan við, en allir þeir fyrri eru niðri undir
vafningnum, og svona er haldið áfram að taka upp
og leggja niður munsturþræðina eftir því hvað sporin
eru mörg í stafnum. Á milli hvers stafs eru 6—7
vafningar. í minni stafina þurfa fævri munsturþræði
og liggja þá þeir sem umfram eru undir og eru smám-
saman kliptir. Síðast, er húnninn vafinn eins og skaft-
ið og kappmellað með nál yfir hvern vafning jafnóð-
um, helst með munsturlitnum, raðirnar á honum festast
þannig saman, að nálin grípur af og til lítið eitt í
síðasta vafninginn.
Best er að hafa í meðalægi grófann silkitvinna.
Blaðið kostar liér á laudi 1 kr. 25 au., erlendis 2 kr., og
borgisthelmingurinn fyrir 1. júli en hinn við áramót.
Afgrciðsla blaðsins er í nr. 36 á Laugavegi.
Útgefanði: Torfhildur í*orsteinsdóttir Holm.