Dvöl - 01.06.1903, Síða 2

d y 0 l.
ekki við að komur hans yrðu sér ánægjulegar fyrri
en hann kannaðist við yfirsjón sína, og þá hefði eitt
vinalegt augnatillit eða eitt orð verið nægilegt, því
hjarta hennar átti nóg til af fyrirgefningu og hún
beið angurbitin eftir að geta fyrirgefið honum það
liðna og gefa honum góðar vonir um framtíðina.
Meðan þessu fór frám, sagði hún einn morgun við
Phemiu: „Eg þarf ekki að ganga upp í fellin í dag
færðu mér þess vegna salatsfræið og hrafnaklukku-
fræið, ég ætla að fara út í garðinn að sá því“.
„Garðurinn er bæði kaldur og blautur, Faith, og
þar að auki er nóg til að gex-a inn í húsinu“.
„Þú hefur verið i illu skapi í morgun við fólkið
Phenxia, hvað kemur til þess?“ „Allskonar utan og
innan húss störf og eg er orðin þreylt á að ganga
eftir því það veit einu sinni ekki hvað það vill. Eg
stend á höfðinu í inni-verkum og þú ætlar út í garð
að sá“. „Fáðu mér fræið, Phemia“. „Þér verður
kalt, Faith, trúðu nxér og vertu inni í dag að minnsta-
kosti“. „Eg ætla mér að sá í dag“, svai'aði Faith
og fór nxeð það sama út í garðinn og var leið með
sjálfri sér út af önugheitum Phemiu. Golan var ilm-
andi og hressandi eins og vant er að vera þegar
þornar upp eftir rigningu og sólin skín fagurt. Þeg-
ar Faith hafði unnið sig þreylta varð hún rólegri
með sjálfri sér, leit upp frá verkinu lil að sjá hvað
Davíð, sem var hjá henni, tæki sér lyrir hendur.
Hann hafði lagt frá sér rekus[)aðann sinn hallaðist
fram á gi'jótgarðinn og blíndi á græna grashlettinn
fyi'ir framan sig. Barnslegi svipurinn á andliti hans
har með sér einhvern spyrjandi sorgarkeim, sem
Faith þoldi aldrei að sjá, hvað helzt sem hún hafði
handa á rnilli lagði hún af sér og gekk til hans og
það sama gerði hún nú og sagði: „Ertu þreyttur,
elskulegi Davíð minn?“ „Eg veit það ekki“ svai'aði
hann og horfði út i sjóndeildarhringinn „eg er að gæta
að einhvei'ju sem ég get ekki séð“. „Hvað er það
Davíð?“ „Eg veit ]>að ekki“, og um leið og hann
sagði þetta skein megnt þunglyndi út úr augum hans,
sem vanalega voru svo giaðleg. Faith fannst að sér
vera ómögulegt að líta þangað sem hann var að
horfa og stóð því þegjandi hjá honum og íylgdi stóru
hláu augunum hans, sem svo ógreinilega sýndu hina
fögru, hjúpuðu sálu hans, sem dvaldi bak við þau
Þá tók hún eftir að maður ofur seinfær var að fara
yfir engjarnar hjá Oskjuvatninu og þegar hann nálg-
aðist Harribecsbúgarðinn snéri hann að garðshliðinu
og þá þekkti hún að það var Vilhjálmur Cavei-s, sem
var lúðurþeytari þar í héraðinu og var að öðru leyti
svo mikill drykkjumaður og ræfill að siðaðra fólk
vildi sem minnst hafa við hann að skifta. „Góðan
daginn, ungfrú! Hvernig líður yður?“ kallaði hann
til hennar. „Og vel, Villi, eg þakka. Þér eruð
snemma á ferð núna með hornið yðar“. „Þér eigið
víst við að ég só seint á ferð i dag, ungfrú góð. Eg
hef líka verið að spila á hornið mitt í alla nótt í
brúðkaupsveizlu hjá Landers og það var líka veizla
sem vert er um að tala, og hrúðuriun var sannar-
lega falleg“. „Hver var brúðurin?“ spurði Faith.
„Hver skyldi hafa verið það nema fallega stúlkan
hún dóttir hans. Hún var ljómandi girnileg brúður
og hún hefur líka fengið fallegan pill, því það mun
naumast finnast fallegri ungur maður í heila hérað-
inu en Archie Renwick“, svaraði hann. „Heldur en
hver?“ „Heldur en Archie Renwick, brúðguminn
sjálfur“ svaraði hann. [Framh.]
Varnarræða Sókratesar eftir Plato.
(I íslenzkri þýðing).
(XXI).
Haldið þér nú að eg myndi hafa haft það af í
svo mörg ár eg hefði fengist við opinber málefni, og
ef eg með þeirri breytni sem góðum manni er sam-
boðin, hefði fengist við það og barist fyrir hinu
rétta, og metið það mest eins og vera her? Nei,
fjarri fer því, Aþenuborgarmenn, hvorki eg né annar
maður mundi hafa haft það af. En um mig mun
það augljóst verða allt mitt líf í gegn, bæði ef eg
eilthvað gerði, sem laut að hinu opinbera, ogíeinka-
málum slíkt hið sama, að eg aldrei vægði til við
nokkurn mann móti því, sem rétt var, hvorki við
aðra, né heldur nokkrum þeirra, sem rógberar mínir
segja lærisveina mína. En eg hefi aldrei verið kenn-
ari nokkurs manns, en ef einhver vill hlýða á mig
þegar eg tala og ræki köllun mína, þá hefi eg aldrei
meinað neinum, hvorki yngri né eldri, enda er eigi
svo, að eg haldi samtal fyrir borgun, en án bcrgun-
ar. Ekki heldur leyfi eg jafnt ríkum að spyrjg mig
og ef menn óska þess að heyra hvað eg segi þegar
eg svara; og hvort sem nokkur af þessu verðurgóður
eða eigi, þá á eg eigi að réttu sök á því, þar sem eg
aldrei hefi lofað neinum kennslu eða kennt. En ef
einhver segir, að hann hafi sérstaklega lært eitthvað
eða heyrt hjá mér, sem allir ekki námu og heyrðu,
þá megið þér vera vissir um, að hann fer ekki með
sannindi. [Framh.]
Göfug sjálfsafneitun.
Eftir Mrs. E. Burke Collins.
Jón Raleigh gekk niður tröppurnar á stóra, gráa
og skrautlega steinhúsinu sínu eitt skuggalegt kvöld
og fetaði nærri ]>ví hljóðlaust til lystigarðs, sem þar
var í nánd, því hann ætlaði sér að íjarlægjast með
því skarkalann í stóru borgimn, sem hann hjó í
og verja þar inni nokkrum rólegum augnablikum til
umhugsunar. Jón Raleigh var rithöfundur, vísinda-
og lærdómsiuaður hinn mesti, — maður, sem allir
þekktu og báru lotningu fyrir. Ilans uppgötvanir í
jarðfræði og öðru, voru á meðal þeirra þörfustu á
19. öldinni, svo hann varð mjög nafnfrægur. Raun-
ar var hann orðinn gamall, því sjaldan, sem aldrei,
mun lárviðar kranz heiðursins vera seltur á höfuð
listamannsins fyrri en aldurinn er húin að sljófga
augu hans og silfra hárið. Já, haun var orðinn
gamall og átti hvorki konu eða börn og engin ásta-
bönd bundu hann við heimilið, þó hann nefndi hið
stóra og fagra múrhús, sem hann átti og hjó í
„Heimili“. þá var það ónógur dvalarstaður fyrir ein-
mana hjarta vísindamannsins, ])ví eins og orðið
„maison“ táknar í franska málinu einungis heimili,
en hcfur ekkert í sér fólgið, sem bendir á hversu