Dvöl - 01.06.1903, Side 3

D V 0 L.
23
heirnilið er að öðru leyti. Var heiniilið Jóni Raleigh
að eins nafnið tómt. Hann sat allan liðlangan
daginn við skrifborðið, en þegar kvölda tók gekk
liann annaðhvort á fund vísindamanna í samkundu-
liúsi þeirra eða hafði nokkra vini sína heima hjá sér,
sem voru gamlir piparsveinar eins og hann, en þeir
liurfu honum smátt og smátt svo um síðir urðu sár-
fáir eftir af þeim, sem liann haíði gaman af. Nátt-
úrlega stóð hin mikla tízkutrúa veröldinni opin fyrir
honum og mörg hundruð af skrauthýsum sömuleiðis,
hverra íbúar sóttust eftir félagsskap hans, en hann
fann enga ánægju í því og hélt áfram að lifa ein-
mana eins og þeir, sem „vefja utan um hjarta sitt
svo það springi ekki, halda augum sínum frá að fella
tár, og verja ennið fyrir höfuðverk, og þræða svo
alfaraveginn einsamlir"'.
Hann var magur, hár og grannur, og herðalot-
inn, eins og þeir eru oít, sem sitja mikið við skriftir
og gráhærða höfuðið honum á laut jafnan niður
þegar hann gekk, eri allir fylgdu þó ferðum hans
með aðdáun, af því hann var sprenglærður, auðug-
ur og í hárri stöðu. En hann veitti því engu athygli
og kærði sig ekkert um virðingarmerki þau, sem hon-
um voru sýnd. Saga þessi mun sýna hversu hjarta
hans var laust við að hugsa á veraldlegan hátt, og
heimurinn dró stundum dár að því. Þetta umtalaða
kvöld gekk hann í hægðum sínum inn í lystigarðinn,
og tók sér sæti í afskekktuin krók og hafði stórt tré
að baki sér. Þá heyrði hann rifrildi í svo háum
og hvellum málróm, að honum fannst það smjúga í
gegnum hverja smátaug. Hann leit við og sá unga
konu með tvær litlar stúlkur við lilið sér, allar voru
þær mjög ríkmannlega klæddar og eftir nýjustu tízku
Bak við þær stóð hávaxin, ung stúlka, náfftl eins og
marmaralíkneski af Júnó, hún bar rólegt yfirlit, augu
hennar voru grá en nú leiftraði reiði og fyrirlitning-
areldur út úr þeim, hún hafði hár brúnt og mikið,
sem var sett vel upp undir hvítan gamaldags strá-
hatt. Hún var viðhafnarlaust klædd, til þess að segja
ekki fátæklega, og líktist landflótta prinsessu, þar sem
luin stóð fftl og þegjandi með bók í litlu, beru hend-
inni sinni. „Eg hef þolað ósvífni yðar helzt til lengi
og eg ætla mér ekki að gera það lengur11, hvein í
ungu konunni, án þess að hirða um að hún var á
almennum stað. „Þér eruð handónýt Grace Forester!
Eg fékk yður fyrir barnfóstru og kennslukonu og
hef þannig haldið yður í heila 6 mánuði og þér haf-
ið ekki gert annað en að koma hörnunum í vand-
ræði. Aðeins núna á meðan þér voruð að lesa þessa
hégiljubók, sem þér haldið á, var nærri því búið að
keyra yfir báða iitlu englana mina. Komdu Flossie!
komdu Dóra! Við skulum halda heim, en hvað yður
snertir, ungfrú Grace Forester, þá inegið þér fara
livert á land, sem þér viljið. Þér skuluð aldrei fram-
ar færa óánægju inn í mitt hús. Sækið þér að eins
koffortið yðar, því það er ómögulegt að bera nokk-
urt traust til yðar“.
„En frú Green!11 og myndaslyttulika andlitið
lýsti ótta og skelfingu. „Eg er ókunnug i þessari
risavöxnu borg. Þér ætlið þó ekki að reka mig í
hurtu svo eg deyi úr hungri? Eg þekki hér engan
lifandi mann, og þér tælduð mig frá rólegu sveita-
heimili til þess að passa börnin yðar og síðan er
fólkið farið sem eg var hjá, og eg veit ekki hvert,
Eg er munaðarleysingi, sem á ekki eitt einasta skyld-
menni á lífi, og ef þér rekið mig í burtu, hvert á eg
að lialda? Hvað á eg að gera af mér?“ „Það kem-
ur mér ekkerl við“ svaraði hin harðhjartaða kona
kuldalega. „Farið þér á einhverja menntastofnun og
sækið þar um að verða þjónustustúlka. Án alls efa
getiö þér einhverslaðar fengið vinnu en hvað mig á-
hrærir þá hef eg ráðið við mig að láta yður fara
því það er ómögulegt að treysta vður, og þar að
auki hefur bróður minn sýnt sig líklegan til að fara
að elska yður og það er meiri svívirða en svo að
eg geti þolað að hann fari að innlima yður í okkar
ætt“. „Hættið þér og segið ekki íleira11 sagði hún
um leið og þóttasvipur flaug yfir fftla andlitið hennar.
„Trúið mér, eg vil ekki giftast inn í ættbálk, sem
samanstendur af eins illa uppölduín ^ meðlimum og
þér eruð! Frú Green. Eg býð yður því góða nótt!
Eg er einmana en Guð mun ekki yfirgefa nfig fyrir það!“
Um leið og hún sagði þetla gekk hún hrygg ög skjálf-
andi í burtu frá henni.
Jón Raleigh hafði heyrt hvert einasta orð til
þeirra og þegar stúlkan var farin gat hann ómögu-
lega að sér gert að standa ekki upp og fara á eftir
henni; hann mætti henni á afskekktum stað ogsagði
nokkuð afkáralega: „Fyrirgefið ungfrú, en eg heyrði
hvert orð af því sem konan þarna sagði við yður.
Fyrirgefið mér að eg ætla að tala við yður; eg er
gamall maðúr, en þér eruð aðeins barn að aldri.
Lofið þér mér að hjálpa yður, þér megið ekki fara
einmana út í heiminn — unglingur eins og þér er-
uð“. Hún stóð frammi fyrir honum þarna með aug-
un full af tárum og virti ellilega og vinalega andlitið
á honum fyrir sér. „Þér eruð mjög góðhjartaður herra
rninn11, svaraði hún, „Eg á nú ekkert heimili fram-
ar. Faðir minn var Rikkliarður Forester, sem var
kaupmaður í Albany, hann varð gjaldþrota og skildi
inig eftir bláfátæka og einmana, þegar hann dó fyrir
tveimur árum“. „Rikkharður Forester! Hvað er að
heyra þetta? Eg þekkti hann vel, hann var einn af
fornvinum mínum. Eg er Jón Raleigh11.
Roði færð st í fölu kinnarnar á henni þegar hún
heyrði þetta og hún rétti fram bókina, sem hún var
með, hann leit á hana og hnykkti við, því þá bók
hafði hann samið, óg það var í fyrsta sinni í lífi hans
sem hann fann til ánægju yfir heppni sinni. „Já,
eg er hinn sami Jón Raleigh11 sagði hann „þakka yð-
ur fyrir, góðin mín, að þér veitið verkum mínum at-
hygli. En löngun yðar til að lesa bókina hefur gert
yður heimilislausa. Þess vegna, ungfrú Forester,
skuluð þér koma heim með mér. Gamla ráðskonan
mín mun sjá um yður í nótt. Á morgun11.------------—
Hér þagnaði hann allt í einu og gömlu góðgjarnlegu
augun hans störðu nákvæmlega á hið fagra niður-
lúta andlit fyrir framan hann — „Við skulum sjá
til“, sagði hann.
Grace gekk heim með honum eins og auðsveipt
barn, því það var ómögulegt að efa eða tortryggja
Jón Raleigh. Þegar hún horfði inn í augu hans
treysti hún honum, heiðraði, og bar djúpa lotningu
fyrir honum. Morguninn eftir spurði hann Grace
Forester, hvort hún vildi ekki verða konan sín. Auð-
vitað nefndi hann ekki ást á nafn. Hún varð fyrst