Dvöl - 01.08.1906, Blaðsíða 2

30
DV0L.
uppgötvað, að þeim væri miklu þægilegra að mega
vera fríir og frjálsir í þessu ágæta haglendi, en að
bera okkur á bakinu yfir landið og farangurinn okk-
ar í tilbót. Já, við gátum sagt með sanni. að við
stóðum þarna í standandi vandræðum. Tveir af
okkur ráðgerðu þá að fara af stað að elta þá,
eins og hnattleikarinn hleypur eftir vakra hnettinum
sínum; en íslenzki vinurinn okkar, sem var sá einasti
af okkur sem þekti kæki þessara litlu dýra, bannaði
okkur það eindregið. Hann varð töluvert alvörugef-
inn og sagði eitthvað á þessa leið: Við erum hér
í miklum vanda staddir, og skulum því ekki sjálfir
auKa hann með neinni óforsjálni. Það getur vel verið,
að við náum hestunum aldrei aftur. Það er nú farið
að dimma og þokan er að aukast, og það er alveg
gagnslaust og fara að elta þá. Þeir geta hlaupið
miklu hraðara en við, og þeir hafa vel vit á að halda
sér í hæfilegri fjarveru. Það er að eins eitt einasta
ráð til að ná þeim aftur, og það er í því fólgið, að
fara að þeim með brögðum, en ekki valdi".
Orð hans, svo stillileg og hyggileg, höfðu þau
áhrif á okkur, að við sáum undir eins að hann ein-
göngu gat ráðið fram úr þessum vandræðum, og við
gáfum þetta því á hans vald. Við stóðum þarna
kyrrir stundarkorn og horfðum eftir hestunum okkar,
sem hlupu lengra og lengra frá okkur; svo stönsuðu
þeir, litu aftur fyrir sig fáein augnablik og byrjuðu
svo að bíta. Þeir voru víst komnir fimm eða sex
hundruð álnir frá okkur. (Framh.).
Kenslukonu vantaði.
(Þýtt).
(Niðurl.). »Skyldi gamla ráðskonan ]tá vera
hér ennþá!« Walter Elkenton var ekki kom-
inn heim úr ferðalagi sínu í öðrum löndum og
Ella kenslukona dvaldi á meðan í skrauthýsi
þessu og kendi dætrum hans, sem nærri því til-
háðu hana. Það gengdi furðu, hvað lnin eins og
yngdist upp í þessu nýja heimkynni sínu. And-
lilsfegurð hennar, sem var tiltakanlega mikil,
jókst, svo var hún og þess kyns, sem ekki fölnar
svo skjólt, og í hreina útiloftinu varð litur henn-
ar skærari, í augum hennar var hlíðlegl leiftur,
og hún h'afði ætíð haft einskonar gleðiljóma í
svipnum, sem nú var orðiun ennþá fegri en á
fyrri árum hennar, því þá skein meiri og dýpri
alvara og ákvörðun út úr honum en nú. í
mörg undanfarin ár hafði hún dulið undir ró-
legu útliti einkenni upp á harða lífsbaráltu, en
sem hún hafði með miklu innra stríði gengið
sigri hrósandi frá; en öll merki um þá barátlu
voru nú horfin af fallega andlitinu hennar.
»Mosahæðin« var lmstaður herra Elkentons
neíndur, og það var fagur og friðsamur bú-
staður.
Þremur árum eftir þennan fyrnefnda júní-
dag, þegar systuruar tóku á móti kenslukonu
sinni, sátu þessar þrjár stúlkur í rökkrinu eflir
kvöldverðinn og voru að tala saman og gera að
gamni sínu. Þá í október álti Ella að missa
aðra af námsmeyjunum, nefnilega Lilju, hún
átti þá að fara til frændkonu sinnar til þess að
fara að taka þátt í félagslifinu, en Nelly átti að
halda áfram að dvelja heima á Mosahæðum í
tvö ár.
»Segið þér okkur eina sögu«, sagði Nelty.
Hún sat á tröppu við súlnaganginn og hallaði
höfðinu upp að einni súlunni, »og lieizL kæra
Ella mín, einhverja sögu um ástamák, bætti
hún við.
»Sögu um ástamál! tók kenslukonan upp
eftir henni. »Eg skal hugsa mig um. Þá byrj-
ar saga min svona: »Einu sinni fyrir mörgum
árum —«
Lilja fór að hlæja og sagði: »Þetla á þá
að verða einhver álfa- eða huldufólkssaga heyri
ég, fyrst hún byrjar svona«.
»Nei, nei, það er ástarsaga«, sagði Ella og
stökk ekki bros af vörum og byrjaði söguna
aftur.
Einu sinni fyrir mörgum árum lifði stór-
rikur maður sem átti feiknastóran búgarð auk
margra annara stóreigna. Hann gifti sig þegar
hann var kominn á efri árin, og trúði bersýni-
lega á konuna sína, en skömmu eftir giflinguna
voru þau á reið saman, hesturinn hennar fæld-
ist svo hún datt af baki og beið bana af, og það
rétt fyrir augunnm á honum. Þetta óhappa-
lilfelli féklc svo mikið á hann, að hann tók sig
út úr umheiminum svo árum skifti, lokaði sig
inni í skrautliúsinu sínu og vildi engan manii
sjá, en lifði einlííi. Þá dó sjvstir lians, sem var
fátæk og eftirlét sér son 13 ára gamlan, sem
hún hað hann fyrir á deyjanda degi; rétt um
sömu mundir dó systir kounnar hans elskulegu,
sem hann gat aldrei gleymt; hún skildi eftir 10
ára gamla dóltur sína vina- og eignalausa. Þessi
gamli ríkismaður tók því bæði þessi börn lieim
til sín á sama degi, og upp frá því tók hann
upp hina fyrri gleði sina og gerði alt sem i hans
valdi stóð til að láta heimilið verða skemtilegt,
og veitti þeim hið bezta uppeldi.
»Hvað hétu þau?« spurði Nell)r.
»Þú mátt sjálf skýra þau hvað sem þú vilt«.
»Jæja, golt og vel. Pabhi minn lieitir hinu
fegursta nafni, sem lil er í heiminum, — liann
heitir Walter, og svo getur þú Lilja skírt stúlk-
una. Eg' kalla drenginn Walter«.
»Þá skal ég nefna stúlkuna í höfuðið á þér«,
sagði Lilja, og kalla hana Ellu, þá heita þessi
fóstursvstkini Walter og' EIla«.
Ef bjart liefði verið, þá mundu systurnar
hafa tekið eftir að kenslukonan varð náhleik, en
liélt samt áfram með stillingu. A meðan á þessu
stóð, gekk liár maður yfir grasflötina, spottakorn
lrá þeim, og gekk inn í húsið gegnum litlar gler-
dyr, sem voru á bakhliðinni á viðhafnarstofunni,
gekk yfir gólfið og setlist hakvið knypplinga-
gluggatjöldin í dimmunni, og svo nærri þeim,
að liel'ði liann rétt frá sér hendina, þá liefði liann
getað þreifað á sérhverri þeirra, en þær höfðu
ekkert tekið eftir komu hans.
»Jæja«, sagði ungfrú Wliitman, »fyrst þið
hafið nú nefnt þau Walter og Ellu, þá skal eg