Dvöl - 01.03.1909, Qupperneq 1

D V Ö L.
9. ÁR.
Góðsemi (Kindness).
Áframhald af greininni „Kraftur viljans".
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Vér segjum því við vini vora og sérhvtrn
annann. Ræktu heimilisdyggðirnar, heimilisfrið-
inn og heimilisfegurðina í verltinu. Kostaðu kapps
um að gera liið litla heimilisfélag sem þú átt heirna
í, eins skemtilegt, eins skinsamlegt, eins góðgjarnt
og eins hamingjusamt og þér er framast mögulegt.
Hvað lielzt sem fer afvega í heimi atvinnunnar og
viðskiftalífsins, hve örðug sem kapphlaupin um
auðlegð og upphefð kunna að vera, láttu samt
ekkert skemma hreinleika hinnar jöfnu elsku scm
þú býrð við heima, eða varpa nokkru sundurlynd-
isepli inn í samræmi heimilisfriðarins.
í samfélaginu á heimilinu vinnst ánægjan með
smávegis góðgirnislegri, daglegri og stundvíslegri
nákvæmni; og tækifærin til að gera vinalega greiða,
sé leitað eflir þeim, bjóða sig æfinlega og ætíð
fram, það er með orðum, málrómi, látbragði og
tilliti að varanlegur kærleiki er oft unninn. Sá,
sem slær slöku við þessa smámuni, svo lcallaða,
en lætur sér lynda að trana sér fram þegar um
stærri fórnir er að ræða, mun sjaldan ná því að
vera elskaður.
Þetta líf samanstendur ekki af stórum fórn-
um eða skyldum en af smámunum, í liverju að
bros, góðsemi, smávægilegir greiðar, sem veittir
eru jafnaðarlega, vinna og varðveita hjörtun, og
veitir varanleg þægindi. Særðu ekki. Láltu enga
særandi setningu í ljósi, segðu ekkert slæmt orð,
og láttu engin svipbrigði á andliti þínu, gremja
aðra eða skjóta þeim skelk í bringu. Vér erum
umkringdir af tilfinninganæmum hjörtum sem jafn-
vel ómild orð eða tillit getur fylt með sorg. Ef
þú hirðir ekkert um meiningar annara, þá mundu
samt eftir að margir menn eru öðruvísi gerðir en
þú, og varpaðu aldrei hvorki með orðum eða til-
liti skugga á hamingjusamt lijarta, né hrektu burtu
gleðibrosin sem leika á andliti annara.
Margir missa af tækifæri til að segja eitthvað
gott með því að draga að gera það, á meðan þeir
eru að vega það í huganum; vorar beztu tilhnegj-
ingar eru of veikar til þess að þær þoli mikla
handleikni. Ef þér verður á að nefna þær ekki á
því augnabliki sem þær gera vart við sig, þá freyða
þær, gufa upp og fara. Súrni þær ekki, aflagast
Þ^r, missa all líf, íjör og gneistaflug við geymzl-
una.
Talaðu þess vegna óhikandi þegar þú ert hneigð-
ur td góðsemi. Vertu sanngjarn við ókunnuga.
Mundu eftir slitna bróðurbandinu á milli ykkar,
sem enn þá blæðir úr, og varaðu þig á að særa
NR. 3.
hann með atliugunarlausum verkum eða meinleg-
orðum. Ókunni maðurinn! Hefur, ef til vill, áttheima
í eins kærleiksríku vina félagi og því er vér lifum í,
en er nú einsamall og vinaláus, hann metur mik-
ils að hitta líkingu þeirra er liann elskar, en sem
eru langt f burtu, og þegar góðlátleg orð og kær-
leiksríkt atlæti fellur í hans ldutskifti, vitum vér
ekki hvað hjarta hans verður viðkvæmt og hve
niörg heit þakklætistár hann fellir. Talaðu vin-
gjarnlega, óþolinmæðisorð vina vorra særa ekki
svo biturt, af því þú ert svo umvafin af kærleika
þeirra, þeir vita að það voru athugaleysis orð, og
þau gleymast slcjótt, eða ef svo skyldi ekki vera,
þá geturðu þolað last af einum þegar svo margir
aðrir elska þig; en sá sem er einmana og vinalaus
finnur svo sárt til óvinveittra orða. Hjarta ein-
stæðingsins er í því líkt vínviðurplöntunni sem
hefur verið rifin frá stofninum, að það reynir
að vefja greinar sínar utan um hinn fyrsta hlut
sem verður á vegi þess — til að leita að sam-
hyggð. Er kærleikurinn svo lélegur hlutur í
lieimi þessum, eða eigum vér svo mikið til af
lionum að vér getum svo hæglega varpað frá okk-
ur hinni meðfæddu góðgirnis-tilhneigingu sem
okkur byðst?
Ó, ger það ekki vinur minn!
>
Urvals samræður.
Eftir Platon.
Pýtt úr grísku af prófessor C. J. Heise.
(Framh.)
»Hvenær eignast þá sálin sannleikann? Því
þegar hún reynir að skoða eitthvað með Iíkaman-
um, verður hún auðsjáanlega svikin af honum.
Það segir þú satt.
Og er það ekki með umhugsuninni, sé það á
nokkurn máta, að eitthvað af því sem er opin-
berar sig fyrir henni? — Já, —
Og hún. hugsar þó bezt, þegar engir af þessum
hlutum trufla hana, hvorki sjón eða heyrn, sársauki
eða eftirlöngun, en þegar hún er út af fyrir sig
eina eins mikið og liægt er, sleppir líkamanum,
og eins mikið og hún getur, án þess að umgang-
ast liann, sækist eftir þvi sem er. — Þannig er
það. — Eftir því fyrirlítur sála heimspekingsins
likamann, flýr hann og reynir að ganga inn í
sjálfa sig? — Þannig lítur það út. En hvernig
hagar það sér í því, Simmías? Föllumst vér á,
að nokkuð sé réttlátt eða ekki? — Seifur veit að
vér gerum það. —
REYKJAVÍK, MARZ 1909.