Dvöl - 01.04.1909, Blaðsíða 2

14
D V 0 L.
ir eins í samband við Jakobinska ílokkinn og
varð þá jafnframt trúnaðarmaður hans — trún-
aðarmaður — leynisendiboði 1 mörgum áríðandi
málefnum. Þessar tvær hefðarkonur sem elsk-
uðu hann, vöktuðu svo nákvæinlega uppá komu
hans og burtför, nærvera hans var hið sama
fyrir þær, og sól og sumarblíða, og þær áttu
engan vilja nema hans; þegar það var hráðnauð-
sýnlegt fyrir málefnið að hann fjarlægði sig, þá
beið lady Gordon eftir honum með líkri þrá og
móðir mundi hafa gert; sömuleiðis hin unaðar-
ríka Sara, beið hans með löngum, blíðum og
elskuríkum hugrenningum, dýpri, en haíið —
með elsku sem beið vongóð og glöð eftir þeim
málalokum sem forlögin geymdu þeim í slcauti
sínu, og sem hún vonaði fastlega að mundu
hljóta að verða hamingjurík.
Þannig leið veturinn mjög skemtilega. Ed-
inborg, sem jafnan er hermannaborg, mátti þó
sérstaklega heita það á þessum tíma. Söguríku
strætin hennar réðu þá yfir eldgömlum köstul-
um, sem voru þétt skipaðir hermönnum; tignar-
fólkið írá láglendinu bjó í skrautlegum húsum í
(ionongötunni og öðrum útúr liggjandi strætum,
sem bera nöfn þess þann dag í dag; sérhver
hálenzkur höfðingi með fylgilið sitt, var klædd-
ur sínum einkennilega rauðstykkjótta klæðnaði,
eins og menn þeirra gerðu lika, þrengdu sér um
þrönga, upphækkaða veginn; voru háværir og
þrætugjarnir og reyndu oft yfirburði sína með
laghnífunum. Engir í heiminum voru tilfinn-
inganæmari eða skáldlegar sinnaðir. Engir
skreyttir breytilegri litum, og engir sem voru sér
fremur út um æfintýri og herferðir. Jafnvelþeir
sem lifðu rólegasta lífinu sóttu lúðurþeytarana
og hljóðpípublásturinn, fána — skrúðgöngur og
vopnasýningar, bæði þeirra tiginbornu og ann-
ara herskárra manna. Og þegar nóttin kom
voru göturnar fullar af blys-drengjum og þjón-
um með burðarstóla.
Stórhýsi þeirra ríku voru öll uppljómuð og
inni í þeim heyrðisl gleðilæti, hljóðfærasláttur
og dans. Sara mac Argall, var vel þekktur
gestur á slíkum stöðum. Margar af fallegu
stúlkunum öfunduðu hana af þvi að henni hefði
hlotnast að ná ástum hins ásjálega Hektors mac
Donalds, og í raun og veru gekk enginn girni-
legri ungur aðalsmaður um þessi áhrifamiklu
stræti en Hektor mac Donald var. Hvar sem
hann gekk fylgdu augu fallegu stúlknanna hon-
um — þau miðluðu honum af áhrifum sínum;
og jafnvel konur sjómannanna, hættu að kalla
upp með vörur sínar en námu staðar er hann
gekk framhjá, til þess að bugta sig og senda
honum fáein hrósyrði. Honum fannst líka að
hann vera svo framúrskarandi hamingjusamur í
æskufjöri sinu og ást, svo hreykinn og hugrakk-
ur við starf sitt; svo háttsettur og unaðsrikur,
svo yfirmáta skrautlega klæddur, svo fyrirtaks-
vel vopnaður, og auðsjáanlega hetja sú, sem bæði
menn og konur dreymdi um. Og svona lagað
líf var hann skapaður fyrir.
Ef honum varð nú á að hvarfla huga sínum
til Thyru, þá varð það til þess að hann fór að
velta því fyrir sér, hverskins óhappanorn að
hefði búið í henni — sem hefði orkað að halda
sér föstum í fjóra mánuði — fjóra langa mári-
uði! Innan um svo margvíslega staðhætti sem
voru eðli hans svo gagn ólíkir. En það var i
raun og veru svo nauðasjaldan, sem hann leyfði
sér að hugsa um hana. »Hún er komin svo
langt, langt burtu«, sagði hann utan við sjálfan
sig. »Eg skal aldrei, aldrei sjá hana aftur!«
Þegar hann var að mæla þetta fyrir munni sér
var hann að ganga upp Conongötuna einn ettir-
middag vorið 1746, og þessar hugsanir þrengdu
sér inná hann móti vilja hans. Gatan var troð-
full af iblki, og fagurt sólskin var úti. Lúðra-
hljómurinn ómaði í loftinu, blómstursölustúlkurn-
ar voru með blómvendi 'úr primrósum og
»dafl*odils«; lífið var í hæsta máta fjörugt og
margbreytilegt bæði í heimilislegu og hermann-
legu tilliti. Eigi að síður voru liugrenningar hans
honum til stærstu skapraunar, sí og æ að minna
hann á lilla gráa húsíð við blágráa Norðursjó-
inn og á fallegu stúlkuna i brúðarfötunum, sem
kom brosandi niður stigann á móti honum —
og svo hin hræðilega auðmýkjandi afleiðing!
Hann leit skyndilega upp, óþolinmóðlega, til þess
að leita aðeinhverju afdrepi fyrir þessum kveljandi
hugsunum.
Heil herdeild af enskum hermönnum var
að fara um götuna; stór hópur að drengjum elti
skarann og fylti þröngu götuna, og jafnvei loft-
ið endurliljómaði af hlátri og háðsglósum.
Honum féll ekki að verða fyrir lmippingum
þessa háværa flokks, svo hann hörfaði til baka
inn í gluggahvilft á búðardyrum sem hann var
i þann veginn að ganga framhjá. Honum hefði
þótt betra að ganga inn, en hann sá að þetta
var krambóð sem verzlaði með kvennaskraut,
svo hann gekk ekki inn.
Hermennirnir gengu framhjá, og hinn hóp-
urinn á eftir þeim, en hann tók ekki eftir því.
Veri það eins og það var, en endurminning hins
liðna gerði þannig leik að honum, og jafnvel
lúðrablástur herflokksins læsti sig inn í þetta
hörmulega bergmál. »Aldrei framar«, mælti
hann fyrir munni sér. »Hún er kominþúsund-
ir mílna i burtu«, bætti hann gramur við. Svo
stappaði hann íætinum og hélt af stað.
En örlagadísin brosti háðslega á efiir hon-
um. Þvi fyrir innan handmál, með aðeins lok-
aða hurð í millum sín sat Thyra Varrick. Hún
var i mestu hægð að skoða mjúkt ullarband og
beið eftir því að hópurinn á götunni dreyfði sér;
en ef hún hefði lokið hurðinni upp til að ganga
út, eða ef Hektor hefðí lokið henni upp og geng
ið inn þá hefðu þau mætst á þröskuldinum.
Ilefði örlagadísin aðeins opnað hurðina sem var
á millum þeirra! Ef Hektor hefði litið við, er
hann skundaði niður götuna, þá hefði hann séð
Tyru vera á hælunum á sér! Ef einhver kunn-
ingi liefði stöðvað hann á götuhorninu og tal-
að við hann einar þrjár mínútur, þar til hún
hefði náð honum hvað skyldi þá hafa skeð?