Dvöl - 01.04.1909, Blaðsíða 3

D V 0 L.
Vér skulum leggja þá spá niður i eyðu þá sem
skilur hjarta ugmennis, sem er jafn hverflynt og
hann er móttœkilegur fyrir allskonar áhrif. Fyr-
ir Tyru hefði þag orðið jafn kœrkomið sem eðli
iegt tilfelli. Hún var ekki komin í neinar nýar
truflandi kringumstœður. Eins .og hún hafði
elskað Hektor, þegar húu ætlaði að yfigefa allt
fyrir hann, þannig elskaði hún liann enn þá; og
hún mundi hafa mætt honum með þvi ástriki,
sem honum mundi hafa komið mjög illa, og
þótt auðmýkjandi fyrir sig. Því hún ríkti ennþá
yfir hjarta sínu með jafnmiklu valdi og húngerði
hinn mæðusama dag þegar hún var þvínguð til
að sigla með föðar. sínum á Jómfrúnni frá Orkn-
eyjum.
Þeir sem hugsuðu að hún væri róleg, og
táralaust hugrekki hennar táknaði undirgefni,
viltust ln-apalega, því jafnvel þá var hún að telja
sér trú um að það hlyti að finnast einhver úr-
ræði til að sleppa við hin fyrirhuguðu forlög sín
sem henni voru svo ógeðfeld. »Eg skal vera
róleg«, sagði hún við sjálfa sig, »þangað til við
komum til Aberdeen. Þar verðum við í tvo
daga, og et til vill verður þá einhver maður til
að heina mér braut, — eða þá eitthvað annað
— út úr þessum vandræðum«.
En hún var viss um það að hún hlyti að
strjúka af skipinu í Aberdeen. Á meðan stóð
svona á fyrir henni, tók hún upp á sig — og
það svo fullkomlega — hrygðar og undirgefnis-
svip, sem jafnan reyndist almáttugur hjá föður
hennar — já, viðkvæma undirgefnin hennar
snart hjarta hans þannig að hann gal ekki tára
bundist, svo liann tók stúlku til að þjóna henni
og að hann sá svo vel fyrir öllum þörfum henn
ar á leiðinni, það voru ávexirnir af virðingu
þeirri sem hann bar fyrir þöglu og þolinmóðu
barnasorginni hennar.
Ei að síður var hún ekki fyr komin upp á
þilfarið en hún fór að líta í kringum sig eftir ein-
hverri hjálp. Fyrsta daginn gat hún engu til
leiðar komið. Leigðu stúlkuna þorði hún ekki
að stóla upp á, henni fannst hún hvorki vera
hyggin né áreiðanleg, hún þóttist sjá að hún
mundi annaðhvort af hræðslu eða i hagnaðar-
skyni svíkja sig; svo hún þóttist einungis geta
notað hana til þess að fjarlægja grunsemi föður
síns, og til þess að fullvissa hann um undirgefn-
is hugarþel sitt. IJún sat samt um með mestu
hugdyrfð sérhvert tækífæri sem byðist, at því
hún vissi svo vel af einhverjum innri kraftisem
krafðist fullnægju, ekki einungis gagnvart karl-
mönnunum. en jafnframt gagnvart tilfellunum
sem nú fjötruðu hana. Hún var eins viss um
þelta og að hún hefði hjálpina fyrir augunum,
já, spursmálslaust, og án allrar sundurliðunar sem
var svo langt frá eðlisfari hennar og reynslu.
Þegar tók að dimma næsta dag sá hún að
maður gekk inn í áhaldaklefann, og henni fanst
hún bera kennzl á andlit lians og göngulag; hún
fór á eftir honum, og þegar hann snöri sér við
þekkti hún hann og sagði glaðlega: »Ert þú
þarna Matthias Saxby?« Hinn illa klæddi ó-
iS
brotni risavaxni sjómaður rétti henni hendina
og sagði: »Eg sá þig þegar þú komst út á skip-
ið, en eg var hræddur um að þú hefðir gleymt
mér«. »Það var ljótt af þér að halda það,
Matthías, eða gleymir stúlka nokkurntíma drengn-
um sem sat hjá henni á skólabekknum? — Þú
tókst upp á þig of mörg högg mín vegna til þess
eg gæti það«. »Eg hafði ánægju af þvi, eg hefði
ekki getað séð ráuðu merkin eftir ólina á litlu
hvítu höndunum þínum.« Þá gekk hún fast
upp að honum, lagði hvítu Jitlu hendina sina i
stúru lúkuna hans og sagði: »Mathias, eg er i
stórum vandræðum — stórum vandræðum. Og
þú getur hjálpað mér úr þeim ef þú vilt.« »Eg
skal gera alt sem nokkrum manni er unt að gera
fyrir þig. Hvað gengur að þér, Thyra?« »Fað-
ir minn vill láta mig eiga Róhert Þórsson, en eg
vil ekki eiga hann, þú hlýtur að muna eftir Ró-
berti?« »Þegar eg kæri mig um að muna eftir
lionum. Mér hefur aldrei geðjast að honum.
Hann barði mig einu sinni þegar eg var 12 ára
gamall tyrir að eg skemdi fiskinet, sem hann
átti þó ekki sjálfur. Eg er ekki búinn að gleyma
því, og ef eg get hjálpað þér undan honum þá
skal það verða mér sönn gleði!« »Eg vil ekki
eiga hann, Mathias«. »Mig undrar það ekki.
Hann er 10 árum eldri en þú — og er langt frá
tallegur maður«. »Og af því eg vildi ekki eiga
hann, fór faðir minn með mig á sjóinn, svo eg
geti engum öðrum gifst. Og eg er sjóhrædd, og
eg vil ekki l'erðast til Indlands«.
Aðflutningsbann áfengis
Eftir Magnús Einarsson dýralækni.
Ritlingurinn er nýlega kominn út og bend-
ir hann ljóslega á það að höfundurinn sé mót-
fallinn aðtlutningsbanninu, hann færir og ýmsar
sannanir fyrir máli sínu og riiargar þeirra vel
rökstuddar.
Nýtt blað
er farið að koma út á ísafirði, rilstjóri þess er
Guðmundur Guðmundsson skáld. Rlaðið heitir
»Dagur« og kemur út vikulega. Það kostar um
árið 2 kr. 40 au. Fagurt kvæði er í þessu fyrsta
hlaði eftir rítstjórann, er ber nafn blaðsins, og
má vænta að margar þesskonar perlur verði í
því við og við, íyrsl annað eins listaskáld og rit-
stjórinn er á hlut að máli.
Hinum megin grafar.
Eftir Elizabeth Stuart Phelps.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Eg fann að eg var kominn á meðal full-
komlega hamingjusams fólks, og mér varð að
orði: »Eg er kominn i heilagann heim«.