Dvöl - 01.04.1909, Blaðsíða 4

16
D V 0 L.
Næsti dagur var helgidagur, við sem vorum
komin frá jörðinni kölluðum hann ennþá sunnu-
dag, af löngum vana. Eg man eftir að við vor-
um sérstaklega hrifin þennan umtalaða dag af
litasýningunni, já, svo hrifinn að við söfnuðumst
saman til ag hlusta á mann sem mig langaði
meira til að heyra, en nokkurn annann, sem
lifað hafði á jörðinni. Það var nefnilega guð-
spjallamaðurinn Jóhannes.
Eg man að guðsþjónustan var framin á opnu
svæði á sléttunum fyrir framan borgina, sökum
þess að þar var ekkkert musteri. Hinn elskulegi
lærisveinn stóð uppi jrfir okkur á jarðhækkun
Mér mundi vera ómögulegt að gleyma þessu og
líka jafn ómögulegt að lýsa því — eða útliti hans
Eg held hann hafi haft eitt at þeim viðkvæmnis-
legustu andlitum sem eg heíi nokkurntíma séð;
en samt var göfugleiki hans — já, hvað get eg
sagt —? Eitthvað þvílíkur að ekkert gæti kom-
ist í námunda við hann! Hann hafði hljóm-
fagran málróm og eftirtakanlega blíðan og áhrifa-
ííkan, Það leit út fyrir að hann finndi minna
til sin sjálfs en nokkur aunar ræðumaður sem
eg hafði séð og hevrt. Hann útjós sjálfum sér
— liggur mér við að segja — út yfir okkur eins
mikilfenglega og eins óafvitandi og hann hefði
verið eitt af náttúruöflunum. Hann kendi okkur
mikið. Hann sannfærði okkur um þau furðu-
verk sem við höfðum blínt ráðalaus á niðri á
jörðinni, Hann útskýrði og rakti í sundur
ílækjurnar sem oft eru fólgnar í áformum mann-
anna og í mannlífinu. Hann talaði líka um
vandræða flækjur í trúarbragðalegu tilliti. Hann
varpaði skæru ljósi yfir liðna lifið, yfir hina
löngu, dimmu vegferð, sem við höfum skriðið
til okkar núverandi blessunarríka ástands. Hann
talaði við okkur um hættulegustu efasemdirnar
okkar. Hann styrkti okkur í þolinmæði, trú og
von. Hann fékk okkur til að blygðast okkar
fyrir vonleysi vort og óþreyju. Hann skildi
okkur eftir þi á eftir lifandi og öflugri trú. Hann
styrkti okkar andlegu hugsjónir, og hann lýsti
fyrir okkur elsku guðs, líkt og ljósið mundi lýsa
sólarljósinu. Hann sýndi okkur fram á hversu
vér höfðum misskilið hann. Andi vor talaði, hátt
er vér minntumst yfirsjóna vorra, og við lióp-
uðum okkur saman eins og herfylking, er vér
þekktum hvílíka möguleika við höfðum. Við
beygðum oss fyrir honum eins og greinar beyja
sig fyrir vindinum; sérhver leyt til nágranna síns
og það var eins og þeir segðu þetta með aug-
unuro: »Hef eg gert þér órétt?, hafi eggertþað
lofaðu mér þá að bæta fyrir það. Get eg gert
nokkuð fyrir þig? Láttu mig vita hvað það er!«
Andlega lífið okkar hóf sig eins og til lcapp-
hlaups, er við æfðum okkur. Við leytuðum að
erfiðustu athöfnunum, við möttustum um vinn-
una — víðtækar sigurvinningar, og við vikum
til daglegu starfanna okkar eins og værum við
nýskapaðar verur. Svona dyggilega höfðum við
haldið okkur helgidag.
Þegar ræðan endaði fylgdi lofsöngur, sem
barnaenglar sungu, er flögruðu miðjavega í loft-
inu, uppi }rfir ræðumanninum, þeir voru óút-
málanlega ununarríkir bæði fyrir augu og ejrru.
Þeir sungu þetta: »Guð er kærleikur — er kær-
leikur — er ltærleikur«. Við gátum ekki stilt
okkur um að taka undir, með okkar röddum,
sem voru þrungnar af lotningu. Hljómurinn
leið í burtu, og loftið var alstaðar rólegt. Hinn
elskulegi lærisveinn hóf hátiðlega upp hendur
sinar til blessunar. Hátignarleg vera leið niður
við hliðina á honum; til hvers skyldi líka fiski-
maðurinn frá Galíleu snúa sér með öðru eins
útliti?
Ó, Guðs dju’ð og blessun ! Hvílíkt broskom
á varir lians! Meistarinn og lærisveinninn standa
samhliða; þeir hefja sig upp. Sjá! lærisveinninn
fellur á kná fyrir meistaranum. Það gerum við
líka um leið og við hiljum andlit okkar. Drott
inn vor gengur fram og stendur einn sér dýrð-
legur ásyndum, frammi fyrir okkur eins og hann
gerði er hann var líðandi í holdinu frammi fyrir
lærisveinum sínum og þeirrar aldar rnönnum.
Hann er guð, angljós orðinn. Við hófum ekki
höfuð vor upp, en við fundum að hann hóf
gegnumstungnu hendurnar upp yfir okkui', og
að hans eigin varir kölluðu blessun föðursins
yfir okkar eilífu tilveru.
Ýmislegt
Kínverskur qreftrunarmáti.
(Þýtt.)
Austurlenzkur rithöfundur hefir nýlega gefið
oss fróðlega lýsingu á forna greftrunarmátanum
í kínverska keisaradæminu. Pað var síður hjá
hinum ríkari að fá líkkistuna sína þegar hann
hefur lifað 40 ár. Svo lét hann mála liana þris-
var á ári með einhverri samsetningu sem líktist
»kisilsýru« eða »glerungi«, sem myndaði ákaflega
harða skorpu. Aðferðin við þessa samsetningu
er nú alveg gleymd i Kína.
Ef eigandi slíkrar kistu lifði til hárrar elli
þá gat þessi skel orðið afarþykk — því sérhver
málning var þykk — og kistan gat þá litið út
eins og líkkista úr steini, með því að þessi stein-
harði litur, hver ofan á öðrum, gat verið meira
en hálfa alin á þykkt. Eftir dauðann var kvika-
silfur látið í magann og innan í brjósthólfið til
þess að verja líkamann fyrir rotnun. Flýsar af
»jade«-tré voru svo látnar i nasaholurnar, eyr-
un og aðra hendina en í hina var látinn silfur-
teinn.
Eftir að þannig var búið að búa um líkam-
ann var hann lagður ofan i lag af kvikasilfri sem
látið var í kistuna, síðan var kistan innsigluð
og látið þar sem hinn framliðni átti að hvíla.
Þegar að nokkrar af þessum steinlíkkistum
hafa verið opnaðar eltir mörg hundruð ár hafa
líkamarnir verið vel geymdir, en liafa þó undir
eins orðið að dufti er loftið kom að þeim.
Útgefandi: Torfhildur Þorsteinsdóttir Holm.
Prentsmiðjan Gutenberg.