Dvöl - 01.03.1914, Qupperneq 3

D V 0 L.
ii
varninginn, — samskonar varning og þann sem
Vilhjálmur Valter hefir pantað i nýja húsið silt.
Eg hefi heyrt að hann hafi pantað hjá yður gólf-
ábreiðurnar og veggfóðrið. Þér græðið ekki svo
lítið á þessu, Jakob Cohen«. — »Yðar hágöfgi
veit fyllilega vel, að ég liefi ekkert meira upp úr
því en rétt hæfilegan ábata — ekkert meira, ekk-
ert meira«. — »Og þér græðið á svo mörgu og
mörgu, Cohen, allir eru sammála um það«. —
»Þegar guði þóknast rignir blessun niður með
hverjum vindgusti, yðar hágöfgi«.
Rétt í þessari svipan heyrðist einhver hávaði
á götunni — einhver óvanaleg hreyfing, sem, þó
hún væri ekki hávær, kom öllum til að verða
vara við sig, og það jafnvel þótt menn væru í
djúpri umhugsun. Colden gekk fram í götu-
dyrnar og horfði út. Ióris van Heemskirk gekk
fram hjá í sama bili og gekk hraðara en honnm
var lagið. — »Góðan daginn, herra, gerið svo vel
að segja mér hvað á gengur niður við skipa-
bryggjuna? Mér heyrist hljóðið koma þaðan«.
— »Eg er yðar auðmjúkur þénari, ráðherra Col-
den«, svaraði Ióris. »t*að eru góð tíðindi þaðan,
hinn stóri .Kristófer’ er kominn inn á höfn, herra
minn með skipstjóra sinn, Batavius de Vries.
Verið þér sælir«. Um leið tók Ióris í loðna hatt-
inn sinn og skundaði til Murray-bryggjunnar.
Bram var kominn upp á skipið og hafði
gripið um hægri öxlina á Bataviusi, sem stóð
við toppmastrið og var að ráðstafa farminum.
Hann var stór og þreklega vaxinn maður, sem
sýndi augljóslega, að hann var sjómaður, sem
siglt hafði um mörg veraldarhöf og var bæði
vanur við einveru og að sér væri hlýtt. Honum
þótti vænt um Bram á sína visu, en hann gaf
það ekki til kynna með orðamælgi; Bram skildi
hann ei að siður. Hann var alveg ánægður með
þessa stultu og blátt áfram kveðju: »Gott, Bram,
jjú ert kominn. Hvernig líður ykkur?« — Koma
Iórisar jók á kæti samfundanna. Bataviusi féll
Ióris vel í geð; þeir tókust sjálfkrafa kröftuglega
í hendur. Eftir stutta dvöl gengu þessir þrir
menn saman af skipinu. Það stóð mesti mann-
ijöldi á bryggjunni. Sumir komu af forvitni;
aðrir í þeirri von að fá eitthvað að gera við upp-
skipunina, sem væri arðvænlegt; svo aftur aðrir
til að ná í eitthvað sjaldgæft og dýrmætt, sem
skipherrann á hinum mikla ,Kristófer‘ hefði til
sölu. Cohen var einn á meðal þeirra; en hann
gaf sig ekki fram á meðan vinirnir voru að tala
saman, sérstaklega af þvi hann heyrði að Ióris
sagði við mannfjöldann með kurteisislegu vald-
boði: »Þokið ykkur til, vinir, þokið til, því þegar
maður hefir dvalið þrjú ár á sjónum, þá er ekki
vert að hefta för hans fyrir smámuni«. Jóhanna
hafði fengið sendingu frá unnusta sínum og vissi
því um komu hans og fór að búast við honum
heim til sín. Hún dróg engar dulur á kærleika
sinn til hans og það ríkti hros og gleði hjá allri
fjölskyldunni, er hún eftir svo mörg ár bjóst við
að finna unnusta sinn. Þau voru ein af þessum
elskuríku, hyggnu hjónaefnum, sem menn geta
að eðlilegheitum búist við að njóti ánægju i
hvers annars sambúð; og fyrstu orðin, sem Ba-
tavíus sagði, virtust gefa fullvissu um það. —
»Starf mitt hefir gengið vel, Jóhanna mín, eins
og vant er«, sagði hann, og nú ætla eg að byggja
húsið handa okkur, og svo skulum við fara að
gifta okkur«. — Jóhanna hló. — »Hefurðu fengið
fallega kínverska kassann, sem ég sendi þér frá
skipinu, fallega tauið, sælgætið og gullprjónana?«
spurði hann.
»Jú, eg hefi fengið það alt saman. Þetta
hefir hlotið að kosta mikla peninga, Batavíus«.
»Já, já, vissulega var það dýrt, en samt á eg nóg
eftir. Maður ferðast ekki -til stranda Afriku fyrir
ekki neitt, — Katrín mín, hvers vegna kemur þú
ekki til mín?« — Katrín stóð við opin gluggan
og var eftir þvi sem sýndist, að gæta að hunangs-
flugunum innanum Locust-blómin, en í raun og
veru var hún að alt öðru, — hún gætti að báti
sem sigldi eftir ánni og bar við annann endan á
atdingarðinum, hún hefði ekki getað sagt hvernig
hún vissi að hann var þar; en henni fannst að
hún sjá hann gegn um bilið sem var á milli
hinna mörgu laufguðu trjáa. Henni fanst að
hún heyra áratogin, og finna til áhrifanna affjör-
ugu fallegu andliti, sem hóf sig upp yfir lilju-
runnana sem spruttu fram með árbakkanum.
Svo spurning Batavíusur, tilvonandi mágs hennar,
truflaði hana ekkert. Miklu geðslegra andlit en
Batavíusar, og áhrifaríkari rödd kallaði inn í sálu
hennar, hún svaraði samt: »Mér liður vel Bata-
víus, það gengur ekkert að mér, og eg er full-
komlega sæl, og nú ætla eg að ganga niðrí aldin-
garðinn til að tina mér fallegan blómvönd«.
Jóhanna svaraði: »Núna í vikunni hefurðu þris-
var gengið niður í garðinn til að tina blóm, en
svo hefur þú einlægt gleymt því. Það er hyggi-
legra fyrir þig að hlusta á það sem Batavíus
ætlar að segja okkur um ferðir sínar í ókunnu
löndunum sem hann hefir komið í, og um hið
einkennilega fólk sem byggir þau, bæði karla og
konur«. — »Fyrir þig, Jóhanna, gelur það verið
skemtilegt; en . . .«, — »Það er líka skemtilegt
fyrir þig að heyra það, og það getur líka orðið
lærdómsríkt«. »Látum svo vera að það sé satt,
systir, en eg hefi ekkert gaman af slíkum fræð-
um. Eg ætla að ganga niður i garðinn«. Um
leið og hún slefti síðasta orðinu, gekk hún ró-
lega út úr dyrunum, og laut niður að hverju
blómabeði sem varð á vegi hennar, en Jóhanna
veitti henni nákvæma eftirtekt. »Barnið er orðið
að gjafvaxta stúlku, athugaði Batavíus, og þess
verður ekki langt að bíða að hún verður að full-
þroskaðri ástmey«. — »Hún er búin að fá sér
elskhuga«, sagði Jóhanna; »en Katrín vill ekki
sjá hann, hún situr á knjám föðursins, en ekki
elskhugans«. — »Hvað skyldi það líka stoða, og
hvernig mun það enda?« spurði Batavíus, »og
hver er það?« — »I5að er hann Niels Semple.
í kvöld mun hann koma. Hann mun tala
um landstjórann og um margt annað sem al-
menning varðar. En þrátt fyrir það er Iíatrín
aðal aðdráttaraílið. Stúlkur halda ekki uppá
pilta í fjögur ár, og þeir ekki uppá þær til einskis.