Dvöl - 01.11.1914, Blaðsíða 2

42
D V 0 L.
sem vanda vilja islensku tunguna, og hver skyldi
ekki vilja það. Það leiðréttir mörg rangnefnd
orð sem þarflegt er að þekkja. Og væri betur
að það væri stærra og fjölorðara og mundi það
ei að síður verða kærkomið mörgum.
Gula slaufan.
Saga frá Nýju Jórvík eftir Amalíu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.)
Hún var yíir sig reið og hrygg; annars
hefði Elder ekki þolað allar þessar skammir
svo stillilega. Hún heíir elskað hann alveg
eins og son sinn. Elízabet mín! maður má
samt aldrei gleyma að vera réttlátur. Eg er
hryggur og þreyttur í kvöld«. Næsti dagur var
sunnudagur, og margar sárgrætilegar spurningar
ruddu sér til rúms í hjörtum þeirra hjóna. Ioris
fann, að hann gat ekki sezt í sæti sitt á meðal
kirkjuráðsins, fyrri en það hefði sýknað hann
fyrir allri hluttöku og vitorði um þessar blóðs-
úthellingar. — Jú, meira að segja bæði prestur-
inn, djáknarnir og hinir elztu í söfnuðinum
urðu að viðurkenna syknu hans frammi fyrir
ölium söfnuðinum. Frúin gat varla þolað að
hugsa um augnatillitið, sem dóttir hennar fengi.
og fyrirlitningaratlotin, sem hún yrði fyrir,
Batavius sýndi svo greinilega andstygð á að
láta sjá sig í félagsskap Katrínar, og svo bjóst
hún við, að aðrir yrðu eins. En alt þetta fanst
Ioris ekki nægileg ástæða til að hætta við að
fara í kirkjuna. Honum fanst sérhverjum mátu-
legt að taka á móti afleiðingum athafna sinna,
og hann bælti þessu við: »Hvert ættum við,
elskan mín! að fara heldur en í guðshús, þegar
sorgartilfelli bera oss að höndum?« Katrín hafði
ekki gefið sig inn i samræðuna, en þegar henni
var lokið, sagði hún: »Eg get ekki, móðir mín!
borið það; eg mundi detta niður. Eg treysti
Eg treysti mér ekki til að fara í kirkjuna!
Aumkastu yfir mig! Eg ætla fyrst að tala við
prestinn; og það sem hann skipar mér að gera,
það geri eg«. »Þú skalt sitja milli mín og hans
föður þíns«. »Það er það sama; eg get ekki
borið það; mér verður ilt; þar mun svo margt
koma fyrir, bæði hræðsla og sneypa, svo guðs-
þjónustan verður að engu gagni; hinir og þessir
verða undirfurðulegir, er þeir sjá mig, og svo
alt kjaftæðið! Og svo verður presturinn sár-
reiður! Mér líður langbezt heima«. Svo lét
móðir hennar þetta eftir henni. En Ioris var
harður við Katrínu, og gremja hans féll henni
verst. Enginn hafði þó sagt nokkurt óþægilegt
orð við hana, en jafnframt hafði heldur enginn
sagt nokkurt hluttekningarorð við hana. Það
var jafnvel eins og Jóhanna systir hennar hefði
beyg af henni og var köld við hana, af því að
Batavíus hafði kent henni, að það væri jafnvel
skömm að aumkaa hana, og sagði: »Ef annar-
hvor maðurinn deyr, þá skal eg æfinlega skoða
Iíatrínu sem morðingja, og okkur er hvergi
boðið í heilagri ritningu að fyrirgefa morð, Jó-
hanna mínl Og jafnvel á meðan að afleiðing-
arnar eru óvissar, er réttast að vera varúðar-
samur, þvi okkur er boðið að forðast hið illa«.
Svo með þessari skoðun fyrir augum fanst
Bataviusi að það vera hreint og beint boðorða-
brot að skifta sér nokkuð af Katrínu, svo vesl-
ings stúlkan hafði fulla ástæðu til að óttast al-
menningsálitið, þegar hennar eigin fjölskylda
var svona æst á móti henni. Kirkjan hefði því
orðið henni pyndingastaður. Hún varð mjög
fegin að fá að vera einsömul heima, svo hún
gæti grátið í næði. Þegar kirkjufólkið var farið,
heyrði hún fótatak Brams. Hana undraði, að
hann hefði ekki farið i kirkjuna, og var hrædd
við að mæta honum, þar til hann fór úr blóð-
storknu fötunum, sem hann hafði verið i um
nóttina. Bram hugsaði, að hún hefði farið í
kirkju, og varð hlessa, er hann mætti henni
heima svona grátbólginni.
Hann kendi því í brjósti um hana og sagði:
»Veslings Katrin mín!« Hún þurfti ekki meira
en vafði handieggjunum um hálsinn á honum
og grét með sárum ekka við barm hans eins
og hjarta hennar ætlaði að springa af harmi.
»Veslingurinn! hver hefir grætt þig?« spurði
hann. »ó, Bram! er hann dauður?« »Hver?
Níels? Eg held að honum batni«. »Hvað varð-
ar mig um Níels? Ræksnið það! Eg vildi að
hann dæði. Já, eg vildi það — eg óska þess«.
»Óskar þú þess! — það er rangt af þér«.
»Bram! Bram! aumkaðu mig. Það er hinn
maðurinn sem eg er að spyrja þig um, hefir
þú nokkuð heyrt um hann!« »Hvernig getur
hann lifað? sjáðu alla sorgina sem er i kring-
um þig, elskan mín, og biddu guð um að
fyrirgefa þér og hjálpa þér«. »Nei, eg hugsa
ekki um það. Eg skal biðja guð á hverju
augnabliki um að honum batni.' Hvernig get
eg gert að því að eg elska hann? Hann, sem
er svo góður og göfuglyndur. ó, elskan mín,
elskan mín, ó, að eg hefði mátt deyja fyrir þig!«
Bram var hálf angurbitinn; eftir hinn siðast-
liðna sólarhring fór hann að skilja freystinguna,
sem Katrín átti í með sjálfri sér, og hann fór
að skilja að elskan er ekki eigingjörn og spyr
aldrei þannig lagaðra spurninga: »Hvað heit-
irðu? Hvert er föðurland þitt og hver er faðir
þinn«. Hann fann að svo lengi sem hann lifði
mundi hann muna eftir Miríam Cohen eins
og hún stóð meðan hún var að tala við hann í
dimmu búðinni. Fegurð hennar var óalgeng
í augum unga Hollendingsins. Hann gat ekki
gleymt stóru brúnu augunum hennar og bliðu,
fallega litarhættinum, rósrauðu vörunum og
mikla svarta hárinu sem var nælt upp með
gimsteinum skreyttum gullprjónum, né fagra
teinrétta vextinum þó hún væri klædd i látlaus
döklc föt og hefði hálssjal úr hvítu indversku
silki. Hann vissi ekki enn þá að hann elskaði
hana, honum fanst einungis að það vera ununar-
ríkt að sitja kyr og dreyma vakandi drauma um
dimma herbergið og fögru stúlkuna, sem stóð