Tíminn - 29.07.1982, Side 3

Auglýsing
3
■ Það sem við Islendingar erum einna
þekktastir fyrir út í heimi eru íslendinga-
sögur okkar. Þar er frásagnargleðin í
algleymingi þó yfirveguð sé. Frásagnar-
gleði virðist vera íslensku þjóðixmi í
brjóst borin. Ég hef stundað bifreiðainn-
flutning í 20 ár, og hef á þeim tíma
hlustað á marga ferða- og fræknisögu
viðskiptavina minna. Sú staðreynd að
við búum við slæmt vegakerfi og að um
stóran hluta landsins- liggja engir vegir,
veldur því að nánast öruggt er að
eitthvað beri til tíðinda á ferðalögum
íslendinga um land sitt. Því miður man
ég ekki ferðasögur sem mér eru sagðar
í erli dagsins. Langar mig þess vegna til
þess að gefa nokkrum viðskiptavinum
mínum orðið í þeirri von að þú, lesandi
góður, hafir jafn gaman af að lesa þessar
línur og ég hef haft af að heyra margar
þeirra fjölda sagna sem mér hafa verið
sagðar.
Bfleigendur þeir sem hér segja frá eru
ekki valdir á einn eða annan hátt, þeir
áttu bara leið um og því teknir tali. Ekki
var vitað fyrirfram frá hverju þeir kynnu
að segja. Ef vel tekst til væri gaman að
endurtaka þetta og forvitnilegt væri þá
að heyra frá fleiri viðskiptavinum sem
hafa frá einhverju að segja.
Undirstaða hvers fyrirtækis eru starfs-
menn þess. Þar hef ég verið mjög
heppinn. Ég vil nota tækifærið til þess
að þakka nokkrum af starfsmönnum
mínum, sem hafa verið hjá mér lengi,
Birni Guðjónssyni, sem er framkvæmda-
stjóri varahlutaþjónustu, Kristjáni
Ágústssyni, verslunarstjóra varahluta-
verslunar, Baldri Garðarssyni fram-
kvæmdastjóra fjármálasviðs, Jóhanni
Haulri Jóhannssyni sem stjómarvara-
hlutadeild fyrir landsbyggðina, og Agn-
ari Leví, sem nú er stórbóndi og oddviti
á Vatnsnesi en starfaði hjá mér í
fjölmörg ár og er alltaf tilbúinn til þess
að taka að sér einstök verkefni þegar
til hans er leitað. Þá hafa böm mín öll
starfað við fyrirtækið frá bamæsku og er
ég þeirrar gæfu aðnjótandi að tveir sona
minna hafa störf við fyrirtækið að
aðalstarfi, Helgi, sölustjóri og Guð-
mundur Ágúst, framkvæmdastjóri. Að
lokum vil ég þakka Júlíusi Vífil, syni
mfnum, sem tekið hefur að sér ýmis
störf, lögfræðileg og önnur, fyrir
fyrirtækið m.a. hrundið þessu hugar-
fóstri mínu f framkvsmd.
ÞRENGSH VEGUR LANDSINS
I mið.ium Hrafnhólum, þar sem vegurinn er
þrengstur. Myndina tók Kristján með sterkri
aðdráttarlinsu. Ef myndin prentast vel, sést
undir bílinn og er hann þó alveg upp við bergið.
Á myndinni er Þóra Þórarinsdóttir eiginkona
Krist.iáns og sonur þeirra Þorvaldur
„Þá bjargaði Datsuninn
kannski lífi mínu”
Sveinn Þormóðsson við hlið lifgjafans
■ í hugum margra eru Dýrfirðingar
sveipaðir fjarrænum ljóma ævintýranna.
Má það e.t.v. rekja til þess að
náttúrufegurð í Dýrafirði er hreint
ævintýri líkust. Sennilega á þó ævintýra-
ljóminn líka einhverja rót í þeirri
staðreynd að Dýrfirðingar hafa i
gegnum tíðina verið taldir menn
göldróttir. Hvað um það, við ætlum ekki
að fjölyrða um seiðmögnun Dýrfirð-
inga, enda er sá Dýrfirðingur sem við
ætlum að heyra i, Kristján Ottoson,
maður nútimans sem sinnir erilsömu
starfi í Reykjavik. Kristján ekur nú á
Subaru en ók á Datsun áður. Við gefum
Kristjáni orðið.
„Mér er sérstaklega minnisstæð ferð
sem ég fór á Datsun Station 1200. Vegna
þess að allt útlit var fyrir að sú ferð yrði
gjörsamlega misheppnuð, en snérist svo
upp í einhverja bestu ferð, sem við
höfum farið.
„Hjá okkur voru gestir, danskur
maður og kona hans. Við vildum sýna
þeim landið. Ferðinni var heitið austur
í Skaftafell. Til allrar óhamingju rigndi
svo mikið á leiðinni að það skemmdi
ferðina alveg. Vegirnir voru slæmir og
bíllinn varð eitt drullustykki. Við
ætluðum að fá okkur kaffi í balanum við
Skógarfoss en rigningin gerði það
ómögulegt. Til þess að slá tvær flugur í
einu höggi ók ég bílnum upp með ánni
nánast undir fossinn og þar drukkum við
kaffi, á meðan náttúrunnar þvottastöð
hreinsaði öll óhreinindi af bílnum. Við
gistum í Skaftafelli. Samkvæmt áætlun
ætluðum við að snúa við daginn eftir og
halda til Reykjavíkur sömu leið. Nú sem
sagt það rigndi svona svakalega fyrir
sunnan en fyrir austan og norðan var
glampandi sól. Ég lagði því undir vini
mína á hádegi næsta dags hvort við
ættum ekki frekar að fara hringinn til
Reykjavíkur. Þaöurðum við að gera á
þrem dögum (nátta tvisvar) af því að
þau áttu að fljúga til Danmerkur eftir
fjóra daga. Það varð úr. Fyrri náttstaður
okkar var á Djúpavogi. Þangað komum
við klukkan hálf tólf um nóttina þreytt
og svöng. Albjart var og ekki skýhnoðri
á himni. Austfirðir skörtuðu þarna sínu
allra fegursta. Fyrir okkur hjónin var
þetta alveg sérstakt. Við höfum sjaldan
orðið fyrir svona sterkum áhrifum af
náttúrunni. Fyrir Danina var þetta eins
og annar heimur. Þar lögðust á eitt
miðnætursólin og hin stórbrotnu fjöll,
sem hvorugt fyrirfinnst í Danmörku.
Ekkert okkar gat snúið sér að því að
fara að sofa fyrr en líða tók að morgni.
En Danirnir voru líka hrifnir af öðru í
þessari ferð. Það var Datsuninn. Fannst
þeim alveg sérstakt hvað bíllinn bar
okkur vel yfir þessa slæmu vegi. Alveg
viss voru þau um að nýi bíllinn þeirra í
Danmörku hefði ekki staðist slíka
þolraun. Sögðust þau myndu skipta og
fá sér Datsun um leið og þau kæmu heim
og við það stóðu þau. Þetta var nú fyrir
sjö árum og þau hafa ekki keypt annað
en Datsun síðan. Þeim fannst eins og ég
hefði svikist undan merkjum þegar að
ég fékk mér Subaru. En ég fer á hverju
ári vestur á firði og fer þá hálfgerðar
jeppaslóðir. Ég fór oft vestur á
Datsunmum af því þeir eru svo háir, en
þarna er stundum alveg ófært fólksbílum
og því vissara að hafa fjórhjóladrif.
Allt frá árinu 1954 höfum við hjónin
farið á hverju sumri til Dýrafjarðar, að
einu sumri undanskildu. Finnst okkur
ekkert sumar vera fyrr en við erum
komin til Dýrafjarðar. Það getur verið
að æskustöðvarnar eigi svona sterk í tök
í manni og togi mann til sín, en ég held
að það sé fyrst og fremst fegurð
fjarðarins sem sleppir ekki takinu og
seiðir mann til sín sumar eftir sumar.
Dýrafjörðurinn er talinn af flestum sem
hafa séð hann fegursti fjörður íslands.
Þar er einnig að finna hrikalegasta veg
landsins. Hann liggur fyrir utan Keldu-
dal í svokallaðri Hafnarófæru og út
bergsyllu í Neðri Hrafnhólum. Þar fyrir
utan tekur við Hafnarnesið, sem er slétt
og flatt. Mín leið liggur svo áfram í
Svalvoga þar sem ég er fæddur og
uppalinn.
Vegagerðin taldi útilokað að leggja
veg til Dýrafjarðar nema með óheyrileg-
um tilkostnaði. Ungur bóndi Elías
Kjaran réðist þá sjálfur í þessa
lífshættulegu framkvæmd af miklu
hugrekki. Er vegurinn þrengsti vegur
landsins og verður að aka hann afar
varlega enda þverhníft niður í sjó. Eins
gott er þá að vera á fullkomlega
traustum og öruggum bil.“
■ „Maður verður að vera reiðubúinn
allan sólarhringinn. Og þegar kall
kemur verður maður að sleppa öllu,
sama hvað það heitir og koma sér á
staðinn eins hratt og maður getur,
annars er eins líklegt að maður missi af
öllu sarnan," segir Sveinn Þormóðsson
blaðaljósmyndari sem löngu er orðinn
landsfrægur af ljósmyndum sínum, enda
oftast mættur fyrstur manna þar sem
myndefnis er að vænta.
Við kræktum í manninn á hraðferð,
en það er ekki auðvelt því hann er fljótur
á fæti þótt þykkur sé.
„Alveg númer r eitt í svona bransa
er að hafa góðan bfl. Gættu að því að
ég keyri 40-50 þús. km. á ári. Nú hef ég
átt Datsun Sunny í 7 ár og hvergi hlíft
þeim. Þeir hafa sýnt að þeir eru réttu
bílamir fy rir mig, 100% öruggir en samt
eyðslugrannir og snöggir.“
Hefurðu ekki ferðast eitthvað um
landið?
„Jú, blessaður vertu ég hef ferðast
mikið á Datsuninum. Ég er nýkominn
úr veiðitúr upp að Úlfljótsvatni þar sem
ég skellti bílnum út í bölvaðar vegleysur.
Þarna sátu fastir í leðjunni bæði litlir og
stórir bílar en ég smaug þetta fram hjá
þeim og svo út í móa í þýfið þegar þess
þurfti með. Konan mín margbað mig um
að hætta brjálæðislegum torfæruakstrin-
um því hún vildi ekki enda veiðiferðina
föst út í móa. Biddu fyrir þér. Bíllinn
tók ekki einu sinni upp undir. Ég fékk
15 bleikjur. Heldurðu að það sé munur
að eiga fínan dag í veiði í stað þess að
eyða deginum í það að reyna að losa
bílinn úr svaðinu?
í fyrra fórum við hjónin til Grundar-
fjarðar um Kirkjuskarð. Þá kom sér líka
vel hvað bíllinn er hár. Við fórum í
berjatínslu upp á mikið fjall þar sem er
gott berjaland en það á bara að vera fært
dugmiklum jeppum. Bændur á næstu
bæjum vildu fá að skoða bílinn eftir
þessa ferð. Þeir héldu að það væru brögð
í tafli, fjórhjóladrif og svoleiðis, en það
er nú ekki. í þcssari ferð mældi ég
nákvæmlega bensíneyðsluna. Hún
reyndist vera tæplega 6,5 lítrar á
hundraði."
Það er sagt að þú akir stundum í
hraðara lagi þó ekki sé meira sagt. Ertu
ekki hræddur um líf þitt.
llNei þetta verður liður í starfinu, en
ég ek aldrei hratt nema brýna nauðsyn
beri til. Hins vegar var ég svolítið
hræddur um líf mitt um daginn. Ég var
upp í Heiðmörk að mynda gróður sem
skemmdarvargar höfðu eyðilagt. Held-
urðu að ég sjái ekki útundan mér hvar
liggja maður og kona í laut. Þau höfðu
ekki orðið mín vör enda bæði mjög
upptekin við smá ástarleik. Og eins og
góðum ljósmyndara sæmir eða kannski
bara af meðfæddum prakkaraskap
mínum þá smellti ég einni mynd af
þessum samruna líkamanna út í náttúr-
unni. En heldurðu að glampi af linsu
myndavélarinnar hafi ekki komið upp
um mig og ég sé að'maðurinn verður mín
var. Hann rekur upp skaðræðisöskur,
einhver frummaður komið upp í honum
og er svo illúðlegur að mér sýndist
samingsleiðin ekki fær og ekki tímdi ég
að glata filmunni, svo ég sá mitt óvænna
og tók til fótanna með manninn nakinn
á hælum mér. Ég henti mér inn í
Datsuninn sem beið rétt hjá. Það var
eins og blessuð skepnan skildi, a.m.k.
brást hann mér ekki frekar en Sörli brást
Skúla og bjargaði mér þama úr klóm
villimannsins. Það er af honum að frétta
að hann hljóp dágóða stund á eftir
bílnum kviknakinn.“