Tíminn - 29.07.1982, Qupperneq 4

Auglýsing
. ,',V%
■ „Ég er mjög ánægöur meö gripinn.
Mig langar til þess að byggja yfir hann
og svo getur maður lagst í ferðalög með
fjölskylduna," sagði Bjarni Guðbjörns-
son vélstjóri við afhendingu nýja bílsins
Datsun King Cab torfærupallbifreið."
Við höfum yndi af ferðalögum en mér
frnnst alltaf svolítið sárt að nota góða
fólksbíla í ófærur. Ég er þá með öndina
í hálsinum um að eitthvað komi fyrir.
Við eigum 1980 módelið af Datsun 180B
station. Það er góður bíll. Við höfum
ferðast á honum en núna verður Datsun
King Cab okkar ferðabíll. Station
bíllinn stóð sig t.d. mjög vel þegar við
fórum Fjallabaksleið nyðri s.l. sumar.
Við vorum með dætur okkar tvær.
Fórum við Dómadalsleið inn í Land-
mannalaugar og skoðuðum Landmanna-
helli. Síðan fórum við niður í Eldgjá og
löbbuðum inn að Öræfufossi. Það er
fullt af skemmtilegum leiðum sem okkur
langar til þess að fara og ætlum að láta
eftir okkur á nýja King Cabinum.
Lengsti leigubílaakstur á íslandi
Oskum landsmönnum góðrar
ferðar og heimkomu sýnið
tiUitssemi í „
umferðinni fi Ingvsr Helgsson
„GrOtt er heilum vagni Sýningarsalurinn v/Raudageröi
heim að áka” sími 33560
Jón M. Guðmundsson að legpja af stað.
■ „Ég ætla að vera heima eins og
venjulega um verslunarmannahelgina"
sagði Jón M. Guðmundsson á Reykjum
í Mosfellssveit er við hittum hann að
máli. „Ég hef engu að síður gaman af
að ferðast um landið. Fór t.d. í fyrra
snemma sumars vestur ísafjarðardjúp
og inn á Snæfjallaströnd. Við fórum
Þorskafjarðarheiðina. Vegirnir voru
sums staðar hálfgerðar tofærur en
Wartburginn flaug yfir þetta allt saman
og það kom ekkert fyrir, sprakk ekki
einu sinni. Við voru 4 og fullhlaðinn
bíllinn. Vinur minn sem þarna var með
í ferðinni, er mikill bílamaður. Fyrir
þessa ferða var hann með einhverja
fyrirvara um kosti Wartburg en eftir
þessa ferð er hann alveg sannfærður um
ágæti bílsins.
Þegar ég ferðast vil ég helst ferðast í
Wartburg. Bíllinn fer einfaldlega vel
með mig á ferðalögum. Við hjónin
sofum í bílnum á ferðalögum okkar.
Þannig erum við alveg frjáls. Leggjum
bara niður aftursætið og förum að sofa.
Að ferðast á Wartburg er næst því að
ferðast á hestbaki, en það þykir mér
best. Reyndar nota ég bílinn mikið við
bústörfin. Það er merkilegt hvað bíllinn
kemst. Það gerir framhjóladrifið og svo
er bíllinn hár og léttbyggður.
Vinir mínir býsnast stundum yfir því
að ég skuli ekki aka á dýrari bíl. En ég
nenni ekki að hafa áhyggjur af því að
dýrir bílar skemmist eða eyðileggist.
Eins og ég segi við vini mína, „ef ég
lendi út í skurð nú þá það. Ég skil bara
bílinn eftir í skurðinum. Svo fer ég til
hans Ingvars og fæ mér nýjan Wartburg.
Hinn get ég svo sótt ofan í skurðinn við
tækifæri þegar ég má vera að!!!
Það segir sína sögu að ég á 5.
Wartburginn minn núna, enda ek ég
yfirleitt 30-35 þúsund km á ári.
■ Maður heitir Styrmir Þorgeirsson
leigubilstjóri á B.S.R. Gæti hann
auðveldlega borið viðurnefnið hinn
víðförli með rentu. Er gaman að setjast
niður með honum og hlusta á eitthvað
af mörgum ferðasögum hans. En
Styrmir hefur gert meira. Hann á að baki
lengsta leigubílaakstur sem farinn hefur
verið af íslenskum leigubílstjóra og
eflaust þótt víðar væri leitað s.s.
örugglega íslandsmet. Við gefum Styrmi
orðið:
„Já, ég ók lengsta túr sem farinn hefur
verið á íslenskum leigubíl.
„Farþeginn var maður sem taiað hafði
um þetta með nokkrum fyrirvara. Við
fórum tveir frá Reykjavík til Seyðis-
fjarðar og þaðan með Smyrli til
Þórshafnar í Færeyjum. Því næst
sigldum við með Smyrli til Bergen í
Noregi. Og um Noreg ferðuðumst við
vítt og breitt í 3 vikur, frá Osló til
Þrándheims og allt þar á milli. Ég hef
ekið í þcssum túr á Datsuninum a.m.k.
2000 km. bara í Noregi. Við fórum að
Noregsferðinni lokinni með Smyrli til
baka sömu leið heim. Þetta er nú ekki
lengsta leigubílaferð í heimi. En okkar
ferð var farsælli. Lengsta ferðin var farin
frá London til Indlands. Það var
háöldruð kona sem pantaði þá ferð en
hún lést í Hollandi á leiðinni heim. Að
vísu ætlaði ferðin að enda illa hjá okkur
líka. Við fengum á Suðurlandi eitthvert
versta þrumuveður sem komið hefur á
íslandi en við sluppum óskaddaðir úr
því. Datsuninn stóð sig eins og hetja. Ég
þurfti ckki aðgá aðneinu allan tímann.
Farþeginn sem pantaði Noregsferðina
hefur pantað fleiri langar ferðir hjá mér.
Við erum orðnir ágætustu vinir. 1978
fórum við hringinn í kringum landið á
10 dögum. Ég var á '11 módelinu af
Datsun diesel, þá sáumvið Kröflu byrja
að gjósa. Rétt áður höfðum við heyrt í
útvarpsfréttunum að allt væri með
kyrrum kjörum á Kröflusvæðinu og ekki
líkur á gosi.
Ég hef farið mjög víða á Datsun diesel
bílunum. 1971 fór ég norður Sprengi-
sand á sama bíl og ég fór í Noregs-
ferðina.
í þeirri ferð fórum við inn í Þjófadali.
Þeir eru í jökulkróknum austan af
Langjökli og vestur af Hveravöllum.
Farið er yfir Stélbratt og Þröskuld sem,
eins og nafnið gefur til kynna, eru mjög
brattir. Sjaldgæft er að fólksbílar fari inn
í Þjófadali og alveg óhætt að taka það
fram að það er varasöm leið. Þarna var
rúta sem varð að bíða við verstu
brekkuna í nokkrar vikur eftir að
kranabíll kæmi til að toga hana upp. Við
fórum suður Kjöl, en á Hveravöllum er
okkur sagt að Sandá mundi vera
gersamlega ófær fólksbílum. Ég var með
konu og þrjú börn svo ég beið eftir
hálendisrútu til að hafa samflot með og
fá aðstoð ef með þyrfti. Þess þurfti ekki
og Datsuninn fór yfir ána þó Sandá
flæddi yfir húddið.
Við fórum Sprengisand aftur 1977 á
Datsun, sem ég keypti það sama ár. Um
nóttina gistum við í tjöldum í Nýja Dal
sunnan undir Tungnafellsjökli, til þess
að taka árnar á Sprengisandi um
morguninn. Árnar margfaldast vegna
bráðnunar íssins yfir daginn og eru
mestar á kvöldin. í þeirri ferð fórum við
aðra leið til baka. Við fórum austfirðina
og ókum vestur Fjallabaksleið nyrðri.
Þar er ekið um Eldgjá og vestur
Kýlingar, en þaðeru daladrög. Á rennur
í dalbotninum og vegurinn eða slóðin
liggur sitt á hvað yfir hana.
Ég hef ekki enn farið mikið á nýjasta
Datsuninum mínum. Um daginn ók ég
lengst inn í Þjórsárdal og síðan vestan
úr honum með háspennulínunni sem er
upp undir jöklinum. Maður kemur svo
aftur niður hjá Tungufelli í Hruna-
mannahreppi. Það er bara jarðýtuslóð.
Aðalatriðið á svona ferðalagi er að gefa
sér tíma, fara sér hægt og lyfta steinum
ef þeir eru fyrir. En þessi leið er alls ekki
ætluð fólksbílum.
„Bíllinn fer svo vel
með mig í ferðalögnm”
Við sæluhúsið í Þjófadölum.
Við Grjótagjá í september 1977
Trabantinn hefur svo mikla sál
■ „Ég hef gaman af ferðalögum og
finnst fátt eins skemmtilegt og að ferðast
um öræfi landsins, en ég hef ekki ennþá
ákveðið hvert ég fer um þessa helgi,“
sagði Sigríður Lúthersdóttir heilsurækt-
arþjálfari er við hittum hana hressa og
káta að vanda. „Um daginn fór ég ásamt
vinum mínum t.d. inn í Skaftafell og
gengum við inn í Morsárdal og
tjölduðum. Daginn eftir gengum við upp
á jökulinn og tveir úr hópnum klifu
Þumal. Þriðja daginn gengum við svo
eins langt og hægt er að komast inn í
Kjósardalinn.
Hins vegar má ég ekki vera að því að
ganga í Reykjavík. Til þess hef ég allt
of mikið að gera. Ég komst að því þegar
jeppinn okkar bilaði fyrir 4 árum og við
urðum bíllaus í nokkurn tíma. Það var
sko dýr tími. Éggat einhvern veginn alls
ekki samræmt ferðir mínar strætóferð-
um og engan tíma hafði ég til þess að
ganga svo að ég tók leigubíla hvert sem
ég fór. Þá sá vinur okkar aumur á okkur.
Hann átti gamlan, illa farinn Trabant
sem hann notaði lítið og lánaði mér
hann. Ég varð svo himinlifandi yfir
þessu nýja farartæki að ég keypti bílinn
af vini okkar og hef verið áskrifandi að
Trabant síðan. Þessi fyrsti reyndist mjög
vel og fór alltaf í gang sama hvernig
viðraði, en hann var illa farinn svo ég
fékk mér nýjan ári seinna og átti þann
bíl í 3 ár. Ég er svo hrifin af þessum
blessuðu bílum að vinir okkar hjónanna
hafa orðið að hlusta á marga predikun-
ina hjá mér um það hvað það er gott að
eiga Trabant. Nokkrir hafa líka tekið
trú og keypt sér Trabant. Já fólk hugsar
sig tvisvar um þegar það sér hvað
Trabantinn getur. í fyrravetur fór ég
einu sinni í vinnuna í ágætu veðri og
lagði bílnum á bflastæðinu. En um
daginn snjóaði svo ofboðslega að allar
samgöngur duttu niður bæði með
einkabílum, leigubílum og strætó. Þarna
stóðu samstarfsmenn mínir á tröppun-
um í von um einhverja hjálp helst af
himnum ofan en ég gekk bara að
Trabantinum náði í skóflu í skottið svo
mokaði ég bílinn lausan. Trabantinn fór
í gang í fyrsta eins og alltaf og ég ók á
honum heim í hlað.
Sumir spjalla við hundana sína eða
kettina sína, en mér finnst Trabantinn
minn hafa svo mikla sál og persónu að
ég hvísla stundum að honum gæluorðum
og hrósi. Reyndar er sá nýi svolítið
karakterlaus ennþá en það kemur.
Fyrsti King Cabinn afhentur
Lagt af stað í Noregsferðma
Annar bíll eöa kraftaverk
■ „Nei, ætli ég fari nokkuð um
verslunarmannahelgina. Straumurinn
verður út úr bænum og ég fer á móti
straumnum eins og þú veist. Ég hef lítið
farið en fór þó tilAkureyrar um dag-
inn,“ sagði Gestur Þorgrímsson lista-
maður
Hvað varstu að gera?
„Við hjónin vorum með sýningu, sem
opnuð var 11. júní. Við fórum með
sýninguna á Wartburginum. Hann er
svo þýður að maður finnur varla
muninn, þcgar ekið er af malbikinu á
mölina. Ánnars var þessi ferð ekki í
frásögur færandi. Bíllinn stóð sig mjög
vel eins og alltaf.
Fyrir nokkrum árum fórum við sömu
erinda þ.e. með sýningu frá Kaup-
mannahöfn til Þrándheims í Noregi á
Trabant. Það var 5. Trabantinn okkar.
Þetta var um páskaleytið. Við ókum frá
Helsingborg í Svíþjóð í hálku og
fannfergi en vorum samt á sumar-
dekkjum. í Skandinavíu skipta menn
ekki yfir á vetrardekk. Ökumenn voru
varaðir við að fara þessa leið því það
snjóaði meira en gert hafði áður. 30 slys
urðu þarna á smákafla leiðarinnar
samkvæmt útvarpsfréttunum en við
fundum ekki fyrir neinu á Trabantinum.
Ferðin tók 4 daga hvora leið.
Norðmenn þekktu Trabant ekki
mikið og vakti bíllinn feikna athygli.
Fannst þeim sérstaklega merkilegt hvað
ég kom miklu í hann og var auk þess
með stóra toppgrind. Einn spurði hvort
plastið myndi bráðna í sumarsólinni.
Eitt sinn kom til okkar maður mjög
miður sín. Sagðist hann hafi ekið á
Trabantinn okkar í stæðinu. Var bíllinn
að hans sögn mjög dældaður og sýnilega
óökufær. í Noregi eru engin verkstæði
fyrir Trabant og málið því alvarlegt.
Þegar ég og þessi maður fórum að
athuga skemmdirnar bendir maðurinn á
brettið og ætlaði að segja eitthvað en
kom ekki upp orði af undrun. Svo leit
hann á mig og sagði „annaðhvort er
þetta annar bíll eða þetta er kraftaverk.
Bíllinn er ekki beyglaður lengur“. Ég
bara hló og útskýrði þetta fyrir honum
því þetta var ekki í fyrsta skipti sem
plastið í Trabantinum small út aftur eftir
ákeyrslu. Wartburginn minnerþýðurog
rúmgóður og ég er hæstánægður með
hann en hann lagar sig ekki sjálfur eins
og Trabantinn.
Trabantinn er mjög góður í snjó eins
og fram kom í þessari ferð. Sonur minn
varð að skilja þennan sama Trabant eftir
upp á Holtavörðuheiði, ekki af því að
hann sjálfur komst ekki lengra heldur af
því að aðrir sátu fastir. Viku seinna
fórum við að grafa bílinn úr skaflinum
og eins og alltaf þó kalt væri í veðri fór
bíllinn í gang í fyrsta.