Iðnneminn - 01.09.1950, Síða 7

Niðurlag.
Ég fylgdi þeim eftir hinum
megin á gangstéttinni og beið.
Ef þær færu báðar inn í eitt-
hvert hús, þá væri ég nokkurs
vísari.
Ég setti vandlega á mig hverja
götu, sem við fórum eftir, því
ég ætlaði mér að rata þessa leið.
Þetta var spennandi eins og
veiðiferð, ég læsti fingrunum í
frakkann, eins og þeir væru
klær. Allan tímann sönglaði ég
fyrir munni mér, Ég var að
hugsa um dans kring um varð-
eld, trumbuslátt í skógi, villi-
bráð og veizlu. í nótt vildi ég
leika mér. Ég hallaði höfðinu út
á hlið og lézt vera að rífa af
fjaðrir með tönnunum. Ég hló
brjálæðislega, ég ímyndaði mér,
að ég væri að éta sjálfan mig.
Ef ég hefði haft heppnina með
mér, þá hefði kerlingin misst
veskið sitt, og ég hefði tekið það
upp og farið með það heim að
hliðinu. Eftir það hefðum við
verið kunningjar. En ég er aldrei
heppinn. Það þýðir ekki fyrir
mig að treysta á tilviljanir. Ég
verð að bera mig eftir björg-
inni, eins og sporhundur, eigi ég
að fá eitthvað. En þetta er einn
þáttur veiðinnar, sem er spenn-
andi. Allt hefur sinn tilgang, fá
eitthvað fyrir klærnar og tenn-
urnar. Maður nýtur þess, þegar
sporið lokkar, þegar maður sér
bráðina og bíður færis. Liggur í
launsátri og nýtur ævintýrisins,
nú — nú hef ég þig. Ég get hleg-
ið með sjálfum mér við ímynd-
unina um að hafa nakið hold á
milli handanna. »
Þegar þær námu staðar, gekk
ég yfir á sömu gangstétt og
færði mig varfærnislega nær
þeim. Þá sneri hún sér við og
sá mig, og þær gengu báðar inn
fyrir hliðið. Ég hef þig þó, hvað
sem öðru líður, hugsaði ég, —
ég get biðið, þar til þú kemur.
Nú sleppur þú ekki frá mér.
Hún kom ekki út aftur, en ég
hafði þó alltaf húsnúmerið.
Daginn eftir var ég í miklum
spenningi, og þegar vinnu var
lokið, fór ég beina leið upp í göt-
una hennar, inn á knæpu, og
settist þar við glugga, sem var
beint á móti hliðinu. Það fóru
ekki margir út eða inn,en hvorki
hún né kerlingin. Skiljanlega
reiknaði ég ekki með slíku sem
því, að hún kæmi hlaupandi að
kaupa kökur. Væri hún eins og
mús í hlöðu, þá hafði ég hlöð-
una á mínu valdi.
Þegar ég sat þarna og beið,
hélt ég höndunum utan um
kaffibollann, eins og til þess að
ylja mér. Ég gerði það næstum
ósjálfrátt. Ég var að hugsa um
hana, eins og þegar ég sá hana
á kvöldin. Ég ætlaði að taka ut-
an um hana, halda höndunum
um mittið, strjúka um brjóst og
mjaðmir. Ég sá hana liggjandi á
bakinu. Andlitið sá ég ekki. Hún
faldi það eins og hún væri
hrædd við hendurnar á mér. En
hún gat ekki falið þetta veika
og fíngerða, töfrana í hreyfing-
unum, þegar hún næstum sveií
áfram. En hugsa sér muninn á
hreyfingum hennar og stirðrar
kerlingarinnar. Ekkert gæti
hindrað mig í að taka hana.
Nú var ég nær henni en
nokkru sinni áður. Hún gekk um
í húsinu beint á móti, alveg eins
og ég hefði tekið hana til fanga.
Kannske stelpurnar á knæpunni
þekktu hana. Ætti ég að spyrja
þær? Nei, ég varð að bíða þar
til hún kæmi, og nú voru kvöld-
in orðin björt.
Ég var tilneyddur að fara
heim, en hún hafði ekki sýnt
sig..Ég kom til baka seinna um
kvöldið og gekk þarna fram hjá
löngu eftir að fólk var komið af
bíó. En hún sást ekki. — Dag-
inn eftir kom ég aftur, sat við
gluggann, þar til dimmt var orð-
ið á götunni, og gekk svo aftur
og fram þarna langt fram á
nótt. — Þetta endurtók sig líka
þriðja daginn. —
Ég hef ekki séð hana síðan
hún fylgdi gömlu konunni. Ég
hugsa, að hún eigi ekki heima
þarna. Kerlinguna hefi ég oft
séð, en alltaf eina. Ég hef verið
svo nálægt henni, að hún hefur
starað á mig, en ég vil henni
ekkert. Hún gæti orðið svo
hrædd, að hún æpti á lögregl-
IÐNNEMINN
5