Iðnneminn - 01.09.1950, Síða 9

hálfhræddur við hana, eða að
minnsta kosti ekkert um hana
gefið. Ég hélt alltaf að hún væri
að hlægja að mér eins og sum-
ar stúlkur aðrar gerðu. En nú
vorum við tvö ein og gátum hleg-
ið. Ég hnippti í hana. „Við vor-
um þá heppin þrátt fyrir allt,“
sagði ég. Mér fannst ég þurfa
að segja eitthvað. Hún var nið-
ursokkin í myndina, en þreif-
aði eftir hendinni á mér. Það
gerði mig öruggan. Ég var alveg
viss um hana. Mér fannst það
svo ánægjulegt, að við skyldum
vera félagar. Svo sökkti ég mér
niður í myndina. Þegar ég sat
þarna, fannst mér ég vera
slungnari en hetjurnar í mynd-
inni. Ég hefði ekki látið þessar
heillandi konur lokka mig í eina
gildruna eftir aðra. Þá varð mér
hugsað til Evu. Gæti ég ekki
verið dálítið slunginn gagnvart
henni: borga ekki miðann, held-
ur bjóða henni á bíó aftur.
Myndin var búin og við kom-
um út. Hún tók mig við arm-
inn. „Þú ert reglulega góður fé-
lagi,“ sagði hún og hló. „Lang-
ar þig ekki til að ganga eitt-
hvað út í kvöld,“ sagði hún, „mig
langar til þess.“ „Jú,“ ég hafði
einmitt verið að hugsa um það
sama. Ég vildi sjá hvernig hún
væri, þegar hún væri ekki í
vinnunni. Við fórum á næstu
knæpu. Þar var fullt, en við
fengum sæti úti í einu horninu.
Hún var ekkert leið yfir
stráknum, sem sveik hana. Ég
tek hana frá honum, hugsaði
ég, og fann að ég hafði sigrað.
Þetta kringluleita, glaðlega
andlit beint á móti mér gerði
mig ánægðan og ég fylltist sömu
öryggistilfinningunni eins og
hún. Við sátum í ró og drukkum
kaffi, en hugsuðum ekki um
nætursvefn eða þess háttar. Ég
komst í ágætt skap og fór ó-
sjálfrátt að raula lag eins og ég
væri í veizlu.
„Syngur þú, Valli?“ sagði hún.
„Þú ættir að koma í klúbbinn
okkar, þar höfum við söngkór.“
Ég fer í klúbbinn hennar, svo
tek ég hana frá honum, hugs-
aði ég. Þetta var eins og heit-
strenging. Ég vildi slást við ein-
hvern, slást um hana.
Þetta var skemmtilegasta
kvöld, sem ég hafði lifað. Síðan
höfum við haft mörg skemmti-
leg kvöld saman, en stundum er
Eva önnum kafin eða verður að
vera heima. Þá bíð ég eftir að
geta hitt hana næsta kvöld.
Þegar ég minnist stúlkunnar,
sem hvarf, gjörir það mig ekki
villtan eða brjálaðan, en ég veit,
að ég get orðið það eins og aðr-
ir menn. Og ég veit, að ég get
sagt við Evu: Komdu, og þá
kemur hún. Ég er ekki feiminn
við hana lengur. Hún gerir mig
aðeins glaðan. Hún er sterk og
ákveðin. Hún er kona, sem mað-
ur getur dáðst að. Það er svo
skemmtilegt að geta dáðst að
einhverjum. Ég hlæ með sjálfum
mér. Þetta er allt svo undarlegt.
Að kona skuli elska mann.
Maður er ástfanginn og hlær.
Það er áhætta. Þú ert ástfang-
inn, segi ég við sjálfan mig, og
mér finnst ég vera annar en áð-
ur. Að vera ástfanginn er
áhætta, en vogun vinnur, vog-
un tapar.
Nú er ég ekki einmana leng-
ur. Það er einhver, sem bíður
eftir mér.
Lausl. þýtt.
£krítlur
Járnsmiðurinn í þorpinu átti
erfitt með að fá lærling, því að
vinnan er erfið og kaupið lítið.
Loks náði hann í pilt, sem var
stór og sterkur, en ekki bein-
línis gáfnalegur til augnanna.
Járnsmiðurinn fór að útskýra
fyrir honum:
— Nú ætla ég að taka járnið
úr eldinum og leggja það á
steðjann. Þegar ég bendi með
höfðinu þá slærðu á það með
hamrinum.
Drengurinn gerði nákvæmlega
eins og honum var sagt. Og nú er
hann járnsmiður í þorpinu.
Fá nábúar þínir mikið lánað
hjá þér?
Lánað? Ég get fullvissað þig
um það, að þegar ég er í heim-
sókn hjá þeim, finnst mér ég
mikið frekar vera heima, heldur
en þegar ég er heima hjá mér.
Móðirin: Réttu Önnu frænku
hendina, Lísa litla, og hvað seg-
irðu svo þegar frænka fer? Þú
hefur svo oft heyrt pabba og
mömmu segja það.
Lísa litla (mjög feimin): Guði
sé lof.
IÐNNEMINN
7